Up The Hammers Warm Up Show: Slough Feg, Crush, Skanners, Adamantis, Mountain Throne, March To Die @ An Club, 06/03/25

Αναμφισβήτητα το Up The Hammers έχει επανέλθει ξανά σε φουλ φόρμα, με κάθε χρονιά να συναγωνίζεται πλέον την προηγούμενη, όσον αφορά το επιτυχημένο του εγχειρήματος από κάθε άποψη. Το νούμερο ΧΙΧ ή 19, που αντιστοιχεί στον αύξοντα αριθμό της ετήσιας εκδοχής του φεστιβάλ, σχεδόν ζαλίζει, το εδώ και καιρό sold out του warm up show και της πρώτης ημέρας αποδεικνύει περίτρανα το στάτους που έχει κατακτηθεί από την διοργάνωση και το κοινό, ενώ τα ακόμη καλύτερα βρίσκονται μπροστά μας, καθώς το 2026 θα γιορτάσουμε πανηγυρικά τα 20 χρόνια.

Ας πιάσουμε όμως το νήμα από την αρχή και πιο συγκεκριμένα από το απόγευμα της Πέμπτης, όταν η αυλαία ανέβηκε στο An με τους Κύπριους αδελφούς March To Die να βρίσκονται πρώτοι στη σκηνή. Η τετράδα μπορεί να μην περιελάμβανε την μορφάρα του πολυπράγμονα Tas Danazoglou, διέθετε όμως όλα όσα χρειάζονταν για να ξεκινήσει όπως πρέπει το τριήμερο, συμπαρασύροντας εξαρχής το κοινό.

Ωραίος ήχος, διάθεση στα ύψη, ιδανική απόδοση και βεβαίως, σε πρώτο πλάνο το κατάλληλο υλικό που βροντοφωνάζει επικό heavy metal, κάνει τις γροθιές να σφίγγονται και να υψώνονται στον αέρα. Διόλου τυχαία το έπος "Tears Of The Gorgon" δεν έδωσε στο ντεμπούτο τον τίτλο του, ούτε έκλεισε τον δίσκο, ούτε βεβαίως ολοκλήρωσε πανηγυρικά το σετ. Πάρα πολύ καλή αρχή.

Επί προσωπικού, οι Mountain Throne αποτέλεσαν μάλλον την ευχάριστη έκπληξη του τριημέρου, καθώς λανθασμένα εκ των πραγμάτων δεν είχα δώσει την πρέπουσα προσοχή στο υλικό τους. Έχοντας παραμείνει ανενεργοί δισκογραφικά περίπου για μία δεκαετία, επέστρεψαν δυναμικά την περασμένη χρονιά με το "The Silver Light", διαθέτοντας όπως φαίνεται όλα τα εχέγγυα για μία νέα αρχή με συνεπή παρουσία στον χώρο.

Με αναλογικά απλό στήσιμο, δηλαδή τετράδα με μία κιθάρα, παρουσίασαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την δική τους πρόταση με άξονα το doom και το δεύτερο full-length άλμπουμ τους. Αυτό που μου άρεσε περισσότερο ήταν ο τρόπος που ισορρόπησαν αρκετά διαφορετικά στοιχεία, όπως η επική διάθεση, οι κυρίαρχες μελωδίες, οι '70s αναφορές και το πάντοτε καλοδεχούμενο rock 'n' roll attitude. Ακόμη καλύτερη λοιπόν συνέχεια. [Θ.Ξ.]

Γρήγορα ο κόσμος αρχίζει να πληθαίνει μέσα αλλά και έξω από το An Club. Σειρά των Αμερικανών Adamantis να ανέβουν πάνω στη σκηνή και να γυρίσουν το κλίμα της βραδιάς στην ίσως πιο καθαρή power metal στιγμή της. Με την επίσημη ημερομηνία κυκλοφορίας μάλιστα του δεύτερού τους δίσκου να τοποθετείται την αμέσως επόμενη ημέρα από αυτή της εμφάνισής τους, οι Adamantis είχαν την ευκαιρία να μας παρουσιάσουν αρκετό από το νέο τους υλικό επί σκηνής, με κομμάτια όπως τα "Steelclad" και "Gates Of Miklagard" να κερδίζουν τις εντυπώσεις. Με τα σπαθιά υψωμένα στον αέρα, οι Adamantis δεν έχασαν την ευκαιρία να εκπροσωπήσουν επάξια το heavy metal.

