GoGo Penguin @ Gagarin 205, 25/11/22

Φαίνεται η σχέση των GoGo Penguin με το ελληνικό κοινό να δυναμώνει ολοένα και περισσότερο. Λίγους μήνες μετά την εμφάνιση τους στην ταράτσα του μουσείου της Ακρόπολης, η ανακοίνωση της συναυλίας στο χώρο του Gagarin205 ήταν μια ευχάριστη έκπληξη.

Έχοντας στη φαρέτρα τους το νέο EP "Between Two Waves" που κυκλοφόρησε τον Ιούλιο, είχαν κι επίσημα μια ακόμη αφορμή για να μας επισκεφθούν, όπως ανέφεραν και στη συνέντευξη που μας παραχώρησαν πρόσφατα .χωρίς κάποιο support, έδωσαν από νωρίς το στίγμα της εμφάνισης που επρόκειτο να παρακολουθήσουμε. Όπως και η μουσική τους, χωρίς φανφάρες αλλά με ουσία, συναίσθημα αλλά και δεξιοτεχνία, άφησαν τα όργανα και την ψυχή τους να μιλήσουν με το κοινό.

Ξεκίνημα με το ταξιδιάρικο "All Res" από το "Man Made Object" του 2016, με άψογο ήχο και (επιτέλους) φωτισμό που πέρα από ατμόσφαιρα μας επέτρεψε να παρακολουθήσουμε με ευκολία τα τεκταινόμενα επί σκηνής. Τα arpeggios του "Atomised" ανέβασαν τις ταχύτητες, με τις εναλλαγές ρυθμών να βγαίνουν αβίαστα και να φέρνουν χαμόγελα εντυπωσιασμού.

Στο "Signal In The Noise" το rhythm section έδωσε ρέστα, με τον μπασίστα να μας αφήνει με το στόμα ανοικτό. Σε αυτό το σημείο ο μπασίστας και μπροστάρης των GoGo Penguin, Nick Blacka ευχαρίστησε το κοινό για τη θερμή υποδοχή, αναφέροντας πόσο χαρούμενοι είναι που επέστρεψαν τόσο σύντομα.

Η πιο ηλεκτρονική, contemporary πλευρά της μπάντας ξεδιπλώθηκε στο "Bardo", όπου πλέον αρκετοί δίπλα μας είχαν αρχίσει να λικνίζονται στους ρυθμούς των τυμπάνων. Το πιο πρόσφατο "Wave Decay" έφερε μια πιο χαλαρή ενορχήστρωση στο προσκήνιο, παίζοντας με δυναμικές και ρυθμικά μοτίβα πάνω σε μια επαναλαμβανόμενη μελωδία, δείχνοντας και τη συνθετική ωριμότητα που έχει επέλθει με την πάροδο των χρόνων.

Συνέχεια με νέο υλικό και το "The Antidote Is The Poison", το οποίο θα μπορούσα να χαρακτηρίσω μόνο ως ευφυές, με τα διαρκή τερτίπια και τον πανέξυπνο χειρισμό των μέτρων. Αναμφίβολα ένα από τα πιο περίπλοκα αλλά ταυτόχρονα ενδιαφέροντα κομμάτια του σετ.

Η απόδοση του "Kora" ήταν απλά ισοπεδωτική, με τον "νέο" Jon Scott στα τύμπανα να δίνει ρεσιτάλ, χωρίς να χάνει δευτερόλεπτο το groove και να εξυπηρετεί τις δυναμικές του κομματιού. Αντίστοιχα, στο μαγευτικό "Window", κάθε χτύπημα στα πλήκτρα του πιάνου ήταν σαν ένα χάδι στην καρδιά. Εκεί φαίνεται και το ταλέντο της μπάντας, που καταφέρνει να χτίζει κομμάτια με τόσο έντονες δυναμικές χωρίς να χάνει την αίσθηση της μελωδίας, ενώ ταυτόχρονα αξιοποιεί το αδιαμφισβήτητο παικτικό ταλέντο που διαθέτει. Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο φίλος που παρακολούθησε μαζί μου τη συναυλία "Αν μπορούσα να παίξω τύμπανα, έτσι θα ήθελα να παίζω".

Τα διάσπαρτα χαμόγελα και οι εκφράσεις θαυμασμού από το κοινό ήταν μια απόδειξη της σύνδεσης που έγινε με τους μουσικούς επί σκηνής. Το κλείσιμο του σετ θα ερχόταν με το "Protest" , σε μια συγκλονιστική απόδοση. Το πως γίνεται τρια άτομα να δημιουργούν ένα τόσο δεμένο, μεγαλειώδες αποτέλεσμα είναι άξιο θαυμασμού. Το πολύ δυνατό χειροκρότημα που ακολούθησε ήταν φυσικό να μην αφήσει ασυγκίνητα τα μέλη της μπάντας που χαμογελούσαν μέχρι τα αυτιά.

Επανερχόμενοι στη σκηνή, για το encore, έπαιξαν για μας άλλα δυο κομμάτια, ενώ μπήκε σε χρήση και το mini moog για το μπάσο σε ένα εξ’αυτών, λύνοντας την απορία μου για την παρουσία του στη σκηνή. To αποχαιρετιστήριο "One Percent" με το παρατεταμένο φινάλε και τα ρυθμικά τρικς ήταν συγκλονιστικό και κέρδισε επάξια τις επευφημίες του κόσμου.

Είναι αλήθεια πολύ όμορφο να βλέπεις μια τριάδα μουσικών να καταφέρνει να κερδίσει την αναγνώριση και την αγάπη του κόσμου. Χωρίς δράματα, χωρίς δηθενιές και πόζες. Μόνο με μουσική και αφοσίωση στην τέχνη. Το ευχάριστο της βραδιάς πέρα από την εξαιρετική εμφάνιση της μπάντας, ήταν στη σύνθεση του κοινού, με όλες τις ηλικίες και ιδιαίτερα τις νεαρές να χαίρονται και να ζουν τη στιγμή (χωρίς ιδιαίτερη παρουσία smartphones να προσθέσω). Μέχρι την επόμενη φορά, ευχαριστούμε αγαπητέ πιγκουίνε.

Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη