Terra Vibe Festival: Cure, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Cranes, Film

01/09/05, Terra Vibe, Αθήνα

Το αρκετά καλά οργανωμένο TerraVibe Festival (καλή ποιότητα ήχου, εντυπωσιακός φωτισμός, μικρά κενά ανάμεσα στις εμφανίσεις των συγκροτημάτων) ξεκίνησε περίπου στις 17.20 με τους πολλά υποσχόμενους Έλληνες Film.

Το κουαρτέτο των Film με τον πολύ καλά δουλεμένο post-indie ήχο του και με ορισμένες έξυπνες συνθέσεις, κατάφερε να αποσπάσει τα πρώτα χειροκροτήματα του festival από το ομολογουμένως μικρό σε αριθμό κοινό που είχε καταφτάσει μέχρι εκείνη την ώρα στην Μαλακάσα. Πάντως η ακατάλληλη ώρα δεν έδειξε να πτοεί τα μέλη του συγκροτήματος, που πραγματοποίησαν μια εμφάνιση γεμάτη πάθος μη μπορώντας να κρύψουν τον ενθουσιασμό για τη συμμετοχή τους στη συναυλία που μετά από κάποιες ώρες θα έκλεινε με τους Cure. Το σφιχτοδεμένο rhythm section, τα πολύ καλά φωνητικά (εξαιρετική η δουλειά των Film στα διπλά φωνητικά που έρχονταν να πλαισιώσουν με εξαιρετικό τρόπο την γεμάτη δυνατότητες φωνή της τραγουδίστριας) και οι κιθαριστικοί χρωματισμοί, συνδυασμένα με μια δυνατή σκηνική παρουσία, μόνο απαρατήρητα δεν πέρασαν από τους μουσικόφιλους στο Terra Vibe.

Το επόμενο συγκρότημα που ακολουθεί με την εμφάνιση του στο TerraVibe Festival και ενώ ο κόσμος πλέον συρρέει μαζικά, είναι οι Cranes. Στις 18.20 λοιπόν τα 5 μέλη της μπάντας από το Portsmouth της Αγγλίας ανεβαίνουν στη σκηνή και το κοινό παραδίδεται στις ατμοσφαιρικές τους συνθέσεις. Κύριο σημείο αναφοράς η ασπροντυμένη τραγουδίστρια Alison Shaw, που με την ιδιαίτερη, αιθέρια φωνή της ορίζει τον ήχο των Cranes, ο οποίος συνδυαζόμενος με τις αργόσυρτες, θορυβώδεις κιθάρες αλλά και με τις oγκώδεις ηλεκτρονικές μελωδίες των synthesizers, έκανε όλο και περισσότερο μέρος του κοινού να πλησιάζει προς τη σκηνή, ανταποκρινόμενο στο κάλεσμα. Όσο η ώρα περνούσε, οι Cranes έδειχναν πως δε στηρίζονται μόνο στον πρωτότυπο ήχο τους, αλλά και στις ευφάνταστες συνθέσεις τους, με τις κιθάρες να εναλλάσσονται αρμονικά με ηλεκτρονικά loops και το ρυθμικό μέρος να δημιουργεί διαρκώς χώρους για πειραματισμό. Το setlist της μπάντας, που είχε την τύχη να υποπέσει στην αντίληψη και να βοηθηθεί στην αρχή του δισκογραφικού της βίου από τον Robert Smith, περιελάμβανε ένα συνδυασμό κομματιών από παρελθοντικά albums αλλά και από την πρόσφατη δουλειά της με τίτλο "Particles And Waves". Εν κατακλείδι, η εμφάνιση των Cranes, κατά κοινή ομολογία ανέβασε την προσμονή για την κατάληξη του festival, που δεν είναι άλλη από την εμφάνιση των Cure, στο κατακόρυφο, καθώς η ώρα είναι ήδη 19.20.

