Fontaines DC @ Vega, Κοπεγχάγη, 02/04/22

Στις 15 του ερχόμενου Ιουνίου, καλώς εχόντων των πραγμάτων και κορονοϊού επιτρέποντος, το εξαίρετο Release θα υποδεχθεί τον Nick Cave και τους Bad Seeds, σε μία συναυλία, που, αν κρίνω από πρότερη εμπειρία στο παραπλεύρως  Ταεκβοντό, πιθανότατα θα ξεπουλήσει. Πιο πριν θα παίξουν οι Mogwai, που (εμένα δεν μου πολυαρέσουν, αλλά) έχουν το δικό τους πιστό κοινό.

Εσείς, όμως, δεν θα πάτε στην Πλατεία Νερού στις 10 το βράδυ ούτε στις 8. Θα πιάσετε θέση από νωρίς, για να ακούσετε από απόσταση επαφής την κορυφαία (σχεδόν) punk, (σχεδόν) post-rock μπάντα της σύγχρονης γενιάς. Oι Ιρλανδοί Fontaines DC δεν είναι τίποτε λιγότερο και (προς το παρόν) τίποτε περισσότερο. Δεν νομίζω ότι θα παίζουν για πολύ καιρό ακόμη μέρα μεσημέρι.

Τους είδα στην Κοπεγχάγη το περασμένο Σάββατο, τους είχα δει και στην Αθήνα πριν από 3 χρόνια, πάλι στο Release. Όσοι έχουν ευαίσθητες κεραίες και αφουγκράζονται έγκαιρα τα ρεύματα των καιρών έχουν να καυχιούνται ότι ήταν παρόντες στην ιστορική πρώτη εμφάνισή τους, τον Δεκέμβριο του 2018 στην Death Disco στου Ψυρρή. Οι τυχεροί!

Όταν οι Fontaines DC πρωτοσυστήθηκαν στο ψαγμένο κοινό της Αθήνας δεν είχαν καν κυκλοφορήσει το παρθενικό τους άλμπουμ. Έξι μήνες αργότερα, κατέφτασαν με τον δυναμίτη "Dogrel" στα χέρια τους (υποψήφιο αργότερα για Mercury Prize) και με τη φήμη του next big thing να τους συνοδεύει, δικαίως.

Κατόπιν επέστρεψαν εν μέσω πανδημίας τον Ιούλιο του 2020 με το πιο ώριμο και κατασταλαγμένο "Hero’s Death" (υποψήφιο αυτήν τη φορά για Grammy) και ο υποφαινόμενος έχει να λέει ότι το προφανές χαϊλάιτ "A Lucid Dream" ήταν το πρώτο τραγούδι που ακούστηκε ποτέ στη ραδιοφωνική εκπομπή του στον Over FM.

Τον Ιούνιο, που οι Fontaines DC θα ξανάρθουν στα μέρη μας, θα κουβαλήσουν στις αποσκευές τους και ένα τρίτο άλμπουμ, το "Skinty Fia", που θα δει το φως του ήλιου και θα νιώσει τη δροσιά της δουβλινέζικης βροχής στις 22 Απριλίου του σωτηρίου έτους 2022.

Τα τέσσερα από τα 17 τραγούδια που έπαιξαν στο Vega της Κοπεγχάγης προέρχονται από το νέο άλμπουμ, αλλά μόνο τα τρία από αυτά έχουν κυκλοφορήσει επίσημα. Το αποχαιρετιστήριο κομμάτι "Nabokov", με το οποίο κλείνουν όλες τις συναυλίες της ακόμη νεαρής περιοδείας, έχει ακουστεί μόνο live.

Πόσα συγκροτήματα έχουν την αυτοπεποίθηση και το θράσος να κλείνουν τις συναυλίες τους με ένα παντελώς άγνωστο (πλην εκπληκτικό) τραγούδι, που δεν έχει καν ρεφρέν ορατό διά γυμνού αυτιού;  Αφήνω στην άκρη τους στίχους ("I will be your dog in the corner, and I would light your cigarette"), διότι η ιρλανδική προφορά του Grian Chatten τους κάνει σχεδόν ακατάληπτους, ιδίως όταν έχει προηγηθεί σφυροκόπημα 75 λεπτών.

H φράση "Skinty Fia", ο τίτλος του νέου άλμπουμ αλλά και του ομώνυμου σινγκλ, είναι μία έκφραση που χρησιμοποιούν οι Ιρλανδοί όταν θέλουν να βρίσουν κομψά, με λόγια σχεδόν κατάλληλα δι’ ανηλίκους. Κάτι σαν «φτου γαμώτη». «Τη χρησιμοποιούσε η θεία μου, που μιλούσε αποκλειστικά τη γλώσσα των Ιρλανδών», εξήγησε ο Chatten.

Αλλά οι Fontaines DC δεν παίζουν μουσική του κατηχητικού και του σαλονιού. Τριάντα δευτερόλεπτα μετά την εμφάνισή τους στη σκηνή του Vega, κοιταχτήκαμε μεταξύ μας και, σαν συνεννοημένοι, είπαμε την ίδια φράση: «Η επιστροφή του κωλοπαιδισμού»! Όπως πρέπει να είναι το αγνό και ανόθευτο ροκ εντ ρολ δηλαδή.

Αλλά με μπόνους κοφτερούς στίχους για όσους έχουν την υπομονή να εντρυφήσουν περισσότερο. Και με κιθάρες που θερίζουν. Και με φωνητικά που σκίζουν το λαρύγγι και τα τύμπανα. Και με μία αίσθηση, ότι, εδώ δεν αστειευόμαστε, κρύψτε τα γυναικόπαιδα όσο είναι καιρός.

Ακόμα και όταν οι Fontaines DC τραβούν για λίγο το πόδι από το γκάζι, όχι συχνά, η έκρηξη αδρεναλίνης και ντεσιμπέλ απέχει μόνο μερικά δευτερόλεπτα. Το δεκάλεπτο μπαράζ που αρχίζει απατηλά με το καινούριο "I Love You" και ολοκληρώνεται με το παλαιότερο "Hurricane Laughter" και την απελπισμένη κραυγή "There is no connection available" κάνει τα αυτιά να ματώνουν.

H εναρκτήρια ομοβροντία με "A Lucid Dream" / "A Hero's Death" / "Sha Sha Sha" σε αναγκάζει να τρέξεις στο μπαρ για καύσιμα. Όσο για το "Big", τον δίλεπτο ύμνο με τον οποίο κατέθεσαν τα διαπιστευτήριά τους, όλη η αλήθεια κρύβεται στο λακωνικό αλλά ατίθασο ρεφρέν: "My childhood was small, but I’m gonna big".

«Ξέρεις, φίλε μου, you’re gonna be big», είπα στον τραγουδιστή Grian Chatten, όταν τον πέτυχα να περιφέρεται ανάμεσα στους θεατές του Release το 2019. Noμίζω ότι του άρεσε αυτή η προφητεία. Τουλάχιστον δύο από εμάς παραήταν μεθυσμένοι για να θυμούνται τον ακριβή διάλογο.

Φεύγοντας από το φιλόξενο Vega, παραλίγο να κλωτσήσω το ποτήρι με τη βότκα/πορτοκάλι που ο Chatten είχε αφήσει στο πεζοδρόμιο, όταν (προφανώς) βγήκε για ένα γρήγορο τσιγάρο, στο ασυνήθιστα παρατεταμένο ιντερλούδιο ανάμεσα στο κυρίως σετ και στο ανκόρ.

Ο φρόντμαν των Fontaines DC ήταν υπερκινητικός και σαλταρισμένος σαν να είχε καταπιεί μεμιάς όλες τις αμφεταμίνες της πόλης. Στην Πλατεία Νερού to 2019 δεν τον θυμάμαι έτσι αεικίνητο μέχρι παράνοιας, αλλά η Κοπεγχάγη δεν είχε δα 35 βαθμούς και λιοπύρι. Ούτε 300 ουρανοκατέβατους θεατές με γυαλιά ηλίου να χασμουριούνται μπροστά στη σκηνή, εν αναμονή των Morcheeba, του Johhny Marr και του New Order.

Κλείνω με το προφανές και αυταπόδεικτο: η εμπειρία μίας συναυλίας στον πολιτισμένο κόσμο είναι πολύ διαφορετική και πολύ πιο ευχάριστη από την αντίστοιχη της Ελλάδας. Η μεγαλύτερη από τις δύο αίθουσες του Vega της Κοπεγχάγης (Store Vega) ήταν sold out από εβδομάδες, αλλά δεν υπήρχε στριμωξίδι ούτε ο τρόμος της φωτιάς και του σεισμού.

Έφτασα στον χώρο την ώρα που ξεκινούσε το σαπόρτ (οι αξιόλογοι Ιρλανδοί shoegazers Just Mustard) και έπιασα θέση στο κάγκελο, άκρη δεξιά με το συμπάθειο. Το άνετο στασίδι μου δεν το έχασα ούτε όταν έκανα τις πατροπαράδοτες εξορμήσεις στα μπαρ και στις τουαλέτες.

Έμεινα μέχρι το τέλος σε απόσταση δύο μέτρων από τον κιθαρίστα, είδα στο άσπρο του ματιού του τον (αδιευκρίνιστης προέλευσης) εκνευρισμό που τον έκανε να παρατήσει την κιθάρα και να φύγει από τη σκηνή για δύο λεπτά, και δεν αποκόμισα ούτε μισό μώλωπα, παρ’ ό,τι το κοινό ήταν ενθουσιώδες και χτυπιόταν αδιάκοπα.

Η μπίρα ήταν πανάκριβη, αλλά αυτό είναι καθεστώς στη Δανία, εκτός αν καταφύγει κάποιος στις bodegas, που είναι κάτι σαν τα δικά μας καφενεία για «ναυαγούς», αλλά με ζύθο αξίας 3-4 ευρώ αντί για ελληνικό πολλά βαρύ και όχι. Και με τζουκ μποξ που παίζουν κανονική μουσική αν τα ταΐσεις, αντί για τον ήχο από τα πούλια του ταβλιού.