Mono, A Storm Of Light, Caldera @ Fuzz Club, 20/10/18

Ο δεσμός του ελληνικού κοινού με τους Mono είναι ισχυρός όσο λίγοι. Μια ματιά στις επισκέψεις της μπάντας από την Ιαπωνία τα τελευταία χρόνια είναι ικανή απόδειξη. Μπορεί με τα σημερινά δεδομένα να μην φαίνεται συγκλονιστικό, αλλά το γεγονός ότι ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του post χώρου έχει περάσει πέντε φορές μέσα σε μια δεκαετία από τα μέρη μας δεν είναι καθόλου μικρό πράγμα. Κι αν η τακτική συναυλιακή παρουσία δεν έχει πάντα τα επιθυμητά αποτελέσματα, η περίπτωση του Takaakira 'Taka' Goto και της παρέας του βρίσκεται στο αντίθετο άκρο.

Δεν μπορώ να γνωρίζω αν αυτή η σχέση αγάπης βασίζεται στη μουσική αυτή καθεαυτή, στην άψογη παρουσία της τετράδας πάνω στο σανίδι, στο hype, στο αφτιασίδωτο attitude του σχήματος, σε συνδυασμό των παραπάνω ή σε κάτι τελείως διαφορετικό. Σε κάθε περίπτωση, όσες αμφιβολίες είχα σχετικά με την προσέλευση αποδείχθηκαν αβάσιμες. Ακόμα και με ένα ηγετικό σχήμα παρεμφερή ήχου να παίζει μερικά χιλιόμετρα παραπέρα, το Fuzz γέμισε (ευτυχώς όχι ασφυκτικά), προσθέτοντας άλλη μια καταχώρηση στην διαρκώς αυξανόμενη λίστα μεγάλων εν Ελλάδι post-rock βραδιών.

Πιάνοντας τα πράγματα από την αρχή. Το ξεκίνημα έγινε από τους Caldera, ακριβώς στην προκαθορισμένη ώρα έναρξης, με τον κόσμο ακόμα να μαζεύεται. Ανάμεσα στο διασκορπισμένο κοινό, την κινητικότητα και τις συζητήσεις όσων έμπαιναν στον χώρο, το έργο της τριάδας δεν ήταν εύκολο. Το άψογα δεμένο σετ και ο αναπάντεχα καθαρός ήχος, ωστόσο, συνέβαλαν τα μέγιστα, ώστε οι φωνές σταδιακά να χαμηλώσουν και το χειροκρότημα να δυναμώσει. Λούπες και heavy grooves σε πρώτο πλάνο, synths και διαστημικά εφέ ελάχιστα παραπίσω, τα χασίματα δεν άργησαν να κάνουν την εμφάνισή τους.

Τα κομμάτια διαδεχόταν το ένα το άλλο χωρίς παύσεις, με μόνο τα μετρήματα να ξεχωρίζουν. Σε σημεία το σύνολο έγερνε προς μια απόκοσμη ταξιδιάρικη ατμόσφαιρα, άλλοτε προς πιο σκονισμένες, sludge καταστάσεις. Σε σύγκριση με μερικούς μήνες πριν, η εμφάνισή τους μου φάνηκε ακόμα πιο σφιχτή. Το μόνο που με παραξένεψε κάπως ήταν κάποια παιχνίδια με τα φώτα, ειδικά έχοντας κατά νου πόσο ταιριαστά έδενε ο απλός, χαμηλός φωτισμός με την προσγειωμένη σκηνική παρουσία της μπάντας. Προσωπική παραξενιά και λεπτομέρεια, καθώς καλύτερο μπάσιμο από αυτό, δύσκολα θα μπορούσα να σκεφτώ.

Η συνέχεια ανήκε στους A Storm Of Light και το κλίμα άλλαξε απότομα. Το σκοτάδι παρέμεινε, αλλά πήρε έναν διαφορετικό χαρακτήρα. Μικρόφωνα επί σκηνής, video projections και βιομηχανική ένταση. Όχι ότι νωρίτερα (spoiler alert: ή αργότερα) θα μπορούσε κανείς να πει ότι ο ήχος ήταν χαμηλά. Στην τετράδα από τη Νέα Υόρκη, όμως, το τσίτωμα είχε περισσότερο να κάνει με το ύφος, παρά με το ίδιο το επίπεδο του ήχου. Δεν χρειάστηκε περισσότερο από μερικά λεπτά του εισαγωγικού "Rosebud" για να φτύσει ο Josh Graham τον στίχο "when you die we'll spit on your grave" και να πιάσουν το νόημα και στην τελευταία γραμμή.

