Τα όρια ενός ονείρου

Ήταν 9/9/2010 και θυμάμαι ακόμα χαρακτηριστικά την αδερφή μου να μου λέει για το νέο που έσκασε σαν βόμβα: «Ο Mike Portnoy έφυγε από τους Dream Theater!». «Μισό, να φτιάξω καφέ» είμαι σίγουρος ότι απάντησα, για να κερδίσω χρόνο και να επεξεργαστώ αυτή την εξέλιξη.

Διαβάζοντας τώρα τη δήλωση που έκανε τότε ο Mike αποχωρώντας, έχω την αίσθηση πως βγάζει κάπως περισσότερο νόημα από ότι έβγαζε τότε, αλλά για όσους παρακολουθούσαμε από λίγο πιο κοντά τα τεκταινόμενα στο εσωτερικό στη μπάντα και την πορεία των δουλειών των Dream Theater περιμέναμε ότι κάτι θα σκάσει… Ίσως όχι την αποχώρηση του Mike, αλλά κάτι που θα ταρακουνούσε την μπάντα.

13 χρόνια, ένα μήνα και 16 ημέρες μετά, καλούμαστε να διαχειριστούμε την είδηση της επιστροφής του Mike Portnoy στη θέση του. Όντας όλοι μας - οι μπάντα, οι οπαδοί της και οι λοιποί εμπλεκόμενοι - 13 χρόνια μεγαλύτεροι φαντάζομαι πως έχουμε μάθει να χειριζόμαστε καλύτερα τα συναισθήματά μας, οπότε το δράμα είναι αισθητά λιγότερο, πέραν του κανόνα που θέλει πάντα τα δυσάρεστα νέα έχουν μεγαλύτερη απήχηση από τα ευχάριστα. Δεν παύει, όμως, να είναι ένα σημαντικό γεγονός για τον τόσο σημαντικό μικρόκοσμό μας, που καλούμαστε να διαχειριστούμε συναισθηματικά και παρακάτω θα προσπαθήσω να δομήσω και να βάλω σε σειρά κάποια θέματα/ερωτήματα που προκύπτουν.

Το βασικό συναίσθημα

Το βασικό συναίσθημα που επικρατεί δεν είναι απαραίτητα κάποιου είδους ενθουσιασμός, αλλά η χαρά σε συνδυασμό με την αίσθημα ότι αποδώθηκε κάποιου είδους δικαιοσύνη. Πως τα πράγματα είναι πιο σωστά έτσι. Πως κάποια στιγμή έπρεπε να γίνει και καλώς να γίνει τώρα.

Βεβαίως, υπάρχει κι ένας μικρός ενθουσιασμός για το τι μπορεί να ξαναφέρει ο Mike στη μπάντα, που ίσως είχε χαθεί, για το πως θα μπορούσε να επηρεάσει τις ζωντανές εμφανίσεις, για το τι θα συνθέσουν όλοι μαζί ξανά παρέα κοκ. Αλλά, κανείς δεν πιστεύει σε θαύματα για να περιμένει θαύματα…

Για να τονίσω, όμως, το γενικότερο συναίσθημα της χαράς, δεν μπορώ να βρω καλύτερο παράδειγμα από το να σας παραπέμψω στα stories που ανέβασαν οι η Melody Portnoy και η Sami Petrucci, κόρες του Mike και του John και αδελφικές φίλες από μικρά παιδιά. (Τα stories τα μοιράστηκε ο Mike).

O Mike Mangini

Αν ένα πράγμα πρέπει να αναγνωρίσουμε σε όλους τους εμπλεκόμενους είναι με πόσο όμορφο τρόπο χειρίστηκαν άπαντες το θέμα της αποχώρησης του Mike Mangini, ο οποίος μην ξεχνάμε ότι είχε την πιο δύσκολη αποστολή.

Όποιος αμφισβητεί έστω κι 1% την μουσική αξία του Mangini είναι παντελώς άσχετός κι όποιος είχε την τύχη να τον γνωρίσει ή να μιλήσει μαζί του γνωρίζει επίσης ότι πρόκειται για έναν εξαιρετικά ευγενικό και προσιτό άνθρωπο.

Το να συγκριθεί με τον Portnoy θα ήταν άδικο γιατί ο Mike είχε υπό την ευθύνη του πολύ περισσότερα πράγματα σχετικά με τη λειτουργία της μπάντας. Ήταν co-producer, υπεύθυνος για τα σετ των συναυλιών και γενικός κουμανταδόρος σε πολλά επίπεδα, στα οποία δεν είχε εμπλοκή ο Mangini. Οπότε, το γεγονός ότι πχ σε κάποιες δουλειές η παραγωγή δεν ευνοούσε τον ήχο στα drums ή το παίξιμό του δεν μπορεί να του χρεωθεί.

Αλλά, η αλήθεια είναι ότι δεν έβγαλε ποτέ την «ζωντάνια» του Portnoy, υπό την έννοια ότι το παίξιμό του ήταν πάντα άψογο, αλλά σπάνια «κούναγε» τον ακροατή. Αυτό το «κούνημα» μέσα από τα υπέρ-τεχνικά του παιξίματα είναι που κάνει τον Portnoy να ξεχωρίζει και είναι κάτι που έχουν ανάγκη ξανά οι Dream Theater, περισσότερο ίσως από οτιδήποτε άλλο…

Οι Dream Theater στο μεσοδιάστημα

Η συζήτηση του «τι έκαναν οι Dream Theater χωρίς τον Portnoy» είναι αρκετά μεγάλη και θα αποφύγω να επεκταθώ σε επιμέρους ζητήματα.

Άλλωστε, κάποιος θα μηδενίσει τα πάντα («δεν έχουν βγάλει τίποτα αξιόλογο»), άλλος θα πει ότι έφτασαν στο επίπεδο να κερδίσουν ένα Grammy οπότε αυτό τα λέει όλα, αλλά με επιμέρους (συνήθως προαποφασισμένες) απόψεις δεν βγαίνει κάποιο αντικειμενικό συμπέρασμα.

Αυτό που μπορούμε να πούμε με σχετική σιγουριά είναι ότι κάποιες επιλογές - βλέπε "The Astonishing" - δεν βγήκαν και πως υπό την ηγεσία του Petrucci χάθηκαν ή μειώθηκαν σημαντικά κάποια στοιχεία που χαρακτήριζαν την μπάντα όταν τις αποφάσεις τις οδηγούσε ο Mike Portnoy, κατ’ επιλογή.

Ένα ενδιαφέρον στοιχείο είναι πως δημιουργικά οι Dream Theater χωρίς τον Portnoy παρουσιάστηκαν καλύτεροι στην αρχή, όταν κινήθηκαν σε όσο πιο ασφαλή μονοπάτια μπορούσαν (με το "A Dramatic Turn Of Events" - το αγαπημένο μου της εν λόγω περιόδου), και στο τέλος της εν λόγω περιόδου (με το αντικειμενικά πολύ δυνατό "A View From The Top Of The World"). Ενδιάμεσα, τα αποτελέσματα είναι συζητήσιμα, ίσως όχι όσο άσχημα θεωρούν κάποιοι, αλλά με αρκετούς αστερίσκους (παραγωγής, artwork, απόδοσης/αξιοποίησης LaBrie).

Ο Mike Portnoy στο μεσοδιάστημα

Από την άλλη πλευρά, μπορεί τα περισσότερα πράγματα που έκανε ο Mike Portnoy στο μεσοδιάστημα των 13 χρόνων της απουσίας του από τους Dream Theater να αφορούν ενδεχομένως πιο niche/μικρά κοινά, αλλά κοιτώντας απολογιστικά τα πεπραγμένα του έχω να πω το εξής:

• Παρέμεινε ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΑ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΣ

• Κάποιες δουλειές στις οποίες συμμετέχει είναι ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΑ

Με κύριο συνεργάτη τον Neal Morse (solo, Neal Morse Band, Transatlantic, Flying Colors), αλλά και με τους Sons Of Apollo, The Winery Dogs, Bigelf, Liquid Tension Experiment, John Petrucci και Metal Allegiance - αν μετράω καλά - κυκλοφόρησε 23 (!) στούντιο, full length άλμπουμ με πρωτότυπο υλικό., για την αξιολόγηση του οποίου δεσμεύομαι να επανέλθω με ξεχωριστό άρθρο.

Επίσης, συμμετείχε στην αποχαιρετιστήρια περιοδεία των Twisted Sister κι έκανε guest εμφανίσεις από τους Stone Sour ως τους Fates Warning και έμεινε ενεργός σε διάφορα άλλα μουσικά επίπεδα, καθιστώντας τον έναν από τους πιο ενεργούς μουσικούς εκεί έξω.

Αναπόφευκτα, με τόση παραγωγικότητα θα υπάρχουν κι αστοχίες (βλέπε Metal Allegiance πχ) αλλά στη συνολική εικόνα ο μέσος όρος των δουλειών που συμμετείχε είναι αρκετά υψηλός, οπότε… hats off!

Το μέλλον για τα λοιπά project του Portnoy

Πριν λίγους μήνες, στη συνέντευξη που μου παραχώρησε ο Portnoy ήταν σχεδόν καθησυχαστικός για το μέλλον των επιμέρους project στα οποία συμμετέχει, αλλά πλέον έχουν αλλάξει τα δεδομένα…

Οι Sons Of Apollo αποτελούν παρελθόν μετά κι από δηλώσεις του Jeff Scott Soto που το επιβεβαίωσε. Οι Flying Colors θα εμφανίζονται σποραδικά, αλλά έχουν να αντιμετωπίσουν δυο πολύ σοβαρά θέματα υγείας στο οικογενειακό περιβάλλον του Steve Morse και του Casey McPhesron, οπότε αποκλείεται να είναι ιδιαίτερα ενεργοί. Οι The Winery Dogs βρίσκονται σε πολύ καλό φεγγάρι και θεωρώ ότι με κάποιο τρόπο θα μείνουν σχετικά ενεργοί. Ο Neal Morse φρόντισε ήδη να ξεκαθαρίσει ότι τίποτα δεν είναι σίγουρο, αλλά η πρόθεση όλων είναι να μείνουν ενεργοί οι Neal Morse Band. Για τους Transatlantic κανείς δεν ξέρει αν και πότε θα ενεργοποιηθούν ξανά…

Προσωπική μου επιθυμία είναι να κρατήσει όσο πιο ζωντανά (και κυρίως δημιουργικά) γίνεται όλα τα επιμέρους project του, αλλά κάτι τέτοιο μοιάζει εξαιρετικά δύσκολο.

Τα σημεία κλειδιά πριν το reunion

Είχα γράψει πριν 2 χρόνια και εν μέσω πανδημίας ένα άρθρο για την επιστροφή των Liquid Tension Experiment, όπου αναφερόμουν σε «κύκλους που πρέπει να κλείσουν», κλείνοντας το μάτι στην επικείμενη επιστροφή του Portnoy.

Τόσο η επαναδραστηριοποίηση των LTE όσο και η συμμετοχή του Portnoy στον προσωπικό δίσκο του Petrucci, και κυρίως το γεγονός ότι περιόδευσαν παρέα ήταν σημαντικά milestone σε κάτι που φαινόταν να δρομολογείται ήδη.

Επίσης, η εμφάνιση του Mike Portnoy σε συναυλία των Dream Theater, η παρουσία του backstage και το θάψιμο του τσεκουριού με τον James LaBrie (τον μόνο με τον οποίο δεν είχε κρατήσει στενές προσωπικές σχέσεις) ήταν στοιχεία που άνοιγαν περισσότερο την κουβέντα και οδηγούσαν ολοένα και περισσότερο προς αυτή την κατεύθυνση.

