Λένα Πλάτωνος @ Gazarte Ground Stage, 03/05/25

Σίγουρα εκ πρώτης όψεως η μουσική της Λένας Πλάτωνος μοιάζει να μην συνάδει με τις συνήθεις μουσικές μου επιλογές, αν αναλογιστεί κανείς όμως το βαθύ παρελθόν και τον τρόπο που έθεσε θεμέλια για τον πειραματικό ηλεκτρονικό ήχο τότε καταλαβαίνει την αναλογία. Οι εμφανίσεις της Πλάτωνος δεν είναι πλέον ιδιαίτερα συχνές, ειδικά όσο ο χρόνος αφήνει μεγαλύτερα τα σημάδια του επί της τραγουδοποιού, οπότε κάθε ευκαιρία να την απολαύσουμε καλό είναι να αξιοποιείται. Στην παρούσα συνθήκη, μία εμφάνιση υπό την μορφή της συνοδείας των Σαβίνα Γιαννάτου, Γιάννη Παλαμίδα και Stergios T., των επί χρόνια συνεργατών και ερμηνευτών των τραγουδιών της, ένα ανοιξιάτικο βράδυ, αποτέλεσε την πλέον κατάλληλη ευκαιρία για την παρουσία σε μια ελεγεία της υπόγειας ηλεκτρονικής ελληνικής σκηνής αλλά και της νεότερης μουσικής της Πλάτωνος.

Φυσικά, ο τρόπος που έχει προσεγγίσει το κοινό (της) η Λένα, έχει οδηγήσει και στην ιδιαίτερη ποικιλομορφία των ακροατών της - άτομα όλων των ηλικιών και με διαφορετικές προτιμήσεις στις διάφορες μουσικές της εποχές παρευρέθηκαν στον ισόγειο χώρο του Ground Stage του Gazarte, σε έναν χώρο που γέμισε με ευκολία. Γέμισμα ιδιαίτερα ευχάριστο θα σημειώσουμε εδώ, χωρίς ασφυκτικές συνθήκες μα ίσα ίσα ένα πολύ όμορφο κλίμα. Βοηθά και το στήσιμο του χώρου πάντοτε με το πέρασμα στην εσωτερική του αυλή.

Τα φώτα χαμηλώνουν και οι άνθρωποι χαλαρώνουν το σώμα και δυναμώνουν το βλέμμα. Η Λένα, λίγο κουρασμένη μα πανευτυχής, βασιλεύει στο θρόνο πίσω από τα πλήκτρα της στα αριστερά της σκηνής. Ακριβώς απέναντι, ο Stergios, τη συνοδεύει με τον μοναδικό τρόπο που έχουν χτίσει τα τελευταία χρόνια της συνεργασίας τους. Η Γαννάτου και ο Παλαμίδας από την άλλη, αποτελούν τη μουσική της φωνή επί μιας μεγάλης πλειοψηφίας των τραγουδιών της. Οι δυναμική τους που ανά τα χρόνια έχει εξελιχθεί σε μια αδιάζευκτη σύσταση, δίνει τον παλμό στα "Λάθος Αγάπη", "Θάλασσα", "Το Κοπερτί". Οι πιο μελωδικές και προσεγγίσιμες στιγμές της μουσικής πορείας των τριών καλλιτεχνών χαίρουν βαθειάς αποδοχής.

Γύρω επικρατεί μία ανθρώπινη ομορφιά. Κόσμος πολύχρωμος, διαφορετικών ηλικιών, τραγουδά, χορεύει, ερωτεύεται, υπό τις νότες πεντακάθαρου ήχου και αγαπημένων τραγουδιών που έχουν τη στόφα του κλασσικού. Αν και πιο απαιτητικό άκουσμα, τα κομμάτια του "Σαμποτάζ" χαίρουν άκρας αποδοχής. Τα "Θα Συναντηθούμε Στο Σαλούν", "Ο Αστερισμός Του Πιγκουίνου", "Πτήση 201" και φυσικά το κορυφαίο, ομώνυμο "Σαμποτάζ" κυριεύουν την εμφάνιση, όπου όλοι οι συμμετέχοντες δείχνουν τον καλύτερό τους εαυτό. Σημαντικό χαρακτηριστικό όλης της βραδιάς ο φωτισμός. Το Ground Stage του Gazarte συνηθίζει να τα πηγαίνει πολύ καλά σε αυτό το επίπεδο, η εναλλαγή του φωτισμού όμως από τις στιγμές που ερμηνεύουν όλη ταυτόχρονα σε αυτές που το πρόσωπο της Πλάτωνος γίνεται το επίκεντρο, αν την προσέξεις, σχεδόν σε ταξιδεύει στο χρόνο.

Κι εδώ φτάνουμε στον κεντρικό χαρακτήρα της ιστορίας μας. Η Λένα Πλάτωνος μπορεί να μεγαλώνει, όμως είναι σε πλήρη σύμπλευση με αυτή τη συνθήκη. Κρατά σαν επτασφράγιστο θησαυρό τις ιστορίες της που μοιράζεται μαζί μας. Από ανθρώπους που γνώρισε και τους έκανε τραγούδια μέχρι απλά καθημερινά πράγματα. Μπορεί μερικές φορές να γκρινιάζει υπέρ του δέοντος για νεότερους ράπερ - βέβαια όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα ίσως η κριτική της να είχε περισσότερο δίκιο από όσο στην αρχή της δόθηκε - η φωνή της όμως υπέρ της Παλαιστίνης δε χωράει αμφιβολίες για το τι ψυχή κουβαλά αυτή η γυναίκα.

Από τον άνθρωπο στον καλλιτέχνη και από τον γλυκό φωτισμό στον επιθετικό κόκκινο, τα προσωπικά μου highlights θα είναι πάντα αυτά του αγαπημένου μου δίσκου της Πλάτωνος, "Γκάλοπ". Το πειραματικό ηλεκτρονικό αριστούργημα ζωντάνεψε μπροστά μας το βράδυ του Σαββάτου μέσα από τα "Τι νέα ψιψίνα; (What’s New Pussycat?)”, "Κι Ακούμε Σ’ Αγαπώ (And We Hear I Love You)”, "Μια Άσκηση Φυσικής Άλυτη (An Unsolved Exercise In Physics)” και φυσικά τα "Mάρκος” και το για προσωπικούς λόγους αγαπημένο "Εμιγκρέδες Της Ρουμανίας (Rumanian Immigrants)”. Η αφηγηματική ερμηνεία της Πλάτωνος στα συγκεκριμένα τραγούδια δεν έχει χάσει ούτε ένα ψηγματάκι από την αίγλη της. Μεγαλώνουν τα τελευταία, μαζί με τη φωνή της σαν το παλιό καλό κρασί, ενώ το πλούσιο λεξιλόγιο των στίχων της σκηνοθετούν τις εικόνες της σαν σε θέατρο σκιών επί σκηνής.

Από το προσωπικό στο συνολικό highlight, θαρρώ πως το "Ρόζα Ροζαλία” από το "Εδώ Λιλιπούπολη" θα κερδίζει πάντα την αγάπη και τη συμμετοχή του κοινού με τον πιο δυνατό τρόπο. Για δύο σχεδόν ώρες - ή και λίγο περισσότερο; - η κομπανία της Λένας Πλάτωνος μας έκανε τους ξεναγούς σε ένα ταξίδι μιας δισκογραφίας πλούσιας και τόσο μα τόσο διαφορετικής ανά χρονιές και στιγμές. Όσο ακόμη η Λένα Πλάτωνος διατηρεί την καλλιτεχνική της δύναμη, θεωρώ πως είναι μια καλλιτέχνης που οι περισσότεροι οπαδοί της μουσικής στην Ελλάδα πρέπει να χαρίσουν στον εαυτό τους την εμπειρία να την απολαύσουν ζωντανά, ειδικά σε εμφανίσεις όπως η συγκεκριμένη που νομίζω πως ήταν μια από τις καλύτερες τους εντός των τελευταίων ετών.

Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Κονταράκης