Hellfest 2014: Day 1 (Iron Maiden, Slayer, Trivium, Sepultura, Enslaved, Septicflesh κ.ά.) @ Clisson (Γαλλία), 20/06/14

Ανταπόκριση από την πρώτη μέρα του Hellfest - Up The Irons

Πιστεύετε ότι υπάρχει λόγος να αναλύσουμε το γιατί επιλέξαμε φέτος να επισκεφτούμε το Hellfest μεταξύ των μεγάλων ευρωπαϊκών φεστιβάλ; Θεωρούμε πως όχι. Για να είμαστε ειλικρινείς κανείς δεν αμφισβήτησε αυτή μας την επιλογή. Μια εικόνα στο poster του line-up θα έπειθε και τους πλέον δύσπιστους από μόνη της.

Για ιστορικούς λόγους -και ενημερωτικά για όσους ενδεχομένως ενδιαφέρονται να το επισκεφτούν κάποια από τις επόμενες χρονιές- να πούμε ότι το φεστιβάλ λαμβάνει χώρα στην κωμόπολη του Clisson της Γαλλίας, όπου διαμένουν περίπου 6.000 άτομα. Βρίσκεται περίπου 30 χλμ. μακριά από την Nantes και 400 χλμ. από το Παρίσι, από όπου θα πρέπει να μεταβεί κάποιος είτε με τρένα και λεωφορεία, είτε με αμάξι (περίπου τέσσερις - πέντε ώρες οδήγησης).

Όπως όλα τα φεστιβάλ έχει ένα τεράστιο camping, ενώ πολύς κόσμος κατασκηνώνει σε όποιο σημείο βρει αρκετό χώρο ακόμα και έξω από το camping σε όλη την έκταση της κωμόπολης. Γενικά, είναι ένα ατελείωτο πανηγύρι που δεν θα ανεχόταν κανείς σε οποιαδήποτε περιοχή της χώρας μας, για κανέναν λόγο. Εκεί όλα (τουλάχιστον όσα είδαμε εμείς) κυλάνε ήρεμα και ο κόσμος μάλλον αντιλαμβάνεται το πολλαπλασιαστικό οικονομικό όφελος της περιοχής από τη διεξαγωγή του φεστιβάλ.

Αν και ο συναυλιακός χώρος έχει τυπικά έξι σκηνές, στην πραγματικότητα είναι τέσσερις, καθώς οι δυο κεντρικές σκηνές είναι ολόιδιες, η μία δίπλα στην άλλη και παίζουν εναλλάξ, ενώ το ίδιο ισχύει για τις σκηνές Altar και Temple που βρίσκονται κάτω από την ίδια τέντα, υποδεχόμενες (κατά κύριο λόγο) την ακραία metal πλευρά του φεστιβάλ. Συμπληρωματικά η Valley σκηνή, δίπλα στις Temple / Altar υποδέχεται τις stoner και post μπάντες, ενώ η Warzone που είναι και η μόνη σχετικά απομακρυσμένη (πέντε λεπτά περπάτημα από τις υπόλοιπες) περιλαμβάνει κατά βάση τα hardcore και punk ονόματα. Στις κεντρικές παίζουν λίγο πιο δημοφιλείς μπάντες, τουλάχιστον από ένα σημείο και μετά.

Την πρώτη μέρα συναντήσαμε ήλιο με δόντια, ο οποίος δεν μας εγκατέλειψε σε κανένα σημείο του φεστιβάλ. Μιλάμε όμως για πολύ ήλιο, σχεδόν όπως στη χώρα μας την αντίστοιχη περίοδο.

Παρακάτω, μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικό report για όλες τις μπάντες που παρακολουθήσαμε την πρώτη μέρα του φεστιβάλ, καθώς επίσης για μερικές ακόμα, τις οποίες για διάφορους λόγους είδαμε στα πεταχτά, ξεκινώντας από τις 11:00 το πρωί ως τις 02:00 τα ξημερώματα.



Conan (Valley, 11:40-12:10)
Βαρύ και ασήκωτο ξεκίνημα για όλους



Ένας ηχητικός ογκόλιθος, με το μπάσο να σου τρυπάει το στομάχι ήταν αυτό που χαρακτήρισε το μονολιθικό doom των Conan. Σε σταθερό ρυθμό, ένταση και με συνοχή (κάτι που δεν ήταν και τόσο δύσκολο να επιτευχθεί) συνέχισαν για μισή ώρα. Αν και ήταν αρκετά καλοί, η μουσική του μπορεί να θεωρηθεί δύσκολη για τόσο νωρίς το πρωί. (ΑΚ)

Highlight: Η απόλυτα ομοιόμορφη εμφάνιση των μελών της μπάντας.

Δεύτερη γνώμη: Ομοιόμορφα ντυμένο με κουκούλες πάνω από τα καπέλα, το doom τρίο των Conan είχε έναν ωραίο γεμάτο ήχο και απέδιδε με συνοχή τις μουσικές του, αλλά ίσως έπεφτε κάπως βαρύ για ξεκίνημα της ημέρας και του φεστιβάλ. (ΧΚ)



Crossfaith (Mainstage 01, 12:15-12:45)
Ευχάριστη έκπληξη από τους Γιαπωνέζους



Αυτού του είδους οι μπάντες με τα core στοιχεία για κάποιο λόγο ταιριάζουν καλά τις πρωινές ώρες στις μεγάλες σκηνές, βρίσκοντας σημαντική ανταπόκριση από μια μεγάλη μερίδα του κοινού που θέλει να κάνει moshpit περισσότερο από το να ακούσει μουσική. Οι Crossfaith κέρδισαν άξια το χειροκρότημα βγάζοντας μεγάλη ενέργεια και ενσωματώνοντας έξυπνα κάποια ηλεκτρονικά στοιχεία. Έχουν κάποια ιδιαίτερα ενδιαφέροντα στοιχεία και είναι μπάντα που αξίζει να παρακολουθήσει κάποιος που αρέσκεται στον ήχο. (ΧΚ)

Highlight: Το ντύσιμο και το παίξιμο του drummer από τη μια και η ενέργεια και οι αντιδράσεις του πληκτρά από την άλλη. Μεγάλα τρελοκομεία αμφότεροι.

Δεύτερη γνώμη: Θεόμουρλοι Γιαπωνέζοι, με ξέφρενη σκηνική παρουσία. Είτε σου αρέσουν είτε όχι σου τραβάνε την προσοχή και γενικότερα άρεσαν στο κόσμο που είχε μαζευτεί για να τους δει. Ο drummer και ο πληκτράς δύσκολα σου αφήνουν άλλη επιλογή από το να τους λατρέψεις. (ΑΚ)


 
Caspian (Valley, 12:50-13:30)
Καλοί μεν, αλλά σε λάθος μέρος και ώρα



Αξιόλογο post-rock και πολύ καλή η απόδοση των Caspian, αλλά από ένα σημείο και μετά άρχιζες να έχεις αμφιβολία για το αν ακούς το ίδιο κομμάτι ή έχει αλλάξει, κάτι που έχει να κάνει περισσότερο με το mood ενός μεγάλου φεστιβάλ. Είναι από τις χαρακτηριστικές περιπτώσεις που μπορείς να πεις ότι σε ένα club με το κοινό τους θα ήταν πολύ καλύτερα για όλους. (AK)

Highlight: Δύσκολο να βρεις κάτι που να ξεχώρισε.

Δεύτερη γνώμη: Δεν ξέρω αν ήταν η ώρα ή ότι γενικά η πλειονότητα του post rock με κουράζει ή ότι δεν ήξερα το υλικό της μπάντας, αλλά όσο είδα μπορώ να πω ότι μάλλον βαρέθηκα. (XK)



Satan (Mainstage 01, 13:35-14:15)
Οι Satan δυσκολεύτηκαν να δώσουν μια «γεμάτη» εμφάνιση στην κεντρική σκηνή



Το περσινό άλμπουμ των Satan και δεν μου έκανε καμία ιδιαίτερη εντύπωση και είχα μια ελπίδα ότι βλέποντάς τους ζωντανά θα άλλαζα γνώμη, κάτι που δεν μπορώ να πω ότι έγινε εν τέλει. Χωρίς να είναι κακοί, δεν μου έδωσαν την αίσθηση ότι μπορούσαν να γεμίσουν με τον ήχο και την εμφάνισή τους την μεγάλη σκηνή. Ίσως σε κάποια μικρότερη σκηνή θα ήταν καλύτερα τα πράγματα, αλλά και πάλι δεν εντόπισα κάτι που να ξεχωρίζει στη μουσική τους. (XK)

Highlight: Δεν υπήρξε κάποια στιγμή που να ξεχώρισα ως highlight.

Δεύτερη γνώμη: Μπορεί να έχουν ένα κάποιο παρελθόν, αλλά οι νεκραναστάσεις συγκροτημάτων δεν ήταν πολύ το φόρτε μου. Άνευρη και αδιάφορη εμφάνιση, την οποία ούτε η μουσική μπόρεσε να διασώσει, ούτε η φιλότιμη προσπάθεια της μπάντας. (AK)



Gehenna (Temple, 14:20-15:05)
Ψυχροί, απόμακροι, αλλά πάντα ενδιαφέροντες



Τους πετυχαίνω για μια ακόμη φορά σε μεγάλο φεστιβάλ και μπορώ να πω ότι είναι αξιόπιστοι σε αυτό που κάνουν. Δυνατός, βαρύς και γεμάτος ήχος και πολύ καλή απόδοση από τους Νορβηγούς. Σταθερά ψυχροί και απόμακροι, η επαφή τους με το κοινό περιορίζεται μόνο στα απολύτως απαραίτητα, αλλά κατάφεραν να δημιουργήσουν αυτή την αρρωστημένη ατμόσφαιρα που πάντα επιδιώκουν.

Highlight: Το "Devil's Work". (AK)



Destroyer 666 (Temple, 16:00-16:50)
Ισοπεδωτική εμφάνιση. Τόσο απλά.



Αγνό και ανόθευτο black / thrash, το οποίο οι Αυστραλοί μας το παρουσίασαν απλόχερα και χωρίς αναστολές. Άψογες εκτελέσεις των συνθέσεων τους που χαρακτηρίζονται από μια αμεσότητα και η μπάντα να δίνει τον καλύτερο της εαυτό. Δεμένοι, ισοπεδωτικοί, ορμητικοί με riffάρες να σε ωθούν σε ασταμάτητο headbanging και σε συνδυασμό με το άψογο ήχο μας προσέφεραν μια ισοπεδωτική εμφάνιση. Η πρώτη πραγματικά σπουδαία παρουσία που παρακολούθησα στο φεστιβάλ.

Highlight: To "Satan's Hammer". (ΑΚ)



Hail Of Bullets (Altar, 16:55-17:45)
Πολεμική ατμόσφαιρα και σπουδαίος Van Drunen



Συγγενές συγκρότημα των μεγάλων Asphyx, ακολουθούν τα βήματά τους και παραμένουν απολαυστικοί και σαρωτικοί. Death metal, άλλες στιγμές πιο γρήγορο, άλλες πιο αργό και καθηλωτικό, με έναν ογκώδη και τέλειο ήχο ξεσήκωσε πολλούς από αυτούς που παρακολουθούσαν το show των Ολλανδών. Ο Van Drunen όπως πάντα ευδιάθετος και αεικίνητος τους καθοδηγούσε όλους πάνω και κάτω από τη σκηνή. Μια απολαυστική και γεμάτη εμφάνιση.

Highlight: Ο όλεθρος του "Tokyo Napalm Holocaust". (AK)



Therapy? (Mainstage 02, 16:55-17:45)
Ζωντανά οι Therapy? αποδεικνύουν ότι δεν είναι τυχαία μπάντα



Πάντα θεωρούσα τους Therapy? μια συμπαθητική μπάντα με καλά κομμάτια, αλλά και εμφανείς αδυναμίες (ειδικά στα φωνητικά). Βλέποντάς τους live για πρώτη φορά, αντιλήφθηκα γιατί διατηρούν την θέση τους σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο, καθώς βγάζουν πάθος, ενέργεια, δυναμισμό και groove. Το σπουδαίο "Screamager" μπορεί να αποδόθηκε νωρίς στο σετ, αλλά με τραγούδια όπως το "Die Laughing" κράτησαν ζεστό το κοινό, ενώ διασκεύασαν (μέτρια) το "Breaking The Law", πριν κλείσουν με το "Nowhere" σε ένα μεστό και διασκεδαστικό 40-λεπτο σετ, που αποτέλεσε την πρώτη πραγματικά καλή στιγμή στις κεντρικές σκηνές του festival.

Setlist: Knives, Screamager, Teethgringer, Trigger Inside, Die Laughing, Unbeliever, Misery, Rust, Isolation, Still Hurts, Potato Junkiw, Stop It You're Killing Me, Breaking The Law, Nowhere.

Highlight: Όταν ο Cairns σύστησε τον McKeegan, αναφέροντας πως είναι μέλος μιας black metal μπάντας εν ονόματι Evil Priest, με σκοπό να κερδίσει λίγη παραπάνω συμπάθεια από το metal (στην πλειονότητά του) κοινό. (XK)
 


Trivium (Mainstage 02, 17:50-18:40)
Αναμενόμενα δυνατή εμφάνιση από τους Trivium με σκαμπανεβάσματα του ήχου



Την τελευταία στιγμή οι Trivium άλλαξαν την ώρα εμφάνισής τους για νωρίς το απόγευμα, ενώ ήταν προγραμματισμένο να κλείσουν την ημέρα στις 1:00 το βράδυ. Ομολογώ πως δεν μου έκατσε καλά αυτή η αλλαγή καθότι το set τους αυτομάτως μειώθηκε κατά 20 λεπτά και θα προτιμούσα να τους δω με το νυχτερινό light show. Τα σκαμπανεβάσματα του ήχου μετρίασαν την πολύ καλή εμφάνιση των Trivium που συνοδευόταν από αρκετά εντυπωσιακά (σε μέγεθος τουλάχιστον) σκηνικά. Το set περιείχε μόνο hits όπως τα "Black", "Built To Fall" και "Anthem (We Are The Fire)", τα καθαρά φωνητικά του Matt έχουν βελτιωθεί πολύ και όταν ο ήχος τους βοηθούσε φυσούσαν. (XK)

Setlist: Brave This Storm, Built To Fall, Strife, Black, Anthem (We Are The Fire), Dying In Your Arms, Through Blood And Dirt And Bone, Down From The Sky, In Waves.

Highlight: Το "In Waves" είναι από εκείνα τα κομμάτια που δημιουργούν πανικό στις συναυλίες.

Δεύτερη γνώμη: Έχουν ενδιαφέρον οι εμφανίσεις των Trivium και ούτε αυτή τη φορά με διέψευσαν, παρότι δεν τους βοήθησε ο μέτριος ήχος. Τα έδωσαν όλα, ήταν κινητικοί και επικοινωνιακοί, με το Bathory μπλουζάκι του Matt Heafy να αποτελεί ένα από τα highlight της εμφάνισής τους. (ΑΚ)



Rob Zombie (Mainstage 01, 18:45-19:45)
Χωρίς το show, δυσκολεύουν τα πράγματα για τον Rob και την παρέα του



Λίγο πριν την εμφάνιση του Rob Zombie ήμασταν στη συνέντευξη τύπου που παραχώρησε μαζί με τον John 5 κι ένας βρετανός δημοσιογράφος μας έλεγε πόσο κακός του φάνηκε στο Download. Ο ίδιος τον ρώτησε γιατί δεν έχουν μαζί τους τα εντυπωσιακά σκηνικά και ο Rob Zombie αποκρίθηκε πως έχουν περισσότερο χώρο να εστιάσουν στο μουσικό κομμάτι (ή κάτι τέτοιο). Αυτό ήταν και το λάθος. Η μουσική του δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο και στηρίζεται σε έναν ήχο που δύσκολα αναπαράγεται live και η φωνή του επίσης είναι μέτρια κάτι που αναδεικνυόταν. Όχι πως τα σκηνικά που είχε ήταν φτωχά, αλλά αναγκαζόσουν να επικεντρωθείς στη μουσική και το όλο πράγμα ακουγόταν κάπως... τζούφιο. (XK)

Highlight: Η διασκευή στο "Am I Evil?" και το πέρασμα από τα "Enter Sandman" και "School's Out".

