Aethyrick

Οι Φινλανδοί Aethyrick αν και υφίστανται ως συγκρότημα την τελευταία πενταετία, έχουν ήδη τρεις ολοκληρωμένους δίσκους στο ενεργητικό τους. Επιδιδόμενοι σε ένα συναισθηματικά φορτισμένο, μελωδικό black metal, το οποίο φροντίζουν να ντύνουν με άξια προσοχής concept, οι Aethyrick βρίσκονται σε διαρκή ανοδική πορεία. Το, έως τώρα επιστέγασμά της, είναι το "Apotheosis", που κυκλοφόρησε πριν λίγες εβδομάδες.

Ο ήχος του συγκροτήματος δεν παρεκκλίνει στιγμή από τις επιταγές του παραδοσιακού black metal. Οι συνθέσεις, οικοδομούνται πάνω σε μακροσκελή μελωδικά, και συνήθως γνώριμα, riffs, τα οποία σε συνδυασμό με τις προσεγμένες δυναμικές που αναπτύσσει το εκάστοτε κομμάτι, επιτυγχάνουν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Οι Φινλανδοί γνωρίζουν πολύ καλά πως στόχος τους είναι η μετάδοση συναισθημάτων και ο εναγκαλισμός των ακροατών, ώστε να περιπλανηθούν στα ηχοτοπία τους. Συνεπώς, φροντίζουν, χωρίς να πλαστικοποιούν την παραγωγή, να τοποθετούν τα leads σε πρώτο πλάνο, με τις αιθέριες πινελιές των synths να παραμονεύουν στο βάθος του ηχητικού τους δάσους.

Η ονειρική διάθεση στην οποία κινούνται, βρίσκει πιθανώς την πιο ολοκληρωμένη της διέξοδο στο "Apotheosis". Καίρια τοποθετημένη στα μετόπισθεν, όπως ξεδιπλώνεται στην κορυφή του δίσκου, "In Blood Wisdom", σμιλεύει ένα προσεγμένα επικό συναίσθημα. Εδώ, δεν υφίστανται αιμοσταγείς μάχες και βάρβαρα μουσικά περάσματα, ούτε φλύαρη νοσταλγία. Η υπενθύμιση του παρελθόντος δίνει μια αίσθηση ανάτασης, η οποία υποβοηθείται από τη δέσμευση του rhythm section σε πιο mid-tempo καταστάσεις. Σε αυτό το σημείο όμως αξίζει να επισημάνω πως το επικό αίσθημα, συνεπικουρείται από ένα ακόμη εκπληκτικό εξώφυλλο του Timo Ketola, ένα από τα τελευταία του τον απρόσμενο θάνατό του.

Πέραν όμως των επιμέρους λεπτομερειών που χρωματίζουν την αστρική αυτή περιπλάνηση, η κυριαρχία του riff δύσκολα αμφισβητείται. Στο "With Permanent Steps" η μπάντα δημιουργεί μια από τις πιο τεθλιμμένες στιγμές της πορείας της, ενώ σε πλήρη αντιδιαστολή προηγουμένως, στο εναρκτήριο "The Starlit Altar" εφόρμησε προς τον ουρανό, συνεχίζοντας εκεί όπου είχε τελειώσει το περσινό "Gnosis". Ακόμη όμως και στις πιο υψηλές του πτήσεις, το "Apotheosis" δεν γίνεται συνειδητά επιθετικό. Ο τρόπος όπου οι μακροσκελείς συνθέσεις (έξι τραγούδια συνολικής διάρκειας 41 λεπτών) ξεδιπλώνονται, συναρπάζει εξαιτίας της συνέχειάς του και όχι μεμονωμένων κορυφών. Έτσι, ωσάν μια ενιαία σεκάνς, είναι η αντίθεση (σε ρυθμό και μελωδία) που παρέχει το "Rosary Of Midnights" που μετατρέπει το lead του σε μνημονική στιγμή.

Αυτή η συνέχεια των συνθέσεων, παρά την έκτασή της, τηρεί τους βασικούς κανόνες δόμησης και σύνθεσης. Σπάνια θα προσπαθήσει η μπάντα να επαναλάβει αυτούσια χωρία προς τέρψη της δημιουργίας μιας επιφανειακής ατμόσφαιρας, ενώ η στιγμή όπου θα τοποθετηθούν τα εκάστοτε μελωδικά περάσματα, έρχεται έπειτα από ένα καλαίσθητο ηχητικό κτίσιμο. Το μαγευτικό λοιπόν συναίσθημα που αναδύεται από τον δίσκο, πηγάζει λίγο έως πολύ από το ένστικτο. Η έμπνευση του Ketola για το εξώφυλλο προήλθε έπειτα από μια επίσκεψή του σε μια έκθεση αφιερωμένη στον Blake, ενώ παράλληλα ούτε η ίδια η μπάντα δεν του είχε δώσει κατευθυντήριες γραμμές. Κατά παρόμοιο τρόπο, οι συνθέσεις ηχούν πηγαίες, ενώ και στιχουργικά, η μπάντα συνεπικουρεί την προαναφερθείσα ανάταση με μια εξέταση των μυστικιστικών προεκτάσεων του concept της Αποθέωσης, που από μόνο του ήδη δηλώνει κίνηση. Όπως συμβαίνει σε κάθε βασική αλχημιστική έννοια, έτσι και εδώ ενυπάρχει η δυαδικότητα. Πίσω από τη νοσταλγία είναι η βλέψη για το μέλλον, ενώ του θάρρους και της ανάτασης συχνά προηγείται η μελαγχολία και η καταβύθιση. Συνεπώς, το ενδιαφέρον ξέσπασμα του τελευταίου μέρους του "Flesh Once Divided" ίσως είναι το πιο φορτισμένο του δίσκου.

Οι Aethyrick ισορρόπησαν καλύτερα από ποτέ στην έως τώρα πορεία τους τις επιμέρους πτυχές του παραδοσιακού τους ήχου. Φρόντισαν, χωρίς να σημειώσουν όμως κάποια εύκολα αντιληπτή συνθετική εξέλιξη, να δημιουργήσουν ένα άλμπουμ το οποίο, μπορεί αν προσεγγιστεί καταλλήλως, να εθίσει τους υποψήφιους ακροατές. Το συναισθηματικό ταξίδι του "Apotheosis", παρά το ότι δεν παρέχει αξέχαστες συγκινήσεις, υπενθυμίζει τη δύναμη της ανάμνησης αλλά και του πως παρόν και παρελθόν μπλέκονται διαρκώς σε έναν χορό, ενώ ενώνονται από μια λεπτή χορδή. Μέχρι να τεντωθεί στο μέγιστο και να εκτοξεύσει το υποκείμενο στον ουρανό.

Bandcamp
Youtube