Ντίνος Σαδίκης: «Δύσκολο τερέν η ομαδικότητα με τόσα "εγώ" που κυκλοφορούνε μέσα μας»

Ο Ντίνος Σαδίκης ανήκει σ’ εκείνους τους δημιουργούς για τους οποίους η μουσική υπήρξε πάντοτε ένα περιβάλλον ζύμωσης, ανατροπής, εξερεύνησης, έκπληξης. Κοιτάζοντας τη διαδρομή του, θαρρείς πως ποτέ δεν τον ενδιέφερε η δισκογραφική ποσότητα. Το πρώτο του ηχητικό αποτύπωμα ακούμε το 1989, όταν κυκλοφόρησε από την Penguin ο μοναδικός, ομώνυμος full length δίσκος των Εν Πλω, ο οποίος αποτελεί έως σήμερα σημείο αναφοράς για πολλούς από εμάς. Το 1994 κυκλοφορεί, με το όνομά του, το άλμπουμ "Μολυβένιες Ιστορίες" (Μύλος), ενώ σχεδόν δέκα χρόνια αργότερα το 2005 μάς παρουσιάζει "Το Γέλιο Των Πολλών" από την Lazy Dog Records και το 2015 "Το Γέλιο Των Πολλών ΙΙ" από την Labyrinth Of Thoughts. Κυκλοφορούν επίσης και δύο επτάιντσα, το πρώτο το 1991 με το fanzine "Στις Σκιές Του Β'23" περιλαμβάνον την διασκευή στο τραγούδι του Μάρκου Βαμβακάρη "Αντιλαλούν Δυο Φυλακές", και το δεύτερο το 1996 από την Tsalapetinos Productions, περιέχον τα τραγούδια "Και Λοιπόν Τί;" των Εν Πλω και "Είχα Έρωτες" & "Τα Σημάδια Μου" στα οποία ο ίδιος υπογράφει την μουσική και τους στίχους.  Μέσα σ' αυτά τα χρόνια πορείας, ο Σαδίκης συνεργάζεται με τους Ντουέντε, Επισκέπτες, Γιάννη Αγγελάκα, ενώ οι ολιγάριθμες εμφανίσεις του σε διάφορα festivals και μουσικές σκηνές παραμένουν άκρως εκρηκτικές, εμποτισμένες από την προσωπικότητα, την ενέργεια και το ιδιαίτερο ύφος του.

Στα πλαίσια του SKG Festival, το Σάββατο 10 Φλεβάρη, ο Ντίνος Σαδίκης θα ανέβει στην σκηνή του Gagarin κι εμείς θα έχουμε την ευκαιρία να περιηγηθούμε στο μουσικό του παρελθόν, το οποίο -πιθανότατα- θα συναντήσει το παρόν, στις συγχορδίες τραγουδιών της καινούργιας δουλειάς που ετοιμάζει. Μέχρι τότε, ο ίδιος εξηγεί πού οφείλονται οι πολυετείς καθυστερήσεις ανάμεσα στις κυκλοφορίες των δίσκων του, πόσο σημαντική παραμένει η μουσική δημιουργία της παρέας, πόση -τελικά- είναι η διαφορετικότητα ανάμεσα στον μπαγλαμά του Μάρκου Βαμβακάρη και στην ηλεκτρική κιθάρα των Velvet Underground.

Αν και γεννημένος στου Ζωγράφου, κατοικείς στη Θεσσαλονίκη. Μετά από τόσα χρόνια που ζεις εκεί, τί το ιδιαίτερο έχει αυτή η πόλη για σένα;

Έχει τους φίλους μου. Έχει πιο ανθρώπινη επικοινωνία. Κατεβαίνεις στο κέντρο κι όλο και κάποιον θα πετύχεις. Όλα κινούνται σε πιο αργούς ρυθμούς. Έχει την Άνω Πόλη και την υπέροχη Νέα Παραλία για ατέλειωτες βόλτες. Γενικά όλα συμβαίνουν σε πιο μικρές κλίμακες. Με αρέσει!

Στην εμφάνισή σου του Σαββάτου η περιήγηση στο μουσικό σου παρελθόν θα μας αποκαλύψει νέα τραγούδια που πρόκειται να κυκλοφορήσουν σ’ έναν επικείμενο δίσκο;

Έτσι κι αλλιώς αυτόν τον καιρό δουλεύουμε πάνω σε νέο υλικό για καινούργιο δίσκο. Ελπίζω ότι θα προλάβουμε να έχουμε ένα-δυο τραγούδια από αυτά έτοιμα να παίξουμε στο Gagarin το βράδυ του Σαββάτου.

