Release Athens: Supergrass, The Damned, The Lobsters @ Πλατεία Νερού, 16/07/25

Η Τετάρτη 17 Ιουλίου έμελλε να είναι μια ιδιαίτερη ημέρα για το Release Athens 2025. Η ακύρωση της headline εμφάνισης του Morrissey, οδήγησε τη διοργάνωση στο να παρέχει πληθώρα εναλλακτικών για τους κατόχους των εισιτηρίων της ημέρας, αλλά και προς τιμήν της, να δώσει τη δυνατότητα για όλους τους κατόχους εισιτηρίων του φετινού φεστιβάλ, να παρακολουθούσαν δωρεάν τα εναπομείναντα σχήματα. Έτσι, οι ήρωες των ‘90s Supergrass, μαζί με τους punk πρωτοπόρους The Damned, θα εμφανίζονταν κανονικά, σε υψηλότερη θέση στο billing, με τους εγχώριους The Lobsters να ανοίγουν τη βραδιά ως τελευταία προσθήκη. Ομολογουμένως, η εν λόγω ημέρα ήταν ένα στοίχημα, για κοινό και διοργάνωση που μάλλον κερδήθηκε άνετα, κρίνοντας από την αξιοσημείωτη προσέλευση και την εύφορη διάθεση που επικρατούσε.

Στις 19:00, οι The Lobsters είχαν πάρει θέση στη σκηνή, με την πλειοψηφία βέβαια των παρευρισκομένων στο κοινό να έχει πιάσει τις σκιές. Για μισή ώρα, η αθηναϊκή τετράδα όμως, με τον ισορροπημένο και γλυκά ηλεκτρισμένο της ήχο αποτέλεσε μια ιδανική έναρξη στην βραδιά. Οι alt-rock συνθέσεις της μπάντας, είχαν άλλοτε έναν ‘90s/’00s αέρα, άλλοτε έναν λίγο πιο σκληρό ‘70s, και πάντα μια διαρκή υποβόσκουσα throwback rock ‘n’ roll ένταση. Ομολογουμένως, ο άχαρος ρόλος του σχήματος ξεπεράστηκε γρήγορα, χάρη και στην καλή τους επικοινωνία με το κοινό, αλλά και την ενέργεια φωνητικών και κιθαριστικών μερών. Το ηλιόλουστο απόγευμα ξεκίνησε αρκετά ευχάριστα και ηλεκτρισμένα, και το wholesome συναίσθημα έμελλε να κορυφωθεί στη συνέχεια.

Έπειτα από το προγραμματισμένο κενό, το λογότυπο των The Damned εμφανίστηκε στη σκηνή. Όλα ήταν έτοιμα, για μια, κακά τα ψέματα, από τις πιο πολυαναμενόμενες εμφανίσεις του φεστιβάλ. Οι Άγγλοι punk θρύλοι επέστρεψαν στη χώρα μας έπειτα από πολύ καιρό, και πληθώρα ταγμένων οπαδών είχαμε μαζευτεί μπροστά στη σκηνή να τους υποδεχθούμε όπως τους αξίζει. Η εκκίνηση με την δυάδα “Love Song” & “Machine Gun Etiquette” έθεσε τα πράγματα στη σωστή τους βάση. Με εξαιρετικό ήχο, και έναν David Vanian σαν άλλο Κόμη εκ της Τρανσιλβανίας, αγέραστο, αναλλοίωτο, να μας ξορκίζει με την ιδιαίτερη παρουσία και χροιά του, μαγευτήκαμε μονομιάς από το γοτθικό και ρομαντικό σκοτάδι της μπάντας.

Αναμενόμενα, οι The Damned θα επικεντρώνονταν, για τα 70 λεπτά που βρέθηκαν στη σκηνή, στα πρώτα, κλασικά ανεξαιρέτως, άλμπουμ τους. Έτσι, με το παίξιμο του αειθαλούς και εντυπωσιακού Captain Sensible στις κιθάρες να θυμίζει λίγο από αυτή τη χαμένη μαγεία του βρετανικού πανκ, τις μπασογραμμές του Paul Gray (του OG) να προσκαλούν σε ξέφρενο χωρό, και φυσικά, υπεράνω όλων, το ποδοβολητό του συγκλονιστικού Rat Scabies στα τύμπανα να σηκώνει πανκ σκόνη, οι κομματάρες έδιναν και έπαιρναν.

Το “Lively Arts” μέσα από το ανυπέρβλητο “The Black Album” σκοτείνιασε τα πάντα απότομα, με τα σύνθια του Monty Oxymoron να συντονίζονται με την τρομερή φωνητική γραμμή σε μια κορυφή του σετ. Το “History of The World” παραμένει μια γοτθική χιτάρα και το χορέψαμε, το “I Just Can’t Be Happy Today” θα παραμένει ένας ύμνος για την ασφυξία του κοινωνικού αδιεξόδου και επιτομή του ήχου των The Damned. Τα κομμάτια, ήταν ένα και ένα.

Κατά τη διάρκεια του σετ, ο Vanian, που αφιέρωνε κομμάτια στον Morrissey και αποθέωνε το ένθερμο κοινό, ήταν απολαυστικός, επικοινωνιακός, ενώ κατέβηκε και στο πλήθος. Οι The Damned γενικότερα, με την αύρα της εμπειρίας και του ανεπιτήδευτου, δεν έριξαν στιγμή τις εντάσεις. Το εισαγωγικό riff του “Fan Club” μας ταξίδεψε στα υπόγεια του Λονδίνου των ‘70s και πίσω, ενώ νωρίτερα στο εμβληματικό “Neat Neat Neat”, το κοινό λύθηκε εντελώς, και στα καπάκια στο “Ignite” μέσα από το “Strawberries” του 1982 χάσαμε τη φωνή μας.

Οι The Damned πραγματοποίησαν μια μεγάλη εμφάνιση, αντάξια της διαχρονικής τους δυναμικής, συγκινητική και αγέρωχη. Για το κοσμογονιαίο “New Rose”, δεν θα σας πούμε τίποτα, παρά μόνο ότι συγκινηθήκαμε που ζήσαμε το σημείο 0 ενός ήχου όπως του αρμόζει, ζωντανά. Στο ανκόρ, η διασκευή στο διαχρονικό “White Rabbit” ήταν όσο βρώμικη απαιτούνταν, και το φινάλε με τα “Smash It Up”, απολύτως ταιριαστό. Ναι, είδαμε τους The Damned, πολλοί για πρώτη φορά, και άξιζε κάθε δευτερόλεπτο. Οι πανκ γερόλυκοι, συνεχίζουν ακάθεκτοι, με την αιώνια νιότη ακόμη να φωτίζει στα πρόσωπά τους [Α.Ζ.]

Τα γελαστά πρόσωπα από την εμφάνιση των The Damned ήταν παντού γύρω μας, αλλά κάποιοι περιμέναμε να γίνουμε ακόμα πιο γελαστοί στη συνέχεια. Οι Βρετανοί Supergrass είχαν μια πολύ παραγωγική δεκαπενταετία από τις αρχές των ‘90s που ξεκίνησαν μέχρι τα τέλη των ‘00s που έβγαλαν τον τελευταίο τους (μέχρι σήμερα) δίσκο και μας χαιρέτησαν. Η προσωπική καριέρα του τραγουδιστή τους Gaz Coombes μπορεί να μας έχει προσφέρει μερικά ωραία δισκάκια, αλλά μάλλον είχε λείψει σε όλους τους η αίσθηση του να παίζουν μαζί.

