«A Buyer's Guide»: Judas Priest

Οδηγός για την τρομερή δισκογραφία των Metal Gods

Στο μεγάλο βιβλίο του heavy metal, οι Judas Priest καταλαμβάνουν από μόνοι τους ένα από τα σημαντικότερα κεφάλαια. Αποτελώντας τον συνδετικό κρίκο της αλυσίδας που ξεκινάει από τους Black Sabbath και τους θρύλους των αρχών της δεκαετίας του '70, για να καταλήξει στους Iron Maiden, τους Metallica και όσους ακόμη καθόρισαν την εξέλιξη του σκληρότερου ήχου, δεν θα ήταν υπερβολή να πει κανείς ότι χωρίς εκείνους τα δεδομένα θα ήταν πολύ διαφορετικά.

Εάν δε οι Black Sabbath όρισαν το heavy, οι Judas Priest όρισαν το metal σε μουσικό και αισθητικό επίπεδο, ξεκινώντας από στέρεες hard rock βάσεις. Τα μεγάλα riff, τα δίκασα, το πρότυπο κιθαριστικό δίδυμο των Glenn Tipton και K. K. Downing, ο κορυφαίος ερμηνευτής και frontman Rob Halford με τις συγκλονιστικές ερμηνείες, τα δερμάτινα, τα καρφιά και οι μηχανές, οι δίσκοι ορόσημα και τα δεκάδες θρυλικά τραγούδια επηρέασαν σε καθοριστικό βαθμό κόσμο και κοσμάκη ανά την υφήλιο.

Judas Priest

Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι τουλάχιστον δεκάδες συγκροτήματα πήραν το όνομά τους από τίτλους τραγουδιών των Βρετανών. Και βεβαίως πολύ περισσότερα άντλησαν έμπνευση στα τέλη της δεκαετίας του '70 και τις αρχές της δεκαετίας του '80. Η διαδικασία φυσικά συνεχίζεται μέχρι σήμερα, και όσο θα υπάρχει metal μουσική, άμεσα ή έμμεσα τα νέα παιδιά που θα πιάνουν κιθάρες για να δημιουργήσουν σε αυτή την κατεύθυνση, θα ακολουθούν τα χνάρια των Judas Priest.

Γέννημα του βιομηχανικού Birmingham όπως και οι Black Sabbath γύρω στα 1970, θα χρειαστούν μερικά χρόνια να διαμορφώσουν τη βασική τετράδα με τον Ian Hill στο μπάσο, τον Rob Halford στη φωνή και τους Glenn Tipton και K. K. Downing στις κιθάρες, ώστε να δώσουν το πρώτο δείγμα γραφής με το ιδιαίτερο "Rocka Rolla" το 1974. Παρότι δεν μπορούν να βρουν σταθερό ντράμερ μέχρι τον ερχομό του Dave Holland, ταράζουν τα νερά με το "Sad Wings Of Destiny" το 1976 και το 1978 μπαίνουν στο κλειστό κλαμπ των συγκροτημάτων που έχουν κυκλοφορήσει δύο κορυφαίους δίσκους την ίδια χρονιά, με τη μεσολάβηση του εξαιρετικού "Sin After Sin" το 1977.

Σε συνδυασμό με την έκρηξη του New Wave Of British Heavy Metal, η συνεχώς αυξανόμενη δυναμική θα αγγίξει τα κόκκινα με την κυκλοφορία του εμβληματικού "British Steel" και έκτοτε όλα θα γίνουν πιο εύκολα. Η απόβαση στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού ολοκληρώνεται επιτυχώς και οι Judas Priest σαρώνουν στον συναυλιακό τομέα συνεχίζοντας να δισκογραφούν σε υψηλό επίπεδο, για να απογειωθούν ξανά με το ασύγκριτο "Painkiller". Σε εκείνο σημείο, η αποχώρηση του Rob Halford θα έχει ως αποτέλεσμα μία περίoδο σχετικής παρακμής, σε βίους παράλληλους με τους Iron Maiden.

