Drunken Gramophone, Arcadian Child @ Death Disco, 10/02/18

Η περίπτωση της συναυλίας των Drunken Gramophone και Arcadian Child στο Death Disco δεν ήταν ακριβώς το καθιερωμένο «άλλo ένα live ελληνικών μπαντών» για δύο βασικούς λόγους. Ο πρώτος είναι ότι το ντουέτο πλέον μας είχε λείψει, καθώς είχε αρκετούς μήνες να εμφανιστεί ζωντανά. 

Ο δεύτερος είναι ότι η τετράδα από την Λεμεσό, παρότι δεν λογίζεται σε καμία περίπτωση ως ξένη προς εμάς μπάντα, σε συναυλιακούς όρους θα πρέπει δυστυχώς να θεωρείται για ευνόητους λόγους απόστασης, συν το γεγονός ότι δεν έχουμε αρκετά παραδείγματα για το πως ακούγεται μία σύγχρονη rock μπάντα από την Μεγαλόνησο.

Με τον κόσμο να γεμίζει σιγά σιγά τον μικρό και ζεστό χώρο του Ψυρρή παρά το βροχερό της ημέρας, οι Arcadian Child ανέβηκαν τα σκαλιά της σκηνής γύρω στις 22:00 και σε ένα γεμάτο σετ διάρκειας περίπου μιας ώρας άφησαν τις καλύτερες των εντυπώσεων, σε όρους σκηνικής παρουσίας και υφολογικής προσέγγισης.

Έχοντας ως βασικό όχημα το εξαιρετικό από όλες τις απόψεις, λίγων μηνών άλμπουμ τους "Afterglow" και χαρακτηριστική ικανότητα ευελιξίας ανάμεσα σε διαφορετικούς ήχους, προκάλεσαν εξαρχής το ενδιαφέρον και κράτησαν τον πήχη ψηλά καθ' όλη την διάρκεια. Κοινή συνισταμένη σχεδόν όλων των τραγουδιών ήταν η ψυχεδέλεια, είτε σε λανθάνουσα μορφή στα πιο ρυθμικά κομμάτια, είτε ως βάση σε άλλα, ειδικά προς το τέλος.

Η τρομερή εκτέλεση στο "I Got Mine" των Black Keys ήταν ενδεικτική της ερμηνευτικής δεινότητας των Κυπρίων, καθώς κάθε μέλος συνεισφέρει σημαντικά στο τελικό αποτέλεσμα: ταιριαστά φωνητικά και κυρίως ρυθμικές από τον frontman, βαρβάτες μπασογραμμές, πολύ ωραία παιξίματα από την lead κιθάρα και γεμάτο drumming, άψογα συνδυασμένα ως μαρτυρία και απόδειξη πολυπροβαρισμένης μπάντας.

Το σημαντικότερο κατά την γνώμη μου είναι ότι οι Arcadian Child έδειξαν, με την συνολική παρουσία τους και τον επαγγελματισμό τους, ικανοί να σταθούν σε πολύ μεγαλύτερες σκηνές, οπότε ευελπιστούμε να τους υποδεχθούμε ξανά λίαν συντόμως.

Χωρίς ιδιαίτερη καθυστέρηση, τα τύμπανα μετακινήθηκαν αριστερότερα και οι δύο των Drunken Gramophone ανέβηκαν στην σκηνή για το επίσης σχεδόν ωριαίο σετ τους, στα πλαίσια ενός άτυπου co-headline show. Με σχεδόν γεμάτο τον χώρο, όλα φαίνονταν ιδανικά για ένα ακόμη εκρηκτικό live της μπάντας, ως ντουέτου πλέον, κάτι που αποδείχθηκε εξαρχής.

Με μοναδική πλάτη το στιβαρό και λιτό παίξιμο στα τύμπανα από τον Ορέστη, ο Θοδωρής οργίασε στη κιθάρα και ξέδωσε στα δυνατά φωνητικά, με την πολύ ιδιαίτερη και ενδιαφέρουσα χροιά του. Διαθέτοντας γερές βάσεις στα blues και heavy garage προσέγγιση, το πρωτότυπο υλικό, συμπεριλαμβανομένων τριών εκ των τέσσερων τραγουδιών του "The Drunken EP" γέμισε τον χώρο και υπενθύμισε πως πρέπει να είναι μια rock συναυλία.

Ξεχωριστή στιγμή αποτέλεσε η διπλή διασκευή στους White Stripes, με το προσαρμοσμένο "Astro" και το "Black Math" να αποδίδονται σε medley όπως ακριβώς πρέπει, αλλά και το ανατριχιαστικό "Ain't No Grave" του Johnny Cash που παρουσιάστηκε με τον δέοντα σεβασμό στον μαυροφορεμένο άρχοντα.

Το φινάλε νομίζω ότι βρήκε όλους τους παρευρισκόμενους λίγο-πολύ ευχαριστημένους, επιβεβαιώνοντας την αρχή που θέλει τα live των δικών μας, νέων συγκροτημάτων με χαμηλό αντίτιμο εισόδου να αποτελούν τις περισσότερες φορές τον ορισμό του value for money. Ξεχωριστό κέρδος της βραδιάς ήταν η «ανακάλυψη» μιας πολύ ενδιαφέρουσας περίπτωσης μπάντας από την Κύπρο, που ελπίζουμε να μας απασχολήσει αρκετά στο μέλλον.

Και εις άλλα με υγεία!

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά