Nothing But Thieves, Yonaka, Airways @ O2, Λονδίνο, 08/10/21

Είχα σχεδόν ξεχάσει πως είναι να βλέπεις τόσο πολύ μαζεμένο κόσμο, να βγαίνεις έξω μια Παρασκευή βράδυ σε μια συναυλία, να ανεβαίνεις στο τρένο κατηφορίζοντας προς έναν από τους pop/rock «ναούς» του συναυλιακού Λονδίνου, το O2 Arena στο Greenwich. Μόνο όταν βγήκα από το tube και αντίκρυσα τις χιλιάδες κόσμου, τα γεμάτα μαγαζιά, τις φωτεινές επιγραφές να φωτίζουν τους πυλώνες του τεράστιου O2 κατάλαβα πόσο μου είχε λείψει αυτό το συναίσθημα.

Τα εισιτήρια για τους Nothing But Thieves είχαν αγοραστεί εδώ και έναν χρόνο με την ελπίδα ότι μέχρι τότε (τώρα) θα μπορούμε να πάμε σε συναυλίες, κάτι που τον Οκτώβρη του 2020 έμοιαζε σαν όνειρο απατηλό. Και μετά από τόσο εγκλεισμό και απομόνωση πλέον δεν είχε ιδιαίτερη σημασία ποιόν θα πηγαινα να δω, αρκεί να ήταν μια συναυλία. Δυνατή μουσική, κόσμος να τραγουδά και να χορεύει, να βουίζουν τα αυτιά σου μετά. Οι Nothing But Thieves ήταν λοιπόν η τέλεια αφορμή. Ένα συγκρότημα που κάθε του άλμπουμ μέχρι στιγμής είναι λατρεμένο, που το αγαπάνε πάρα πολύ στο νησί και που έχει ένα τραγουδιστή (Conor Mason) που η φωνή του προκαλεί μια σχετική ανατριχίλα. Και από το πρώτο λεπτό μέσα στην arena φάνηκε ότι τα συναισθήματα μου τα μοιράζεται πολύς κόσμος ο οποίος έκανε sold out το O2. Από παιδάκια δέκα χρονών μέχρι ηλικιωμένους εβδομηντάρηδες με μπλουζάκια της μπάντας (!) όλοι είχαν τον ίδιο ενθουσιασμό στα μάτια τους και αυτό ήταν ίσως το μεγαλύτερο κέρδος της βραδιάς, πριν καν ξεκινήσει το πρώτο support act.

Το οποίο ήταν οι Airways που προλάβα στο τέλος του set τους και οι οποίοι με το φρέσκο indie rock τους φάνηκε να άρεσαν στον κόσμο που όμως στην πλειοψηφία του μέχρι τότε βρίσκονταν στους πέριξ χώρους αγοράζοντας μπλουζάκια και πίνοντας μπύρες. Φαινόντουσαν να το διασκεδάζουν οι ίδιοι και φρόντισαν να μας ενημερώσουν αρκετές φορές για τις επόμενες συναυλίες τους. Βρήκαν ευκαιρία για διαφήμιση και καλά κάνανε.

Οι Yonaka από την άλλη έτυχαν ζεστότερης υποδοχής και φαντάζομαι πολύς κόσμος παρασύρθηκε από την περσόνα της φαντεζί τραγουδίστριας Theresa Jarvis η οποία εμφανίστηκε στα κόκκινα δερμάτινα εσώρουχα με φωσφοριζέ μαλλί και δέκα "f***" το δευτερόλεπτο από το στόμα της. Τα οκτώ τους τραγούδια, μικρά σε διάρκεια αλλά μεγάλα σε ένταση και πάθος και φάνηκε να το διασκεδάζουν και να τα δίνουν όλα πάνω στη σκηνή. Ένα συγκρότημα που θα το παρακολουθούμε με ενδιαφέρον στο μέλλον. Ξεχώρισα το τελευταίο τους κομμάτι "Rockstar".

Με σχετική καθυστέρηση, γύρω στις 21.20 οι πέντε νεαροί από το Southend της Αγγλίας, ανέβηκαν στη σκηνή εν μέσω ενθουσιασμού του κοινού που έδειξε από τη πρώτη στιγμή την αγάπη του προς τη μπάντα. Οι Nothing But Thieves άδραξαν την ‘ευκαιρία’ της απομόνωσης και μετά το "Moral Panic" έδωσαν και ένα EP και από αυτό είναι και το "Futureproof" με το οποίο άνοιξαν τη συναυλία. Χωρίς εισαγωγές και λογύδρια προχώρησαν στο -προσωπικά λατρεμένο- "Real Love Song" όπου φάνηκαν και τα πρώτα δείγματα των ενστάσεων που μου προκάλεσε η βραδιά. Είτε λόγω άγχους, είτε λόγω τεχνικών προβλημάτων, η φωνή του Mason ήταν πολύ χαμηλά και δεν καταλαβαίναμε αν τραγουδούσε ή ψέλλιζε ενώ και οι υπόλοιποι φαινόντουσαν αρκετά τρακαρισμένοι με πολλά λαθάκια που δεν ενοχλούσαν μεν μέσα στον όλο ενθουσιασμό του live αλλά ωστόσο ήταν ενδεικτικά. Υπήρχαν όμως στιγμές που δεν χρειαζόταν να τραγουδήσει ο Mason αφού ο κόσμος τραγουδούσε τραγούδια όπως το "Sorry" από την αρχή μέχρι το τέλος.

Στη μέση της συναυλίας φανερώθηκε η αιτία των μικρών προβλημάτων. Κατά τη διάρκεια του έντονα -ούτως ή άλλως- "Graveyard Whistling" ο Mason ξέσπασε σε λυγμούς. Μας είχε ήδη ‘προετοιμάσει’ λέγοντας ότι είναι η μεγαλύτερη σκηνή που έχουν παίξει ποτέ ως headliners και είναι ένα όνειρο τους που γίνεται πραγματικότητα. Το κλάμα του Mason ήταν καθαρτικό και το κοινό χειροκρότησε έντονα και επικύρωσε την αγάπη του προς τους NBT οι οποίοι μετά από εκείνη τη στιγμή σαν να απελευθερώθηκαν και το υπόλοιπο της συναυλίας κύλησε χωρίς λάθη, με τη φωνάρα του Mason να δονεί ολόκληρο το O2 και τη μια επιτυχία πίσω από την άλλη.

Ο κακός χαμός στα "Unperson" και "Is Everybody Going Crazy?" με ενδιάμεσα μια πανέμορφη ημι-ακουστική εκτέλεση του "Particles". Φάνηκε ότι η σκηνή τους ‘κατάπιε’ στην αρχή αλλά προς το τέλος σίγουρα μπόρεσαν και ξεπέρασαν το άγχος τους και με τη φόρα που τους έδωσε ο κόσμος απέδωσαν όσο καλύτερα μπορούσαν χωρίς βέβαια να φτάνουν στα επίπεδα παραγωγής και συναισθήματος που βγάζουν τα τραγούδια από την original ηχογράφηση αλλά σε κομμάτια όπως το -όπως φάνηκε από την αντίδραση του κόσμου- σούπερ χιτ "Amsterdam" δεν χρειάζεται και πολλά για να απογειωθεί το live.

To encore ήταν το κερασάκι στην τούρτα μια σίγουρα αξέχαστης για τους ίδιους βραδιάς. "I'm Not Made by Design" και "Impossible" με τη βραδιά να τελειώνει με έντονα συναισθήματα σε ένα rock πανηγύρι χαράς και ενθουσιασμού που λειτούργησε λυτρωτικά για όλους μας μετά από τόσο καιρό μιζέριας και θλίψης. Οι Nothing But Thieves φάνηκαν ότι δεν είναι ακόμα έτοιμοι για το Ο2 και σε μια μικρότερη σκηνή είμαι σίγουρος ότι το live θα ήταν δέκα φορές καλύτερο. Έχουν όλο τον χρόνο μπροστά τους και σίγουρα την ικανότητα να γίνουν μια super rock arena band και ίσως όσοι τυχεροί ήμασταν στο O2 τη Παρασκευή το βράδυ να είδαμε την αρχή αυτού του ταξιδιού προς κάτι σπουδαιότερο.

Υ.Γ.: Οι φωτογραφίες από τη συναυλία είναι και από εμένα αλλά και από τον επίσημο λογαριασμού του συγκροτήματος στο facebook.