Judas Priest

Η πολυπόθητη επιστροφή του Halford θα επαναφέρει ξανά το συγκρότημα στο στάτους που του αναλογεί, και παρά τη φυγή K. K. Downing το 2011 και κατόπιν την απόσυρση του Glenn Tipton από τις ζωντανές εμφανίσεις για λόγους υγείας, οι Judas Priest συνεχίζουν μέχρι και σήμερα να τιμούν τη σπουδαία κληρονομιά τους, τόσο στον συναυλιακό τομέα, όπως έχουμε διαπιστώσει και στη χώρα μας ευτυχώς αρκετές φορές, όσο και στη δισκογραφία, με ένα ακόμη αξιόλογων σερί δίσκων μετά το 2005 και αποκορύφωμα το "Firepower" του 2018.

Με αφορμή την επιστροφή των Metal Gods στη χώρα μας, για μία συναυλία στα πλαίσια του Release Festival και των εορτασμών για τα 50 τους χρόνια, επιχειρούμε μία αναδρομή στις κορυφαίες στιγμές της τρομερής δισκογραφίας τους μέσω του αντίστοιχου οδηγού, ως βασική υπενθύμιση της σπουδαίας παρακαταθήκης που έχουν αφήσει στη metal μουσική και δεν θα χωρέσει ποτέ σε κανένα Hall Of Fame. Άλλωστε, όπως μας έλεγαν οι παλαιότεροι, όλα τα Priest είναι καλά, μόνο που μερικά είναι όπως και να το κάνουμε καλύτερα και κάποια λιγότερο καλά.

 
Judas Priest - Painkiller

Painkiller
(Columbia, 1990)

Ακολουθώντας το αμφιλεγόμενο "Turbo", το "Ram It Down" σήμανε τις επιστροφή στις καθαρές heavy metal φόρμες που είχαν καθιερώσει οι Judas Priest εντός κλίματος εποχής, δύσκολα όμως θα μπορούσε να περιμένει κανείς στη συνέχεια ένα τόσο σαρωτικό και μεγαλοπρεπές άλμπουμ όσο το "Painkiller". Ο Αμερικανός Scott Travis κάθεται πίσω από τα τύμπανα, παίζει δίκασο από το μέλλον για σεμινάριο και δίνει την απαραίτητη ώθηση στους Tipton, Halford και Downing. Καταπληκτικές μελωδίες συνδυάζονται άψογα με την ασίγαστη επιθετικότητα, ενώ εκτελέσεις και ερμηνείες αγγίζουν την τελειότητα. Εξαιρώντας το απόλυτο αλλά διαφορετικό "A Touch of Evil", το γεγονός ότι τα υπόλοιπα οκτώ τραγούδια είναι τόσο καταιγιστικά διαφέροντας όσο πρέπει φαίνεται εξωπραγματικό. Ο Chris Tsangarides πίσω από την κονσόλα έκανε ξανά το θαύμα του ταιριάζοντας άψογα με τη μπάντα, ακόμη και αν ο Don Airey έπαιξε τον ρόλο του Ian Hill. Σε μια εποχή που πιθανότατα ένα απόλυτο δεκάρι σαν το "Painkiller" δεν ήταν απαραίτητο για την εξέλιξη του ήχου, οι Judas Priest έστειλαν μήνυμα οικουμενικής ενότητας, υπενθυμίζοντας σε όλους πως εκείνοι είναι το heavy metal. Κανείς δεν ξέρει τι θα ακολουθούσε αν δεν έφευγε ο Halford. Μήπως καλύτερα; [Θ.Ξ.]

Judas Priest - Sad Wings Of Destiny

Sad Wings Of Destiny
(Gull, 1976)

