Ο Lenny Kravitz μοιάζει με σταρ μίας προηγούμενης εποχής. Όχι τόσο επειδή ενσωματώνει εκείνο το περασμένο ιδανικό ενός απόλυτου καλλιτέχνη που γράφει όλα τα κομμάτια μόνος του, παίζει όλα τα όργανα, τραγουδάει, και αποτελεί αδιαμφισβήτητα χαρισματικό frontman και sex symbol, ούτε επειδή εμπνέεται από τα blues, τη rock, τα gospel και τη funk, αδιαφορώντας εν πολλοίς για τις σύγχρονες τάσεις της pop μουσικής. Ο Lenny Kravitz θυμίζει σταρ προηγούμενης εποχής επειδή τα κάνει και τα δύο ταυτόχρονα, με μία δισκογραφική συνέπεια που, αν δεν αποδοθεί στη σαφή φόρμουλα και την δημιουργική ασφάλεια, τότε δεν μπορεί παρά να είναι αξιοζήλευτη.
Χαρακτηριστική περσόνα, με τα δικά του signifiers στο μακρύ κασκόλ, τα ανοιχτά μπουφάν που αποκαλύπτουν το γραμμωμένο σώμα του, και τα μαύρα του γυαλιά, ο Lenny Kravitz έχει αποδειχθεί πραγματικό εργοστάσιο hits, με τις κυκλοφορίες του να σ’ έχουν πετύχει οπωσδήποτε κάπου, στο ραδιόφωνο, σε soundtrack κάποιας ταινίας, σε μπιτσόμπαρο, ή σε διαφήμιση αρώματος στην τηλεόραση. Ο πολυβραβευμένος μουσικός, όμως, ανάμεσα στα "Fly Away", "Low", "Again", "American Woman", "Are You Gonna Go My Way" και πολλά άλλα, έχει γράψει κι ένα σωρό αξιόλογα κομμάτια που, παρά την ποιότητά τους, δεν είχαν σημαντικό αντίκτυπο στην μουσική βιομηχανία, δεν αποτελούν συναυλιακές σταθερές, ούτε καν κυκλοφόρησαν ως singles – και δεν είναι πως τα τσιγκουνεύεται, κιόλας, έχει βγάλει πάνω από 60.
Καθώς πλησιάζει η στιγμή της πολυπόθητης συναυλίας του στις 2 Αυγούστου, στη διοργάνωση του Athens Rocks, έχουμε μπει για τα καλά στο κλίμα της καλοκαιρινής μουσικής του πρότασης. Μαζί με το πρόσφατο "Blue Electric Light", ανασύρουμε κι ορισμένα deep cuts που δείχνουν ότι η δισκογραφία του Lenny Kravitz παρουσιάζει ενδιαφέρον και πέρα από τα πέντε δέκα hits που μάθαμε σχεδόν ωσμωτικά.
Spotify Playlist
Φωτογραφία εξωφύλλου:Emma McIntyre
"Blues For Sister Someone" (Let Love Rule, 1989)
Στο ντεμπούτο του, ο Lenny Kravitz έβαλε τα θεμέλια για όσα θα ακολουθούσαν, με κομμάτια που ακόμη περνάει η μπογιά τους στο κοινό, όπως συμβαίνει με το ομώνυμο. Από τα πιο παραγκωνισμένα κομμάτια, όμως, το "Blues For Sister Someone" είναι μία αργόσυρτη ελεγεία στο όνομα της Άγνωστης Περιθωριοποιημένης, μίας γυναίκας βυθισμένης στην εξάρτηση και την φτώχεια. Σύντομο, κι ίσως περιορισμένο από τις δυνατότητες του Kravitz την εποχή της ηχογράφησής του, αναδεικνύεται στην ολότητά του στις live εκτελέσεις του, όπου προσφέρεται για μακροσκελή τζαμαρίσματα, όπως
εδώ.
"When The Morning Turns to Νight" (Mama Said, 1991)
Με θεματολογία σχεδόν πανομοιότυπη με το παραπάνω κομμάτι, ο Lenny Kravitz μοιάζει να απευθύνεται στην Sister Someone, και να την προσκαλεί στο φως. Το ελαφρώς gospel άρωμα, απόρροια της χριστιανικής πίστης του Kravitz, κι η παλαιική αισθητική της ηχογράφησης το καθιστούν ένα ιδιαίτερο, μικρό, και εν πολλοίς αφανές διαμαντάκι στον δεύτερο δίσκο του, με το συναισθηματικό κιθαριστικό σόλο και το επίμονο Hammond να επισφραγίζουν τις έντονα bluesy καταβολές του Νεοϋορκέζου μουσικού.
"Sister"(Are You Gonna Go My Way, 1993)
Το "Are You Gonna Go My Way" αποτέλεσε την πρώτη πραγματικά μεγάλη στιγμή του Lenny Kravitz, κι έτσι δύσκολα να πούμε ότι κάποιο από τα κομμάτια του είναι πραγματικά άγνωστο, κι ωστόσο, το "Sister" είναι μάλλον μία παρεξηγημένη στιγμή. Ως επί το πλείστον ακουστικό, και με επτά λεπτά απαγορευτικά για σημαντικό airplay χρόνο, το "Sister" κερδίζει με τις πιο lounge υφές του, την προσεγμένη ανάπτυξή του και τις ορχηστρικές προσθήκες του, αλλά και το πανέμορφο σόλο του Craig Ross, που με αυτόν τον δίσκο εκκινεί την μακρόχρονη συνεργασία του με τον Kravitz.
"Beyond the 7th Sky" (Circus, 1995)
Το "Circus" βαρύνεται από τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε ο Kravitz εκείνη την περίοδο, όμως ακόμη κι εδώ υπάρχουν αξιόλογες επιτυχίες, όπως το προκλητικά βαπτισμένο "Rock n’ Roll Is Dead", το "Can’t Get You Off My Mind" ή το γεμάτο ενέργεια "Tunnel Vision". Ανάμεσά τους, το "Beyond the 7th Sky" δεν κατάφερε να τραβήξει σημαντικά την προσοχή, παρ’ όλο που πρόκειται για ένα όμορφο κομμάτι, που η κιθάρα και το μπάσο περιπλέκονται με τρόπο παιχνιδιάρικο και ενδιαφέροντα. Επίσης, σε καλεί για ένα τρίο με τον Θεό, στην πιθανότατα πιο Kravitz στιχουργική στιγμή…
"Supersoulfighter" (5, 1998)
To "5" μπορεί να είναι και το εμπορικότερο άλμπουμ που κυκλοφόρησε ποτέ ο Lenny Kravitz, κι όχι άδικα, μιας και θα μπορούσε να είναι ένα best-of. Αν και είναι πειρασμός να μιλήσουμε για την πιο Prince & the New Power Generation σύνθεση, το cool "Straight Cold Player", εν τέλει νομίζω είναι πιο αντιπροσωπευτικό το "Supersoulfighter" ως Kravitz τραγούδι, ένα χαλαρό και good vibes κομμάτι για τον Super Soul Fighter που έρχεται και κάνει την ζωή όλων καλύτερη, με funky χορωδίες και space synths. Στρυμωγμένο ανάμεσα στο "Live" και το "I Belong to You", όμως, ακόμη και με τις δυνάμεις ενός super ήρωα, δεν είχε καμία ελπίδα να πάρει την αναγνώριση που του έπρεπε.
"Bank Robber Man" (Lenny, 2001)
Γρήγορο κομμάτι, riff που μπαίνει κατευθείαν στο ψητό (ποιος είπε ότι το Rock N’ Roll πέθανε;), σειρήνες περιπολικών και ο Kravitz εν μέσω μίας σκευωρίας, όπου τον έχουν περάσει για ληστή τράπεζας, βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα! Πώς διάολο αυτό το κομμάτι δεν είναι από τα πιο διάσημα του δίσκου, με ξεπερνά. Από τις στατιστικές, μάλιστα, αν έχουν κάποια αξιοπιστία, φαίνεται πως παίχτηκε ζωντανά μόνο σε δύο περιοδείες, το 2002, και το 2019.
"Flash" (Baptism, 2004)
Το "Baptistm" μπορεί να είναι από τις πιο αδύναμες στιγμές στη δισκογραφία του Αμερικανού μουσικού, αλλά ακόμη κι έτσι, η ικανότητά του να γράφει πιασάρικα και ευκολοχώνευτα κομμάτια δεν εκλείπει. Σε αντίθεση με το αμφίβολης ποιότητας εξώφυλλο, που ο Kravitz μιμείται ανερυθρίαστα τον ερωτισμό (και το κοντό κούρεμα) του Prince, το "Flash" είναι μία σύνθεση που περνά με άνεση τον πήχη, μία από τις λίγες του δίσκου. Ευθύβολο rock, στακάτο ντράμινγκ, και σαξόφωνα. Τι κι αν έχει το πιο συνηθισμένο ίντρο του κόσμου;
Το φάντασμα του James Brown μίλησε μέσα απ’ τον Lenny Kravitz, και αυτό που βγήκε απ’ το στόμα είναι το "Will You Marry Me". Απ’ τα πιο πορωτικά guitar riffs του Kravitz, που δεν σ’ ενοχλεί καθόλου να παίζει σε διαρκή λούπα, ντραμς γεμάτα γκρούβα, και ένα μπάσο πανταχού παρόν. Το "Will You Marry Me" είναι ίσως η αγαπημένη μου στιγμή απ’ το "It’s Time for a Revolution", και μία που κάθε λάτρης της funk εν γένει θα γούσταρε να ανακαλύψει.
Το "Black & White America" είναι από τις πιο συνεπείς κυκλοφορίες του Lenny Kravitz, με τον funk παράγοντα να διατηρεί μία ζωντάνια καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου. Αν και υπάρχουν πάντα fillers στα μακροσκελή tracklists, εδώ μάλλον όλες οι συνθέσεις έχουν ίδιο παρονομαστή ποιότητας. Ο «κράχτης» είναι βέβαια το "Sunflower" με την συμμετοχή του Jay Z, όμως η μπασογραμμή του ‘Life Ain’t Ever Been Better Than It Is Now" είναι μάλλον αμίμητη, με τον Kravitz για άλλη μία φορά να φορά τις επιρροές του περήφανα, κάνοντάς το όμως με στυλ και αφήνοντας τη δική του προσωπικότητα να λάμψει. Επίσης, εδώ έχουμε χάλκινα να δίνουν ρεσιτάλ, χωρίς να ακούγονται ούτε πλαστικά, ούτε ακριβώς καλογυαλισμένα, κι αυτό δίνει σαφείς πόντους.
"The Majesty of Love" ("Raise Vibration")
Ο Lenny Kravitz είναι απόλυτα σαφής ως προς τη συνταγή του: καλή μπασογραμμή, κιθαριστικά τερτίπια με πετάλια, λίγα χάλκινα, αγάπη και καλά vibes ολούθε. Το "The Majesty of Love" αποτελεί την επιτομή του τι κάνει άριστα ο Kravitz. Ακούγεται ευχάριστα, και μπορείς να το φανταστείς αργά το απόγευμα ενός Ιουλίου να παίζει συνοδεία δροσερών ποτών. Το γεγονός ότι υπάρχει χώρος να αναπτυχθούν μερικά θέματα από τα όργανα μόνο υπέρ μπορεί να λειτουργήσει, κι είναι κι αυτή η αβίαστη εξέλιξη του κομματιού και η κρυστάλλινη παραγωγή του, που σε αφήνουν να χαθείς σ’ αυτό, να αφεθείς, και να λικνιστείς.