Από άποψη απόδοσης, το επίπεδο παρέμεινε ψηλά για όλο το σχεδόν ωριαίο σετ. Καλοπροβαρισμένο στήσιμο, χωρίς υπερβολές, ενώ τα συγχρονισμένα headbanging έβγαζαν μια ειλικρινή πώρωση. Το βάρος αναμενόμενα έπεσε στο πρόσφατο "Anthroscene", με το "Prime Time" να κερδίζει τον τίτλο του highlight. Εξίσου αναμενόμενα, η δουλειά του Graham στις προβολές αρκετές στιγμές συναγωνιζόταν με τους στίχους και το ηχητικό μέρος. Το σύνολο είχε αδυναμίες, αλλά προσωπικά ευχαριστήθηκα αρκετά ξεχειλωμένα περάσματα και τις πιο ακραίες στιγμές, όπως το "Collapse", με τον sludgy αέρα, που έκλεισε το σετ.

Είχε πάει 22.55 όταν τα φώτα χαμήλωσαν και οι Mono πήραν τις θέσεις τους στη σκηνή. Απλά κι απέριττα, χωρίς μεγαλεπήβολα backing tracks ή ροκ-σταρ εισόδους. Το μπάσιμο με το ολοκαίνουριο "After You Comes The Flood" είχε λίγο απ' όσα θα συνέβαιναν για τα επόμενα ενενήντα λεπτά. Μελωδικά θέματα, διαρκείς εναλλαγές στις κιθάρες, δυνατά γεμίσματα στα ντραμς, άψογα ισορροπημένος ήχος, σκοτάδια, εκκωφαντικά ξεσπάσματα· και συναίσθημα, πολύ συναίσθημα. Ο τρόπος που καταφέρνουν το τελευταίο τόσο αβίαστα είναι αξιοθαύμαστος. Ακριβώς όπως και η άνεση με την οποία τέσσερα άτομα μπορούν να φτιάξουν ένα τόσο συμπαγές ηχητικό τείχος.

Η μουσική του 'Taka' σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως χαρούμενη. Κατά κανόνα, όμως, ανάμεσα στις βαριές, κινηματογραφικές ατμόσφαιρες, μπορεί κανείς να βρει φωτεινές ακτίνες. Αυτή τη φορά η όποια αισιοδοξία ελαχιστοποιήθηκε. Το νέο υλικό του σχήματος φαίνεται πως θα πατάει ακόμα περισσότερο στην σκοτεινή αισθητική. Σε αντίστοιχη λογική, τα φώτα παρέμειναν χαμηλωμένα σχεδόν για όλη τη διάρκεια του σετ, και οι καπνοί κάλυπταν κατά μεγάλο ποσοστό τη σκηνή. Μπορεί να ήταν και εντύπωσή μου, αλλά το "Death In Rebirth", που εκπροσώπησε το "Requiem For Hell", μου ακούστηκε πιο μαύρο απ' ότι στη στούντιο εκδοχή του.

Σε αυτό το σημείο έγκειται το βασικότερο σχόλιο/μικρό παράπονό μου από την συναυλία. Καθαρά υποκειμενικά, προτιμώ την εκδοχή των Mono που ισορροπεί ανάμεσα στην σκοτεινή και την κάπως πιο φωτεινή πλευρά. Το Σάββατο είδαμε κι ακούσαμε σχεδόν αποκλειστικά την πρώτη. Βέβαια σε κομμάτια όπως το "Nowhere, Now Here", με τα αρπίσματα, την έντονη ατμόσφαιρα, το θέμα στο μπάσο και το τρομερό κρεσέντο που χτίζεται σταδιακά γύρω του, η όποια κριτική πηγαίνει περίπατο. Υπέροχες post-rock μουσικές, ακόμα πιο υπέροχα παιγμένες. Κι αποδοσμένες με ενέργεια που πολύς κόσμος θα ζήλευε, χωρίς καν οι κιθαρίστες να σηκωθούν από τη θέση τους.

Όταν το σκούρο γκρίζο ξάνοιγε, το αποτέλεσμα γινόταν πραγματικά απολαυστικό. Στο "Halcyon", που αντιπροσώπευσε την προ-2009 περίοδο του συγκροτήματος, ολόκληρος ο χώρος ταξίδεψε για λίγο σε ομορφότερες ημέρες και το "Ashes In The Snow" ήρθε ως υπενθύμιση του πόσο μεγάλο άλμπουμ είναι το "Hymn To The Immortal Wind". Αν χάριζαν ένα ακόμα κομμάτι από κάποιον δίσκο που έμεινε εκτός, θα είχα λιγότερες ενστάσεις. Από την άλλη, δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό στην επιλογή του σχήματος να τιμήσει το νέο του υλικό. Όπως και να 'χει, η απόδοση της τετράδας είναι τόσο υψηλή, που λίγοι από τον ευρύτερο rock χώρο μπορούν να καυχηθούν έστω ότι την πλησιάζουν.

Κρατάμε το γεμάτο εφέ fade out, τις κορυφώσεις που μοίρασαν απλόχερα ρίγη, τις φωνές του κοινού που έμοιαζε σα να έβλεπε τους Mono για πρώτη φορά στην Αθήνα, τις απόπειρες χαιρετισμού στα ιαπωνικά στις παύσεις μεταξύ κομματιών, το μεγάλο χαμόγελο του 'Taka' και το σχόλιό του για την άμεση επιστροφή τους. Με το καλό.

Φωτογραφίες: Πάνος Μούρτζης