Savage Republic, Coyote's Arrow @ An Club, 14/01/23

Οι ιδιαίτερες σχέσεις με ορισμένα συγκροτήματα δεν είναι καθόλου ασυνήθιστο φαινόμενο για το μουσικόφιλο κοινό στη χώρα μας. Αυτές οι σχέσεις συνήθως δουλεύουν αμφίδρομα και οι Καλιφορνέζοι Savage Republic είναι ένα από τα συγκροτήματα που ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Εκτός του ότι μας επισκέπτονται σχετικά τακτικά από τη δεκαετία του '80 ακόμα, έχουν βγάλει ολόκληρους δίσκους επηρεασμένους από τη χώρα μας, με τίτλους κομματιών αποκλειστικά στα ελληνικά. Μετά από 7 ολόκληρα χρόνια, που και στους ίδιους ακόμα φανήκανε πολλά και μας το είπανε πολλές φορές, είχε έρθει η στιγμή για να επιστρέψουν στο αγαπημένο τους μέρος για συναυλίες - δικά τους τα λόγια!

Τη σκηνή κατέλαβε όμως πρώτη η απολύτως ισορροπημένη - τρεις κύριοι και τρεις κυρίες - εξάδα των δικών μας Coyote's Arrow. Με μέλη από γνωστά και μη εξαιρετέα παλιότερα συγκροτήματα όπως οι Deux Ex Machina και οι Nonmandol, οι Αθηναίοι βγήκαν (με καθυστέρηση σε σχέση με την ανακοινωμένη ώρα) και έπαιξαν ένα σετ στο οποίο συνδύασαν υλικό που έχουν ήδη εκδώσει είτε στο EP "Desert" είτε στον δίσκο "Aho", με νέα κομμάτια που πρόκειται να μπούνε στον καινούργιο τους δίσκο.

Εκτός των γνωστών, ιδιαιτέρως ξεχώρισα τα "Bad Day" και "Lose Control", τα οποία ήταν και τα δύο ρυθμικότατα, αλλά ταυτόχρονα είχαν και πολύ ωραία leads. Το "Time Is My Healer" ακούστηκε αρκετά οργισμένο, ενώ το κλείσιμο με το "Coyote's Arrow" συνόψισε τον χαρακτήρα των Coyote's Arrow: αρμονικά δεμένα αντρικά και γυναικεία φωνητικά, καλή και στιβαρή κιθαριστική δουλειά, επιρροές από την απέναντι πλευρά του Ατλαντικού. Είμαστε εν αναμονή του νέου τους δίσκου.

Λίγη ώρα αργότερα, όλα ήταν έτοιμα για την τετράδα από το Los Angeles. To "1938" ξεκίνησε με πρωταγωνιστές δύο μεγάλα …βαρέλια που βρέθηκαν επί σκηνής και υπέφεραν από τα χτυπήματα που τους ερχόντουσαν το ένα μετά το άλλο από τις μεταλλικές ράβδους που κρατούσαν οι Kerry Dowling και Ethan Port. Όσο περίεργο κι αν ακουστεί, ο ήχος και ο ρυθμός που έβγαζαν ήταν καταπληκτικός - έβγαζαν κανονική μουσική. Το καταιγιστικό "Stingray" και το "Newport ‘86" άλλαξαν άμεσα το κλίμα σε πιο κιθαριστικό.

Οι πρώτες εκδηλώσεις αγάπης από τη μπάντα ήρθαν πριν το "Meteora", όπου μας ανέφεραν πόσο αγαπάνε την Ελλάδα και πόσο πολύ τους αρέσει να παίζουν εδώ. Η ανταπόκριση από εμάς προς τη μπάντα ήταν εξίσου θερμή, από ένα An Club που είχε την ιδανική ποσότητα προσέλευσης κόσμου. Ήμασταν περισσότεροι από το να θεωρείται μισογεμάτο το μαγαζί και σίγουρα λιγότεροι από το να θεωρείται γεμάτο.

