Mother Turtle: «Οι συμβιβασμοί κι οι συντηρητισμοί δεν αφορούν τη Χελώνα»

Εδώ στο Rocking.gr δεν κρύψαμε ποτέ την αγάπη μας για τους Mother Turtle, τόσο για τις εξαιρετικές δισκογραφικές τους δουλειές όσο και για τον ειλικρινή και ιδιαίτερο τρόπο που βλέπουν τα πράγματα. Ήταν από πάντα προφανές ότι αυτή είναι μια μπάντα που ποτέ δεν θα μπορούσε να φτιάξει «τείχη» - οποιουδήποτε είδους - γύρω από τον εαυτό της και, αν μη τι άλλο, το νέο τους πέμπτο full length "ΜΤV" είναι και η πιο τρανή απόδειξη ως τώρα: ένα υπέροχο άλμπουμ που στρέφεται στα εναλλακτικά 90s και συγκεντρώνει ένα σωρό εξαιρετικούς καλεσμένους.

Την προηγούμενη φορά που συνομίλησα με τον κιθαρίστα Κώστα Κωνσταντινίδη έπειτα από το εξαιρετικό "Three Sides To Every Story" ήταν μια συζήτηση εφ’ όλης της ύλης την οποία αξίζει να διαβάσει κανείς για μια γενική εικόνα της ταυτότητας των Mother Turtle. Αυτή την φορά, δεδομένης και της σημαντικής στροφής στον ήχο τους, αποφασίσαμε να εστιάσουμε περισσότερο στο παρόν project. Ο Κώστας, κρυστάλλινος, χειμαρρώδης και όπως πάντα με πηγαίο χιούμορ, αποτελεί εγγύηση για μια καλή συζήτηση!

Κώστα σε καλωσορίζω ξανά στο rocking.gr και τα συγχαρητήρια μου για το "MTV"! Μια που το συγκεκριμένο άλμπουμ εκφράζει μια σημαντική αλλαγή κατεύθυνσης για τους Mother Turtle, θα έλεγες ότι η ανυπομονησία σας για τις αντιδράσεις του κοινού είναι μεγαλύτερες από κάθε άλλη φορά;

Καλώς σας βρήκαμε και πάλι και ευχαριστούμε πολύ! Φυσικά και υπήρχε ανυπομονησία να το μοιραστούμε με τον κόσμο, όπως κάθε φορά. Το διαφορετικό σε αυτήν την περίπτωση είναι πως ακριβώς λόγω της αλλαγής στον ήχο πιθανότατα θα το ακούσουν και άνθρωποι που δεν ασχολήθηκαν και δεν ασχολούνται με το progressive ιδίωμα. Από την άλλη θα το ακούσουν και άνθρωποι που ασχολούνται κυρίως με το progressive ιδίωμα και μας έχουν γνωρίσει ως ένα γκρουπ που κινείται σε αυτόν τον χώρο, οπότε και εκεί θα έχει ενδιαφέρον να δούμε αντιδράσεις.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: πότε και πως προέκυψε η ιδέα για ένα άλμπουμ με πολλαπλούς guests-τραγουδιστές και πόσο δύσκολη ήταν η υλοποίηση του;

Θα ξεκινήσω την απάντηση από το δεύτερο σκέλος, απαντώντας μονολεκτικά. Πολύ. Υπήρχε ένα αρχικό χρονοδιάγραμμα που έλεγε ότι οι ηχογραφήσεις θα πρέπει να ξεκινήσουν τον Μάρτιο του ’22 και ο δίσκος θα έπρεπε να κυκλοφορήσει Οκτώβρη-Νοέμβρη του ίδιου έτους. Το ταξίδι από το να αποφασίσουμε ποιοι καλεσμένοι θα ταίριαζαν στο κάθε κομμάτι, μέχρι αυτοί να δεχτούν να συμμετέχουν, να βρουν διαθέσιμο χρόνο, να γράψουν στίχους και μελωδίες, καθότι είχαν πλήρη καλλιτεχνική ελευθερία σε αυτό, και τελικά να ηχογραφήσουν, ήταν πραγματικά μακρύ. Οι περισσότεροι καλεσμένοι δεν μένουν καν στην Θεσσαλονίκη (κάποιοι ούτε καν στην Ελλάδα…), οπότε το να συγχρονίσουμε τις διαθέσιμες ώρες του στούντιο, τα ωράρια 8 διαφορετικών καλεσμένων, συν τα ωράρια των μελών της μπάντας, που και αυτά ζουν και εργάζονται σε διαφορετικές πόλεις, ήταν ένας άθλος.

