C'est Foo, ποιος πήρε το εισιτήριο!

Σε ποιον απευθύνονται οι Foo Fighters σήμερα;

Από τον Μανώλη Γεωργακάκη, 17/07/2017 @ 19:24

Ήταν ατελείωτη η ουρά περιφερειακά της Ακρόπολης. Άρρυθμα και τραβώντας το υποκείμενο όπως ο Dave Grohl, σιγοτραγούδησα "...and I wonder", αναπολώντας σπυριάρα κι αχτένιστη εφηβεία στο από τότε νοσταλγικό "Everlong". Αλλά ο διπλανός μου, με φαλτσέτο Del Shannon, συμπλήρωσε «αουά-ουά-ουά-ουά-ουάντερ», χαμογελαστός. Είναι τελικά ζήτημα σε ποιον απευθύνονται οι Foo Fighters, σήμερα.

Ο κύριος Dave Grohl δεν χρειαζόταν αυτό το - ήδη εικοσαετές και βάλε - κεφάλαιο στη ζωή του, για να εξασφαλίσει χρυσό το όνομά του στην αιωνιότητα. Ήτανε μέτοχος της τελευταίας μεγάλης μεταρρύθμισης του rock, αποτύπωσε τα ιδιοφυή του τύμπανα στην αριστεία του "Nevermind" των Nirvana. Αυτόν μιμείται όλο το μπαρ χτυπώντας αόρατα πιατίνια, κάθε φορά που ακούγεται το "Smells Like Teen Spirit". Το ίδιο έκανε και σε έναν από τους σημαντικότερος δίσκους της προηγούμενης δεκαετίας, στο "Songs For The Deaf" των Queens Of The Stone Age. Και δεν λέω για άλλα.

Foo Fighters

Τώρα, ο κιθαρίστας και τραγουδιστής Dave Grohl των Foo Fighters είναι μια άλλη ιστορία. Στα μέσα της δεκαετίας του '90, φαινότανε βγαλμένη από το πουθενά η επιστροφή του διάσημου ντράμερ, πια με κιθάρα στο χέρι και στο μικρόφωνο μιας υποδεέστερης εκδοχής της μπάντας επανάστασης που ταρακούνησε τη Γη. Μάλιστα, θα τον κατηγορήσουν ότι τελικά ενσάρκωσε κι ο ίδιος το post grunge, δηλαδή τον ευνουχισμό του punk στοιχείου που έκανε το grunge συναρπαστικό, μοναδικό, παρόν συνταρακτικό χωρίς αύριο. Σαν επιστροφή στην κανονικότητα, ο πανδαμάτωρ ραδιοφωνατζής καθησύχασε τον κοσμάκη με μια pop ντυμένη με καρό πουκάμισα, με τους κάθε Nickelback. Κι όμως, την πυγμή της grunge υποκουλτούρας την ακούς σε χίλια ανίψια. Ποιος θα φανταζότανε τον ήχο των Tool φερ' ειπείν, χωρίς την επέλαση του grunge;

Όμως το καλόπαιδο τον Dave Grohl δεν είναι να τον κατηγοράς. Έχτισε μια μπάντα πρωταγωνίστρια, με ιδρώτα και μπετονιέρα. Χρόνο με τον χρόνο, από σανίδι σε σανίδι. Τον άκουσες να ψάχνεται ποτισμένος από την μεσσιανική προσωπικότητα του Kurt Cobain. Να φτιάχνει ντεμπούτο ολομόναχος. Τον άκουσες να παιδεύει τους ρυθμούς, ακόμη και στα πιο εμπορικά του ρεφρέν. Τον άκουσες να ωριμάζει, να σακατεύει τους συμβιβασμούς του, να επιμένει. Προπάντων, το ξέρεις ότι είναι πρωτίστως οπαδός σαν κι εσένα και μετά, σε δευτερεύον επίπεδο, αστέρας. Βλέπεις την γυαλάδα στο μάτι του, σαν την δικιά σου, όταν μιλάει για τον Lemmy ή τον Little Richard. Δεν ξέρω άλλο είδωλο τόσο ειδωλολάτρη.

Foo Fighters

Τους Foo Fighters παραλίγο να τους δούμε στον μπαμπά του Rockwave, στο φεστιβάλ Rock Of Gods του 1996. Όμως γράφτηκε το όνομά τους στο απουσιολόγιο και έκτοτε σαν να χάσανε το ραντεβού τους με το ντόπιο φιλοθεάμον. Έξω γιγαντώθηκαν, σκαρφάλωσαν στις αφίσες, κι ίσως να έγινε μεγάλο το ρίσκο για τους διοργανωτές μας να φέρουν ένα διεθνώς πρωτοκλασάτο συγκρότημα απέναντι στον γρίφο ποιος θα έρθει. Έχουμε δει κοτζάμ Kiss να ακούνε την ηχώ τους κι έχουμε δει και τον Manu Chao να πνίγεται σε λαοθάλασσα.

Το ζήτημα λύθηκε με θαύμα από μηχανής θεού, όταν η τηλεοπτική σειρά "Landmarks In Concert" έφερε τους Foo Fighters στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού. Φήμες κυκλοφόρησαν αρχικά ότι η είσοδος θα επιτρεπόταν μόνο με προσκλήσεις που θα διέθεταν κυρίως υπουργεία. Τελικώς, διατέθηκαν εισιτήρια ξαφνικά ένα μεσημέρι και εξαντλήθηκαν εν ριπή οφθαλμού, έτσι για να τιμωρηθούν όσοι εργάζονται και δεν ντρέπονται να έχουν ακόμη δουλειά. Εν τω μεταξύ, είναι να μένεις άναυδος ότι στην εξωφρενική αυτή χώρα, όπου οι τερατολογίες ανθούν παντού, που δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε ούτε καν στην απόδοση θέσης στις λαϊκές αγορές με κλήρωση, δεν βρέθηκε ούτε ένας να πει «Μα δώσανε στους Foo Fighters το Ηρώδειο;». Ακόμη κι εγώ, που δεν έχω ιερό και όσιο σε κάτι τέτοια, απορώ πού είναι οι πραγματικοί εραστές της τέχνης της διαμαρτυρίας. Πέρασε στο ντούκου και βρέθηκε ο Dave Grohl στο μαγευτικό αμφιθέατρο, αυγουλομάτης, να μονολογεί «Δεν έχουμε ποτέ ξαναπαίξει απέναντι σε έναν τοίχο από ανθρώπους!». Άναψε ο φωτισμός της Ακρόπολης και οι Foo Fighters έδειχναν ο ένας στον άλλο, πάνω από τα κεφάλια μας, με τα σαγόνια στο πάτωμα.

Foo Fighters

Η συναυλία αυτή της 10ης Ιουλίου 2017 ήταν μοναδική και ιστορική από κάθε άποψη. Η μπάντα ενθουσιασμένη έπαιξε με μανία, παραδειγματικά. Το εκ των πραγμάτων περιορισμένο κοινό ήταν λυσσασμένο, με απωθημένα ετών. Δεν έχει ξανασυμβεί τέτοιο πράγμα εκεί πάνω. Και το έβλεπες στην αντίθεση των αντιδράσεων ανάμεσα σε παλιά και στα καινούργια τραγούδια. Προφανώς, στο πλαίσιο της τηλεοπτικής σειράς, η διοργάνωση είχε χαρακτήρα μάλλον διαφημιστικό. Το συγκρότημα προγραμμάτισε να παίξει πολλά καινούργια τραγούδια από τον επόμενο δίσκο. Μούγκα στο ακροατήριο, βλέμματα βαριεστημένα, κεφάλια μαραμένα, όπως συνηθίζει ο χώρος στις αρχαίες τραγωδίες. Όμως, σε κάθε γνωστή επιτυχία καιγότανε το πελεκούδι! Ο Dave Grohl κατέληξε σε μια διαπραγμάτευση «θα παίζουμε εναλλάξ ένα καινούργιο - ένα παλιό, εντάξει;», «-Γιεεε!». Χάρη στην υψηλή θερμότητα του κόσμου, «κλέψαμε» τη συναυλία, έγινε για εμάς, όχι για το κανάλι.

