Blues-Rock Festival Vol.2: Blues Wire, Ζωρζ Πιλαλί & Soufra Band, Vavoura Band @ Kύτταρο, 27/10/17

Πεντάωρο μάθημα rock & blues ιστορίας με grand finale από τους Θεσσαλονικείς

Από τον Θοδωρή Ξουρίδα, 30/10/2017 @ 16:22

Όταν μεμονωμένα αξίζει να βλέπεις και να ξαναβλέπεις  σχήματα όπως οι Blues Wire, οι Soufra Band του Ζωρζ Πιλαλί και οι Vavoura Band, η συνεύρεση τους στην σκηνή του Κυττάρου, στα πλαίσια του δεύτερου Blues-Rock Festival, αποτελεί μια πρώτης τάξεως συναυλιακή ευκαιρία που δεν πρέπει να περνά ανεκμετάλλευτη.

Η πορεία των καλλιτεχνών στην δισκογραφία και το σανίδι είναι αξιοζήλευτη, ενώ δεδομένη είναι και η αξία τους βάσει αυστηρά μουσικών κριτηρίων, όπως επιβεβαιώθηκε από το βράδυ της Παρασκευής μέχρι τα ξημερώματα του Σαββάτου. Εκτός από τους συνήθης υπόπτους, τον χαρακτηρισμό του event ως ξεχωριστού δικαιολόγησε η παρουσία του Σπύρου Πάζιου στο πλευρό του Ζωρζ Πιλαλί και βεβαίως των Νίκου Ντουνούση και Αλέξη Αποστολάκη σε ένα φινάλε από τα παλιά για τους Blues Wire.

Την βραδιά άνοιξαν λίγο πριν τις 22:30 οι Vavoura Band, περιλαμβάνοντας στο σχεδόν ωριαίο σετ τους κομμάτια από όλες τι φάσεις της 40χρονης πορείας τους. Ο Δρόλαπας, ειδικά στα δύο καινούρια ορχηστρικά ήταν συγκλονιστικός, αναπαράγοντας μελωδίες που θαρρείς πως δεν υπάρχουν, ο Βαβούρας με αντρίκειο και παλιακό παίξιμο στο μπάσο προσέδιδε ειδικό βάρος, και ο παλιός πλέον Θωμάς Ανδρέου στα τύμπανα έδενε με το στιβαρό του παίξιμο το γλυκό.

Johnny Vavouras

Από την άλλη, η περιορισμένη διάρκεια του σετ, η απουσία κάποιου από τα παλιά blues, και ίσως προβλήματα με τον ήχο που αντιμετώπιζε το τρίο αλλά δεν έφταναν στα αυτιά μας (ο Δρόλαπας άλλαξε κιθάρα περίπου στην μέση), άφησαν μια μικρή γεύση του μη ολοκληρωμένου και ανικανοποίητου. Σε κάθε περίπτωση πάντως, το φινάλε με medley από Led Zeppelin και δύο τραγούδια του Hendrix ("Foxy Lady" και "Fire"), ήταν υπερδυναμικό και αντάξιο των θρύλων.

Γιάννης Δρόλαπας

Τα σπουδαιότερα για τους Vavoura Band, τοποθετούνται στο άμεσο μέλλον, αρχής γενομένης από την εμφάνιση το Σάββατο 16 Δεκεμβρίου στο Κύτταρο, ως special guests σε μια ακόμη γιορτή για τον Rory Gallagher από τους Band Of Friends του Gerry McAvoy και του Ted McKenna. Απορύφωμα θέλουμε να ελπίζουμε πως θα είναι η κυκλοφορία νέου υλικού, που περιμένουμε εδώ και τουλάχιστον τέσσερα χρόνια. Αν μάλιστα έχουμε δύο άλμπουμ, ένα ζωντανά ηχογραφημένο και ένα στουντιακό, όπως νομίζω ότι εννόησε ο Johnny, τόσο το καλύτερο!

Vavoura Band

Η συνέχεια άνηκε στους Soufra Band του Ζωρζ Πιλαλί, επικουρούμενοι από την κιθαριστική δεινότητα του Σπύρου Πάζιου, γνώριμου φυσικά από τις Μουσικές Ταξιαρχίες και τον Τζίμη Πανούση. Το πολυμελές σχήμα (ενίοτε δύο ηλεκτρικές, όρθιο μπάσο, πλήκτρα, βιολί και τύμπανα) αποτελεί ίσως ανασταλτικό παράγοντα για την δημιουργία άψογου ηχητικού αποτελέσματος καθ' όλη την διάρκεια, αλλά μάλλον αυτό είναι το λιγότερο σημαντικό.

Ζωρζ Πιλαλί

Η απόδοση των μουσικών είναι άκρως ικανοποιητική έως εξαιρετική, ο Πάζιος όπου του δίνεται χώρος ζωγραφίζει, όπως και ο Πιλαλί στα σημεία που ο ίδιος επιλέγει να παίξει τα blues, και φυσικά δεν λείπουν τα ιδιότυπα και αιχμηρά λογίδρια, αρχής γεγομένης από την εξήγηση του video της διασκευής στο "Red House" του Jimi Hendrix. Ένεκα της περιορισμένης χρονικής διάρκειας των 75 λεπτών σε σχέση με ένα χορταστικό σετ Πιλαλί, κάποια από τα κλασικά άσματα θα λείψουν, ενώ άλλα θα ξεχωρίσουν, όπως το heavy "Χωροφύλαξ" και η εξαιρετική εκτέλεση στο "Βιβλίο Των Ηρώων Του Τρόμου" του Πολ Σιδηρό.

Soufra Band

Φυσικά δεν θα λείψει ούτε το "Ζουζού-Κοκό" με όλα τα λιπαρά, ήτοι η γνωστή ιστορία με τον Πουλικάκο, ενώ ο επίλογος θα γραφτεί με "Του Μηλιώνη" σε συνεργασία με μερίδα κόσμου, σε όλη του την μεγαλοπρέπεια. Συγκρίνοντας την εμφάνιση του Πιλαλί με μια από τις πιο πρόσφατες δικές του στο An Groundfloor, το μεγαλύτερο αλλά όχι αποκλειστικά δικό του κοινό, είχε σαν αποτέλεσμα μεν μεγαλύτερη διάδραση, που πάντα αποτελεί βασικό ζητούμενο για τον Ζωρζ, αλλά στις καθαρά δικές του βραδιές το κλίμα είναι σίγουρα πιο οικείο. Σε κάθε περίπτωση, πάντα κάτι χάνεις και κάτι κερδίζεις με αυτές τι μεταβολές, αλλά το σίγουρο είναι ότι μετά από κάθε εμφάνιση του Πιλαλί βρίσκεσαι πάντα κερδισμένος.

Ζωρζ Πιλαλί & Soufra Band

Το τρίο των Ζάικου, Ζήση και Γουζουρλίδου ανέβηκε στην σκηνή λίγα λεπτά μετά τη μία, όταν ο κόσμος που είχε γεμίσει από νωρίς ασφυκτικά το Κύτταρο δεν είχε ακόμη αραιώσει σημαντικά. Όσοι βρισκόντουσαν σε τραπέζι ήταν έτοιμοι να απολαύσουν χαλαρά τους headliners του φεστιβάλ, ενώ οι όρθιοι είτε μετρούσαν τις δυνάμεις που τους είχαν απομείνει, είτε ετοιμαζόντουσαν να λικνιστούν στους ξεκάθαρα blues ρυθμούς που θα επέβαλαν οι Blues Wire. Με σύμμαχο το πολύ καλό ήχο απέδωσαν εξαιρετικά περισσότερο ή λιγότερο γνωστά standards, όπως το "Don't Think About It" του Mike Bloomfield, και ζέσταναν το κοινό, πριν δώσουν ακόμη περισσότερο ενδιαφέρον στην βραδιά.

Blues Wire

Πρώτο highlight ήταν η εκτλέση του "All Your Love" του Otis Rush, εναρκτήριο τραγούδι από το ιστορικό άλμπουμ των Blues Breakers του John Mayall με τον Eric Clapton, συνοδεία φωνητικών από τον Johnny Βαβούρα, ο οποίος κατέθεσε πραγματικά έξοχη ερμηνεία. Επόμενο highlight το επίσης έξοχο ορχηστρικό "Breznitsa", παλιά ονομασία του χωριού καταγωγής του Ζάικου (Βατοχώρι Φλώρινας). Η folk κιθαριστική μελωδία ήταν εθιστική, σαν να ξεπήδησε από τα αυλάκια του "Wishbone Four", και ενώ σκεφτόμουν πως αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Ζάικος τιμά τους Wishbone Ash, ήρθε προς επιβεβαίωση ο Ζήσης παρεμβάλοντας την μελωδία του "Throw Down The Sword".

Blues Wire

Στο ενδιάμεσο απολαύσαμε την δυναμική απόδοση του "Locomotive Breach" των Jethro Tull με το καθιερωμένο φινάλε από το riff του "Aqualung", όπως ακριβώς μας έχουν συνηθίσει οι Θεσσαλονικείς όλα αυτά τα χρόνια. Αυτό όμως που περίμεναν οι αρκετοί φίλοι των Blues Wire, ήταν η προσθήκη του παλιού συνοδοιπόρου και εξαρετικού τραγουδιστή και κιθαρίστα Νίκου Ντουνούση, ο οποίος έδωσε άλλη διάσταση στα rhythm 'n' blues, θυμίζοντάς μας πως απέδιδε η μπάντα όταν χαρακτηρίζονταν ως η καλύτερη της Ευρώπης στο είδος της. Και επειδή αυτό δεν μάλλον δεν ήταν αρκετό, ο τρομερός Αλέξης Αποστολάκης κάθισε πίσω από τα τύμπανα, απογειώνοντας την βραδιά και αποζημιώνοντας όσους άντεξαν να βρίσκοται στο Κύτταρο μετά τις τρεις.

Συνοψίζοντας, το δεύτερο Blues-Rock Festival στέφθηκε με επιτυχία, κρίνοντας τόσο από την προσέλευση, όσο και από το καθαρά μουσικό κομμάτι. Πολλές ευκαιρίες να δει κάποιος μαζεμένους καλλιτέχνες που έχουν γράψει rock και blues ιστορία στα εγχώρια δρώμενα δεν υπάρχουν, οπότε τέτοια event είναι παραπάνω από καλοδεχούμενα. Αυτό που θα θέλαμε σε μεγαλύτερο βαθμό είναι συμπράξεις μεταξύ των μουσικών, αλλά όσον αφορά την Παρασκευή, καλυφθήκαμε από το γραντ φινάλε των Blues Wire. Ραντεβού στο τρίτο, αργότερα ή νωρίτερα μέσα στο 2018.

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος

  • SHARE
  • TWEET