Όμως, κατ’ εμέ, το κομβικότερο σημείο, όπου μπήκε το νερό στο αυλάκι ήταν το εξής: η υπογραφή των Dream Theater στην Inside Out. Ξέρω ότι είναι τα γραπτά που μένουν και δεν θυμάμαι αν το έχω αποτυπώσει κάπου γραπτώς, αλλά θυμάμαι να το λέω σε όλους τους Θιατερόφιλους φίλους ότι με το λίγο που γνωρίζω πως λειτουργεί το μεγάλο αφεντικό της Inside Out, το μεσοπρόθεσμο πλάνο του είναι να επανενώσει τους Theater με τον Portnoy. Δεν ξέρω αν είχα δίκιο, αλλά συνεχίζω να πιστεύω πως έπαιξε σημαντικό ρόλο. Και πως έχει επίσης σημαντικό ρόλο στο σχέδιο που αναμένεται να υλοποιηθεί από εδώ και πέρα…

… Από εδώ και πέρα

Πλέον, οι συζητήσεις έχουν ανοίξει για το τι μπορούμε να περιμένουμε από εδώ και πέρα, με τον Mike Portnoy να παίρνει πάλι τη θέση του στους Dream Theater. Αυτό που ξέρουμε σίγουρα είναι ότι θα μπουν άμεσα στο στούντιο για να ετοιμάσουν το επόμενο άλμπουμ τους όλοι μαζί…

Αλλά πρέπει να έχουμε κατά νου ότι έχουν διαφοροποιηθεί κάποια πράγματα στο μεσοδιάστημα… Όπως το ότι η μπάντα έχει χτίσει πλέον το δικό της στούντιο και έχει συγκεκριμένους συνεργάτες με τους οποίους δουλεύει πλέον, και κυρίως ότι τα ηνία όλα αυτά τα χρόνια τα έχει αναλάβει σχεδόν εξ’ ολοκλήρου ο John Petrucci (πέραν του συνθετικού που συμμετέχει κι ο Jordan Rudess). Η αίσθηση που έχω είναι ότι με χαρά θα ξαναμοιραστεί τις ηγετικές αρμοδιότητες και τις σημαντικές αποφάσεις με τον Portnoy, καθώς η σχέση εμπιστοσύνης που είχαν οι δυο τους δεν κλονίστηκε ποτέ στην πραγματικότητα. Επίσης, η αίσθησή μου είναι ότι ο Mike θα προσπαθήσει να ταράξει τα συνθετικά νερά και θα έχει μεγάλο κίνητρο να συνδυάσει την επιστροφή του με κάτι εντυπωσιακό, οπότε μένει να δούμε τι θα προκύψει.

Όσον αφορά στις συναυλίες, θα πόνταρα στο ότι ο Portnoy θα βάλει περισσότερο νερό στο κρασί του. Όχι ότι θα δεχτεί να παίξει με click track, αλλά κυρίως στο ότι δύσκολα θα μπορέσει να πείσει τους υπόλοιπους να γυρίσουν σε εποχές όπου άλλαζαν το setlist κάθε βράδυ, που έδιναν 3ωρα σόου, που διασκεύαζαν ολόκληρα άλμπουμ και είχαν όλα αυτά τα στοιχεία που τους καθιστούσαν ξεχωριστούς. Δεν το αποκλείω, πάντως, να υπάρχουν και τέτοιες ειδικές περιοδείες. Σίγουρα, όμως, από πλευράς προσέλευσης κόσμου - ειδικά η πρώτη περιοδεία το 2024 πριν βγει το νέο άλμπουμ - οι εμφανίσεις τους αναμένεται να εκτοξευθούν.

Δεν μπορούμε, όμως, να αγνοήσουμε το γεγονός ότι οι συμμαθητές Petrucci, Myung και Portnoy είναι στα 56 τους, ο LaBrie στα 60 κι ο Rudess στα 66 του. Κάτι που σημαίνει ότι υπάρχουν περιορισμοί που δεν είναι εύκολο να ξεπεραστούν, κυρίως όμως πως αυτό το reunion δεν σήκωνε άλλη αναβολή.

Εν τέλει…

Με μια κίνηση που λίγοι περίμεναν αυτή την χρονική στιγμή, μοιάζει σαν το θέατρο να άνοιξε εκ νέου τις πύλες του και να αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον, ίσως κι έναν χαμένο ενθουσιασμό για το τι μέλλει γενέσθαι. Πλέον, όλοι ξέρουμε καλύτερα, οπότε δεν κρατάμε τόσο μεγάλο καλάθι, αλλά - μεταξύ μας τώρα - ποιος ορίζει που φτάνουν τα όρια ενός ονείρου;