Κι εκεί το είδα με τα μάτια μου. Έχουνε φανατικούς και στην Ελλάδα οι Foo Fighters, τέτοιους που τραγουδάνε κάθε στίχο και περιμένανε πολλά χρόνια για να το κάνουν. Από την άλλη, μια παρέα εφήβων τρύπωσε στον περιορισμένο χώρο των ορθίων, περνώντας κάτω από τη μύτη σεκιουριτάδων τύπου ντουλάπας. Θέλανε να δούνε από κοντά τα ινδάλματά τους, φωνάζανε τα ονόματά τους, αλλά εμφανώς γνώριζαν μόνο πρόσφατα τραγούδια. Είναι τραγούδια σημερινά, με τα οποία μεγαλώνουν ετούτοι εδώ, που γεννήθηκαν δέκα χρόνια μετά την κοίμηση του grunge. Μένει, λοιπόν, το ζήτημα σε ποιον απευθύνονται οι Foo Fighters, σήμερα.

Foo Fighters

Για να μην οξύνω πνεύματα, θα βρω παράδειγμα σε δυο τραγούδια που αναμέναμε αλλά δεν ακούσαμε. Το "Wheels" είναι πιο συντηρητικό κι από το rock του Tom Petty, ενώ το "White Limo" είναι αναμμένος δυναμίτης. Οι οπαδοί της μπάντας είναι έφηβοι που γίνανε γονείς και αναζητούν μέσα τους τον grunge θρύλο, αλλά ίσως και μια μπαμπαδομουσική που να τους μιλάει τώρα. Είναι και γενιές επόμενες που αγνοούν τις ρίζες, ίσως γιατί ο μηδενισμός της επανάστασης χωνεύτηκε, συστηματοποιήθηκε, και πράγματι άλλαξε τη μουσική μέχρι τον επόμενο τρελό που θα την αμφισβητήσει ως status quo. Κάποια στιγμή, η κιθάρα αστειευόμενη έπαιξε λίγο Bon Jovi και φυσικά τα ελληνόπουλα τραγούδησαν δυνατά. Εμείς εδώ, κύριε, πάμε στους Scorpions κάθε δυο Κυριακές. Το χωρατό του Dave Grohl γύρισε μπούμερανγκ. Όχι μόνο επειδή το κοινό που είχε μπροστά του δεν θεωρούσε το είδος ξεπερασμένο, αλλά κυρίως γιατί, ε, πόσο απέχει ας πούμε ένα "Arlandria" από τα κλισέ της λακ των σταδίων; Πάντως, στο παντοδύναμο κι ολοκαίνουργιο "Run", που αποτέλεσε ένα από τα μνημειώδη ζενίθ της βραδιάς, η μπάντα καταγράφει ακριβώς αυτήν την πάλη, πώς γηράσκουν αυτοί που μεγαλούργησαν με κύριο συστατικό τη νεανικότητα. Όλοι, τρόπον τινά, έχουμε το προσωπικό μας σύνδρομο Woodstock.

Foo Fighters

Εν πάση περιπτώσει, ο Dave Grohl ήταν απολαυστικός. Με τις ωραίες του τις φλυαρίες, με την εγγύτητα στο χιούμορ, με τα πειράγματα στους φωνακλάδες που ζητούσαν παραγγελιές, με την κορούλα του που την έβαλε να παίξει ντραμς, εξηγώντας ότι επενδύει στο μέλλον ώστε μια μέρα να του αγοράσει σπίτι, όπως αγόρασε εκείνος στους γονείς του. Πέρασε καλά και περάσαμε κι εμείς καλύτερα. Μας προσέφερε μια συναυλία από τις λίγες, ιδρωμένη και πλούσια. Να έχεις να διηγείσαι. Είναι βέβαιο ότι θα θέλει να μας ξανάρθει και μακάρι αυτή η συναυλία να συμβάλει ώστε ο κόσμος να είναι πολύς, γιατί επιμένω ότι οι Foo Fighters δεν έχουν καλλιεργήσει επαφή με το κοινό στην Ελλάδα όπως άλλοι. Αυτό σκεφτόμουν όπως έφευγε και τον στίχο που λίγο πριν ουρλιάζανε χιλιάδες στόματα "there goes my hero, he's ordinary". Αυτό είναι το rock. Το rock κάνει βασιλιά τον βλαχαδερό γόη, κάνει αντίχριστο σουπερστάρ τον σπασίκλα της γειτονιάς, βάζει στη θυμέλη του Ηρώδου του Αττικού έναν κανονικό τύπο, έναν σαν τους φίλους σου που πάτε για μπύρες. Γιορτάζει τον κοινό θνητό.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά, Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com

  • SHARE
  • TWEET