Με τον ήχο στο πλευρό τους αλλά σίγουρα τον υψίφωνο και καλλίφωνο Jeff Stark να ξεχωρίζει ηχητικά πίσω από το μικρόφωνο, οι μυθοπλασίες των Adamantis γέμισαν το χώρο του An Club με ιδιαίτερη αίγλη, πόσο μάλλον όταν επισκέφθηκαν και παλαιότερες στιγμές από το "Far Flung Realm" - το επικό "Fire And Brimstone" είχε κάτι παραπάνω να δώσει ζωντανά. Προσωπικά βρίσκω συχνά το power metal να καταλήγει επαναλαμβανόμενο, στην περίπτωση όμως των Adamantis δισκογραφικά και επί σκηνής, η συνθετική τους ικανότητα εμπνέει για πολύ όμορφες στιγμές. Σαν και αυτές που λάβαμε το βράδυ της Πέμπτης δηλαδή.

Έπειτα από τα μυθικά ταξίδια των Adamantis, ήταν η ώρα να γυρίσουμε λίγο στην rock and roll πραγματικότητα. Οι Skanners αποτελούσαν ένα σχήμα με το οποίο δεν είχα ασχοληθεί ιδιαίτερα μέχρι και πριν την ανακοίνωσή τους για το Up The Hammers, και πολύ γρήγορα αναρωτήθηκα γιατί. Σίγουρα οι άνθρωποι γνώρισαν πολύ μεγάλη αναγνωρισιμότητα λίγο περισσότερο τη δεκαετία των '80s, αλλά φαίνεται ξεκάθαρα πως έχουν επιστρέψει αναγεννημένοι, από την δισκογραφική τους επιστροφή το 2019 με το "Temptation" κι έπειτα. Παρόλο που μας παρουσίασαν κομμάτια μόνο από την πρότερη δουλειά τους, οι Skanners αποτέλεσαν με ευκολία την έκπληξη της βραδιάς.

Η διάθεσή τους ασυναγώνιστη, εμφανώς υποβοηθούμενη από το εκρηκτικό μείγμα heavy metal και hard rock που διέπει τη μουσική τους, κέρδισε πάρα πολύ γρήγορα τους παρευρισκόμενους. Σημαντική συμβολή στην όλη τους παρουσία, υπήρξε και η φοβερή περσόνα του κιθαρίστα τους Fabio Tenca, με το γυαλί ηλίου να μην ξεκολλά από πάνω του, έδωσε μια καταπληκτική παράσταση heavy metal τρέλας. Πραγματικά πάρα πολλά μπράβο στους Skanners που υπήρξαν τόσο διασκεδαστικοί και κατάφεραν να κλέψουν λίγο από τον ενθουσιασμό μας για τις πολύ μεγάλες εμφανίσεις που θα ακολουθούσαν και αναμέναμε με θέρμη. [Ε.Τ.]

Οι Crush συγκαταλέγονται στις παλαιότερες και πλέον ιστορικές heavy metal μπάντες που ανέδειξε η χώρα μας, όσον αφορά κυρίως την παρουσία τους τη σκηνή, αλλά και σε επίπεδο δισκογραφίας και ύφους. Το γεγονός αυτό από μόνο του αποτελεί αναγκαία αλλά όχι απαραίτητα ικανή συνθήκη για την δημιουργία cult status. Γεγονός είναι όμως ότι το μοναδικό άλμπουμ του 1993 έχει γεράσει πολύ καλά, τυχγάνοντας πλέον αναγνώρισης και στους διεθνείς underground κύκλους. Με αυτά τα δεδομένα, η παρουσία στα δρώμενα σήμερα δεν έχει μόνο νοσταλγικό χαρακτήρα, αλλά και ουσιαστικό υπόβαθρο.

Παρότι δεν υπήρξε δισκογραφική συνέχεια για περισσότερο από τρεις δεκαετίες, ο τραγουδιστής Παναγιώτης Κωνσταντινίδης και ο ντράμερ Κώστας Βογιατζόγλου έχουν κρατήσει το συγκρότημα ζωντανό, και όπως θα διαπιστώναμε εκ του σύνεγγυς, ιδιαίτερα ακμαίο. Το εισαγωγικό "Beyond Τhe Gates" έφερε το θαυμάσιο και εναρκτήριο τραγούδι "March Οf The Deads", ως ιδανική προσθέρμανση όσων σπουδαίων στιγμών θα ακολοθούσαν, με πρώτο highlight το ομότιτλο του ντεμπούτου "Kingdom Of The Kings".

Από τα τρία ακυκλοφόρητα μέχρι στιγμής τραγούδια ξεχώρισε η επικούρα του "Black Mirror", το «αφιερωμένο στους εραστές του πληρωμένου έρωτα» "Run To The Highway" τραγουδήθηκε δεόντως και τα καλύτερα κρατήθηκαν για το τέλος. Βρεθήκαμε «πίσω στο 1985» με το μέγα έπος "Unborn" και ολοκληρώσαμε ιδανικά το 45λεπτο με χαμό και διπέταλο στο "Morpheus World", γνωστό και καταξιωμένο από την έκδοση του CD. Όπως ανακοινώθηκε στο φινάλε από μικροφώνου, η χρονιά για την πεντάδα έχει μόλις ξεκινήσει με τον καλύτερο τρόπο, καθώς έπεται η επισημοποίηση δισκογραφικού συμβολαίου για την κυκλοφορία νέας δουλειάς και επιτέλους η επανέκδοση του ντεμπούτου.

Ο επιτυχημένος χαρακτήρας της βραδιάς δεν έγκειται βεβαίως μόνο στις αναμνήσεις του παρελθόντος, αλλά και στην συνολική, χωρίς ψεγάδια παρουσία των Crush. Άλλοτε μελωδική και άλλοτε αιχμηρή, η χαρακτηριστική φωνή του Κωνσταντινίδη παραμένει αναλλοίωτη παρά το πέρασμα του χρόνου, ο Βογιατζόγλου οδηγεί με ασφάλεια πίσω από τα τύμπανα και η κιθάρα αναπαράγει στο ακέραιο τα τρομερά θέματα του Παντελή Ροδοστόγλου (καμία σχέση για μία ακόμη φορά με τον μπασίστα των Διάφανων Κρίνων).

Έξτρα πόντους τουλάχιστον εξ όψεως έδωσε το διπλό ηλεκτρικό μπάσο που συγκρατούνταν από ζώνη για κηνυγετικά φυσίγγια, ενώ καίρια ήταν και η συνεισφορά των πλήκτρων. Προσωπικά θα προτιμούσα την ύπαρξη δεύτερης κιθάρας, το καλλιτεχνικό όραμα όμως επιτάσσει την χρήση πλήκτρων τουλάχιστον από το 2000, οπότε εδώ θα πάω πάσο. Και θα είμαι απόλυτα ευχαριστημένος αν ξαναδώ τους Crush να παρουσιάζουν ζωντανά την αναμενόμενη για δεκαετίες νέα τους δουλειά το συντομότερο δυνατό.  [Θ.Ξ.]

Τα παραμύθια και οι δοξασίες, με τη λαογραφική ιστορικά μορφή τους αλλά και με την σύγχρονη, μυθιστορηματική τους προέκταση, είναι στοιχεία πολιτισμού που (υπό)κινούν την λαϊκή ιστορία εντονότερα πολλές φορές από τα κοινωνικοπολιτικά δρώμενα. Είναι αυτή η ανάγκη μας να ξεφύγουμε από την πραγματικότητα, να αποδώσουμε τα φαινόμενα σε θρύλους και μεταφυσικές δυνάμεις έξω από τον έλεγχό μας. Να ζήσουμε μέσω ηρώων που πέτυχαν κάτι σημαντικό και να νικήσουμε στο πλευρό τους νοητά, ανταγωνιστές παντοδύναμους που ο μικρός ήρωας πρωταγωνιστής, ενάντια σε όλες τις πιθανότητες κατάφερε το απίστευτο - να βγει νικητής, και ζωντανός, μέχρι την επόμενη φορά που ο κόσμος θα κινδυνεύσει. Με μια λέξη, «ήρωας».

Γνώρισα τη μεγαλοφυΐα του Mike Scalzi πρώτα στους Hammers Of Misfortune, όπου και η συγκλονιστική ιστορία του "The Bastard" τον έκανε αυτόματα μαζί με την Πηνελόπη Δέλτα, τους αγαπημένους μου επικούς παραμυθάδες μέχρι να πιάσω στα χέρια μου το Dungeons and  Dragons και την επική λογοτεχνία. Αγκαλιάζοντας τη μεγαλοφυή δουλειά του εκείνα τα χρόνια αφού εκεί τριγύρω κυκλοφόρησαν και τα "Down Among The Deadmen" και "Traveller", ο δρόμος δεν άργησε να με φέρει και στο βασικό του συγκρότημα, (The Lord Weird) Slough Feg. Να μην τα πολυλογώ, θεωρώ τη δουλειά του Scalzi την πεμπτουσία του επικού heavy metal που περιέγραψα προηγουμένως: το απόγειο αυτής της μουσικής δωσμένο σε παντοδύναμες ιστορίες που εκφράζουν τις τάσεις φυγής από τον καθημερινό (σου)ρεαλισμό. Στο κλείσιμο της warm up βραδιάς του Up The Hammers Festival, εντός ενός συλλογικού παροξυσμού, το κατάμεστο An club έκανε τις ιστορίες πραγματικότητα και τις απήγγειλε να ακουστούν ως τους θεούς.

Η θεόμουρλη περσόνα του Scalzi δεν άργησε να λάμψει μουσικά και επικοινωνιακά, αλλάζοντας γιλέκα, παριστάνοντας την Κλεοπάτρα με ένα headpiece που ταξίδεψε σε όλες τις μέρες του φεστιβάλ, παρασύροντάς μας μαζί του στις ιστορίες του Patt Mills και φυσικά όχι μόνο. Με την εμφάνισή τους καλά μοιρασμένη στην πρόσφατη αλλά και πρότερη δουλειά τους, η σύγχρονη μορφή των Slough Feg δεν δυσκολεύτηκε λεπτό να παρασύρει όλο το An Club σε ένα δακρυσμένο ανθρωποκυνηγητό θρύλων, τραγουδισμένο από την ψυχή του καθενός εκεί μέσα. Η έναρξη με τη διασκευή Thin Lizzy υπήρξε απαλή, η μετάβαση μέσω των κομματιών του τελευταίου "New Organon" ξεσηκωτική αλλά μέχρι ενός σημείου.

Η επιστροφή στα δύο έπη των "Down Among The Deadmen" και "Traveller" όμως σε κάθε σημείο της εμφάνισης των Slough Feg που λάμβανε χώρα, διέλυε τα πάντα στο πέρασμά της. Τα "Vargr Moon" και "High Passage/Low Passage" αποτέλεσαν μερικές από τις εν δυνάμει δακρύβρεχτες στιγμές της βραδιάς – αν οι μεταλλάδες τολμούσαμε να κλάψουμε ο ένας μπροστά στον άλλον. Ξεπεράστηκαν μόνο από το κλείσιμο με το medley του "Warriors Dawn". Μια ουσιώδης, συγκινητική εμφάνιση λοιπόν ήταν αυτή που ολοκλήρωσε με πραγματική δόξα την πρώτη μέρα του Up The Hammers Festival, προετοιμάζοντας μας για τις πολύ μεγάλες στιγμές που ακολούθησαν. Αναμενόμενα και καλοδεχούμενα, το μικρόφωνο αναλαμβάνει παραδοσιακά ο Γκρεγκ για να μας επιστρέψει στην πραγματικότητα αυτών των ανθρώπων, υπενθυμίζοντας μας ότι η στήριξη μας σε αυτούς τους καλλιτέχνες είναι αυτό που κρατά τη σκηνή ζωντανή – και φυσικά το heavy metal, δεν το ξεχνά. [Ε.Τ.]

Φωτογραφίες: Παντελής Κουρέλης