Hidden In The Basement, Khirki @ Ίλιον Plus, 02/04/22

Σάββατο βράδυ. Συναυλία με φρέσκα ονόματα της εγχώριας σκηνής. Δεν είναι η πρώτη φορά στην πρόσφατη μνήμη που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Κάποιοι εδώ γύρω χαμογελάσουν και θα πουν ότι το πράγμα είχε αρχίσει να επανέρχεται από την περασμένη χρονιά. Μεγάλο λόγο μην πούμε, το ευχάριστο είναι ότι όλο αυτό φαίνεται πως ήρθε για να μείνει. Πέρα από σημειώσεις και υποσημειώσεις, μερικά λεπτά μετά τις 21:30 και με το γνωστό μαγαζί της Κοδριγκτώνος να έχει ικανοποιητικότατη πληρότητα τηρουμένων και των πανδημικών μέτρων, οι συνθήκες ήταν ώριμες.

Το power trio των Khirki ανέβηκε επί σκηνής και για όσο διήρκεσε η εμφάνιση του, μας κράτησε στην τσίτα με την ενέργεια και τις τραγουδάρες του. Η "Κτηνωδία" υπήρξε ένα απολαυστικό ντεμπούτο που έστρεψε δικαίως πολλά βλέμματα προς το μέρος τους. Όπως είναι γνωστό βέβαια η πραγματική δυναμική φαίνεται στο σανίδι, κι εκεί οι Αθηναίοι δεν λάθεψαν. Με το εναρκτήριο "Deadpan" να αποτελεί ιδανική προθέρμανση τόσο για τους ίδιους, όσο και για το κοινό, οι Khirki (μας) ξεσκούριασαν από την συναυλιακή αποχή και παρέδωσαν μια υποδειγματική εμφάνιση.

Με αέρα φτασμένης μπάντας που γουστάρει αυτό που κάνει, ένα attitude που ήθελε τη μουσική τους μόνη πρωταγωνίστρια και τον επικοινωνιακότατο Δήμο να επιτελεί τα καθήκοντα του frontman με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, οι Khirki έδειξαν πως δεν έχουν μονάχα προοπτικές για να μας απασχολήσουν στο μέλλον, αλλά είναι ήδη εδώ και απαιτούν την προσοχή. Η αναφορά/φόρος τιμής στους Motörhead («είμαστε οι Khirki και παίζουμε rock 'n' roll... περίπου») υπήρξε μια συγκινητική, κεκαλυμμένη παραπομπή σε ολόκληρη την κουλτούρα που περιβάλλει τον σκληρό ήχο.

Ο αστεϊσμός πριν τη "Medea" δεν στέρησε πόντους από την έτσι κι αλλιώς εξαιρετική σύνθεση. Το γεγονός ότι τα τραγούδια παίχτηκαν πιο ωμά και γρήγορα από τις στουντιακές τους εκτελέσεις, μονάχα ως θετικό πρέπει να λογίζεται. Συν τοις άλλοις, το νέο τραγούδι ("Watchers Of Enoch") που παρουσιάστηκε, έδειξε πως πρέπει να περιμένουμε κάτι καλό και στον επερχόμενο δίσκο τους, αν και μέχρι τότε θα παρακολουθούμε στενά την συναυλιακή τους δραστηριότητα, αρχής γενομένης από την εμφάνιση τους σε ένα μήνα περίπου, παρέα με Allochiria και Their Methlab.

Μετά από ένα απαραίτητο κενό για ανάσες και ανασύνταξη πάνω και κάτω από τη σκηνή, οι Hidden In The Basement πήραν τις θέσεις τους. Χωρίς πολλά λόγια ή περιττές εισαγωγές, ένα βγαλμένο από τα σπλάχνα της Θεσσαλίας «έι!» σήμανε την αρχή της εμφάνισής τους. Στα δύο γεμάτα χρόνια της κορόνας, η σύνθεση της τετράδας άλλαξε κατά το 1/4, πέρα από αυτό όμως η αναγκαστική περίπου-παύση εργασιών δεν φάνηκε να τους πτόησε ιδιαίτερα. Η όρεξη, το νεύρο, τα ογκώδη riff, οι γρεζαριστές γραμμές. Τίποτα δεν έλειπε. Τίποτα δεν είχε χάσει σε ένταση.

Κι αν στο ξεκίνημα υπήρχε ένα μικρό μούδιασμα στην ατμόσφαιρα, από μεριάς κοινού, η φουριόζικη απόδοση του "Till I Close My Eyes" έσκασε για να σβήσει κάθε αμφιβολία. Τα φτυσίματα στους στίχους, τα κοψίματα στα ρυθμικά, το tapping στη γέφυρα, το σιγοντάρισμα από τα υπόλοιπα μικρόφωνα και τις μπροστινές γραμμές. Ο συντονισμός ανάμεσα στη μπάντα και το κοινό είχε επιτευχθεί. Αν το ολοκαίνουριο "Four Leaf Clover" είναι ενδεικτικό για την κατεύθυνση του επόμενου βήματος, το μέλλον διαγράφεται λαμπρό και ιδιαίτερα ροκάδικο.

Σφιχτά παιξίματα. Ισορροπημένος ήχος. Συγχρονισμένα headbanging. Ταιριαστός φωτισμός. Αργκό του κάμπου. Πειράγματα. Και αλκοόλ. Προφανώς. Τα περίπου ογδόντα λεπτά του σετ των Λαρισαίων είχαν τα πάντα. Μέχρι και εντός ρυθμού χειροκροτήματα. Το "One Way Road" ήρθε ως υπενθύμιση για τα διαμαντάκια που κρύβονται στο "Behind The Shadow". Το σερί από εκεί μέχρι την οριστική καληνύχτα ήταν να το πιεις στο ποτήρι. Το τσαμπουκαλεμένο σβήσιμο του "Reckless" μας άφησε να ελπίζουμε για ένα "Feed The Ignorant". Την επόμενη φορά ίσως.

Φωτογραφίες: Δήμητρα Κανάκη (Facebook / Instagram)