Κάθε δέκα -περίπου- χρόνια κυκλοφορείς κι από έναν δίσκο. Έχουμε μείνει στο "Γέλιο Των Πολλών ΙΙ". Με τί έχουν να κάνουν αυτές οι πολυετείς καθυστερήσεις;

Με μια τάση που έχω να ρεμβάζω κατά τη διάρκεια της διαδρομής προς τον στόχο. Αν δω κάτι ενδιαφέρον ενθουσιάζομαι και κατεβαίνω να το ψάξω, να συμμετέχω, να αποπλανηθώ. Το ένα φέρνει τ’ άλλο κι έτσι βαδίζω σε τεθλασμένες πορείες. Το ξέρω ότι δεν διαθέτω τον ψυχαναγκασμό της στοχοπροσήλωσης, που είναι βασικό στοιχείο μιας σταθερής επαγγελματικής πορείας, αλλά δεν μπορώ να κάνω κι αλλιώς. Ο κάθε άνθρωπος έχει τον τρόπο του, τους ρυθμούς του για να βρίσκει την ισορροπία του. Κι εγώ είμαι τελικά ένας δημιουργικός τεμπέλης.

Ετοιμάζεις κι ένα βιβλίο ήδη από το 2012, αν δεν κάνω λάθος. Τί πραγματεύεται και πότε τελικά θα έχουμε τη χαρά να το διαβάσουμε;

Είναι μια ιστορία για τους Εν Πλω και την εποχή τους, μέσα από τη δικιά μου ματιά. Έτσι όπως την έζησα. Θα συνοδεύεται από ανέκδοτο ηχητικό και οπτικό υλικό. Τώρα για το πότε θα τελειώσει, όσο ζω ελπίζω.

Μου αφήνεις την αίσθηση ενός μουσικού νομά. Αλλάζεις σχήματα, συνεργάζεσαι με νέους ανθρώπους, επιστρέφεις στις παλαιές σου μουσικές οικογένειες. Θεωρείς πως μια πιο μόνιμη κατάσταση θα σε εγκλωβίσει ή βαριέσαι την επανάληψη;

Γενικά δεν νοιώθω ότι απειλούμαι από τέτοιες περιπτώσεις. Η επανάληψη βέβαια δεν είναι και το καλύτερό μου. Από την άλλη, άμα περνάω καλά μπορεί να χαλαρώνω και σε πιο μόνιμες καταστάσεις, χωρίς να θεωρώ ότι εγκλωβίζομαι σ’ αυτές. Όπου κι αν είμαι πάντως, ψάχνω ενστικτώδικα να βρω τους τρόπους που θα κάνουν τα πράγματα πιο ενδιαφέροντα. Πιο φωτεινά.

Είσαι από εκείνους που φτιάχνουν μουσική μέσα στην παρέα. Πόσο σημαντική είναι η ομάδα, η παρέα κατά τη μουσική δημιουργία;

Είναι αλήθεια ότι αισθάνομαι πιο άνετα μέσα σε μια παρέα φίλων που παίζουν μουσική. Γιατί σαν παιχνίδι το βλέπω όλο αυτό με τη μουσική δημιουργία. Αν χάσεις την παιδικότητά σου, την αφέλεια, τη χαζομάρα αν θέλεις στην προσέγγιση των πραγμάτων, το 'χασες. Το παιχνίδι είναι γενικά χαμένο από τη στιγμή που θα πάρεις τον εαυτό σου στα σοβαρά.

Αυτή η έννοια της ομαδικότητας, που χάνεται όλο και περισσότερο, ίσως να αποτελούσε το εργαλείο, ώστε οι άνθρωποι να γίνονταν περισσότερο άνθρωποι και λιγότερο ατομιστές, συμβάλλοντας στην ευρυθμία της κοινωνίας;

Δύσκολο τερέν η ομαδικότητα με τόσα «εγώ» που κυκλοφορούνε γύρω μας και μέσα μας. Αξίζει όμως τον κόπο και την ενέργεια που χρειάζεται για να το παλέψεις. Όποτε λειτουργεί η συντροφικότητα γίνονται απίστευτα πράγματα. Το έχω δει να συμβαίνει. Το ξέρω. Εκείνο που πραγματικά με εξοργίζει είναι η απάντηση «εγώ έτσι είμαι». Πέφτεις πάνω σε τοίχο. Τρως πόρτα. Κι εδώ που τα λέμε σαν κοινωνία έχουμε, πάντα είχαμε, χαμηλή την αίσθηση της συλλογικότητας. Της συνυπευθυνότητας. Πάντα «κάποιος άλλος φταίει». Αυτή είναι η ιστορία μας. Και το «να πεθάνει ο γάιδαρος του γείτονα» είναι ένα πρόβλημα που πρέπει να το κοιτάξουμε. Κυρίως μέσα μας. Εκεί δίνονται οι πραγματικές μάχες. Τελικά βρίσκω τη σύνθεση πιο συναρπαστική από τη ρήξη.

