The Waterboys @ Ηρώδειο, 22/06/23

Όταν μιλήσαμε τον Mike Scott, νιώσαμε ότι ήταν λίγο επιφυλακτικός ως πως το πώς ακριβώς θα λειτουργήσει ο χώρος του Ηρωδείου για τη συναυλία των Waterboys. Συμμεριστήκαμε τις αμφιβολίες του, μέχρι να έρθει η βραδιά της συναυλίας και να καταρρεύσουν όλες, μία προς μία, σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Οι Waterboys έκαναν απόβαση στο πανέμορφο αρχαίο ρωμαϊκό ωδείο και το έκαναν να σειστεί συθέμελα σε απολύτως rock ρυθμούς.

Από τις 8:30 και μετά, ο κόσμος έμπαινε συνεχώς, ασταμάτητα. Λίγο μετά τις 9, όλες οι θέσεις ήταν γεμάτες, δημιουργώντας ένα πολύ ωραίο σκηνικό (και κάπως αντίθετο με αυτό που είδαμε στον John Cale τρεις μέρες πριν, όπου ο χώρος ήταν μισογεμάτος). Χωρίς να έχει νυχτώσει εντελώς, ο Mike βγήκε μόνος του πίσω από ένα πιανάκι στη σκηνή, με το "Don’t Bang The Drum" να ξεκινάει από την αρχή κιόλας την απόδοση τιμών στη δισκάρα "This Is The Sea".

Η μπάντα εμφανίστηκε αμέσως μετά και έδειξε από την αρχή τις άγριες διαθέσεις της στo ενεργητικό και κεφάτο "Where The Action Is", αλλά και στα συναισθηματικά "Glastonbury Song" και "How Long Will I Love You". Οι φετινοί Waterboys έχουν μόνο μία ηλεκτρική κιθάρα, αυτή του Mike Scott, αλλά δύο πληκτράδες πραγματικά πολυεργαλεία (τον γνωστό-άγνωστο "Brother" Paul Brown και τον James Hallawell) που αναπληρώνουν με το παραπάνω την έλλειψη βιολιού.

Στο "Ladbroke Grove Symphony" αυτό φάνηκε με το παραπάνω. Την ώρα που ο Brother Paul είχε πιάσει ένα εντυπωσιακό keytar για να εμπλουτίσει λίγο ακόμα τον ήχο, η μπάντα απροειδοποίητα κατά τη διάρκεια του σολαρίσματος έπαιξε ορισμένες συγχορδίες από το "Detroit Rock City" των Kiss. Ο Brother Paul ξαφνικά τρελάθηκε, μεταμορφώθηκε σε ταύρο εν υαλωπολείο και όργωσε κυριολεκτικά τη σκηνή από άκρη σε άκρη βγάζοντας τα συκώτια του keytar, στην πιο πωρωτική ίσως στιγμή ολόκληρης της βραδιάς.

Η Johnny μας επισκέφτηκε πριν από το πάντα συγκινητικό "This Is The Sea", για να ακολουθήσει ένα φοβερότατο "When Ye Go Away". Η καταπληκτική αυτή εκτέλεση έφερε μια πολύ ευπρόσδεκτη αύρα Grateful Dead, με το τζαμάρισμα των πλήκτρων από τον James να μου κλέβει την καρδιά. Το "Fisherman’s Blues" ήταν το μοναδικό σημείο που σκέφτηκα το βιολί που δεν υπήρχε, αφού όπως είπαμε ο ανταγωνισμός που είχαν μεταξύ τους τα πλήκτρα έσβηνε σχεδόν από μυαλό μας αντίστοιχες σκέψεις.

Μάλιστα, ο Mike συχνά στα ορχηστρικά μέρη έφευγε από το κέντρο της σκηνής και πήγαινε πιο πέρα, αφήνοντας τους πληκτράδες να αναμετρώνται ο ένας απέναντι από τον άλλον και να γίνονται το επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Αυτό έγινε συλλήβδην στο "The Pan Within", αφού όμως πρώτα ο ντόπιος κλαρινετίστας Πάνος Σκουτέρης είχε συνοδεύσει τον Mike στο "The Return Of Pan". Δύο τραγούδια αφιερωμένα στο αφεντικό του Mike, τον Πάνα, αλλά και στο Αφεντικό, μιας και το "The Pan Within" είχε τόσο στην εισαγωγή του όσο και στο κλείσιμό του κολλημένο το "Because The Night".

Το ροκάρισμα συνεχίστηκε με το "Medicine Bow" και το "Be My Enemy”", ενώ πριν από το Springsteen-ικό "In My Time On Earth" ο Mike τραγούδησε μια τίμια αναφορά στον αδικοχαμένο George Floyd. Με τόσο χειροκρότημα που έπεσε, το encore ήταν περίπου τόσο δεδομένο, όσο και το περιεχόμενό του. Ένα folky "And A Bang On The Ear" άνοιξε τον δρόμο για το αναμενόμενο "The Whole Of The Moon", στο οποίο ο James Hallawell έπιασε την ηλεκτρική και ο Mike πήγε στο πιάνο. Το ζεστό χειροκρότημα ήταν η καλύτερη ανταμοιβή, αλλά και η καλύτερη απόδειξη ότι κανείς δεν έφυγε κάτι λιγότερο από ευχαριστημένος από μια φανταστική βραδιά.

Αυτό που είδαμε ήταν μια rock συναυλία με τα όλα της. Ήταν μια μπάντα σφιχτοδεμένη και καλολαδωμένη, να παίζει στα όρια των στροφών της. Ήταν ένας frontman και τραγουδιστής που φαίνεται να είναι ένας αιώνιος έφηβος. Ήταν μια πεντάδα μουσικών που έκανε τα αρχαία μάρμαρα του Ηρωδείου σχεδόν να τρίζουν. Ακριβώς όπως ήταν την προηγούμενη φορά, και μάλλον ακριβώς όπως θα είναι και την επόμενη.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά