Release Athens (Disturbed, Bullet For My Valentine, Nova Twins, OYD) @ Πλατεία Νερού, 26/06/23

Η προηγούμενη εβδομάδα είχε μπόλικη συναυλιακή κίνηση. Από την Κυριακή όμως, με τους Ghost και τους Madrugada, ξεκίνησε ένα καυτό τετραήμερο που απλά ευελπιστούμε στο τελείωμά του να είμαστε σώοι και αβλαβείς. Γκρινιάζουμε κάπως που δεν βιώνουμε ξεκάθαρες φεστιβαλικές συνθήκες στη χώρα μας, αλλά είμαστε και λίγο σαν τον λαγό στο γνωστό ανέκδοτο.

Αναμένοντας δύο ακόμη metal ημέρες στο Release Athens, σήμερα Τρίτη με τους Parkway Drive, Soulfly, Triptykon Celtic Frost και Skybinder, και αύριο Τετάρτη με τους Amon Amarth, Kreator, Heaven Shall Burn και Bleed From Within, μπορούμε να πούμε με σχετική βεβαιότητα ότι η τρίτη metal ημέρα του φεστιβάλ ήταν στο σύνολό της η καλύτερη μέχρι στιγμής, όχι κρίνοντας μεμονωμένα acts, αλλά ως συνδυασμός συνοχής, πολυσυλλεκτικότητας και επιμέρους ποιότητας.

Οι Nova Twins απέδωσαν εξαιρετικά από όλες τις απόψεις κερδίζοντας θαρρώ την προσοχή ακόμα και όσων δεν είχαν επαφή με την μουσική τους, οι Bullet For My Valentine με τρομερό heavy και δυνατό ήχο παρέσυραν τα πάντα στο πέρασμά τους σαν οδοστωρτήρας, και οι Disturbed, χωρίς να φτάσουν την απροσδόκητα πολύ μεγάλη ανταπόκριση του 2019, επιβεβαίωσαν με στυλ το κορυφαίο στάτους που δικαίως έχουν κατακτήσει και διατηρούν με άνεση.

Πιάνοντας το νήμα από την αρχή, με την βροχή ξεμπερδέψαμε αρκετά νωρίς αλλά όχι με την ζέστη και την υγρασία. Το κερασμένο αναψυκτικό στην είσοδο που επανήλθε ήταν παραπάνω από καλοδεχούμενο, το εξαιρετικό service ως ένα από τα μεγάλα ατού του Release πλέον θεωρείται σχεδόν δεδομένο, οπότε εφεξής η προσοχή μας στρέφεται στα δρώμενα επί σκηνής και την σχετική ανταπόκριση του κοινού, αρχής γενομένης από τους Αθηναίους OYD ή One Year Delay.

Χωρίς καινούριο υλικό ή κάποια πρόσφατη κυκλοφορία, η τετράδα βασίστηκε στα δύο άλμπουμ "Deep Breath" και "Ιndigo" και παρουσίασε συνολικά οκτώ τραγούδια στο περιορισμένο χρονικά σετ, συνδυάζοντας σύγχρονες εκδοχές του σκληρού ήχου με έναν τρόπο που κατατάσσεται στην ευρύτερη οικογένεια του metalcore. Με καλά παιξίματα, δυνατό ήχο, ξεκάθαρο πολιτικό σχόλιο, και έναν υπερικινητικό και πολύ ορεξάτο frontman, οι OYD αποτέλεσαν εν τέλει μια πολύ καλή αρχή μιας φεστιβαλικής ημέρας που θα εξελισσόταν ιδανικά. [Θ.Ξ.]

Με σαφή προβληματισμό για τη θέση τους στo line-up της ημέρας, αλλά και με τον ενθουσιασμό στα ύψη, κατάφερα να φτάσω στην Πλατεία Νερού πέντε λεπτά πριν οι Nova Twins ανέβουν στη σκηνή. Με λιτή σκηνική παρουσία, οι Georgia South και Amy Love, συνοδεύονταν μόνο από τον Jake Woodward στα ντραμς, κάνοντάς με να απορώ για το πώς θα μεταφραζόταν σε live πλαίσιο ο ήχος τους, με τα τόσα επίπεδα εφέ. Κι αν υπήρχαν οι απαραίτητες προηχογραφήσεις, οι Nova Twins είχαν κι άλλους άσους στο μανίκι: τις τεράστιες πεταλιέρες τους, και το συνολικό εξοπλισμό τους, που σε άφηνε με ανοιχτό το στόμα (το δαχτυλίδι που φορούσε η South κι έκανε τα μαγικά της στο “Toolbox” ήταν η φουτουριστική καγκουριά για την οποία ζω).

Με τρομερή ενέργεια, οι «δίδυμες» τα πήγαν περίφημα υπό συνθήκες υψηλής θερμοκρασίας και υγρασίας, και κατάφεραν να μας παρασύρουν σε τρελό κοπάνημα. To sui generis υλικό τους, εξάλλου, που πιάνει από funk, grime, rap, και alternative rock, βοηθά το σώμα να απελευθερωθεί και να χτυπηθεί. Το στοίχημα κερδήθηκε εμφανώς στα δύο moshpits που δημιουργήθηκαν, και από τα χαμόγελα που έβλεπες ακόμη και από άτομα που τις μάθαιναν επιτόπου - δηλαδή τη μεγαλύτερη μερίδα του κοινού. Με χορταστικό setlist, αισθησιακή κινησιολογία να εναλλάσσεται με χοροπηδητό, και εξαιρετική απόδοση, οι Nova Twins στη δεύτερη εμφάνισή τους στη χώρα μας, απέδειξαν γιατί θεωρούνται από τα πιο καυτά ονόματα των ημερών. Αν μόνο ο ήχος ήταν πιο δυνατός, θα μιλούσαμε γία μία αψεγάδιαστη εμφάνιση. Έρωτας. [Μ.Κ.Ο.]

Πόσος καιρός χρειάζεται για να κερδίσει την ταμπέλα του κλασικού κάτι που ξεκινάει ως μοντέρνο; Με τα πάνω και τα κάτω της, η παρουσία των Bullet For My Valentine από τα μέσα της δεκαετίας του 2000 μέχρι σήμερα είναι σταθερή και πάντα άξια προσοχής. Όντας υπερβολικά μελωδικοί για τους εν heavy προσκείμενους και αρκετά ακραίοι για το ευρύ κοινό, οι Ουαλοί ποτέ δεν στάθηκαν για πολύ σε μία μεριά· αντίθετα, οι κορυφές τους βρίσκονται ακριβώς σε εκείνες τις στιγμές που αγκάλιασαν και ισορρόπησαν ανάμεσα στις δύο πλευρές της προσωπικότητάς τους. Δεκατρία χρόνια και δυο μέρες μετά την εμφάνισή τους στο πλευρό των Big 4, επέστρεψαν για να μας θυμηθούν οι παλιοί και να μάθουν οι νεότεροι.

Το να περίμενε κανείς από τη μπάντα να βγάζει τον ίδιο αέρα με τότε θα ήταν επιεικώς παράλογο. Οι ίδιοι έχουν μεγαλώσει, οι καιροί έχουν αλλάξει, και τα 2/4 εκείνης της σύνθεσης παρομοίως. Την ίδια στιγμή, οι τσίτες στο εισαγωγικό σερί με τα «καινούρια» "Knives", "Over It" και "Piece Of Me" θα μπορούσαν κάλλιστα να ξεγελάσουν κάποιον ανυποψίαστο. Στο πέρασμα από το εμβληματικό ντεμπούτο με το "4 Words (To Choke Upon)", δε, το χρονικό συνεχές στιγμιαία έμοιασε να σπάει. Οι κιθάρες ανέλαβαν τα ηνία. Οι εναλλαγές από σκισμένα σε καθαρά φωνητικά και πάλι πίσω αποδόθηκαν σε όλο τους το μεγαλείο. Μία κίνηση του Matt Tuck κι ένα χτύπημα του 'Padge' Paget έφταναν για να σηκώσουν τον κόσμο στο πόδι.

Ανάμεσα στο σχεδόν-greatest-hits στήσιμο του σετ, τη σφιχτή απόδοση της τετράδας και την παρουσία του James Matthias ως κρυφού φανερού άσσου, σε πλήρη αντιστοιχία με το 2019, η λεπτομέρεια που έκανε τη διαφορά δεν ήταν άλλη από τον συντονισμό πάνω και κάτω από τη σκηνή. Τα 'revolve around me!' που οριακά κάλυψαν τα μικρόφωνα στο "All These Things I Hate". Ο κύκλος για το "Scream Aim Fire". Το τραγούδι στο σόλο του "The Last Fight" και στα ρεφραίν του "Don't Need You". Ο αναμενόμενος πανικός στο "Your Betrayal". Η ακόμα πιο αναμενόμενη αποθέωση στο "Tears Don't Fall". Το τελευταίο τεράστιο πιτ για το "Waking The Demon". Μία σειρά από κορυφές ικανή να σβήσει κάθε μετριοπαθές σχόλιο. [Α.Μ.]

Μετά το καλώς εννοούμενο σοκ στους Bullet For My Valentine, η διάθεση ενόψει των Disturbed βρισκόταν δικαίως στα ύψη, οπότε οι προϋποθέσεις ήταν οι καλύτερες δυνατές για το μεγάλο φινάλε της βραδιάς. Ελάχιστα πριν την προκαθορισμένη ώρα έναρξης, οι τέσσερις Αμερικανοί είχαν ήδη ορμήξει στη σκηνή με το "Hey You" μέσα σε γενικότερο κλίμα ευφορίας. Ο ήχος είναι εξαρχής πολύ καλός, δυνατός, τσιτωμένος και ευκρινής, η απόδοση των μουσικών σε καθιερωμένα υψηλά στάνταρ, οπότε έχουμε να περιμένουμε μόνο τα καλύτερα. Η πρώτη μεγάλη στιγμή της βραδιάς έρχεται με το φοβερό και τρομερό "Ten Thousand Fists", ακολουθούμενο από ένα δυνατό "Prayer" και ένα ακόμα πιο δυνατό "Are You Ready". 

Το κοινό είναι συνεχώς αρκετά ενεργητικό στο σύνολό του, ανταποκρινόμενο πλήρως σε όσα συμβαίνουν επί σκηνής, στο άτυπα πρώτο μέρος του 80λεπτου σετ. Το σκηνικό αλλάζει για τις ανάγκες του πανέμορφου ακουστικού "A Reason Τo Fight", το οποίο ακολουθείται από την καθιερωμένη σύντομη ομιλία του David Draiman. Αν και εμφανώς σιγκινημένος, καταρχάς δεν αποφεύγει να ξεστομίσει την πρώτη ελληνική λέξη που μαθαίνει κάθε ξένος, για να μιλήσει στη συνέχεια για το πολύ σοβαρό ζήτημα των εξαρτήσεων και την κατάθλιψης, που δεν διαφέρει από τον καρκίνο, καθώς συν τοις άλλοις, επίσης δεν αποτελεί επιλογή. Παθών και ο ίδιος, έχει δει φίλους του όπως ο Chris και ο Chester να φεύγουν, ενώ έχει βρεθεί και ο ίδιος κοντά στο να τους ακολουθήσει. Να θυμόμαστε λοιπόν ότι δεν είμαστε μόνοι.

Σόλο κιθάρας από τον Dan Donegan, σόλο τυμπάνων από τον Mike Wengren και σόλο μπάσο από τον John Moyer, άπαντα πολύ σωστά τοποθετημένα και μακριά από φλυαρίες, εναλλάσσονται με τις καθιερωμένες διασκευές. Το "Land Of Confusion" των ύστερων Genesis αποδίδεται εξαιρετικά ως κομματάρα που είναι, ενώ το "The Sound Of Silence" αποτελεί για μία ακόμη φορά μεγάλο highlight. Μεγάλο πιάνο, έγχορδα και τυμπάνια συνοδεύουν τον Draiman, ο οποίος λάμπει με την μεγαλειώδη ερμηνεία του. Για το απίστευτο τραγούδι των Simon & Garfunkel, τί να πρωτοπεί κανείς ενώ όλα έχουν ειπωθεί. Απίθανες μελωδίες, παναθρώπινο μήνυμα, ύψιστη τέχνη στην πλέον λιτή μορφή της.

Κάπως έτσι, μπαίνουμε στην τελική ευθεία της βραδιάς. Το "Indestructible" δίνει μία ακόμη απόδειξη τρομερού δεσίματος ανάμεσα στα εξαιρετικά σόλο του Donegan με το γαμάτο groove του Wengren και στο "The Light" αναπτήρες και φακοί στην αρένα συντελούν σε μία ακόμη πολύ όμορφη εικόνα, για να έρθει το φινάλε του main set με το σαρωτικό mega hit "Stricken", συνοδεία ενός καπνογόνου. Οι ιαχές Disturbed-Disturbed κατακλύζουν τον χώρο και το μοναδικό encore δεν αργεί να έρθει. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι για τον ίδιο τον καλλιτέχνη, η τεράστια επιτυχία ενός τραγουδιού που αντιστοιχεί σε ισόβιο encore μπορεί να είναι και κατάρα, από την άλλη όμως σίγουρα αποτελεί τεράστια ευλογία, καθώς σε ανεβάζει τουλάχιστον ένα επίπεδο. Με ένα ακόμη καπνογόνο, το super mega hit "Down With The Sickness" γράφει τον επίλογο μιας σπουδαίας εμφάνισης μέσα σε ολοκληρωτική αποθέωση.

Σε αντίθεση με άλλους φτασμένους μουσικούς που φαίνεται σαν να αποσύρονται κακήν-κακώς, ο Draiman αποχαιρετά το κοινό ως ο πλέον ευγενής οικοδεσπότης που ανταποδίδει την φιλοξενία, επαναλαμβάνει με τον κόσμο τη φράση 'we are all disturbed', και χαιρετίζει ως gentleman την εμφάνιση των Nova Twins. Και μας λέει κατάμουτρα και εντελώς ακομπλεξάριστα ότι οι φίλοι τους στους Bullet For My Valentine μας κλώτσησαν στους πισινούς. Οι Disturbed είναι μεγάλη μπάντα. Για την ακρίβεια είναι πολύ μεγάλη μπάντα. Χωρίς να συγκλονίσουν, χωρίς να υπερβούν εαυτούς, ήταν άψογοι ερμηνευτικά και εκτελεστικά, ξεσηκώνοντας το κοινό με ένα best-of setlist. Αλλά έτσι συμβαίνει όταν έχεις το ρεπερτόριο και είσαι άψογος επαγγελματίας. Οι Disturbed παραμένουν δικαίως στις κορυφές του σύγχρονου heavy metal, είναι τιμή μας που τους είδαμε ξανά, θα χαρούμε πολύ να τους ξαναδούμε. [Θ.Ξ.]

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά