Dead Can Dance @ Λυρική Σκηνή, 19/05/22

Χώρος διαφορετικής ιδιαιτερότητας, ρεπετισιόν καταπληκτικής εμφάνισης

Από τον Παντελή Κουρέλη, 23/05/2022 @ 00:54

Ο πήχυς ήταν πολύ ψηλά από εκείνη την τρομερή προ τριετίας βραδιά στο Ηρώδειο. Καινούργιο υλικό από το συγκρότημα δεν υπάρχει από τότε, το setlist της περιοδείας περιλαμβάνει και πάλι κατά βάση greatest hits υλικό από όλες τους τις περιόδους τους, εύλογα μπορεί κάποιος να αμφιταλαντευόταν για το αν θα πήγαινε ή όχι στη Λυρική Σκηνή να τους ξαναπολαύσει. Λάθος μεγάλο η σκέψη μεν, δεν έγινε και από πολλούς δε, από τη στιγμή που πριν ακόμα και από το Πάσχα όλα τα εισιτήρια είχαν κάνει φτερά. Δεν εκπλαγήκαμε ούτε από αυτό, ούτε από το γεγονός ότι οι Dead Can Dance παρέδωσαν και πάλι ένα θέαμα υψηλότατου επιπέδου.

Dead Can Dance

Το ΚΠΙΣΝ στην ολότητά του, είναι ένα πολύ όμορφο συγκρότημα για διάφορες χρήσεις. Μπαίνοντας κάποιος στον κυρίως χώρο της Λυρικής Σκηνής, δύσκολα γίνεται να μην εντυπωσιαστεί. Το κόκκινο χρώμα επικρατεί στα τοιχώματα, στους διαδρόμους και στα καθίσματα. Η σκηνή είναι επιβλητική. Οι τέσσερις εξώστες κρέμονται μεγαλοπρεπείς γύρω από την πλατεία. Πριν ακόμα καθήσεις στη θέση σου κι ακούσεις μια νότα, ο ίδιος ο χώρος σου βγάζει μια grande αίσθηση που σου φτιάχνει τη διάθεση γι’ αυτό που πρόκειται να παρακολουθήσεις. Η επιλογή να γίνει εκεί η συναυλία των Dead Can Dance αποδείχτηκε εξαιρετική και διαφοροποίησε το event από την προηγούμενη συναυλία στο Ηρώδειο.

Για μια ακόμη φορά δεν υπήρχε support και γι’ αυτό που τελικά είδαμε, ήταν σοφή επιλογή. Δε χρειαζόταν. Οι μουσικοί ανέβηκαν στη σκηνή λίγο μετά τις 21:00 και στο "Yulunga (Spirit Dance)" είχαμε τέσσερα (!!) κρουστά να βαράνε! Τύμπανα, μαράκες, μέχρι και ένα γκονγκ συνόδευσαν τη Lisa. Ο Brendan σύντομα άφησε το τύμπανο, έπιασε το μπουζούκι και ύστερα από λίγο την κιθάρα του. Δεν ήταν ο μόνος από τους μουσικούς-πολυεργαλεία που εναλλασσόταν από όργανο σε όργανο, δημιουργώντας το ethnic αμάλγαμα των πρώτων τραγουδιών.

Dead Can Dance

Για το "The Ubiquitous Mr. Lovegrove" η Lisa άφησε όλον τον χώρο στη σκηνή στον Brendan, για να επιστρέψει για το δικό της "Persian Love Song (The Silver Gun)". Το ανατολίτικο στυλ άρχισε να αμβλύνεται από το αρχοντικό, λουσμένο στο κόκκινο φως "In Power We Entrust the Love Advocated" και μετά. Στο χρυσοκίτρινα φωτισμένο "Cantara" παρακολουθήσαμε τον Brendan να σιγοντάρει την εκπληκτική Lisa σε μια εκτέλεση που ήταν από τα highlights της βραδιάς - όπως είναι πάντοτε το συγκεκριμένο. Τα εντυπωσιακά φώτα έφτασαν μέχρι την οροφή της αίθουσας σε ένα ψαρωτικό εφέ που γέμισε τον χώρο.

Σε ορισμένα από τα κοινά κομμάτια με την προηγούμενη συναυλία, παρακολουθήσαμε λίγο διαφορετικές ενορχηστρώσεις. Τα σημαντικότερα όργανα της μουσικής των Dead Can Dance είναι οι φωνές της Lisa και του Brendan κι αυτές είδαμε ότι παραμένουν σε καταπληκτική φόρμα, εξαιρετικά διατηρημένες. Μια ακόμα επιβεβαίωση αυτού ήρθε με το κλείσιμο του κανονικού set με το προσωπικό αγαπημένο "Black Sun", στο οποίο η φωνή του Brendan κυριάρχησε και με το μαγικό "The Host Of Seraphim", όπου ο Brendan πήρε θέση προς τα πλάγια κοιτάζοντας τους υπόλοιπους και εν είδει μαέστρου τους διήυθυνε να σιγοντάρουν με τις φωνές τους τη φοβερή Lisa.

Dead Can Dance

Η απαίτηση για encore είχε ένα ρυθμικό και δυνατό χειροκρότημα που δε συναντάς συχνά και ήταν μάλλον ένα δείγμα ότι το κοινό είχε περάσει πραγματικά καλά. Εκεί είχε έρθει η ώρα για το ένα από τα δύο απιθανοφανταστικά τραγούδια με τίτλο "Children Of The Sun" από το μακρινό πια 2012 - ένα ακόμα προσωπικό αγαπημένο, το οποίο μάλιστα αφιερώσανε στον Βαγγέλη Παπαθανασίου. Η Lisa δεν είναι και ο πιο επικοινωνιακός άνθρωπος του κόσμου και δεν εκφράστηκε με κάποια λόγια από μικροφώνου, οπότε ήταν ο Brendan αυτός που μας σύστησε τους μουσικούς. Ο αδερφός του, Robert Perry, ήταν αυτός που πήρε το μεγαλύτερο χειροκρότημα.

Η αλήθεια είναι ότι ήταν και αυτός που βασανίστηκε περισσότερο αλλάζοντας θέσεις και όργανα, όμως όλοι οι μουσικοί επέδειξαν μια άνεση στα καθήκοντά τους που δε θα έπρεπε να είναι αυτονόητη. Φαίνεται ότι είναι πάρα πολύ δουλεμένοι σαν συγκρότημα. Τα "The Wind That Shakes the Barley" και "Severance" ήταν οι δύο τελευταίες επιδείξεις δύναμης δύο μοναδικών φωνών. Το χειροκρότημα στο τέλος πρέπει να ευχαρίστησε ειλικρινά τους μουσικούς, γιατί από τα λεγόμενά του ο Brendan φαινόταν όντως έκπληκτος. Θα τους χειροκροτήσουμε και την επόμενη φορά με την ίδια ζέση, μιας και η αγάπη είναι αμφίδρομη.

Dead Can Dance

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος

SETLIST

Yulunga (Spirit Dance)
Amnesia
Mesmerism
The Ubiquitous Mr. Lovegrove
Persian Love Song (The Silver Gun)
In Power We Entrust the Love Advocated
Avatar
The Carnival Is Over
Cantara
Opium
Sanvean
Dance of the Bacchantes
Bylar
Black Sun
The Host of Seraphim

Encore:

Children of the Sun
The Wind That Shakes the Barley
Severance 

  • SHARE
  • TWEET