John Petrucci

Ακόμη δυσκολεύομαι να πιστέψω πως πέρασαν δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια από τότε που κυκλοφόρησε το πρώτο άλμπουμ του John Petrucci, "Suspended Animation". Ένας δίσκος που αγαπήθηκε από το κιθαριστικό κοινό, μπερδεύοντας τις Theater-ικές ακροβασίες ενώ ταυτόχρονα έκλεινε το μάτι σε όλους τους guitar heroes που διαμόρφωσαν τον ήχο του.

Μετά από χρόνια αναμονής και διαβεβαίωσης από τον ίδιο ότι κάποια στιγμή θα έρθει κ η συνέχεια, με μερικές G3 να έχουν μεσολαβήσει και τον Petrucci να παίζει ακυκλοφόρητα κομμάτια ζωντανά, έπρεπε να έρθει η πανδημία για να σταματήσει τον φρενήρη εργασιακό ρυθμό των Dream Theater, για να δώσει μια ευκαιρία στον ίδιο να τελειοποιήσει και εν τέλει να ηχογραφήσει το "Terminal Velocity".

Ο ελέφαντας στο δωμάτιο φυσικά δεν είναι άλλος από τη συνεργασία με τον Mike Portnoy, για πρώτη φορά μετά την αποχώρησή του απο τους Dream Theater. Και το αποτέλεσμα νομίζω πως δικαιώνει αυτή την επιλογή, θυμίζοντάς μας πόσο συμπληρωματικά λειτούργησαν ο ένας για τον άλλο τόσα χρόνια.

Στο δια ταύτα του δίσκου. Καλώς ή κακώς η ταυτότητα του John Petrucci είναι ξεκάθαρη, και το "Terminal Velocity" δεν είναι εδώ για να την επαναπροσδιορίσει. Υπάρχει όμως μια ποικιλία και μια διάσπαρτη φρεσκάδα που δείχνει πως ο ίδιος δεν επαναπαύεται (απόλυτα) στην πεπατημένη οδό που χάραξε τόσα χρόνια.

H ποικιλία των συνθέσεων αποτυπώνεται σε κομμάτια σαν το Satriani-κό "Happy Song", το αλήτικο "The Way Things Fall" με το funky μεσαίο μέρος όπου και το δίδυμο Portnoy - LaRue στο rhythm section δίνει ρέστα, αλλά και bluesy "Οut Of The Blue" που φανερώνει ένα διαφορετικό κιθαρίστα από αυτόν που έχουμε συνηθίσει.

Αλίμονο βέβαια αν έλειπαν και οι πιο γνώριμες στιγμές. Κομμάτια όπως το πολύπλευρο "The Oddfather", το βγαλμένο από το χρονοντούλαπο "Gemini" που πάει πίσω στις εποχές του "Rock Discipline" αλλά και το "Glassy Eyed Zombies",  σφύζουν από riffs μελωδικό παίξιμο αλλά και αχαλίνωτο shredding. 

Το κλείσιμο έρχεται εμφατικά με το "Τemple Of Ciradia" και τα ογκώδη πολυρυθμικά riff, που θυμίζουν βέβαια αρκετά το "Bridges In The Sky". To ακουστικό πέρασμα με την απλοϊκή μελωδική γραμμή θυμίζει λίγο "παλιό καλό Petrucci", για να δώσει τη θέση του σε ένα καταιγισμό riffs ως αποχαιρετισμό.

Ηχητικά, η παραγωγή είναι αξιοσημείωτη, με τον Andy Sneap στη μίξη να έχει κάνει καλή δουλειά, έχοντας φυσικά την κιθάρα ως πρωταγωνιστή, αν και σε κάποιες φάσεις θα ήθελα το μπάσο του LaRue να είναι πιο εμφανές.

Μια πολυαναμενόμενη κυκλοφορία λοιπόν, και μια επανένωση δυο φίλων και συνεργατών μετά από χρόνια. Αξίζει το ντόρο; Είναι σίγουρα ένας καλός δίσκος. Όταν βέβαια έχει μεσολαβήσει μια γενιά νέων κιθαριστικών ηρώων (Tosin Abasi, Plini για παράδειγμα), αντιλαμβάνεται κανείς ότι δε θα ακούσει κάτι το άκρως πρωτότυπο. Θα ακούσει όμως μουσική που θα του είναι γνώριμη και ευχάριστη, όπως και κάθε τι αγαπημένο που επιζητά σαν μια επιστροφή στις αναμνήσεις του.