Wolves In The Throne Room, Decipher @ Gagarin 205, 07/02/20

Δεν έχεις συχνά το προνόμιο να βλέπεις στα μέρη σου μπάντες που βρίσκονται στη σύγχρονη εμπροσθοφυλακή του ιδιώματος το οποίο υπηρετούν. Συνεπώς, η συναυλιακή επιστροφή των Wolves In The Throne Room στη χώρα μας, αν και κάποιοι ίσως πιο τυχεροί πετυχαίνουν τέτοια πακέτα στην ξενιτιά, (θα έπρεπε) να θεωρείται από τους λάτρεις του σύγχρονου ακραίου ήχου, ως μια συναυλία υψηλής προτεραιότητας. Οι ηγέτες του σύγχρονου ατμοσφαιρικού post black metal ήχου, τρία χρόνια μετά την πρώτη τους εμφάνιση στα εδάφη μας, ανέβηκαν στη σκηνή του Gagarin 205, με σκοπό να μας γιατρέψουν τις ψυχές και τα κατάφεραν.

Καταφθάνοντας στον χώρο πάνω στην ώρα της προβλεπόμενης έναρξης της εμφάνισης των Ελλήνων blacksters Decipher παρατήρησα πως οι πόρτες τότε ανοίγανε. Με μια καθυστέρηση της τάξης των 40 λεπτών, που εκείνη τη στιγμή έμοιαζε αδικαιολόγητη, η μπάντα ανέβηκε στις 21:20 στη σκηνή, έτοιμη να αποδώσει το υλικό της ζωντανά, αν και μπροστά σε ένα μισοάδειο κέντρο. Ανοίγοντας μια παρένθεση, έμαθα εκ των υστέρων πως η όλη αλλαγή προγράμματος έγινε μιας και η άλλη μπάντα που θα άνοιγε τη συναυλία, οι επίσης Έλληνες Caelestia, επικαλέστηκαν τεχνικά προβλήματα με τον εξοπλισμό τους και εν τέλει δεν ήταν σε θέση να εμφανιστούν. Βέβαια, δεν υπήρξε κάποια επίσημη ενημέρωση από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω.

Η εμφάνιση των Decipher, στα 40 λεπτά που διήρκησε, αποτέλεσε, μια πέραν του αναμενόμενου ενδιαφέρουσα εμφάνιση. Σύγχρονο black metal, με αρκετές τεχνικές death metal απολήξεις, κινούμενο σε όλο το φάσμα του ήχου όπως εξελίχθηκε την περασμένη δεκαετία. Με έναν ήχο που αποτελούσε ιδανικό σύμμαχο, αν και ο σημαντικότερος ήταν η ανταπόκριση του παρευρισκομένου κόσμου στις συνθέσεις τους, μέχρι και σημαία με το logo κυμάτιζε (!), η μπάντα σταδιακά εξοικειωνόταν όλο και περισσότερο με τη σκηνή. Παρουσιάζοντας με περίσσιο πάθος και όρεξη το υλικό της, τόσο από το περσινό EP, "Of Fire And Brimstone" όσο και από τον επερχόμενο νέο της δίσκο. Αν μάλιστα, υπήρχε μια ελαφρώς μεγαλύτερη ποικιλία στο στυλ των φωνητικών και στα τύμπανα, αφού τα έγχορδα πραγματικά κεντούσαν, τότε η πρώτη μου επαφή με το συγκρότημα θα ήταν μια για να τη θυμάμαι. Αναμένουμε τα επόμενα βήματα τους με μεγάλο ενδιαφέρον.

Αφού άδειασε η σκηνή και στήθηκαν τα απαραίτητα λάβαρα, η ώρα έφτασε για την επέλαση των αμερικανών, όπως προβλεπόταν από το πρόγραμμα ούτως ή άλλως. Μην φανταστείτε πάντως εξωστρεφείς χαρακτήρες και συναυλιακά τερτίπια με το κοινό. Οι Wolves In The Throne Room είναι μπάντα διαφορετικής πάστας. Ανέβηκαν στη σκηνή υπό τη συνοδεία των μπουκαλιών κρασί που τους συντρόφευαν παρασκηνιακά, και απλά λιτά, και 100% αποτελεσματικά, η εμφάνιση τους ξεκίνησε με το "Born From The Serpent’s Eye". Συμφωνώντας με την κριτική μας στο "Thrice Woven", δεν μπορώ παρά να μην εκφράσω τον εντυπωσιασμό μου σχετικά με αυτήν τη σύνθεση. Ιδανική έναρξη. Για τα πάντα.