Η ατμόσφαιρα όμως που δημιούργησαν οι Άγγλοι δεν είχε ιδιαίτερη συνέχεια, καθώς ο καλλιτέχνης που ακολούθησε την εμφάνιση τους κατά την άποψη του γράφοντα -και όχι μόνο- δεν ταίριαζε με το υπόλοιπο set συγκροτημάτων που εμφανίζονταν ως support της εμφάνισης των Cure, καθώς και καθαρά υφολογικά αν το εξετάσουμε, η κατά τα άλλα αξιόλογη τραγουδοποιία του Αλκίνοου Ιωαννίδη απέχει αρκετά από την pop goth αισθητική και θεματολογία των Cure. Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, λοιπόν, ανέβηκε στη σκηνή και αντίκρυσε το κοινό του TerraVibe Festival λίγα λεπτά πριν τις 8, την ώρα που η προσέλευση του κόσμου είχε φτάσει πλέον στην αποκορύφωση της, υποδηλώνοντας με σαφήνεια πως πρόκειται για μία από τις δύο πιο μεγάλες συναυλίες (από άποψη προσέλευσης κόσμου) του φετινού καλοκαιριού - για την άλλη ευθύνονται οι Black Sabbath. Ο Κύπριος καλλιτέχνης παρουσιάστηκε στη σκηνή με την 7μελή ορχήστρα του και με το γνώριμο του μουσικό ύφος, συνοδευόμενο από τον ποιητικό του λόγο, ξεκίνησε την εμφάνιση του συναντώντας το ζεστό χειροκρότημα του κοινού. Τα τραγούδια του, έχοντας ως σημείο αναφοράς τη μπαλάντα, παίχτηκαν με μια jazzy διάθεση και ανέδειξαν ένα καλοδουλεμένο σύνολο, το οποίο όποτε δινόταν η κατάλληλη ευκαιρία επιδιδόταν σε ορχηστρικές εξάρσεις που προσέλκυαν το ενδιαφέρον του κόσμου. Ανάμεσα στις στιγμές που έκαναν ιδιαίτερη αίσθηση συγκαταλέγεται η πολύ καλή εκτέλεση του "Προσκυνητή", καθώς και τα "Θα 'μαι κοντά σου", "Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω".

Η εμφάνιση του Αλκίνοου Ιωαννίδη ολοκληρώθηκε λίγο μετά τις 9 και πλέον οι αντιδράσεις του κοινού άρχισαν να γίνονται έντονες καθώς η ώρα που θα έρχονταν αντιμέτωποι με το "make up" του Robert Smith, πλησίαζε. Ο συνωστισμός στην έκταση μπροστά από τη σκηνή του festival είχε φτάσει στο ζενίθ καθώς όλοι πλέον προσπαθούσαν να προσεγγίσουν μια καλή θέση με όσο το δυνατόν καλύτερη οπτική.

Ακριβώς στις 21:30 ο φωτισμός χαμηλώνει και το κοινό που βρισκόταν σε πλήρη έκσταση αντικρύζει τις σκοτεινές φυσιογνωμίες των Cure! Ο Robert απευθύνει ένα σύντομο χαιρετισμό και την αμέσως επόμενη στιγμή ο συναυλιακός χώρος ηλεκτρίζεται καθώς το "Open" εκτοξεύει τις πρώτες του μελωδικές γραμμές. Αυτό που γίνεται αντιληπτό ευθύς εξ' αρχής είναι η απουσία πλήκτρων από τη σύνθεση του group. Οι Cure λοιπόν προσεγγίζουν ηχητικά τον πρώιμο new wave εαυτό τους. Ένα "Fascination Street" γεμάτο ένταση ακολουθεί, θυμίζοντας μας τις μέρες του "Disintegration" και το ανατριχιαστικό riff του "From The Edge Of The Deep Green Sea" κάνει τον κόσμο να παραληρεί υπό το φόντο των γεμάτων συναισθήματα στίχων του Smith. Σειρά έχει ο τελευταίος ομώνυμος δίσκος του συγκροτήματος, από τον οποίο επιλέγονται τα "Alt End" και "The End Of The World" με ενδιάμεσο σταθμό ένα εξαιρετικά παιγμένο "The Blood" από το "Head On The Door". Το μπάσο του Gallup κρέμεται με τον γνωστό απειλητικό τρόπο από τον ώμο του, καθώς η απίστευτη αυτή persona ξεκινάει τις χορευτικές της "βόλτες" πάνω στη σκηνή, με τα βλέμματα όλων καρφωμένα πάνω της. Το "In Between Days" προτρέπει όλους να χορέψουν και να αγκαλιάσουν τους διπλανούς τους και το "Shake Dog, Shake" κάνει ιδιαίτερα τους "πιστούς" των Cure να ουρλιάξουν μαζί με τον Robert τους στίχους του τραγουδιού. Το "Us Or Them" επιβεβαιώνει τη δυνατότητα του συγκροτήματος να γράφει μεγάλα κομμάτια ακόμα και στους καιρούς μας και το "Push" αναδεικνύει τις τεράστιες φωνητικές δυνατότητες του Smith, τις οποίες ο χρόνος δείχνει να σέβεται. Με σπαστά ελληνικά ευχαριστεί το κοινό και συνεχίζει με τρία τραγούδια τα οποία παρουσιάζουν με σαφήνεια τη δυνατότητα που έχει αυτός ο μεγάλος μουσικός να εναλλάσσει τη συνθετική του ικανότητα ανάμεσα σε θλιμμένες dark wave ελεγείες και σε απόλυτους pop ύμνους.

"Lovesong", "Friday I'm In Love" και "Just Like Heaven" με τον κόσμο να διασκεδάζει απίστευτα. Το "A Letter To Elise" από το "Wish" συνεχίζει την pop αισθητική και μετά ακολουθεί το "Lullaby". Αριστούργημα! Η έλλειψη των πλήκτρων δε φάνηκε καθόλου διότι τα πετάλια της κιθάρας του Robert κάνουν εξαιρετικά τη δουλειά τους. Και φτάνουμε στο "Pornogrphy"! To "A Strange Day" και το "One Hundred Years" καθώς και το στοιχειωμένο "End" από το "Wish" δίνουν ένα dark τόνο στη συναυλία και στο σημείο αυτό οι Cure αποσύρονται κάτω από τις επευφημίες του κόσμου, που όπως είναι φυσιολογικό κάνει ό,τι είναι δυνατό για να τους επαναφέρει στη σκηνή.

Αυτοί μας αποζημιώνουν με 4 encore! Το πρώτο encore στιγματίζεται από το "The Kiss" με την κιθάρα του Robert να παίρνει φωτιές σε ένα ηλεκτρικό παραλήρημα στα όρια της παράνοιας. Στο δεύτερο encore o Robert αφήνει την κιθάρα και ερμηνεύει τα "Let's Go To Bed" και "Why Can't I Be You". Στο τρίτο encore ζήσαμε τις απόλυτες συναυλιακές στιγμές του festival με τον ένα δυναμίτη να διαδέχεται τον άλλο! Στο "Fire In Cairo" είδαμε ανθρώπους άνω των 40 να χορεύουν σα μικρά παιδιά και στο "Boys don't Cry" ένα κατάμεστο συναυλιακό χώρο να ενώνει τη φωνή του στους στίχους του τραγουδιού. Πραγματικά δεν υπάρχουν λόγια που να εξηγούν τι επικράτησε κατά τη διάρκεια του "Killing An Arab". Εκπληκτική εκτέλεση που γέμισε τα πρόσωπα των παρευρισκομένων ένταση και τα σώματά τους ενέργεια. Στο τέταρτο encore οι Cure μας αποχαιρέτησαν με το υπνωτικό mid-tempo "Faith" και μας υποσχέθηκαν ότι σύντομα θα ξαναβρεθούν στα μέρη μας. Εμείς από την πλευρά μας το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ελπίζουμε.

Ως επίλογο θα ήθελα να αναρωτηθώ πάνω στο χαρτί: Υπάρχει άραγε άλλη μπάντα από οποιοδήποτε είδος μουσικής που έπειτα από 25 χρόνια γεμάτα επιτυχίες μπορεί να δίνει τρίωρες συναυλίες γεμάτες ένταση και εναλλαγές συναισθημάτων, κάνοντας 4 encore; Και κάτι ακόμα... Υπάρχει άραγε πιο γλυκός σαρανταπεντάρης από τον Robert Smith;

Playlist: Open, Fascination Street, From The Edge Of The Deep Green Sea, Alt End, The Blood, The End Of The World, In Between Days, Shake Dog Shake, Us Or Them, Push, Lovesong, Friday I'm In Love, Just Like Heaven, A Letter To Elise, Lullaby, Never Enough, A Strange Day, Signal Noise, The Baby Screams, One Hundred Years, Shiver And Shake, End
1st Encore: If Only Tonight We Could Sleep, The Kiss
2nd Encore: Hot Hot Hot, Let's Go To Bed, Why Can't I Be You
3rd Encore: Three Imaginary Boys, Fire In Cairo, Griding Halt, Boys Don't Cry, 10.15 Saturday Night, Killing An Arab
4th Encore: Faith