Airbag

Κι ας τους αγαπάω τους Airbag. Πριν μία δεκαετία και βάλε, όταν ανακάλυπτα σε κάποια κρυμμένα διαδικτυακά κιτάπια το "All Rights Removed", ένιωθα σαν να εντόπιζα με τα ραντάρ μου το συγκρότημα που κουβαλούσε αγέρωχα τη δάδα της Floydικής κληρονομιάς, κι υπήρχε και μία περήφανη αίσθηση προνομίου στο ξέθαμα αυτό. Καθώς τα χρόνια περνούσαν, όμως, ερχόταν αυτή η άλλη αίσθηση που πολύ εύγλωττα συνόψιζε ο Καλαμούτσος στην τελευταία δισκογραφική δουλειά των Airbag, "A Day At The Beach": πως το συγκρότημα αδικεί τον εαυτό του. Τώρα, όμως, πια, ήρθε η ώρα να ομολογήσουμε ότι αδικεί κι εμάς ως ακροατές.

Με μία δομή που στο μυαλό μου έχει αρχίσει να γίνεται κλασική και αρχετυπική των prog rock δίσκων (πέντε κομμάτια, όπου το πρώτο και το τελευταίο είναι τα μακροσκελέστερα), οι Airbag κυκλοφορούν άλλη μία δουλειά που ελάχιστα δοκιμάζει να ταράξει έστω τα νερά της μικρής τους λίμνης, η οποία στερεύει επικίνδυνα. Γι’ αυτό μάλλον, φαίνεται ότι με μικρά κουβαδάκια φέρνουν λίγο νερό να την γεμίσουν από γειτονικές λίμνες: Pink Floyd, Porcupine Tree, Riverside, Anathema, Marillion, κοκ. Εντοπίζονται εύκολα ομοιότητες με τους Riverside του "Love Fear & the Time Machine" σε κάποια τραγούδια (βλ. "Erase"), με Porcupine Tree ή Steven Wilson (βλ. "Tear It Down" και "Awakening"), ή τους αγαπημένους τους Pink Floyd με τα μακροσκελή μελωδικά σόλο, οι οποίοι αισθητικά αποτελούν μία γενική σταθερά. Κι αν το επιχείρημα είναι πως δεν πρόκειται για σαφείς κλοπές ή αντιγραφές, είναι μια αλήθεια ωστόσο ότι δεν υπάρχει και κάτι νέο που να φέρνει αυτό το άλμπουμ στο τραπέζι.

Καθώς άκουγα τον δίσκο υπήρχε από την μία η πλήξη, και από την άλλη ένας εκνευρισμός. Δεν μπορούσα έστω να κάνω λόγο για τελειοποιημένη prog φόρμουλα – η κλασική επωδός όταν ακούμε κάτι ήδη γνωστό και χιλιοπαιγμένο που μας αρέσει όμως πάρα πολύ διότι τα κάνει όλα σωστά. Δεν μπορούσα να πω καν ότι διασκέδαζα ακούγοντάς το, μιας και πρόκειται για μία μάλλον ανάλατη μουσική πρόταση, ενώ παράλληλα και το βαθυστόχαστο πολιτικό του θέμα αναλώνεται σε μία κατακραυγή του cancel culture (ποιων από ποιους;) και των ηλεκτρονικών δαιμόνων που μας κρατάνε σκυφτούς όλη μέρα (τα κινητά ντε), στην πιο εκτός τόπου και χρόνου, επιφανειακή, και προχειρογραμμένη πρόζα της χρονιάς. Ειλικρινά, μειδιώ ακούγοντας στο "Tear It Down" τον στίχο: Silver screen / Television / You and me / Politician, που δεν μπορεί παρά να σε κάνει να αναρωτηθείς τι στα κομμάτια, ένας δεν βρέθηκε να πει ότι αυτό αγγίζει τα όρια της παρωδίας; Ακόμη κι ο Steven Wilson στο κατά κοινή ομολογία ναδίρ της προσωπικής του δισκογραφίας, με μπόλικο boomerίστικο σχολιασμό της καταναλωτικής κοινωνίας, το "The Future Bites", πιο επεξεργασμένο στίχο είχε.

Αν ψάχνετε απλά καλοπαιγμένο και καλογυαλισμένο prog rock, τότε ναι, το "The Century of the Self" είναι ένας δίσκος που δεν θα στοιχίσει να τον ακούσετε. Είναι σαρανταπέντε λεπτά χοντρικά, έχει κάποια ωραία licks, έχει κάπου κάπου ογκώδεις (αν και απλοϊκές) μπασογραμμές, έχει κάποιο ρεφραίν με λίγο ενδιαφέρον. Θα περάσει η ώρα. Αν ψάχνατε, όμως, να βρείτε μία ποιοτική κυκλοφορία που αναβιώνει το retro, το προσαρμόζει στις μέρες μας, και μιλάει για το σύγχρονο zeitgeist της ψηφιοποίησης, του μοντάζ των ταυτοτήτων, και των μαζικών μέσων εξατομικευμένης απόλαυσης που καταλήγουν ολοκληρωτικά, τότε το "The Century of the Self" καλό είναι να το αποφύγετε, σαν να πρόκειται για αυτοκίνητο χωρίς αερόσακους.

Spotify
Bandcamp