Ο ήχος διαυγέστερος του έναστρου ουρανού πάνω από τα Κασκάδια Όρη από τα οποία εμπνέονται, επέτρεψε στην πνιγερή χαρμολύπη των riff να κατακλύσει τον χώρο. Σε αυτήν την εμφάνιση η μπάντα δεν διέθετε επί σκηνή πληκτρά αλλά είχε μπασίστα, οπότε κάθε ρυθμική εναλλαγή αντηχούσε εξαιρετικά στον χώρο. Με τα πλήκτρα και τα αιθέρια γυναικεία φωνητικά να αποδίδονται προηχογραφημένα, προσαρμοσμένα όμως για ζωντανή μεταφορά των συνθέσεων, η μπάντα συνέχισε το σερί μακροσκελών συνθέσεων. Λίγα πράγματα μπορώ να σκεφτώ που να συναγωνίζονται την έκσταση που προσφέρει η βιωματική εμπειρία της επί σκηνής απόδοσης της μπάντας του "Queen Of The Borrowed Light". Αν κρίνω και από τις αντιδράσεις του κόσμου που βρισκόταν στον χώρο, αισθητά λιγότερος σε σύγκριση με την προ τριετίας εμφάνιση της μπάντας, σίγουρα δεν ήμουν ο μόνος. Οι μεγαλόπνοες μελωδίες που έβγαιναν από τις δυο κιθάρες ήταν επιβλητικές, το drumming ανά στιγμές με παρέσερνε από μόνο του και εν γένει η μπάντα φαινόταν να ζει σε μια παράλληλη διάσταση.

Τα αδέρφια Weaver κάνουν κουμάντο και το επί σκηνής δέσιμο τους είναι άξιο αναφοράς. Για την ακρίβεια, ο τρόπος που η μπάντα στεκόταν στο σανίδι, παθιασμένη να αποδώσει τις μακροσκελείς αντισυναυλιακές συνθέσεις της, αξίζει σχολιασμό. Αν κάποιος επιχειρεί να προσεγγίσει τις εμφανίσεις τους ως μια καθαρά extreme metal συναυλιακή εμπειρία, πιθανώς να απογοητευτεί από μια εμφάνισή τους. Αν από την άλλη, κάποιος αντιμετωπίζει την μπάντα ως μια απλά ποιοτική ατμοσφαιρική black metal μπάντα, τότε σίγουρα αυτό που βίωσε την Παρασκευή ξεπέρασε τις προσδοκίες του. Προσωπικά μιλώντας, ήθελα να δω αν το συναίσθημα της ακρόασης της εκπληκτικής τους δισκογραφίας θα μπορούσε να αποδοθεί, ως οφείλει στον εαυτό του, επί σκηνής. Εδώ δεν υπάρχουν πόζες για τα μάτια του κοινού, δεν υπάρχει θεατρικότητα, ούτε καταιγιστικά blastbeat-fueled σημεία για να γίνει ο «κακός χαμός». Εδώ υπάρχει η ζωντανή μαρτυρία μιας μπάντας που νιώθει την έκσταση ενώ βιώνει τις συνθέσεις της, δεν τις παρουσιάζει απλά. Αν ήμασταν προσεκτικοί θεατές, τότε σίγουρα παρασυρθήκαμε.

Οι διαφορετικές εκφάνσεις του ήχου των Wolves In The Throne Room όλες παρέλασαν μπροστά στα μάτια μας. Παγωμένο black metal με το "Angrboda" αλλά και σχεδόν ambient αργό βαρύ απόκοσμο σκοτεινό metal με το πέρασμά τους από το "Celestial Lineage" την εκτέλεση του τρομερού "Prayer Of Transformation". Κιθάρες σε ρόλο σαμάνου; Γιατί όχι. Όλα όμως συνυπάρχουν, σε μια μεταστοιχείωση του είναι, όπως μπορώ με υπερβάλλοντα ζήλο να χαρακτηρίσω την πεμπτουσία της μπάντας, το "I Will Lay Down My Bones Among The Rocks And Roots", το δεκαοκτάλεπτο έπος με το οποίο κλείνει το κόσμημα της προηγούμενης δεκαετίας που ονομάζεται "Two Hunters". Η συναυλία τους πιθανώς να άξιζε ακόμη και αν παίζανε μόνο αυτήν τη σύνθεση.

Με διάρκεια εμφάνισης γύρω στα 75 λεπτά, κάτι που για κάποιους μπορεί να είναι και μειονέκτημα της βραδιάς, για τον γράφοντα είναι απλά ένα νούμερο, η εμφάνιση των Αμερικανών έλαβε, με ένα λιτό ευχαριστώ, τέλος. Η διαφορετική οπτική με την οποία προσεγγίζουν το ιδίωμα, μας μεταδόθηκε επί σκηνής, και όπως και οι συνθέσεις τους, μας άφησε με ένα συναίσθημα ολοκλήρωσης, ταυτόχρονα με μια θέληση για κάτι υπερβατικό. Στην πραγματικότητα, η μουσική των Wolves In The Throne Room είναι απλά ανθρώπινη, μέσα σε όλες τις αντιφάσεις που γεννά. Για όσους παρευρεθήκαμε την Παρασκευή στο Gagarin, οι αναμνήσεις και οι ηχητικές εικόνες θα μας συντροφεύουν καιρό.