Από τη διακριτική …ελληνικότητα του "Meteora" περάσαμε σε πιο χύμα punk ήχους, με τις (δύο πια) κιθάρες να πρωταγωνιστούν στην τριάδα "27 Days", "Hippodrome" και "Mobilization". Στο "Siege" την παράσταση έκλεψαν τα απόκοσμα ουρλιαχτά του Thom Fuhrmann, ενώ στα αργόσυρτα "Trek" και "Spice Fields" η ατμόσφαιρα που χτίστηκε σιγά-σιγά με υπομονή. Το "Bizerte Rolls" ο ίδιος ο Thom το χαρακτήρισε πολύ δύσκολο για μη επαγγελματίες μουσικούς όπως οι ίδιοι, αλλά η πράξη έδειξε ότι προφανώς αστειευόταν, ακόμα κι αν δεν το έκανε επίτηδες. Το γεγονός ότι όλα τα μέλη αλλάζανε μεταξύ τους όργανα κατά βούληση νομίζω πως μιλά από μόνο του.

Η κουλτούρα της μπάντας είναι τέτοια ώστε αφιερώσανε τη διασκευή του "Ο Αντώνης" στον δημιουργό της, Μίκη Θεοδωράκη. Ένα τραγούδι του 1966 που στα χέρια τους μεταμορφώθηκε σε ένα post punk διαμαντάκι και βρίσκεται ως b-side στο πρώτο τους εφτάρι. Μετά το ταξιδιάρικο "Year Of Exile", τα γκάζια επανήλθαν με το "The Ivory Coast". Το "Next To Nothing" αφιερώθηκε ειλικρινά και ευγενικά στον προσφάτως εκλιπόντα Phil Drucker.

Είχε έρθει η ώρα για την ανακοινωμένη μεν, έκπληξη δε της βραδιάς. Ο εδώ και πολλά χρόνια κάτοικος Ελλάδας Blaine Reininger, ο οποίος έχει συμμετάσχει και σε δίσκους των Savage Republic, βρέθηκε αυτοπροσώπως στο υπόγειο των Εξαρχείων και κλήθηκε να ανεβεί στη σκηνή. Τα "Siam" και "Viva La Rock ‘N' Roll" απέκτησαν άλλη διάσταση με το ζωντανό βιολί του πολύπειρου ηγέτη των Tuxedomoon. Οργανωμένος και καλαίσθητος θόρυβος έβγαινε από τα ηχεία και κατευθυνόταν αδυσώπητα προς τα αυτιά μας.

Το τελείωμα ήταν περίπου όπως η έναρξη. Το "Procession", για το οποίο μάλιστα καλέσανε και την Εύα Κολόμβου να συνδράμει στα drums, κατέληξε σε έναν κρουστό όργιο. Ο Alan Waddington ήταν ο μόνος που έμεινε στο όργανό του, το οποίο έτσι κι αλλιώς είναι τα τύμπανα. Όλοι οι υπόλοιποι αρχίσανε να βασανίζουν μανιωδώς τα βαρέλια με τα οποία είχε γεμίσει η σκηνή, ενώ δε γλίτωσε ούτε το προστατευτικό κάγκελο που βρίσκεται μπροστά στη σκηνή του An Club. Επαναλαμβάνω ότι αυτό που συνέβαινε ήταν καθαρά μουσικό και τα βαρέλια - αλλά και το κάγκελο! - χρησιμοποιήθηκαν ως κανονικά όργανα.

Οι Savage Republic υπηρετούν την τέχνη της μουσικής για δεκαετίες αφήνοντας τις εκπτώσεις για άλλους. Χαρακτηριστικά, λίγες μέρες πριν μας έρθουν, έπαιξαν στο Βέλγιο δωρεάν και στο τέλος της συναυλίας όποιος ήθελε μπορούσε να δώσει όποιο αντίτιμο ήθελε γι' αυτό που παρακολούθησε. Εμείς σταθήκαμε τυχεροί ώστε να τους απολαύσουμε για μια ακόμη φορά στη χώρα μας σε μια συναυλία που ήταν προσιτή, συναισθηματική, αληθινή, εξωστρεφής, ιδιαίτερη. Όσο για τα αισθήματα αγάπης που συχνά μας εξέφρασε η μπάντα, το όλο κλίμα επιβεβαίωσε ότι είναι αμοιβαία. Θα παραμείνουμε πιστοί και στην επόμενη συναυλία τους.

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής