Γιώργος Καρράς, ΤΣΟΠ @ Piraeus Academy, 22/02/25

Θα θέλαμε να είχε εμπεδωθεί από όλους αλλά θα το ξαναπούμε. Ο Γιώργος Καρράς, χωρίς δεύτερη σκέψη, αποτελεί τον σημαντικότερο και πιο επιδραστικό συνθέτη των τελευταίων 40 χρόνων. Και αυτό μπορεί να ακούγεται υποκειμενικό αλλά δεν είναι, εκτός αν εσείς θεωρείτε πως κάποιος σε αυτή τη χώρα κυκλοφόρησε καλύτερη μουσική από τις Τρύπες σε αυτό το διάστημα. Εμείς, με τις όποιες εσωτερικές μας πάντα διαφωνίες, συμφωνούμε πάντως πως αυτό το συγκρότημα αποτέλεσε μια μοναδική περίπτωση για τα εγχώρια δεδομένα και για αυτό τους δώσαμε και περίοπτη θέση στο αφιέρωμα μας για το ελληνόφωνο rock.

Με δεδομένο λοιπόν πως, σε τεράστιο βαθμό, ο Καρράς αποτέλεσε τον βασικό συνθέτη τους, η συμβολή του σε ό,τι πετύχανε είναι αδιαπραγμάτευτη. Παράλληλα όμως, ο δημιουργός από νωρίς εξέφρασε και άλλες ανησυχίες όπως, για παράδειγμα, εκφράστηκαν στο "Υπέροχο Τίποτα", ένα άλμπουμ ασυνήθιστο για τα ελληνικά δρώμενα που αγαπήθηκε πολύ από το κοινό και που, επίσης, του επέτρεψε να αντιληφθεί τον εαυτό του ως ακροατή έξω από τα στενά όρια της rock μουσικής.

Συνεπώς, η δισκογραφική του επιστροφή, πρώτα με το "Ασκήσεις Απλότητας", μια πανέμορφη ορχηστρική δουλειά, και, πιο πρόσφατα, με το "Τα Υλικά Της Χαράς", που βρήκε τον καλλιτέχνη να αγκαλιάζει και να επαναπροσδιορίζει όλη την ηχητική του κληρονομιά, αποτέλεσε ένα σπουδαίο γεγονός για τα εγχώρια καλλιτεχνικά δρώμενα, που αρκετοί από εμάς το περιμέναμε εδώ και δεκαετίες.

Σε αυτό το πλαίσιο, το Σάββατο κατευθυνθήκαμε με περίσσιο ενθουσιασμό στο Piraeus Academy προκειμένου να παρακολουθήσουμε από κοντά την παρουσίαση του νέου δίσκου του Γιώργου Καρρά. Την βραδιά άνοιξαν οι ΤΣΟΠ. Παρόλο που είχα έρθει σε επαφή με το υλικό τους, δεν είχε τύχει ποτέ να τους δω live. Το συγκρότημα εμφανίστηκε μπροστά μας γύρω στις 21:30 και για περίπου 45 λεπτά μας παρουσίασε κομμάτια από τις δύο δισκογραφικές του δουλειές, με την τελευταία με τίτλο "Περιττά" να έχει κυκλοφορήσει το 2024. Συνδυάζοντας ψυχεδέλεια, rock, synth-punk και pop στοιχεία, η αλήθεια είναι πως το συγκρότημα αποτελεί μια κατηγορία μόνο του καθώς αυτό που κάνει δεν θυμίζει τίποτα εκεί έξω, ενώ οι σουρεαλιστικοί στίχοι και το γενικότερο χιούμορ τους πάνω στη σκηνή, συμπληρώνουν άψογα το ηχητικό τους όραμα.

Η μόνο μου ένσταση αφορά το ότι, στα δικά μου τουλάχιστον αυτιά, ώρες-ώρες, οι ΤΣΟΠ είναι τόσο αυτοαναφορικοί που καταλήγουν να σε αποκλείουν ως ακροατή και θεατή. Δηλαδή, σαφέστατα, ο δημιουργός πρώτα πάντα βρίσκεται σε διάλογο με τον εαυτό του και μετά με το κοινό του, όμως, στην περίπτωση των ΤΣΟΠ, η σχέση τους με το κοινό βασίζεται σε έναν, ελαφρώς φλύαρο, μονόλογο, στον οποίο είτε αφήνεσαι εκστασιασμένος, είτε αδυνατείς να τον παρακολουθήσεις. Όπως και να έχει, στις (πολλές) καλές τους στιγμές, οι ΤΣΟΠ είναι πάρα πολύ καλοί και, χωρίς αμφιβολία, διαθέτουν προσωπικότητα όποτε αυτό που σου αφήνουν στο τέλος έχει σίγουρα θετικό πρόσημο.

Γύρω στις 22:30, είχε έρθει η ώρα ο Γιώργος Καρράς και το συγκρότημά του να πάρουν τη θέση τους πάνω στη σκηνή. Η αλήθεια είναι πως περίμενα να έχει περισσότερο κόσμο και, σαφέστατα, μια τέτοια εμφάνιση θα έπρεπε να έχει περισσότερο κόσμο όμως, από την άλλη, τα 25 σχεδόν χρόνια απουσίας είναι αρκετός καιρός. Συνεπώς, καλώς ή κακώς (κακώς αν με ρωτάτε), ο Γιώργος Καρράς βρίσκεται σε μια διαδικασία επαναπροσδιορισμού και, συνεπώς, θα πρέπει να ξανασυστηθεί με το κοινό. Το σίγουρος είναι βέβαια πως με εμφανίσεις σαν αυτή του Σαββάτου, αυτό δεν θα αργήσει να γίνει.

Έχοντας στις αποσκευές τους έναν εξαιρετικό δίσκο, το σχήμα ξεκίνησε τη συναυλία του με το ομώνυμο κομμάτι του άλμπουμ, κάνοντας σαφές σε όλους πως αυτή θα είναι μια εμφάνιση που θα θυμόμαστε καιρό. Και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με το πόσο προβαρισμένο θα αποδεικνυόταν το συγκρότημα στην πορεία της βραδιάς αλλά, κυρίως, με το δέος που σου δημιουργεί να βλέπεις τον Καρρά πάνω στη σκηνή, με τον χαρακτηριστικό ήχο του μπάσου του, να ξετυλίγει μπροστά σου ένα ολόκληρο μουσικό σύμπαν.

Ακολούθησε το "Είναι Πολλοί", με την κανονική ροή του "Τα Υλικά της Χαράς" να διακόπτεται με τον καλύτερο τρόπο για να ακούσουμε ένα άλλο ομώνυμο κομμάτι, αυτή τη φορά από το "Υπέροχο Τίποτα". Και αυτός ο δίσκος ακούστηκε σχεδόν ολόκληρος κατά τη διάρκεια της βραδιάς, δένοντας με δεξιοτεχνία με τις συνθέσεις του "Ασκήσεις Απλότητας", τις οποίες ο Καρράς χώρεσε άψογα ως περάσματα μέσα στο setlist του, αναγκάζοντας μας να υποκλιθούμε σε αυτές. Ειδικά δε στο "Χωρίς Ιθάκη", το οποίο και έπαιξε ολόκληρο, βιώσαμε μια από τις κορυφαίες στιγμές της βραδιάς. Και παρόλο που οι ενορχηστρώσεις έχουν προσαρμοστεί στο τωρινό συγκρότημα του Καρρά, έχει γίνει τόσο καλή δουλειά που οι ζωντανές εκτελέσεις των κομματιών αναμετρώνται στα ίσια με τις στουντιακές, και, πιθανά, και να κερδίζουν.

Φυσικά, κανείς δεν είχε έρθει περιμένοντας να ακούσει Τρύπες. Ή τέλος πάντων, κανείς δεν θα το ομολογούσε και κανείς δεν το ζήτησε κι όλας, δείχνοντας τον απαραίτητο σεβασμό στον δημιουργό και αφήνοντας τον να επιλέξει αυτός το πως θα επιστρέψει στη σκηνή. Όμως, οι στίχοι από το "Αέρας", που έκλεινε το θρυλικό "Μέσα στη Νύχτα των Άλλων", τους οποίους απήγγειλε ο Καρράς, καθώς μας μίλησε για την απώλεια του Γιώργου Τόλιου, συγκίνησαν, υπενθυμίζοντας μας πως οι Τρύπες, πρώτα απ’ όλα, ήταν μια παρέα ανθρώπων που, σε πείσμα της δυστοπικής ελληνικής πραγματικότητας, τόλμησε να κάνει τα όνειρα της πραγματικότητα.

Αυτή όμως δεν ήταν η μόνη έκπληξη της βραδιάς καθώς, πέραν του υλικού από τους τρείς δίσκους του Καρρά, ακούσαμε το "Βρες Μου Έναν Τόπο", ένα κομμάτι που είχε κυκλοφορήσει ο Καρράς πριν αρκετά χρόνια και που, κάποιοι τουλάχιστον, το περιμέναμε αρκετά χρόνια να ακουστεί ζωντανά. Ο δημιουργός, έχοντας πλέον, εκτός από ρόλο μπασίστα και ρόλο frontman, δεν φάνηκε να δυσκολεύεται, έχοντας δίπλα του ένα συγκρότημα που απέδωσε εξαιρετικά το υλικό, κάνοντας σαφές πως, αν παίζουν έτσι στην πρώτη τους συναυλία, σκεφτείτε τι θα κάνουν σε μερικούς μήνες.

Όπως και να έχει, μετά από περίπου μια ώρα κι ένα τέταρτο είχε έρθει η στιγμή μας αποχαιρετίσουν. Και ομολογώ πως ήταν από τις λίγες φορές που μια συναυλία δεν χρειάστηκε καν encore για να με γεμίσει. Βλέποντας έναν τόσο σπουδαίο μουσικό να αποδίδει τέλεια σχεδόν όλο το "Υπέροχο Τίποτα", ένα άλμπουμ που έχει αφήσει τεράστιο στίγμα πάνω μου ως ακροατή, κομμάτια από το "Ασκήσεις Απλότητας", δίσκο που άκουσα περισσότερο το 2022, και, για πρώτη φορά, το "Τα Υλικά της Χαράς", που, δεν έχω σταματήσει να ακούω εδώ και τρεις μήνες, δεν θα μπορούσα να θέλω τίποτα άλλο. Ή, τέλος πάντων, ενδόμυχα μπορεί και να ήθελα αλλά δεν θα το γράψω εδώ. Όταν έρθει η στιγμή εξάλλου, θα έρθει μόνο του. Και αν δεν έρθει, δεν έγινε και τίποτα. 25 χρόνια περιμέναμε για αυτή τη βραδιά, θα αποτελούσε ύβρη να ζητήσουμε οτιδήποτε περισσότερο.