Πειράματα, όνειρα και κύκλοι που μένει να κλείσουν

Η τελευταία φορά που άνοιξα ένα κενό αρχείο word ώστε να γράψω κάτι για την προσωπική αυτή στήλη που μου παρέχει το site, μοιάζει πολύ μακρινή. Περισσότερο από έναν ολόκληρο χρόνο. Αλλά τι χρόνος ήταν αυτός, ε...

Πολλές φορές σκέφτηκα να επικοινωνήσω διάφορα μουσικά θέματα που προέκυπταν, αλλά όλα έμοιαζαν αρκετά ασήμαντα μπροστά στο μεγαλύτερο θεριό του Covid και τις προκλήσεις που είχαμε και έχουμε όλοι να αντιμετωπίσουμε καθημερινά. Επίσης, η αίσθησή μου είναι πως η κλεισούρα της καραντίνας, ανάγκασε τον κόσμο να περνάει περισσότερη ώρα στα social media, με συνέπεια η ανθρωποφαγία και η μισαλλοδοξία να πάρουν ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις. Όταν οι πιθανότητες να παρερμηνευτούν τα γραφόμενα ή να θεωρηθούν ότι εξυπηρετούν κάποια συγκεκριμένη σκοπιμότητα ολοένα και αυξάνονται, η διάθεση να εκφράσει κάποιος σκέψεις και συναισθήματα μειώνεται. Βέβαια, αυτή είναι η εποχή μας και πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τα ήθη, τα έθιμά και τις συνήθειες της. Ή και όχι.

Τι με έκανε, λοιπόν, να ξεσκονίσω το πληκτρολόγιο; Το τρίτο στούντιο άλμπουμ των Liquid Tension Experiment, του project που άνοιξε την πόρτα των Dream Theater στον Jordan Rudess, στα τέλη της δεκαετίας του '90. Μετά την ένταξή του Jordan στους DT, το instrumental σχήμα των Portnoy/Petrucci/Levin/Rudess μπήκε αναμενόμενα στον πάγο, αλλά με τα δυο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν το 1998 και το 1999 είχαν καταφέρει ήδη να θέσουν τον πήχη σε ένα δυσθεώρητο ύψος.

Οι δυο αυτές δουλειές παραμένουν τα δυο αγαπημένα instrumental άλμπουμ μου ως και σήμερα. Σίγουρα, η καψούρα με τους Dream Theater (που ήταν στα ντουζένια της εκείνη την εποχή) έπαιξε τον ρόλο της, αλλά η μουσική πρόταση των LTE ήρθε για να ανοίξει ακόμα περισσότερο τους μουσικούς μου ορίζοντες. Τραγούδια σαν το "Paradigm Shift", το "Universal Mind", το "State Of Grace", το "Acid Rain", το "Another Dimension" ήταν από αυτά που καθήλωναν τον νου και διαμόρφωναν το αισθητικό κριτήριο ως προς την instrumental μουσική, όπως περίπου έκαναν και οι ίδιοι οι Dream Theater λίγα χρόνια νωρίτερα.

Πίσω στο 2021 - 22 χρόνια μετά το δεύτερο και τελευταίο άλμπουμ των LTE και με τον Mike Portnoy ήδη δέκα χρόνια μακριά από το σπίτι που κάποτε έχτισε - η πανδημία έδωσε την ευκαιρία στους τέσσερις αυτούς σπουδαίους μουσικούς να μαζευτούν, να ηχογραφήσουν και να κυκλοφορήσουν ένα νέο άλμπουμ. Μάλιστα, βάσει συμβολαίου υπάρχει και τέταρτο άλμπουμ στα πλάνα που σημαίνει ότι το όλο project δεν υπολογίζεται να έχει ιδιαίτερα βραχύβιο χαρακτήρα. Πριν από αυτό, λίγους μήνες νωρίτερα, είχε προηγηθεί η γενναία απόφαση του Petrucci να καλέσει τον Portnoy να παίξει drums στο (πολύ καλό) προσωπικό του άλμπουμ, γεγονός που δημιούργησε τις πρώτες μεγάλες ρωγμές στον πάγο.

Οι ρωγμές δεν υπήρξαν ποτέ στις σχέσεις των δυο μουσικών βέβαια, αφού πάντα ήταν φίλοι και τους δένουν στενοί οικογενειακοί δεσμοί. Αλλά, μεταξύ του «οργανισμού Dream Theater» και του «οργανισμού Portnoy» το χάσμα παραμένει μεγάλο, για πολλούς και διάφορους λόγους. Κι όσο απολαμβάνω το υπέροχο "LTE3", όπως ακριβώς ήθελα και περίμενα, τόσο πληθαίνουν οι (εσωτερικές και εξωτερικές) φωνές που λένε πως ο δρόμος άνοιξε πλέον και ότι το reunion είναι πιο κοντά από ποτέ. Μια κουβέντα που οι πιο διορατικοί έβαλαν δειλά-δειλά στο τραπέζι όταν ανακοινώθηκε η ένταξη των Dream Theater στο roster της Inside Out...

Όμως, το σημαντικότερο, για μένα δεν είναι αν θα γίνει αυτό το reunion, αλλά αν είναι κάτι που πραγματικά θέλουμε. Πάμε, λοιπόν, να πάρουμε κάποια πράγματα με τη σειρά:

Λαμβάνοντας υπόψη τα τελευταία άλμπουμ των Dream Theater, καθώς και τα "Terminal Velocity" και "LTE3" καταλήγω στο συμπέρασμα πως σήμερα οι Theater, σε δημιουργικό/καλλιτεχνικό επίπεδο, έχουν περισσότερη ανάγκη των Portnoy απ' ό,τι ο Portnoy τους Theater. Ο ήχος και τα παιξίματα του Petrucci φλερτάρουν πάντα με το τέλειο, αλλά με τον Mike στο πλευρό του ακούγεται, για κάποιον λόγο, σαν να του βγάζει τον καλύτερο εαυτό του.

Ο Mike ακόμα κι αν πατάει σε παιξίματα και μοτίβα που μπορεί να μοιάζουν ως και επαναλαμβανόμενα στο εκπαιδευμένο αυτί, μέσα από την τεχνικότητά του καταφέρνει να «κουνάει» τον ακροατή και να εξυπηρετεί πάντα τη σύνθεση. Αυτό είναι κάτι που πάντα τον έκανε να ξεχωρίζει. Εκτιμώ απεριόριστα και τον Mangini, αλλά αυτά τα στοιχεία δεν τα βρίσκω σε κανένα άλμπουμ με αυτόν πίσω από το kit των Theater. Παράλληλα, ο Petrucci σε επίπεδο δημιουργίας μοιάζει χωρίς τον Mike να έχει χάσει τον ισότιμο συνομιλητή που έφερνε το απαραίτητο αντίβαρο και οδηγούσε στην επιθυμητή συνθετική ισορροπία.

Από την πλευρά του, ο Portnoy έχει αποδείξει πως ξέρει να διαλέγει συμπαίκτες και να βγάζει τον καλύτερο εαυτό τους. Παρόλο που συμμετείχε σε κάποια ξεκάθαρα αποτυχημένα (αλλά ιδιαίτερα στην προσέγγιση και δευτερεύοντα σε προτεραιότητα) σχήματα όπως οι Metal Allegiance ή οι BPMD, με τους Neal Morse Band, Flying Colors, Sons Of Apollo και Transatlantic διατηρείται στο ανώτατο δημιουργικό και καλλιτεχνικό επίπεδο όλα αυτά τα χρόνια. Μάλιστα, τολμώ να πω ότι έχει κυκλοφορήσει κάποια αριστουργήματα ("The Similitude Of A Dream", "Second Nature" ενδεικτικά) που οι δουλειές των Dream Theater την αντίστοιχη περίοδο δεν πλησιάζουν ούτε κατά διάνοια. Σε αντίθεση με τους Theater που είτε μοιάζουν να παίζουν σε safe mode ("Distance Over Time"), είτε χάνονται όταν παίζουν μακριά από αυτή ("The Astonishing"), έχοντας ως κυριότερο και αρνητικότερο παρανομαστή το κομμάτι της χαμένης αισθητικής (στίχοι, artwork), ο Mike τα πήγε πολύ καλύτερα σε επίπεδα έμπνευσης, δημιουργίας και εξέλιξης.

Φυσικά, θα πρέπει εδώ να τεθεί το αντεπιχείρημα της (τεράστιας) εμπορικής διαφοράς που χωρίζει τα παραπάνω σχήματα και τους Dream Theater, το οποίο το ακούω και το καταλαβαίνω. Αλλά οφείλουμε όλοι να συμφωνήσουμε ότι α) αυτή οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην ιστορία και το παρελθόν των DT (βλέπε πόσα anniversary tours κάνουν) και πως β) ως ακροατές πρωτίστως, (θα έπρεπε να) μας ενδιαφέρει η ποιότητα και ελαχίστως η εμπορική απήχηση ενός σχήματος. Σε έναν κόσμο που έχουμε μάθει να κρίνουμε τα πάντα μόνο με νούμερα θεωρούμε a priori τη νέα κυκλοφορία ενός μεγάλου ονόματος σημαντική, όταν σημαντική την καθιστά η μουσική που περιλαμβάνει και μόνο αυτή.

Την ίδια στιγμή θα πρέπει να σηματοδοτήσει ένα restart σε ουσιώδη θέματα που αφορούν την προσέγγιση και αισθητική των Dream Theater. Φαντάζει δύσκολο και απαιτεί γενναίες αλλαγές και συμβιβασμούς από πολλές πλευρές, αλλά τουλάχιστον μπορώ να εντοπίσω δυο λόγους για να αισιοδοξώ. Ο πρώτος είναι αυτός που ακούω στο "LTE3" που δείχνει ότι υπάρχει ακόμα διαθέσιμος μουσικός πλούτος και ο δεύτερος είναι το λαμπρό παράδειγμα που μπορούν να ακολουθήσουν και να παραδειγματιστούν. Λέγεται Rush.

Μπορεί να επιστρέψει ο Portnoy και να κρατήσει ζωντανά τα ενδιαφέροντα project του; Κι αν γυρίσει μπορεί αυτό να σηματοδοτήσει μια επανεκκίνηση που θα επαναφέρει τους Dream Theater στο επίπεδο εκείνης της μπάντας που δεν ήξερες το setlist της επόμενης βραδιάς, που πέρναγες ώρες διαβάζοντας τους στίχους, που χάζευες το artwork και που κάθε νέο άλμπουμ ήταν ένα νέο υπέροχο κεφάλαιο της μουσικής που αγαπάμε; Αν ναι, τότε κάποιος πρέπει να πάρει ένα μολύβι και να κλείσει τον τελευταίο ανοιχτό κύκλο που απομένει. Αν όχι, ίσως τελικά είναι καλύτερο να μείνουν τα πράγματα ως έχουν.

Ρεαλιστικά, κλίνω στο δεύτερο σενάριο ως πιο πιθανό και προτιμότερο. Έλα όμως που το άτιμο το νέο άλμπουμ των Liquid Tension Experiment με έκανε να ονειρεύομαι ξανά. Γιατί να μην εμπνεύσει και τους ίδιους;