Από το 2016 «φεύγουν» πολλοί άνθρωποι της μουσικής και των τεχνών. Αυτός ο 'κενός' χώρος που δημιουργείται θα καλυφθεί από το «νέο αίμα» ή θεωρείς ότι ο τρόπος που μεγαλώνουν οι τωρινές γενιές έχει ως άξονα την κατανάλωση του έτοιμου, παρά τον προσωπικό μόχθο για την δημιουργία του 'νέου';

Μια χαρά μεγαλώνουν οι τωρινές γενιές. Είδαμε και τους παλιούς. Γενικά έχουμε μια τάση να μυθοποιούμε το παρελθόν. Σίγουρα τα πράγματα, οι σχέσεις και τα ερεθίσματα είναι σήμερα πιο περίπλοκα από παλιά. Όμως αυτός είναι ο κόσμος μας, μέσα σ’ αυτόν θα λειτουργήσουν και θα τον κάνουν και καλύτερο. Χωρίς τα κόμπλεξ και τις ιδεοληψίες του παρελθόντος. Κάθε γενιά είναι καλύτερη από την προηγούμενη και να ξέρεις, το καλό δουλεύει πάντα υπόγεια κι αθόρυβα. Χωρίς φανφάρες και παράτες. Και προσωπικός μόχθος υπάρχει και τα «ετοιματζίδικα» πάντα υπήρχαν. Κι ο κενός χώρος θα καλυφτεί. Γιατί η φύση ως γνωστόν μισεί το κενό.

Από το ρεμπέτικο του Μάρκου και το rock των Doors, μέχρι τα Μαύρα Τηγάνια, τους Εν Πλω, τους Ντουέντε, τους Επισκέπτες, πλέεις σε νέες θάλασσες δίχως σταματημό. Τελικά, πόσο διαφορετική είναι στ’ αλήθεια η μουσική και πόσο σημαντικό είναι να συντονίζεις αυτήν τη διαφορετικότητα κατά τη δημιουργία;

Όταν ακούς τη μουσική χωρίς ωτοασπίδες ή εγκεφαλικά φίλτρα αλλά απλά με την καρδιά σου, τότε δεν υπάρχει διαφορετικότητα. Τη συγκίνηση και την αναστάτωση που μου προκαλεί ένα ρεμπέτικο του Μάρκου τη συναντώ και σε μια ψυχεδέλεια των Velvet. Είναι θέμα προσέγγισης. Όσο πιο καθαρός, πιο ανοιχτός πηγαίνεις προς τα πράγματα τόσο μεγαλύτερες εκπλήξεις σε περιμένουν. Κι όταν έχεις κατακτήσει αυτόν τον τρόπο όλα τ' άλλα έρχονται από μόνα τους. Δεν νοιώθω ότι συντονίζω κάποια διαφορετικότητα κατά τη δημιουργία. Κάθε τραγούδι οφείλει να είναι συνεπές προς τον εαυτό του. Αυτό είναι το στοίχημα και τίποτε άλλο.

Από ό,τι έχεις γράψει και γνωρίζουμε, αλλά και από εκείνα που δεν έχουν ακόμα κυκλοφορήσει, ποιους στίχους σου θα διάλεγες που αφορούν την κοινωνία του σήμερα;

«Πρωτοσέλιδα ανεμίζουν
ανυπόφορες φατσούλες
με τα μάτια σελοφάν
δυο ρόζ καρδούλες.
Στο γυαλί λαμποκοπάνε
με επίστρωση χρυσάφι
το γυμνό μου διαβατήριο και νάρκη.
Στο κενό που εξουσιάζουν
τα κρεβάτια γνωριμίας
κλειδαρότρυπα στο γκλάμουρ της ανίας.
Δεν υπάρχουν σταχτοπούτες
δεν υπάρχουν βασιλιάδες
δεν υπάρχουνε ψυχές χωρίς ραγάδες»