Έτσι οι Supergrass τα τελευταία χρόνια έχουν επανασχηματιστεί με τη σύνθεση που είχαν και παλιότερα. Η φετινή τους περιοδεία είναι κατά κύριο λόγο αφιερωμένη στο προ τριακονταετίας ντεμπούτο τους “I Should Coco”, οπότε ο συγκεκριμένος δίσκος είχε την τιμητική του και στην Αθήνα. Κανείς δε νομίζω να παραπονέθηκε γι’ αυτό. Ακριβώς στην ώρα της η τετράδα έπιασε πόστο με την υποδοχή να είναι αρκετά χαλαρή αρχικά, αλλά με αυτό να μην τους πτοεί ιδιαιτέρως.

Από το δεύτερο κιόλας “Caught By The Fuzz” εδραιώθηκε η εντύπωση ότι δε βλέπαμε μπροστά μας κάποια μεσήλικη και βαριεστημένη μπάντα, αλλά τέσσερις ορεξάτους μουσικούς που μπορούσαν να υποστηρίξουν άνετα τη δυναμική pop που έπαιζαν. Το “Mansize Rooster” θύμισε σε πολλούς μας ανέμελες νεανικές εποχές, ενώ το “Late In The Day” από τον δεύτερο δίσκο ήταν η πρώτη ήρεμη στιγμή. Έπειτα απολαύσαμε το χιτάκι από το “Supergrass” που έχει γραφτεί για κάποια τυχερή Mary, συνειδητοποιώντας ότι τα κομμάτια που θα γνώριζαν και οι λιγότερο υποψιασμένοι θεατές δε θα ήταν και λίγα.

Το ”Sitting Up Straight” έφερε και πάλι νεανική ορμή, ενώ χαμός έγινε στο αμέσως επόμενο “Alright”, το κομμάτι δηλαδή που ήξεραν οι πάντες. Κάποιοι από το κοινό είχαν αποχωρήσει μετά από τους Damned με αποτέλεσμα μπροστά να είμαστε αρκετά άνετα, αλλά αυτό μας έδωσε απλώς περισσότερο χώρο να χορέψουμε και να ευχαριστηθούμε. Τελικά, αυτοί που έχασαν ήταν αυτοί που δεν έδωσαν την ευκαιρία στους τίμιους Supergrass να τους κερδίσουν με απόδοση και κομμάτια.

Το “Time” είχε κλασσική βρετανίλα και το “She’s So Loose ” ο drummer Danny Goffey το αφιέρωσε στον έρωτα με διαφορά ηλικίας. Το “Lenny” ήταν ένα ακόμα σφηνάκι ενέργειας κι ας σταύρωσε λίγο τα χέρια ο πληκτράς Rob Coombes (αδερφός του Gaz) ενώ δεν έπαιζε. Η ηρεμία των “Sofa (Of My Lethargy)” (όπου Gaz και Micky Curry αντάλλαξαν όργανα) και “St. Petersburg” ήταν διαταράχθηκε αμέσως μετά από το evil riff του “Richard III” Το κυρίως set έκλεισε με την ταξιδιάρικη κομματάρα “Moving” και το εθιστικό “Grace”, αλλά υπήρχε και συνέχεια.

Οι Supergrass είχαν φυλάξει για το encore το “Sun Hits The Sky”, του οποίου οι κιθάρες κυριολεκτικά ξυρίσανε. Το “Pumping On Your Stereo” ήταν αναμενόμενα το τελευταίο, κλείνοντας με μια διάθεση party μια βραδιά που σημαδεύτηκε από την ακύρωση του headliner, αλλά από την οποία τελικά πήραμε πολύ περισσότερα απ’ ό,τι περιμέναμε. Ωραίες μπάντες, καλός ήχος, κόσμος τόσος ώστε να μην είμαστε λίγοι αλλά να είμαστε και άνετοι, εύκολη είσοδος και έξοδος, μικρές ουρές παντού. Δηλαδή, ιδανικές συνθήκες για περιστασιακούς και φανατικούς για να περάσουν όμορφα. [Π.Κ.]