Σχεδόν τίποτα δεν προμήνυε το ποιοτικό άλμα που πραγματοποίησαν οι Βρετανοί στο δεύτερο άλμπουμ τους. Μιλάμε, άλλωστε, για ένα από τα κλασικότερα και πλέον σημαντικά άλμπουμ στο χώρο του heavy metal, έναν δίσκο που εγκαθίδρυσε στις συνειδήσεις τους Judas Priest ως μια τεράστια ανερχόμενη δύναμη του σκληρού ήχου και, 46 χρόνια αργότερα, ακούγεται το ίδιο άφθαρτο και μεγαλοπρεπές όπως πάντοτε. Έπειτα από το αναγνωριστικό "Rocka Rolla", εδώ βρίσκουμε την πραγματική γέννηση μιας από τις πιο θρυλικές μπάντες της ιστορίας, καθώς το κιθαριστικό δίδυμο των Glen Tipton και KK Downing παραθέτει τα διαπιστευτήρια του σε καθέναν από τους εννέα περιεχόμενους ύμνους, την ίδια στιγμή που ο Rob Halford φθάνει στη θέωση της έννοιας του Metal God ήδη από το αριστουργηματικό εναρκτήριο "Victim Of Changes". Για κάποιους το κορυφαίο άλμπουμ που κυκλοφόρησε το σχήμα, για άλλους απλά ένα από τα σπουδαιότερα έργα στα μεταλλικά χρονικά, το "Sad Wings Of Destiny" έχει τη δική του θέση στην ιστορία της μουσικής καπαρωμένη εσαεί. [Σ.Κ.]

 

Judas Priest - British Steel

British Steel
(Columbia Records, 1980)

Με κεκτημένη ταχύτητα από την επιτυχία του "Killing Machine", ενάμιση χρόνο μετά οι Judas Priest δεν χρειαζόντουσαν να αλλάξουν πολλά για να συνεχίσουν την ανοδική τους πορεία. Όπως, όμως, πολλά χρόνια αργότερα παραδέχθηκε ο Rob Halford η κοινή περιοδεία με τους AC/DC μάλλον επηρέασε ασυνείδητα, σε ένα βαθμό τις συνθέσεις του "British Steel", κάτι που οδήγησε σε ένα από τα ιστορικότερα, εμβληματικότερα και πιο επιτυχημένα άλμπουμ όχι μόνο των Βρετανών Θεών του metal, αλλά και ολόκληρης της μουσικής αυτής. Τα ίδια τα τραγούδια είναι αδιάσειστα τεκμήρια του παραπάνω ισχυρισμού: πόσες συνθέσεις μπορούν να συγκριθούν με το μέγεθος του "Breaking The Law", με την ορμή του "Rapid Fire", με την ενέργεια του "Living After Midnight", με το groove και τη δύναμη του "Metal Gods"; Κάθε τραγούδι του "British Steel" μοιάζει με ένα μάθημα metal ιστορίας που οφείλει να διδάσκεται ακόμα και σήμερα. [Χ.Κ.]

Judas Priest - Stained Class

Stained Class
(Columbia Records, 1978)

Είναι εντυπωσιακό το γεγονός πως η πρώτη περίοδος των Judas Priest, μέσα στην όλη της hard ‘n' heavy υπόσταση και την αναμενόμενη ‘70s αύρα, έχει να επιδείξει μια τρομακτική ποικιλομορφία συνθετικών ιδεών που, εν πολλοίς, σμίλευσαν τον heavy metal ήχο για τα χρόνια που ακολούθησαν. Στο "Stained Class", δε, το τέταρτο ολοκληρωμένο τους άλμπουμ, βρίσκουμε την πιο ώριμη, κατασταλαγμένη και συνειδητοποιημένη τους δουλειά διαχρονικά, σε ένα υλικό που τελειοποίησε τις μανιέρες που παρουσίασαν στις εξαιρετικές προηγούμενες δουλειές τους, κυκλοφορώντας την ίδια χρονιά με το - επίσης κλασικό - "Killing Machine". Παρουσιάζοντας μερικά ακόμη αλαβάστρινα δείγματα βρετανικού heavy metal, την ίδια στιγμή που επηρέαζαν και ονοματοδοτούσαν εν αγνοία τους μια σειρά από, γνωστά ή όχι, metal συγκροτήματα των επόμενων χρόνων (βλέπε "Exciter", "Invader"), οριοθέτησαν το "Stained Class" ως εκείνο το λίγο πιο «παραγνωρισμένο» από τα κορυφαία τους άλμπουμ, το οποίο όχι μόνο δεν υπολείπεται σε τίποτα των πιο αναγνωρισμένων τους δίσκων, αλλά περιέχει και το πιθανόν πιο ανατριχιαστικό τους τραγούδι, το θρυλικό "Beyond The Realms Of Death". [Σ.Κ.]

 
Judas Priest - Defenders Of The Faith

Defenders Of The Faith
(Columbia, 1984)

Ένα από τα μεγαλύτερα παράσημα των Judas Priest είναι η διάρκειά τους, διαμορφώντας και ακολουθώντας παράλληλα τις εξελίξεις. Το "Point Of Entry" δεν αποδείχθηκε ιδανική συνέχεια του "British Steel". Το "Screaming For Vengeance" αποδείχθηκε εμβληματικό, ειδικά στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Το "Defenders Οf Τhe Faith" όμως, στο πέρασμα του χρόνου ξεπερνά με χαρακτηριστική άνεση τους δύο προκατόχους του, γεμάτο κολλητικές τραγουδάρες, κουβαλώντας το κλίμα και τη σκοτεινιά της εποχής του. Κοιτάζεις το tracklist και χάνεσαι. Μέχρι το γηπεδικό και κάπως σβηστό φινάλε, φαίνεται αδύνατον να μην έχει τραγουδήσει κανείς όλα τα κομμάτια. Καταιγιστικό ή αγέρωχο, το "Defenders Οf Τhe Faith" είναι το catchiness το ίδιο, με μικρές ή μεγάλες στιγμές απαράμιλλης έμπνευσης σε μελωδίες, παιξίματα και ενορχηστρώση που ορίζουν το πως πρέπει να παίζεται το heavy metal. Πιο στοχευμένα, ορίζει ειδικά το US metal που άνθιζε εκείνη την εποχή. Αν εξαιρέσουμε το "Painkiller" ως μια κατηγορία από μόνο του, σε σχέση με τα τρία άλμπουμ που βρίσκονται ψηλότερα στην κατάταξη, υπολείπεται ως λιγότερο ιστορικό. Κατά τα άλλα, είναι το ίδιο άξιο και απαραίτητο. [Θ.Ξ.]

Judas Priest - Screaming For Vengeance

Screaming For Vengeance
(Columbia Records, 1982)​

Τι μπορεί να σου κάνει ένα τραγούδι που γράφτηκε την τελευταία στιγμή ως συμπληρωματικό για να κλείσει το άλμπουμ; Όπως στην περίπτωση του "Paranoid" για τους Black Sabbath, όχι ακριβώς κατ' αναλογία αλλά και πάλι σε παρεμφερές πλαίσιο, το "You've Got Another Thing Coming" άλλαξε το εμπορικό μέγεθος των Priest στην Αμερική (άρα και παγκόσμια) και τον ρου της μετέπειτα πορείας τους. Πέραν του συγκεκριμένου τραγουδιού, όμως, συνολικά το "Screaming For Vengeance" είναι ένα ακόμα εμβληματικό άλμπουμ τόσο σε επίπεδο εξωφύλλου/τίτλου όσο και τραγουδιών από τους Βρετανούς που τους βρήκε να επιστρέφουν σε πιο heavy φόρμες μετά την πιο μελωδική προσέγγιση του "Point Of Entry". Για όνομα, μιλάμε για άλμπουμ για άλμπουμ περιλαμβάνει το "The Hellion/Electric Eye”" Το "Riding On The Wind". Το "Bloodstone". To "Devil's Child". Αν έχεις οποιαδήποτε ένσταση για αυτό το άλμπουμ ξανασκέψου αν και τι σου αρέσει στο heavy metal. [Χ.Κ.]

Judas Priest - Killing Machine

Killing Machine
(Columbia Records, 1978)

Προσπαθώ να σκεφτώ πόσο όριζαν το heavy metal το "Killing Machine" με το “Stained Class” το 1978, όταν κυκλοφόρησαν με μερικούς μήνες διαφορά. Θα μπορούσαν να το ορίζουν ακόμα και σήμερα σε ένα βαθμό, φαντάσου τότε! Από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις με αυτό το άλμπουμ; Από την υπέρτατη φωνή του Halford και τις σεμιναριακές κιθάρες των Tipton/Downing; Μήπως από τα πυρακτωμένα "Delivering The Goods" και "Hell Bent For Leather" που είναι συνθέσεις συνώνυμες με το heavy metal; Να πας στα ανθεμικά "Evening Star" και "Take On The World"; Ή στην τέλεια διασκευή του "The Green Manalishi"; Ή στην ερμηνεία του ονειρικού "Before The Dawn"; Από όπου κι αν το πιάσεις το "Killing Machine" (με τη γνωστή ιστορία αλλαγής του τίτλου για τις Η.Π.Α.) μυρίζει κλασσικό, αναλλοίωτο, αγέραστο heavy metal. [Χ.Κ.]

 
Judas Priest - Jugulator

Jugulator
(Steamhammer, 1997)

Η αποχώρηση του Metal God, αμέσως μετά, δε, από ένα άλμπουμ σαν το “Painkiller”, δεν γινόταν να μην προκαλέσει αναταραχές στην υπόσταση της μπάντας, πόσο μάλλον σε μια εποχή δύσκολη για το κλασικό metal, με την εξέλιξη του σκληρού ήχου να είναι συνεχής και διακριτή στις δουλειές εκείνης της περιόδου. Έχοντας αυτά κατά νου, αλλά και αναλογιζόμενοι πως μερικοί τραγουδιστές/περσόνες είναι εκ των πραγμάτων αναντικατάστατοι, η επιλογή του Αμερικάνου Tim "Ripper" Owens των Winter's Bane ως νέου τραγουδιστή των Αρχιερέων του heavy metal υπήρξε η καλύτερη δυνατή για τη συνέχεια του σχήματος, έστω και ούσα αμφιλεγόμενη ελέω… Rob Halford. Έτσι, το "Jugulator", ερχόμενο να διαδεχτεί το καταιγιστικό "Painkiller" εφτά χρόνια αργότερα, έμοιαζε «καταδικασμένο» να αντιμετωπίσει τη δυσπιστία του κοινού, γεγονός που ενισχυόταν τόσο από τον ανανεωμένο, πιο στακάτο και βαρύ ήχο, όσο και από την παρουσία του εξαιρετικού μεν, «διαφορετικού» δε Αμερικάνου frontman. 25 χρόνια αργότερα και με την ιστορία να έχει ήδη γράψει, το "Jugulator", πάντως, φαίνεται εν μέρει να δικαιώνεται, καθώς οι καλές του στιγμές έχουν αντέξει στο χρόνο, ενώ το "Cathedral Spires" στέκεται αγέρωχο, ως ένα από τα καλύτερα συνθετικά δείγματα της ύστερης πορείας της μπάντας. [Σ.Κ.]

 
Judas Priest - Demolition

Demolition
(Steamhammer, 2001)

Το σημαντικότερο πρόβλημα με την περίοδο του Tim "Ripper" Owens στους Judas Priest εξαρχής υπήρξε ένα και μοναδικό· η απουσία του Rob Halford πίσω από το μικρόφωνο. Άλλωστε, τηρουμένων των αναλογιών, ο Ripper κυκλοφόρησε μαζί τους ένα καθόλα τίμιο άλμπουμ (βλέπε "Jugulator"), ενώ υπήρξε ανταγωνιστικότατος στα συναυλιακά του καθήκοντα, σε σημείο πολλές ερμηνείες του σε κλασικά Priest κομμάτια να κρίνονται - μεγάλη κουβέντα - ανώτερες των αυθεντικών εκτελέσεων (βλέπε/άκου τα "'98 Live Meltdown" και "Live In London" για του λόγου το αληθές). Έτσι, ο Αμερικάνος ερμηνευτής μάλλον φέρει τη μικρότερη ευθύνη για τη συνθετική καθίζηση του "Demolition", καθώς η βεβιασμένη επιστροφή σε κλασικότερες Priest φόρμες και ήχο, δεν συνοδεύτηκε από αντίστοιχη έμπνευση ώστε να κατευνάσει την επιθυμία των οπαδών για επιστροφή του Metal God. Το "Hell Is Home" και ο (χαραμισμένος σε διάφορα αμφίβολα projects) Ripper, πάντως, σώζουν τα προσχήματα ενός άλμπουμ που προσπαθεί φιλότιμα, αλλά δεν μπορεί να αντέξει το λογότυπο των Judas Priest στο εξώφυλλο του. [Σ.Κ.]

 
Judas Priest - Priest Live

Priest Live
(Columbia, 1987)

Το "Unleashed Ιn Τhe East" κυκλοφόρησε σε μια εποχή που οι Judas Priest κατακτούσαν τον κόσμο και είχαν θέσεις τις πιο στέρεες βάσεις για όσα θα ακολουθούσαν. Αποτελεί άλλωστε το πλέον πετυχημένο και εμβληματικό άλμπουμ τους στην κατηγορία του. Από την άλλη, το "'98 Live Meltdown" διαθέτει έναν καταπληκτικό Ripper και best of χαρακτήρα. Προτιμήσαμε όμως το "Priest...Live!" ως πιο ολοκληρωμένη και ρεαλιστική πρόταση με εμβληματικό χαρακτήρα. Περιλαμβάνοντας αποκλειστικά τραγούδια από το "British Steel" μέχρι το "Turbo", είναι διπλό, συνοδεύεται από video, κανείς δεν αμφισβητεί ότι είναι όντως ζωντανό και συλλαμβάνει την κλασικότερη πεντάδα στα ντουζένια της. Οι Βρετανοί έχουν κατακτήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες, έχουν τρομερό ρεπερτόριο, άψογη απόδοση και αποδεικνύονται καθηλωτικοί επί σκηνής, ορίζοντας το ιδανικό heavy metal show χωρίς να απαρνούνται τη χαρντροκάδικη φύση τους, με μπροστάρη τον Halford και το άλλοτε αχώριστο δίδυμο των Tipton και Downing σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Εν τέλει το "Priest...Live!" κυλάει νερό και με ένα νοητό άλμα, σε συνδυασμό με το θρυλικό ντοκιμαντέρ "Heavy Metal Parking Lot", ζωντανεύει πλήρως τον συναυλικό μύθο της κορυφαίας δεκαετίας για το heavy metal. [Θ.Ξ.]

A Compilation

Spotify Playlist

Οι Judas Priest ανήκουν στην κατηγορία των συγκροτημάτων που μάλλον ποτέ δεν θα είναι αρκετή/ικανοποιητική μια playlist με τραγούδια τους.
Τα 30 τραγούδια που επιλέξαμε έχουν τις προφανείς και κάποιες λιγότερο προφανείς επιλογές, καλύπτοντας σχεδόν το σύνολο της δισκογραφίας και αν μη τι άλλο συνθέτουν μια απολαυστική playlist για τους υφιστάμενους οπαδούς των Priest και μια ιδανική εκκίνηση για τους νέους.

1. Victim Of Changes (Sad Wings Of Destiny)
2. The Ripper (Sad Wings Of Destiny)
3. Dreamer Deceiver (Sad Wings Of Destiny)
4. Dissident Aggressor (Sin After Sin)
5. Exciter (Stained Class)
6. Beyond The Realms Of Death (Stained Class)
7. Delivering The Goods (Killing Machine)
8. Hell Bent For Leather (Killing Machine)
9. The Green Manalishi (With The Two-Pronged Crown) (Unleashed In The East)
10. Metal Gods (British Steel) 
11. Living After Midnight (British Steel)
12. Breaking The Law (British Steel)
13. Heading Out To The Highway (Point Of Entry)
14. Desert Plains (Point Of Entry)
15. You've Got Another Thing Coming (Screaming For Vengeance)
16. The Hellion/Electric Eye (Screaming For Vengeance)
17. Freewheel Burning (Defenders Of The Faith)
18. The Sentinel (Defenders Of The Faith)
19. Love Bites (Defenders Of The Faith)
20. Turbo Lover (Turbo)
21. Out In The Cold (Turbo)
22. Blood Red Skies (Ram It Down)
23. Painkiller (Painkiller)
24. Night Crawler (Painkiller)
25. A Touch Of Evil (Painkiller)
26. Cathedral Spires (Jugulator)
27. Diamonds And Rust (‘98 Live Meltdown)
28. Worth Fighting For (Angel Of Retribution)
29. Alone (Nostradamus)
30. Spectre (Firepower)

  • SHARE
  • TWEET