Arab Strap, Λόλεκ @ Gagarin 205, 30/10/22

Τελευταία φορά που πέρασαν οι Arab Strap από τα μέρη μας ήταν το 2005, όταν είχαν παίξει στο House of Art στον Κεραμεικό. Την ίδια χρονιά κυκλοφόρησαν το "The Last Romance" και στη συνέχεια, προς τα τέλη του 2006, ανακοίνωσαν τη διάλυσή τους, "μια τέλεια επιλογή" όπως τη χαρακτήρισε ο Aidan Moffat στην πρόσφατη συνέντευξη που μας έδωσε. Και δεν έχουμε λόγους να τον αμφισβητούμε καθώς το "As Days Get Dark" του 2021, που αποτέλεσε και τον πρώτο τους δίσκο μετά την επανασύνδεσή τους το 2016, από πολλούς θεωρήθηκε ως και το καλύτερο άλμπουμ της καριέρας τους. Με αυτό στις αποσκευές τους, μετά από 17 χρόνια, οι Arab Strap επέστρεψαν λοιπόν στην Αθήνα το βράδυ της Κυριακής και, όπως ήταν λογικό, εμείς δεν θα μπορούσαμε να λείπουμε από εκεί.

Τη συναυλία άνοιξε ο Λόλεκ. Έχοντας περίπου ένα μήνα που κυκλοφόρησε τον τέταρτο δίσκο του με τίτλο "Άγρια", o Γιάννης Αναγνωστάτος με το ολόφρεσκο, νέο συγκρότημα του, ανέβηκε στη σκηνή του Gagarin στις 20:40 για ένα set που κράτησε περίπου μισή ώρα και, όπως ήταν φυσικό, επικεντρώθηκε στην τελευταία του δουλειά. Με εξαιρετικό ήχο, προσεγμένο rhythm section, τον Λόλεκ να χτίζει πανέμορφες κιθαριστικές μελωδίες, και το τσέλο να απογειώνει το τελικό αποτέλεσμα, οι τέσσερις μουσικοί, παρόλο που έχουν ελάχιστο καιρό που παίζουν μαζί, αποδείχθηκαν μια ιδανική επιλογή ως opening act και δικαίως κέρδισαν το χειροκρότημα του κόσμου που είχε αρχίσει σιγά- σιγά να γεμίζει το Gagarin. Σε γενικές γραμμές, η συνεργασία του Λόλεκ με τον Νίκο Βελιώτη στον τελευταίο του δίσκο άνοιξε ένα νέο, αρκετά ενδιαφέρων και ουσιαστικό καλλιτεχνικό δρόμο για αυτόν, και το αποτέλεσμα, και σε επίπεδο στούντιο και σε αυτό των ζωντανών εμφανίσεων, είναι πάρα πολύ αξιόλογο κι αξίζει πολλαπλές ακροάσεις.

Στις 21:40, με Σκωτσέζικη (το λέμε άραγε αυτό;) ακρίβεια, οι Arab Strap ξεκίνησαν την εμφάνισή τους με το "The Turning Of Our Bones" μέσα σε επευφημίες και χειροκροτήματα. Την τελευταία φορά που βρέθηκαν στην Ελλάδα είχαν μαζί τους άλλους πέντε μουσικούς να τους συνοδεύουν. Φέτος, επέστρεψαν με ένα πιο λιτό σχήμα, χωρίς βιολιά αυτή τη φορά, όπου τους δύο δημιουργούς συνόδευαν ντραμς, μπάσο και πλήκτρα ή δεύτερη κιθάρα, αναλόγως με τις ανάγκες του τραγουδιού. Η συνέχεια εξίσου δυναμική με "Fucking Little Bastards" και, στα καπάκια, "Girls Of Summer" σε μια κολασμένη εκτέλεση, εύκολα μέσα στις 2-3 πιο όμορφες στιγμές της βραδιάς, με το κοινό να χορεύει, να ουρλιάζει και, γενικότερα, να διασκεδάζει. Κάπου εκεί, ο Aidan ρώτησε πόσοι τους είχαν ξαναδεί την τελευταία φορά που είχαν παίξει στην Ελλάδα κι εντυπωσιάστηκε από το πόσοι πολλοί σήκωσαν τα χέρια τους , στη συνέχεια εντόπισε τον Σκωτσέζο στο κοινό ("there’s always one"), προτού να περάσουν στο "Compersion Pt. 1", "a song about shagging" όπως μας ενημέρωσε ο Aidan καθώς έπινε την μπύρα του.

Στους παλιούς τους οπαδούς αφιέρωσε το "New Birds" που ακολούθησε, προτού επιστρέψουν στα καινούργια τραγούδια του "As Days Get Dark", το οποίο, όπως ήταν λογικό, είχε την τιμητική του χωρίς όμως να μονοπωλήσει το setlist του συγκροτήματος με αποτέλεσμα να ακούσουμε κι αρκετά παλιότερα, αγαπημένα τους κομμάτια. Πάντως, αυτό που περισσότερο κρατάω από το βράδυ της Κυριακής είναι το πόσο αυθεντικό είναι αυτό το συγκρότημα πάνω στη σκηνή. Μετά από μια πορεία δεκαετιών, οι Arab Strap δείχνουν να παραμένουν οι ίδιοι άνθρωποι με τις ίδιες (πάνω- κάτω) ανησυχίες που είχαν όταν ξεκινούσαν όμως, παράλληλα, ωριμάζουν κι εξελίσσονται με έναν πραγματικά υπέροχο τρόπο.

Τα δύο βασικά μέλη τους έδειχναν να ισορροπούν το ένα το άλλο πάνω στη σκηνή με τον Malcolm Middleton ακούνητο και ακλόνητο να αποτελεί τον απόλυτο ενορχηστρωτή όσων ακούγαμε και τον Aidan Moffat να τραγουδάει, να κόβει βόλτες πάνω κάτω, να απαγγέλει, να παίζει με samples και να συμπληρώνει τις ενορχηστρώσει είτε με ηλεκτρονικά μέσα, είτε χτυπώντας τα τύμπανα των drums. Παράλληλα, η δεύτερη κιθάρα, όποτε έμπαινε, δημιουργούσε μια παλιομοδίτικη alternative ατμόσφαιρα, από αυτές που κάπως έχουν χαθεί τα τελευταία μπόλικα χρόνια ενώ, στα δικά μου μάτια και αυτιά τουλάχιστον, όλα λειτουργούσαν τέλεια με το κοινό και το συγκρότημα να μοιράζονται μια πραγματικά όμορφη βραδιά.

Το φινάλε ήρθε με το "The First Big Weekend", το εμβληματικό single που έβαλε το συγκρότημα στο μουσικό χάρτη πριν 26 χρόνια και το οποίο, όπως ήταν φυσικό, είχε και τις πιο ένθερμες αντιδράσεις από τον κόσμο που γέμισε - αλλά όχι ασφυχτικά - το Gagarin. Η αποχώρηση των Arab Strap από τη σκηνή αποδείχθηκε βραχύβια καθώς τα ρυθμικά παλαμάκια του κόσμου και οι φωνές, τους ανάγκασαν να επιστρέψουν γρήγορα για το encore με τον Aidan να μας ενημερώνει πως τους τέλειωσαν τα ανεβαστικά τραγούδια και τώρα θα παίξουν μερικά από τα πιο μίζερα, καταθλιπτικά τους. Το "Tears On Tour" ήταν και το τελευταίο κομμάτι που έπαιξαν full band καθώς στη συνέχεια οι τρεις μουσικοί που τους πλαισίωναν αποχώρησαν αφήνοντας τον πυρήνα του συγκροτήματος να κλείσει τη συναυλία με δυο παλιότερα αγαπημένα τραγούδια. Πρώτα το "Packs Of Three" που άνοιγε το "Philophobia" του 1998 και για το οριστικό τέλος, το "The Shy Retirer", που άνοιγε το "Monday at the Hug & Pint" του 2003.

Αφήνοντας τη σκηνή, ο Aidan μας αποχαιρέτησε ευχόμενος να μην μας επισκεφτούν ξανά σε 20 χρόνια, μια ευχή που πιθανά να έκαναν όλοι όσοι παρευρέθηκαν στη συναυλία τους το βράδυ της Κυριακής. Γιατί όσο οξύμωρο και αν ακούγεται εκ πρώτης όψεως, οι Arab Strap είναι ένα συγκρότημα που λειτουργεί καλύτερα live. Αν είσαι οπαδός, θα ακούσεις αγαπημένα τραγούδια σε εκτελέσεις που άνετα κοντράρουν το στουντιακό αποτέλεσμα και αν απλά "είδες φως και μπήκες", είναι πάρα πολύ δύσκολο να περάσεις άσχημα ενώ θεωρώ βέβαιο πως φεύγοντας θα θες να ακούσεις τη δισκογραφία τους, να τους ψάξεις και να ασχοληθείς μαζί τους. Προσωπικά, παρόλο που περίμενα πως θα είναι καλοί, εντυπωσιάστηκα από το πόσο καλοί ήταν και είναι βέβαιο πως την επόμενη φορά θα είμαι και πάλι εκεί για να τους ξαναδώ. Και πιστεύω μαζί με εμένα και πάρα πολλοί άλλοι.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά