Q5, Marauder @ An Club, 11/09/25

Για τους εν Αθήναις λάτρεις του κλασικού metal, o καυτός συναυλιακός Σεπτέμβρης είχε ως σημείο εκκίνησης το An Club και τους σπουδαίους Q5 του Jonathan Scott K. Τους Αμερικανούς τους έχουμε αγαπήσει αρκετά από παλιά, οπότε τους καλωσορίσαμε θερμά για ακόμη μια φορά, θα δείξει αν θα είναι όντως η τελευταία, παρότι τους έχουμε χορτάσει τα τελευταία χρόνια.

Την βραδιά κλήθηκαν να ανοίξουν οι Marauder, μία από τις πλέον σταθερές αξίες της ελληνικής metal σκηνής εδώ και 35 χρόνια. Δεν θυμάμαι κάποια φορά που μας έχουν απογοητεύσει, αντιθέτως θυμάμαι αρκετές φορές που φρόντισαν να μας υπενθυμίσουν με τον καλύτερο τρόπο το ανθεκτικό μέταλλο από το οποίο είναι φτιαγμένοι. Η παρούσα εμφάνιση λοιπόν δεν αποτέλεσε εξαίρεση στον κανόνα.

Το εμβληματικό κιθαριστικό δίδυμο των στυλοβατών Γιώργου Σοφρωνά και Ανδρέα Τσαούση μοίραζε άκοπα δισολίες και θαυμάσια διπλά lead καθ' όλη την διάρκεια, σε βαθμό που δεν είχε νόημα να τα μετράμε για να τα αναφέρουμε. O Θοδωρής Παραλής στο μπάσο και ο Νίκος Σάμιος πίσω από τα τύμπανα πρόσφεραν την ιδανική ρυθμική βάση και ο Τάσος Κροκόδειλος ήταν η κατάλληλη φωνή όσων ακούσαμε.

Με βασικό πυλώνα το κλασικό heavy metal και προεκτάσεις μέχρι την πιο σκληρή και επιθετική ή την πιο επικολυρική μορφή του, η πεντάδα βασίστηκε στα δύο τελευταία και στα δύο πρώτα άλμπουμ, και με σύμμαχο τον αρκετά καλό ήχο, τουλάχιστον προς τα αριστερά, απέδωσε ως όφειλε, χωρίς ψεγάδια και χωρίς υπερβολές. Το αρχαίο "For Us Metal Is Enough" με τις καταπληκτικές φωνητικές γραμμές ικανοποίησε απόλυτα για μία ακόμη φορά ντεμάκηδες και πρωτοδισκάκηδες, ενώ το φινάλε από το "1821" ενέπνευσε τον καθιερωμένο επαναστατικό αέρα. Τα σέβη μας κύριοι, πάντα τέτοια.

Μπορεί ο τραγουδιστής Jonathan Scott K. να ήταν το μοναδικό αυθεντικός μέλος της πεντάδας των Q5 που βρέθηκε στο An, κρίνοντας όμως εκ του αποτελέσματος η βαρύτητα του γεγονός περιορίζεται για όλους τους σωστούς λόγους. Το υλικό ήταν σε σημαντικό ποσοστό εξαιρετικό και αγαπημένο. Η χαρακτηριστική, γνώριμη φωνή παρά τα εμφανή σημάδια του χρόνου ήταν εκεί. Η πεντάδα απέδωσε εξαιρετικά. Ο κόσμος που γέμισε όλους τους χώρους του An με κανονική ορατότητα ευχαριστήθηκε με την ψυχή του. Οπότε δεν γίνεται καλύτερα, τηρουμένων των αναλογιών.

Το σετ βασίστηκε στο θρυλικό ντεμπούτο "Steel The Light", το οποίο αποδόθηκε ολόκληρο με την εξαίρεση του "In The Night", και εμπλουτίστηκε με δύο τραγούδια του sophomore "When The Mirror Cracks", δύο ακόμη από το άλμπουμ επιστροφής του 2016 "New World Order", τρία κομμάτια των Nightshade, φυσικής συνέχειας των Q5 σε '90s-'00s, το ορχηστρικό "Moonlit Dreams In Outer Space" όπου ο κιθαρισταράς Michael David έκανε το κομμάτι του και την διασκευή στο γνωστό τοις πάσι "Rock And Roll" των Led Zeppelin.

Αναμενόμενα τα κομμάτια του "Steel The Light" προκαλούν έως και γηπεδικές αντιδράσεις, αρχής γενομένης από τα "Let Go" και "Pull The Trigger" που ζεσταίνουν για τα καλά το κοινό. Το μουσικό υβρίδιο των Q5, ένα ιδανικό crossover δυνατού hard rock και μελωδικού heavy metal με αρκετό από AC/DC αποτελεί εγγύηση για διασκέδαση, ειδικά από την στιγμή που αποδίδεται σωστά και παθιασμένα, με τον κιθαρισταρά όπως είπαμε Michael David να ξεχωρίζει για την ταχύτητά του και την δεξιοτεχνία του, με βιρτουόζικο αλλά και αλήτικο παίξιμο.

Άξιοι συμπαραστάτες ο έτερος κιθαρίστας Duffy Delgado, ο Chad Thomas στο μπάσο και ο Jarratt VanDyke πίσω από τα τύμπανα, με τους τέσσερους παίκτες να συστήνονται δις από τον Jonathan. Φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει το αφιερωμένο στην χώρα μας "One Night In Hellas", όχι το καλύτερο τραγούδι του κόσμου, όπως αναφέρθηκε χαρακτηριστικά, αλλά σίγουρα ένα tribute, προφανής αναφορά στην τραγουδάρα των Tenacious D. Ο Jonathan θυμάται να ξυπνάει για πρώτη φορά επί ελληνικού εδάφους και να νιώθει πως βρίσκεται στον παράδεισο. Άλλωστε μπορεί ταξιδεύοντας να βρίσκεται για πρώτη φορά σε έναν τόπο, αλλά το συναίσθημα που νιώθεις την επόμενη ημέρα μένει πολλές φορές αξέχαστο.

Σχεδόν αναμενόμενα, τα καλύτερα κρατήθηκαν σοφά για το τελευταίο μέρος, με ένα τρομερό σερί να ολοκληρώνει ιδανικά την βραδιά. Αρχικά το "Come And Gone", πρώτο τραγούδι που έγραψε ο Jonathan με τον κιθαρίστα Floyd Rose (ναι μωρέ, τον εφευρέτη του αυτού του Floyd Rose locking tremolo system) προκάλεσε βαθιά συγκίνηση. Το "Lonely Lady" γνώριμο στο ελληνικό κοινό και από την διασκευάρα των InnerWish, συνδυάστηκε με μεγαλειώδες sing along της μελωδίας του στην έναρξη και στο φινάλε. Στο "Teenage Runaway" που τράβηξε αρκετά σε διάρκεια ο Jonathan θυμήθηκε τα εφηβικά του χρόνια και το παιδικό του δωμάτιο.

Μας αποκάλυψε ότι είχε τέσσερις αφίσες με τους Frank Zappa, David Bowie, Queen και Grand Funk Railroad. Όπως μάλλον όλοι μας, ονειρευόταν να γίνει και αυτός ένας αντίστοιχος rock star και μάλλον δεν τα κατάφερε άσχημα, για να βρίσκεται αρκετές δεκαετίες μετά χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του, ζώντας ακόμη το όνειρο. Οι περισσότεροι από εμάς στο κοινό δεν καταφέραμε απολύτως τίποτα, αλλά δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Σημασία έχει ότι θυμόμαστε ακόμη αυτό το όνειρο και απολαμβάνουμε την μουσική με κάθε ευκαιρία.

Κορυφαία ίσως στιγμή ήταν το ασύγκριτο "Steel The Light" χωρίς περαιτέρω συστάσεις. Από τον Μιχάλη Νοχό, aka DJ HMRM! και διοργανωτή του event, αφιερώθηκε, όπως και ολόκληρη η συναυλία, στον αείμνηστο Μάκη Μακρή, τραγουδιστή των Rust και DJ του θρυλικού club των '80s "Χωρίς Ανάσα", όπου κάθε Σάββατο περιελάμβανε το εν λόγω μέγα άσμα στο πρόγραμμά του. Το οριστικό φινάλε είχε μόνο rock 'n' roll. Η εκτέλεση στο "Rock And Roll" των Zeppelin ήταν ακριβώς όπως έπρεπε και όπως μπορεί να φανταστεί κανείς, με το "Rock On", το οποίο για την ιστορία ξεκίνησε να γράφει ο Rick Pierce και ολοκλήρωσε ο Floyd Rose, να αποτελεί τον επίλογο σε μία ακόμη αξιομνημόνευτη εμφάνιση των Q5. Ο χρόνος θα δείξει αν θα είναι και η τελευταία τους στην χώρα μας. Αν όντως ήταν, σίγουρα ήταν αντάξια της ιστορίας τους.

Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Κονταράκης