Δεύτερη γνώμη: Δεν με άγγιξε πότε ο Rob Zombie και ως εκ τούτου μάλλον είμαι προκατειλημμένος, αλλά δεν μπορώ να μην αναφέρω ότι έστω και από απόσταση η συγκεκριμένη αποτέλεσε μια από τις πιο αδιάφορες και ανιαρές ζωντανές εμφανίσεις συγκροτήματος που έχω δει ποτέ. (ΑΚ)



Sepultura (Mainstage 02, 19:50-20:40)
Οι Βραζιλιάνοι παλεύουν μεταξύ του χθες και του σήμερα



Τόσα χρόνια μετά, ο κόσμος συνεχίζει να θέλει τους παλιούς Sepultura κι αυτό κάτι λέει. Κανείς δεν αμφισβητεί την τιμιότητα του Green ή ότι έχουν κάποιες πολύ αξιόλογες δουλειές τα τελευταία χρόνια, αλλά στο live κατάλαβα γιατί ο κόσμος θέλει άλλα πράγματα. Πρώτον, επειδή τα τραγούδια των τελευταίων δίσκων δεν έχουν το ειδικό βάρος να συγκινήσουν πολύ κόσμο και δεύτερον γιατί ο Green δεν αποδίδει όπως πρέπει τα τραγούδια του Max, καθώς οι βρυχηθμοί που επιστρατεύει δεν αναπαράγουν το νεύρο που είχε κάποτε η αυθεντική φωνή των Sepultura. Ο νέος drummer φαίνεται πολύ ταλαντούχος και ο Andreas με τον Paolo είναι το μουσικό υπόβαθρο που δεν έχει ο Max στους Soulfly, αλλά η όλη συναυλία ήταν απλώς καλή και τίποτα παραπάνω. (XK)

Setlist: The Vatican, Kairos, Propaganda, Impending Doom, Manipulation Of Tragedy, Convicted In Life, Dusted, Refuse / Resist, Arise, Ratamahatta, Polícia, Roots Bloody Roots.

Highlight: Το "Ratamahatta", γιατί είναι ένα τρομερό τραγούδι που groovάρει απίστευτα συναυλιακά και δεν αποδίδεται συχνά.

Δεύτερη γνώμη: Έχει τύχει να τους δω αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια και κάθε εμφάνιση τείνει να είναι λίγο χειρότερη από την προηγούμενη, πιθανότατα γιατί αισθάνομαι ότι οι τωρινοί Seps δεν έχουν να προσφέρουν κάτι παραπάνω. Δεν ήταν κακή η παρουσία τους στο φεστιβάλ, αλλά περίμενα σίγουρα καλύτερες επιλογές κομματιών. Στα θετικά η εξαιρετική παρουσία του drummer. (ΑΚ)



Iron Maiden (Mainstage 01, 20:50-22:55)
Οι καλύτεροι Iron Maiden εδώ και πάρα πολλά χρόνια μάγεψαν το Helffest



Τους Maiden τους αγαπώ ανεξάρτητα του πόσο αλλάζουν τα πράγματα. Είναι κάτι σαν μια μουσική σταθερά για εμένα.  Όμως, δεν περίμενα πως θα με εντυπωσίαζαν τόσο πολύ. Ήταν ο ήχος, ήταν τα σκηνικά, ήταν η απόδοση, ήταν η ατμόσφαιρα, ήταν τραγούδια. Εν τέλει, ήταν ο συνδυασμός όλων αυτών που οδήγησε σε μια μεγαλειώδη εμφάνιση των Maiden και σε μια αξέχαστη εμπειρία. Το ξεκίνημα ήταν λίγο μουδιασμένο, αλλά όσο πέρναγε η ώρα τα πράγματα γίνονταν όλο και πιο μαγικά, με τον πανέξυπνο Bruce να απευθύνεται στο κοινό (του οποίου η πλειονότητα δεν καταλαβαίνει τίποτα στα Αγγλικά) μόνο στα Γαλλικά και να κάνει συχνές αναφορές στο ποδοσφαιρικό ματς μεταξύ Γαλλίας και Ελβετίας που γινόταν την ίδια ώρα. Οι κιθάρες είχαν καταπληκτικό ήχο, ο Bruce ήταν σε εξαιρετική βραδιά, τα εναλλασσόμενα σκηνικά δημιουργούσαν διαφορετική αίσθηση σε κάθε κομμάτι και δεν υπήρξε ούτε δευτερόλεπτο που το show να υστέρησε. (ΧΚ)

Το σκηνικό ήταν έτοιμο και περισσότεροι από 100 χιλιάδες οπαδοί περίμεναν την μπάντα να ανέβει στη σκηνή. Οι πρώτες νότες μου θύμισαν τις πρώτη φορά που άκουσα heavy metal και οπωσδήποτε το συναίσθημα επηρεάζει την κρίση, αλλά αυτό που παρουσίασαν οι Iron Maiden ξεπέρασε τις προσδοκίες μου. Ο άψογος ήχος σε συνδυασμό με τις επιλογές και τις αντίστοιχα καλές εκτελέσεις οδήγησαν σε ένα αποτέλεσμα σε στιγμές εκθαμβωτικό. Ο Bruce για μια ακόμη φορά πιστοποιεί κάποιους από τους λόγους για τους οποίους είναι ο κορυφαίος frontman στον κόσμο εδώ και δεκαετίες επιτυγχάνοντας όχι μόνο να ξεσηκώνει το τεράστιο κοινό του Hellfest, μιλώντας Γαλλικά, τρέχοντας ακατάπαυστα επί 2 ώρες και αποτελώντας τον μπροστάρη ενός μοναδικού show, αλλά και να προσφέρει άπιαστες ερμηνείες. Όλο το συγκρότημα γοήτευσε και προσέφερε μια κορυφαία εμφάνιση σε ένα μεγάλο φεστιβάλ. Μια μοναδική στιγμή και εμπειρία. (ΑΚ)

Setlist: Moonchild, Can I Play With Madness, The Prisoner, 2 Minutes To Midnight, Revelations, The Trooper, The Number Of The Beast, Phantom Of The Opera, Run To The Hills, Wasted Years, Seventh Son Of A Seventh Son, Fear Of The Dark, Iron Maiden, Aces High, The Evil That Men Do, Sanctuary.

Highlight: Το highlight ανήκει δικαιωματικά στο ομώνυμο τραγούδι από το "Seventh Son Of A Seventh Son", αλλά ξεχώρισαν επίσης η απόδοση στο "Phantom Of The Opera" και το "Revelations" που ήταν απλά άπιαστο.



Slayer (Mainstage 02, 23:00-00:00)
Μεγάλη εμφάνιση από τους Slayer. Απλά κι όμορφα.



Μόλις είχαν τελειώσει την μεγαλειώδη εμφάνισή τους οι Maiden, ενώ κάπου μέσα μου κουρασμένος, αναρωτήθηκα μήπως χάνω κάτι καλό από τη μπάντα που παίζει τραγούδια των Death. Λίγη ώρα μετά έπιασα τον εαυτό μου να θέλει να πάει όλο και πιο μπροστά, καθώς οι Slayer απέδιδαν εντυπωσιακά καλά τον έναν ύμνο μετά τον άλλο. Δεν με εντυπωσίασε τόσο πολύ το τρομερό drumming του Bostaph (γιατί το περίμενα), όσο το παίξιμο του Holt που είχε εξαιρετικό ήχο. Επίσης, το stage lighting ήταν αυτό που έπρεπε, το setlist ιδανικό και συνολικά η εμφάνιση των Slayer ξεπέρασε κατά πολύ τις προσδοκίες που είχα για μια διεκπεραιωτική εμφάνιση.

Setlist: Hell Awaits, The Antichrist, Necrophiliac, Mandatory Suicide, Captor Of Sin, War Ensemble, Hate Worldwide, Disciple, Implode, Seasons In The Abyss, Dead Skin Mask, Raining Blood, Black Magic, South Of Heaven, Angel Of Death.

Highlight: Είμαι κάπου μεταξύ "Seasons In The Abyss" και "Dead Skin Mask". Μπορεί όμως και "Mandatory Suicide". (XK)



Death To All (Altar, 22:55-23:55)
Το πνεύμα του μέγιστου Chuck Schuldiner θα είναι πάντα μαζί μας



Από τη στιγμή που ξεκαθαρίζουμε ότι οι Death To All είναι μια tribute μπάντα στους θεούς Death, μπορούμε να δεχθούμε την εμφάνισή τους  με τις αδυναμίες της και τα κενά της. Ξεκίνησαν μουδιασμένοι με το "Flattening Of Emotions" και το "Leprosy", αλλά σύντομα συνειδητοποίησα ότι το μεγαλείο και την τελειότητα των Death δεν θα την έφταναν σε καμία στιγμή. Απέδωσαν ικανοποιητικά το "Spiritual Healing", "Symbolic", λιγότερο καλά τα "Suicide Machine" και "Crystal Mountain", ενώ κακοποίησαν το "Spirit Crusher". Ασφαλώς και δέσποζε η παρουσία του σπουδαίου Steve Di Giorgio που είχε και τον πρώτο λόγο. Η εμφάνιση της μπάντας έκλεισε με την πολύ καλή εκτέλεση του κλασικού "Pull The Plug".

Setlist: Flattening Οf Emotions, Leprosy, Left Τo Die, Suicide Machine, Spiritual Healing, Within Τhe Mind, Crystal Mountain, Spirit Crusher, Symbolic, Zombie Ritual, Pull Τhe Plug.

Highlight: Οι «παπάδες» που έπαιζε ο Steve Di Giorgio στο μπάσο. (AK)



Sabaton
Πειστικοί μόνο προς την προσπάθεια, όχι όμως και στην ουσία οι Σουηδοί.



Όσο κι αν πολλοί αντιμετωπίζουν το slot στις 00:00 ως δυσμενές, η αλήθεια όμως είναι πως είναι μάλλον τιμητικό, παρόλο που ο κόσμος είναι κουρασμένος. Αφού ακούσαμε από τα ηχεία το "The Final Countdown", οι Sabaton όρμησαν επί σκηνής με σκοπό να αρπάξουν αυτή την ευκαιρία που τους δόθηκε, αλλά προσωπικά δεν κατάφεραν να με εντυπωσιάσουν ούτε επί σκηνής. Ανεξάρτητα κάποιων μικρών προβλημάτων στη μια κιθάρα, αυτό που πραγματικά με ξενέρωνε ήταν τα προ-ηχογραφημένα μέρη. Δεν είναι ότι χρειάζεται ολόκληρη ορχήστρα για να αποδοθούν, αλλά ένας πληκτράς. Επίσης, η φωνή του Joakim Broden συνεχίζει να μου ακούγεται πολύ μονοδιάστατη και το συνεχές τρέξιμο των μελών, που άλλαζαν διαρκώς θέσεις επί σκηνής μου φάνηκε ως και στημένο σε σημεία. Ομολογώ πως από καθαρά μουσικής άποψης υπήρξαν κάποιες συμπαθητικές στιγμές, αλλά κάτι συνεχίζει να με χαλάει με αυτή τη μπάντα.

Setlist: Ghost Division, To Hell And Back, Carolus Rex, Screaming Eagles, Swedish Pagans, Soldier Of 3 Armies, Resist And Bite, Sun Tzu Says, The Art Of War, Primo Victoria.

Highlight: Το κλείσιμο με το "Primo Victoria" ήταν μάλλον η καλύτερη στιγμή του set τους. (XK)



Enslaved (Temple, 00:00-01:00)
Ένα ακόμα άψογο δείγμα μιας σπουδαίας μπάντας



Οι Enslaved είναι από τις παλαιότερες και ποιοτικότερες μπάντες της νορβηγικής σκηνής και είναι ευχάριστο ότι οι εξαιρετικοί τους δίσκοι συνοδεύονται από αντίστοιχα σπουδαίες ζωντανές εμφανίσεις. Αρχικά με προβλήματα στον ήχο τα οποία διορθώθηκαν στην πορεία, επέλεξαν να παίξουν κομμάτια από όσο γίνεται περισσότερους δίσκους και ήταν πραγματικά άψογοι είτε σε πρόσφατους ύμνους είτε σε άλλους από το μακρινό παρελθόν. Λυρικοί και επικοί, progressive, μελωδικοί και σε κάποιες στιγμές πιο επιθετικοί οι Νορβηγοί μας μάγεψαν δείχνοντας την ποιότητά τους και το πόσο σπουδαία μπάντα είναι. Εντυπωσίασαν οι αψεγάδιαστες εκτελέσεις και οι εναλλαγές μεταξύ καθαρών και black metal φωνητικών, ενώ ολόκληρη η μπάντα ενέπνεε μια αύρα μοναδική.

Setlist: Death In The Eyes Of Dawn, Ruun, Riitiir, Ethica Odini, Convoys To Nothingness, As Fire Swept Clean The Earth, Allfaðr Oðinn.

Highlight: Το καθηλωτικό κλείσιμο με το "Allfaðr Oðinn" από το μακρινό "Hordanes Land" του 1993. (AK)



Septicflesh (Altar, 01:05-02:05)
Οι Έλληνες ενθουσίασαν το ακραίο κοινό του Hellfest



Το μόνο που θα μπορούσε να προσάψει κάποιος στους Septicflesh αναφορικά με τις συναυλίες τους, είναι τα πολλά προ-ηχογραφημένα μέρη, που όμως δεν γίνεται να αποδοθούν αλλιώς λόγω της φύσης τους. Αν ξεπεράσει αυτό το σκόπελο θα δει ότι πρόκειται για μια μπάντα που έχει αποκτήσει αέρα επί σκηνής και αποδίδει σε εξαιρετικό επίπεδο. Παρουσιάζοντας για πρώτη φορά ζωντανά κάποια τραγούδια από το εξαιρετικό νέο τους άλμπουμ "Titan" κέρδισαν το (αρκετά μεγάλο σε αριθμό) κοινό που είχε μαζευτεί στην Altar σκηνή για να τους παρακολουθήσει. Η εναλλαγή μεταξύ εντυπωσιακών ορχηστρικών και επιθετικών death metal σημείων δημιουργεί μια ξεχωριστή ταυτότητα συναυλιακά για τη μπάντα, η οποία με την εμφάνισή στάθηκε αντάξια του ονόματος που έχει δημιουργήσει στη Γαλλία (και στο εξωτερικό γενικότερα). (XK)

Setlist: A Great Mass Of Death, Communion, Order Of Dracul,, Pyramid God, Burn, Prototype, The Vampire From Nazareth, Persepolis, Anubis, Five-Pointed Star.

Highlight: Η εισαγωγική μελωδία του "Pyramid God".

Δεύτερη γνώμη: Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπω τους Septicflesh στο εξωτερικό. Αλλά αυτή τη στιγμή θα έλεγα ότι βρίσκονται σε μια εξαιρετική στιγμή της πορείας τους κάτι που το έδειξαν και με την παρουσία και εμφάνισή τους στο Hellfest. Ήταν καλοί, με ωραίο στήσιμο πάνω στη σκηνή και καλό ήχο. Ωστόσο να αναμενόμενα προηχογραφημένα μέρη πάντα θα με ενοχλούν. (ΑΚ)



Some Extras
Παρακάτω παραθέτουμε όσα (λίγα) είδαμε από διάφορες άλλες εμφανίσεις κατά τη διάρκεια της μέρας, τις οποίες δεν παρακολουθήσαμε στο σύνολό τους, αλλά αποσπασματικά.

Fueled By Fire:



Οι Fueled By Fire στηρίζονται σε riff που έχουν παιχτεί πολύ καλύτερα από τους Sepultura και τους Kreator και γενικά παίζουν ένα τυποποιημένο thrash που δεν προσφέρει κάτι ιδιαίτερο σε έναν άνθρωπο που δεν προσδιορίζεται ως thrasας, όσο κι αν αποδίδουν άρτια επί σκηνής. Κάπου στη μέση την έκανα...

Toxic Holocaust: Πραγματικά καλοστημένο το show των Toxic Holocaust, με το τρίο να αποδίδει ομοιογενώς και με αρκετή ενέργεια τα τραγούδια του. Παρακολούθησα ένα σημαντικό μέρος της εμφάνισής τους και ήταν αρκετά ικανοποιητικοί.

Royal Thunder:



Βλέποντας μόνο δύο τραγούδια στο τέλος της εμφάνισης των Royal Thunder μετάνιωσα που δεν το πήρα απόφαση νωρίτερα να πάω να τους τσεκάρω, καθώς φαινόντουσαν εξαιρετικοί.

Kvelertak:



Η βόλτα μας από το Warzone για να δούμε λίγο από τους πάντα εντυπωσιακούς Kvelertak κράτησε λίγο, καθώς ο χώρος ήταν ασφυκτικά γεμάτος και η πρόσβαση σε σημείο για να υπάρχει ικανοποιητική ορατότητα μάλλον δύσκολη. Στα δύο κομμάτια που παρακολουθήσαμε η μπάντα τα έσπαγε κανονικά, ως συνήθως.

1st Day Awards:

Καλύτερη εμφάνιση: Iron Maiden
Πιο αδιάφορη εμφάνιση: Rob Zombie
Ευχάριστη έκπληξη: Slayer
Κατώτεροι του αναμενομένου: Sabaton

Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com - Αντώνης Κονδύλης
  • SHARE
  • TWEET