Touche Amore, Psycorepaths @ Fuzz Club, 07/03/25

Οι Touche Amore αποχαιρέτησαν την Ευρώπη με μια εκρηκτική εμφάνιση στην Αθήνα, στην τελευταία στάση της περιοδείας τους και μας απέδειξαν ότι τα live τους είναι μια εμπειρία ζωής. Δεν κρατούν τίποτα πίσω, δεν παίζουν απλά τραγούδια, αλλά ξεσπούν συναισθήματα, αφήνουν κομμάτια τους στη σκηνή και δίνουν στο κοινό ό,τι έχουν και δεν έχουν.

Συνεπώς, όσοι βρεθήκαμε την Παρασκευή στο Fuzz Club, ιδρώσαμε μαζί με το συγκρότημα στην παρθενική τους εμφάνιση στην Ελλάδα, σε μια βραδιά που, και να θέλαμε, δεν θα μπορέσουμε να ξεχάσουμε. Η έναρξη της βραδιάς έγινε με τους Psycorepaths, οι οποίοι, πιστοί στο πρόγραμμα, ανέβηκαν στη σκηνή στις 21:30 και για περίπου μισή ώρα μας παρέδωσαν ισχυρές δόσεις μεταλλικού hardcore. Με επιρροές late ‘90s, όταν το groove metal, το nu metal, και το metallic hardcore βίωναν μέρες ακμής, το συγκρότημα μας παρουσίασε παλιά αλλά και ακυκλοφόρητα κομμάτια από την επερχόμενη κυκλοφορία τους.

Με καλό ήχο (ειδικά μπροστά όλα ακουγόντουσαν τέλεια), και με αέρα «φτασμένης» μπάντας πάνω στη σκηνή, οι Κερκυραίοι μπορεί ηχητικά να μην βρίσκονταν κοντά στους headliners της βραδιάς, όμως κατάφεραν να παρασύρουν το κοινό, να κερδίσουν τις εντυπώσεις και να μας ζεστάνουν επαρκώς για τη συνέχεια. Ή τέλος πάντων, έτσι νομίζαμε, γιατί, στην πραγματικότητα, δεν ήμασταν προετοιμασμένοι για αυτό που θα ακολουθούσε. [Α.Α.]

Από το πρώτο δευτερόλεπτο του "Nobody's" μέχρι το τελευταίο ξέσπασμα του "Limelight", η ένταση στην εμφάνιση των Touche Amore, δεν έπεσε στιγμή. Το setlist τους, μια τέλεια μίξη παλιών και νέων κομματιών (δίσκων δηλαδή), δεν άφησε κανέναν ασυγκίνητο. Ακούσαμε πολλά κομμάτια ακόμα και από το "Parting Τhe Sea Between Brightness Αnd Me", αλλά και το "…To the Beat of a Dead Horse". Τα "Come Heroine" και "Honest Sleep" προκάλεσαν χάος, το "New Halloween" ξεσήκωσε κάθε φωνή στο χώρο, ενώ το "Flowers Αnd You" πριν το "Limelight" έκλεισε τη βραδιά με τον πιο συναισθηματικά φορτισμένο τρόπο. Ο Jeremy Bolm, όπως πάντα, έμοιαζε να δίνει τα πάντα, με τη φωνή του να βγαίνει γεμάτη πάθος, ακόμα και όταν έμοιαζε να ξεφεύγει στα όρια της αντοχής του.

Τις πολλές φορές που ευχαρίστησε τον κόσμο ενδιάμεσα στα κομμάτια, πραγματικά τον λυπηθήκαμε. Η βραχνάδα του έβγαινε με πόνο. Όταν γυρίσει σπίτι, λογικά δεν θα μιλάει καθόλου ή θα μιλάει μόνο ψιθυριστά! Αλλά αυτό είναι το screamo.

Οι Touche Amore έχουν αυτό το μοναδικό χάρισμα να μετατρέπουν κάθε live τους σε ένα συναισθηματικό ιδιαίτερο ψυχισμό. Η σκηνική τους παρουσία είναι ωμή, αφοπλιστική και αληθινή. Κάθε riff, κάθε στίχος, κάθε χτύπημα στα τύμπανα χτυπάει κατευθείαν στην καρδιά. Δεν είναι μια μπάντα που στηρίζεται στη σκηνική υπερβολή ή στις μεγαλοστομίες. Η πραγματική δύναμή τους είναι η ειλικρίνεια. Ο Jeremy, εμφανώς συγκινημένος σε στιγμές, ετριβε το κεφάλι του, μίλαγε από καρδιάς, δεν σταμάτησε να επικοινωνεί με τον κόσμο, να σκύβει προς τις πρώτες σειρές, να τραγουδάει μαζί τους, να φωνάζει σαν να ξερνάει τα πάντα από μέσα του, μέχρι που κατέβηκε και κάτω και συνέχισε να τραγουδάει εν μέσω crowd surfing.

Το κοινό δεν ήταν απλώς θεατές. Ήταν κομμάτι της μπάντας. Φωνές, ιδρώτας, αγκαλιές, κοπάνημα. Στο "Rapture", ο χώρος δονήθηκε. Στο "Disasters" το pit σαν να μεγάλωσε ή να άνοιξε απότομα και παρέσυρε τους πάντες. Ένα πλυντήριο γύριζε τριγύρω. Έτσι έμοιαζαν οι πρώτες σειρές. Ήταν από εκείνες τις συναυλίες που αισθάνεσαι ότι κάτι μεγαλύτερο συμβαίνει, κάτι που δεν εξηγείται εύκολα, αλλά μόνο το ζεις. Ξύλο. Ρυθμός. Ζόρι. Πόνος.

Η ατμόσφαιρα φορτίστηκε με έναν ηλεκτρισμό που έκανε το δέρμα να ανατριχιάζει. Ο Jeremy, μια ανθρώπινη πληγή που ξεσπά σε κάθε στίχο, ύψωνε τη γροθιά και πριν προλάβεις να πάρεις ανάσα, το κοινό εκρήγνυται. Φωνές, σώματα που στροβιλίζονται, χέρια απλωμένα, κινητά, κάμερες, ιδρώτας που γίνεται ένα με τον δικό τους. Κάθε λέξη δεν τραγουδιόταν απλά, την ουρλιάζαμε μαζί, με μάτια κλειστά και καρδιές έτοιμες να σπάσουν. Και όταν το σετ πλησίαζε στο τέλος, ήμασταν όλοι διαλυμένοι, μα γεμάτοι. Ποτισμένοι με τον πόνο τους, με τον δικό μας, με κάτι που μόνο τέτοιες στιγμές μπορούν να γεννήσουν.

Ο ήχος ήταν δυνατός, τσίτα, καθαρός (που λέει ο λόγος) ώστε να ακούς τις μελωδίες, με τις κιθάρες να σχηματίζουν αυτό το χαρακτηριστικό συναισθηματικό κύμα θορύβου που κάνει τη μουσική των Touche Amore τόσο ξεχωριστή. Τα τύμπανα χτυπούσαν σαν σφυροκόπημα, το μπάσο έδινε αυτή την απαραίτητη ένταση και πολλές φορές ακουγόταν πιο δυνατά από τα πάντα, και τα φωνητικά, ακόμα και όταν έσπαγαν, ακόμα και όταν έβγαιναν με κόπο, ήταν το αποκορύφωμα της αληθινής έκφρασης. Όλα ήταν στην τσίτα. Ναι μπορεί να πόναγαν τα αυτιά μας, αλλά εκεί είναι και το ζήτημα. Εκεί είναι η ουσία. Αν δεν συνέβαινε αυτό θα γκρινιάζαμε. Η λιγότερο από μία ώρα άλλωστε εμφάνιση είναι τόσο όσο για την αντοχή όλων. Μπάντας και θεατών. Λαιμών και αυτιών.

Το κοινό τους αγκάλιασε όπως έπρεπε. Τους αποχαιρετήσαμε με ευχή να τους ξαναδούμε σύντομα. Το χειροκρότημα ήταν θερμό και αληθινό. Το αντίο ήρθε μέσα σε ιδρώτα, κραυγές και ένα τεράστιο "ευχαριστώ" από σκηνής. Η ευχαρίστηση τεράστια. Η παραδοχή όλων ότι ήταν εξαιρετικά καλοί, είναι καθολική. Ήταν το ιδανικό κλείσιμο μιας περιοδείας, μια υπενθύμιση για το γιατί αγαπάμε αυτή τη μουσική, αυτή τη σκηνή, αυτή τη μπάντα. [Θ.Γ.]

Φωτογραφίες: Ρωμανός Λιούτας