Η ιδέα για τους καλεσμένους προέκυψε από μία ανάγκη και από μία συνειδητή απόφαση. Η ανάγκη ήταν πως θέλαμε ο διάδοχος των "Zea Mice" και "Three Sides To Every Story" να έχει στίχους και φωνητικά και η συνειδητή απόφαση ήταν αυτή που αφορούσε τις δικές μου φωνητικές αδυναμίες και την παραδοχή ότι δεν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω φωνητικά στις απαιτήσεις των κομματιών που γράψαμε. Τα κομμάτια από την άλλη μεταξύ τους είχαν αρκετές διαφορές στο ύφος, έτσι και είπαμε να δοκιμάσουμε και διαφορετικές χροιές και φωνές.

Συνθετικά τα '90s ήταν η δεκαετία που θέλαμε να επικεντρωθούμε, όχι όμως τόσο από νοσταλγία, όσο από την πλευρά του πως θα μπορούσαμε να εξελίξουμε τις επιρροές αυτές και να τις φέρουμε στα μέτρα μας

Στροφή σε πιο παραδοσιακές μορφές songwriting - φόρος τιμής στις 90s επιρροές - διαφορετικοί τραγουδιστές: αυτοί διαισθάνομαι ότι είναι οι τρεις βασικοί πυλώνες πίσω από την δημιουργία του "MTV". Συμφωνείς; Κι αν ναι, ποιος από τους τρεις ήταν ο πιο κυρίαρχος, αυτός που σας ενέπνευσε περισσότερο στην σύνθεση του;

Έτσι ακριβώς είναι Αντώνη. Τα 90s είναι μια δεκαετία που προσωπικά επιστρέφω συχνά, τόσο ακούγοντας τους πραγματικά ατελείωτους καλούς δίσκους που βγήκαν τότε, αλλά παράλληλα μελετώντας σε ερευνητικό επίπεδο, λόγω σπουδών, και περισσότερες πτυχές της ποπ κουλτούρας της εποχής. Για την γενιά των 40ρηδων που ανήκουμε, τα 90s ήταν η περίοδος των πρώτων μουσικών εξερευνήσεων, αλλά και προσωπικών αναζητήσεων, ανακάλυψης του εαυτού μας αν θες, μέσα σε μια «αναλογική» ακόμα εφηβεία. Το δορυφορικό Mtv, τα μουσικά περιοδικά της εποχής, η ανταλλαγή κασετών, η κυριαρχία του CD format υπήρξαν παράθυρα στον κόσμο, σε μία περίοδο που το διαδίκτυο έκανε ακόμα τα πρώτα του βήματα στα σπίτια μας. Οπότε, συνθετικά τα 90ς ήταν η δεκαετία που θέλαμε να επικεντρωθούμε, όχι όμως τόσο από νοσταλγία, όσο από την πλευρά του πως θα μπορούσαμε να εξελίξουμε τις επιρροές αυτές και να τις φέρουμε στα μέτρα μας. Οπότε ως τίτλος το "MTV" συμπυκνώνει όλα τα παραπάνω και αποτελεί ταυτόχρονα και ένα λογοπαίγνιο, αφού είναι και ο πέμπτος μας δίσκος (V στα λατινικά) και μαζί με τα αρχικά του ονόματος της μπάντας μας δίνει το MTV.

Κάποιοι guests είναι σαφώς γνωστότατοι στο κοινό, κάποιοι ίσως λίγο λιγότερο. Θα μπορούσες εν τάχει να μας παρουσιάσεις αυτούς και τα βασικά τους σχήματα; Εγώ για παράδειγμα δεν γνώριζα ότι στην Ελλάδα έχουμε τέτοιο "συγγενή" του Eddie Vedder...

Είμαι σίγουρος ότι ο Πάνος θα χαρεί απίστευτα όταν ακούσει τον χαρακτηρισμό. Ας αρχίσουμε από τον Πάνο Δούκα λοιπόν, ο οποίος στο "Last Reverie" μας δίνει ίσως την πλέον Seattle 90ς ερμηνεία του δίσκου. Είναι ο frontman των blues rockers Full House αλλά και των Marvellous Bastards, που κινούνται στον χώρο του funk/rock. Αφού ξεκινήσαμε από το τελευταίο κομμάτι του δίσκου, ας το πάμε ανάποδα, επειδή είμαστε θεωρητικά prog μπάντα, νομιμοποιούμαστε να το κάνουμε ξέρω γω. Στο "Open Veins" έχουμε τον Κώστα Μαργαρίτη (Cons Marg) που αυτή τη στιγμή τραγουδάει στους Hail Spirit Noir και παλιότερα υπήρξε και μέλος των συντοπιτών prog metallers Until Rain. Στο "Bystander Effect" βρίσκουμε στο μικρόφωνο την απίστευτη περίπτωση της Χρύσας Τσαλταμπάση (μέλος των Spineless και με συμμετοχές σε πάρα πολλές άλλες κυκλοφορίες), η οποία και έχει μια χαμαιλεόντεια φωνή, περνώντας με άνεση μεταξύ μουσικών ειδών και φωνητικών τεχνικών. Το έτερο κορίτσι της παρέας, η Μελιάνα Καρτά με την βελούδινη χροιά της απ’ όσο γνωρίζω δεν τραγουδάει σταθερά με κάποιο σχήμα, ωστόσο μπορεί κανείς να την ακούσει στην πολύ ενδιαφέρουσα κυκλοφορία των Lobak Minority, ενός trip hop project στο οποίο συμμετείχε μαζί με τον Mars Blackbird αλλά και τον Γιώργο Μπαλτά μεταξύ άλλων. Στο "Reasons" έχουμε τον Γιάννη Βογιατζή (Jon Voyager) των αγαπημένων φίλων Need, με τους οποίους και έχουμε μοιραστεί την σκηνή. Ο Γιάννης έντυσε το τραγούδι με το δικό του στιλ και χάρισε και ένα άκρως κολλητικό ρεφραίν. Στο "Always a Waterfall" ο Πρόδρομος Γιαγκόπουλος (Moss Doe) των alt rockers Jane Doe με την χαρακτηριστική ένρινη χροιά του συμμετέχει στο επίσης πιο alternative κομμάτι του άλμπουμ. Ο Τρύφωνας Μπαϊτσης των alt proggers The Incident και μεγάλος φαν των Alice in Chains, συμμετέχει στο "The Great Unknown", την πιο straight rock σύνθεση του MTV. Ενώ τέλος ο Αριστοτέλης Μαυρόπουλος (Mars Blackbird, Εva Faust, Woodghost μαζί με τον Κώστα Κοφίνα) είναι μια πολυσχιδής καλλιτεχνική προσωπικότητα με συμμετοχές σε πολλά και διάφορα projects.

Θα πάω πίσω στην προηγούμενη μας συνέντευξη, θα πάρω δύο σημεία που μοιάζουν ακόμα πιο επίκαιρα στο σήμερα και θα ζητήσω σχολιασμό. Πρώτον, τότε μας ανέφερες για κάποιο project που θα κυκλοφορούσατε σε Alice In Chains/Rage Against The Machine ύφος. Μήπως ακούμε κάποιο από αυτό το υλικό στο "MTV";

Ακούμε ακριβώς αυτό το υλικό. Η αρχική ιδέα αφορούσε ένα side project σε αυτό το στιλ, που θα κάναμε με τον Μπαλτά και τον Φιλοπέλου το 2018. Κάποιες από τις ιδέες λοιπόν που βρίσκονται στο "MTV" ξεκίνησαν από τα προπανδημικά sessions του 2018. Τελικά κατά την διάρκεια των sessions εκείνων προέκυψαν και οι ιδέες που μπήκαν στο "Three Sides to Every Story" και μετά λόγω πανδημίας το project εγκαταλείφθηκε. Μάλιστα το πρώτο που είχε ηχογραφηθεί τότε στην φάση της προ-παραγωγής είναι πλέον και το εισαγωγικό κομμάτι του άλμπουμ, το "Suicidal Hornets" και όταν το γράψαμε σκοπεύαμε από τότε ακόμα να το δώσουμε στον Αριστοτέλη να το τραγουδήσει. Άλλα κομμάτια που υπήρχαν από τότε είναι το "Great Unknown", "Last Reverie" και "Οpen Veins".

Η αλήθεια είναι πως προβληματιστήκαμε για το αν θα τα βγάλουμε ως Mother Turtle ή με κάποιο άλλο όνομα, αφού το στιλ ήταν εντελώς διαφορετικό, ωστόσο αποφασίσαμε να πατήσουμε το κουμπάκι «Xελωνοποίηση» που βρίσκεται στην μαγική κονσόλα του Κώστα και να επιχειρήσουμε να τα φέρουμε πιο κοντά στο ύφος των Mother. Φωνάξαμε και τους έτερους τρεις Καππαδόκες (Κιουρντζιάδη, Προδρομίδη και Θεοδωρόπουλο) που έλειπαν από το Three Sides και είχαμε ένα άτυπο «reunion” της Χελώνας.

Το "MTV" είναι όντως μια απόδειξη ότι διάθεση συνεργασίας υφίσταται και όσο περνάει ο καιρός γίνεται ακόμα εντονότερη, καθώς βλέπουμε αρκετές guest συμμετοχές σε ελληνικούς δίσκους

Και δεύτερον, είχαμε συζητήσει τότε για το πως η Χελώνα δρα και σκέφτεται ως κολεκτίβα. Είναι το "MTV" ένα βήμα βαθύτερα προς αυτή την κατεύθυνση; Η δημιουργία του αφορούσε περισσότερο την διερεύνηση των δικών σας καλλιτεχνικών ορίων ή αποτελεί τρόπον τινά και μια "επίδειξη" των πραγμάτων που μπορεί να κάνει η "σκηνή";

Η δράση της Χελώνας ως «κολεκτίβας» δεν άλλαξε είναι η αλήθεια. Μπορεί εγώ ο Μπαλτάς και ο Φιλοπέλου να αποτελούμε τον βασικό πυρήνα του γκρουπ, ωστόσο πάντα η πόρτα είναι ανοιχτή για όλα τα υπόλοιπα μέλη, όταν νιώθουν ότι μπορούν λόγω υποχρεώσεων και θέλουν να συνεισφέρουν ενεργά στο αποτέλεσμα. Τώρα όσον αφορά την «σκηνή» είναι μεγάλη και δαιδαλώδης η κουβέντα. Δεν νομίζω ότι η σκηνή, η όποια σκηνή, στο μουσικό-καλλιτεχνικό κομμάτι της έχει έλλειψη διάθεσης συνεργασίας. Κατά την γνώμη μου ποτέ δεν είχε έλλειψη καλής διάθεσης. Αλλά δυστυχώς σκηνή δεν είναι μόνο τα συγκροτήματα. Είναι τα έντυπα περιοδικά, τα webzines, τα fanzines παλιότερα, τα venues, οι promoters, οι ανεξάρτητες δισκογραφικές, τα στούντιο και φυσικά το κοινό που στηρίζει το όλο πράγμα. Το "MTV" είναι όντως μια απόδειξη ότι διάθεση συνεργασίας υφίσταται και όσο περνάει ο καιρός γίνεται ακόμα εντονότερη, καθώς βλέπουμε αρκετές guest συμμετοχές σε ελληνικούς δίσκους. Από την άλλη για παράδειγμα, εδώ στην Θεσσαλονίκη πάσχουμε απίστευτα από έλλειψη συναυλιακών χώρων, ειδικά για συγκροτήματα όχι τόσο γνωστά ή που κάνουν τα πρώτα τους βήματα και θέλουν έναν μικρό-μεσαίο χώρο για να παρουσιάσουν την μουσική τους. Αυτό είναι κάτι που αποδυναμώνει την καλλιτεχνική ισχύ της σκηνής και οδηγεί μάλιστα και σε αδιέξοδα, αλλά ακόμα και σε έλλειψη διάθεσης για να συνεχιστεί ένα γκρουπ.

Αν και το progressive rock έχει συνδεθεί στην συνείδηση αρκετών ακροατών ως φορέας ελιτισμού, προτιμώ να πειράξω λίγο τον όρο και να πω ότι κυρίως το prog rock εμπεριέχει τον εκλεκτικισμό παρά τον ελιτισμό

"MTV" και progressive rock ελιτισμός: πρόκειται για ένα γενναίο χτύπημα εκ των έσω; Ανησυχήσατε ποτέ πως μπορεί να υπάρξουν prog ακροατές σας που θα στραβώσουν γνήσια όταν ακούσουν την Χελώνα να παίζει alternative και grunge τραγούδια;

Καμία ανησυχία, προσμονή και περιέργεια περισσότερο. Αν και το progressive rock έχει συνδεθεί στην συνείδηση αρκετών ακροατών ως φορέας ελιτισμού, προτιμώ να πειράξω λίγο τον όρο και να πω ότι κυρίως το prog rock εμπεριέχει τον εκλεκτικισμό παρά τον ελιτισμό. Και αυτό γιατί ανέκαθεν τολμούσε να συμπεριλάβει ετερόκλητα στοιχεία, τα οποία συνήθως οι ακροατές δεν είχαν και τόσο μεγάλο πρόβλημα να δεχτούν. Μπορεί με το πέρασμα του χρόνου να λειάνθηκαν κάπως οι αιχμηρές προτάσεις και να υπάρχει ένας συμβιβασμός και ένας συντηρητισμός από πλευράς μιας μερίδας ακροατών του ιδιώματος, ωστόσο αυτό, για μπάντες όπως την Χελώνα τουλάχιστον, δεν μας αφορά και ιδιαίτερα.

Υπάρχει κάποιο τραγούδι/κατεύθυνση μέσα στο "MTV" που να σας κάνει να λέτε "Αυτό, ναι! Θέλουμε να γράψουμε ολόκληρο δίσκο σε αυτό το στυλ.";

Aπ΄όσο θυμάμαι όχι. Ωστόσο, οι πιο «παρατηρητικοί» ακροατές του γκρουπ θα έχουν σίγουρα καταλάβει ότι ανά δύο δίσκους αλλάζουμε και στιλ σε μεγάλο βαθμό. Τα πρώτα δύο άλμπουμ ήταν πιο κοντά στα 70ς και στις εκεί επιρροές μας, τα επόμενα δύο ήταν ορχηστρικά και πιο αυτοσχεδιαστικά, ενώ το "MTV" είναι song oriented με αναφορές στα 90ς. Οπότε δεν είναι κάποιο κομμάτι, αλλά το ίδιο το "MTV" ως δίσκος. Και αν θελήσουμε να είμαστε επομένως συνεπείς στην ακολουθία των δίσκων, το επόμενο θα είναι επίσης song oriented. Προς ποια κατεύθυνση όμως;

Ποιος τελικά είναι πιο τολμηρός και ρηξικέλευθος το 2022, πχ ο Kendrick Lamar ή οι Dream Theater;

Αν εξαντλήσω την αυστηρότητα μου - και ειδικά ως κάποιος που γενικώς αντιπαθεί τα revivals - θα έλεγα ότι όταν μια μπάντα στρέφεται στο παρελθόν και στις επιρροές της, αναγκαστικά θυσιάζει ένα μεγάλο μέρος των ρηξικέλευθων πραγμάτων που μπορεί να δημιουργήσει. Θα ήθελα την άποψη σου.

Κι εδώ σηκώνει μεγάλη κουβέντα για την έννοια του «ρηξικέλευθου» και για το ποιος τελικά είναι πιο τολμηρός και ρηξικέλευθος το 2022, πχ ο Kendrick Lamar ή οι Dream Theater; Ακόμα και όλοι αυτοί ποτέ δεν έκρυψαν τις επιρροές τους, το αντίθετο μάλιστα. Τις αφομοίωσαν και τις εξέλιξαν ακόμα και όταν επρόκειτο για εξόφθαλμα «δάνεια». Θα πρέπει να κουοτάρω εδώ και την γνωστή ρήση του Νεύτωνα πως είδε μακρύτερα «επειδή στεκόταν στους ώμους γιγάντων». Που κι αυτή η ρήση ακόμα είναι παλιότερη και ο Νεύτωνας την δανείστηκε. Είναι πολυπαραγοντική η δημιουργική διαδικασία και πάντα ένας δίσκος είναι μια πρόκληση. Συνεχίζω πάντως να πιστεύω και να λέω ότι αν κάποιος μας παρομοιάσει με κάποια από τα ιερά τέρατα που μας επηρέασαν, εγώ θα πω ένα ευχαριστώ πολύ, τιμή μας.

Δεν είχα ακόμα την δυνατότητα να διαβάσω τους στίχους, θα ήθελες να μας δώσεις κάποια στοιχεία για το τί πραγματεύονται; Υπάρχουν κάποια θεματικά patterns που σας απασχολούν;

Οι στίχοι κατά πλειοψηφία στον δίσκο είναι γραμμένοι από τους καλεσμένους τραγουδιστές. Και αυτό αφορούσε την καλλιτεχνική ελευθερία έκφρασης του καθενός, αφού θα ήταν κρίμα να περιορίσουν τις εκφραστικές τους δυνατότητες και τις τεχνικές τους σε ήδη έτοιμους στίχους και αριθμό λέξεων και συλλαβών. Σε όσα κομμάτια συμμετείχα και εγώ επικουρικά στους στίχους ("Last Reverie", "Reasons", "Open Veins") δεν μπορώ να πω ότι πάτησα σε κάποιο ιδιαίτερο μοτίβο. Να πω όμως για το "Open Veins" πως είναι επηρεασμένο και βασισμένο ένα βιβλίο του αγαπημένου Εντουάρντο Γκαλεάνο με τίτλο «Οι Ανοιχτές Φλέβες της Λατινικής Αμερικής» και πραγματεύεται την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και τις τεχνικές επιτήρησης που εφαρμόζονται «από τα πάνω». Γι’ αυτό και γράφω αυτολεξεί μία φράση από το βιβλίο την οποία και επαναλαμβάνει ο Κώστας στο φινάλε: «Those who hold the keys to our prison, are the ones who commit the crimes” σε ένα εντελώς Rage Against The Machine σημείο.

Το rock γενικά στην Ελλάδα, ανεξαρτήτως υποειδών, το βλέπω ως μια ομπρέλα που περικλείει έναν σκασμό διαφορετικών μεταξύ τους καλλιτεχνών

Και δύο πιο γενικές ερωτήσεις, αν δεν σε πειράζει. Καταρχάς, γνωρίζω πως είσαι πολύ ενεργός rock/metal ακροατής, θα ήθελα τις σκέψεις σου πάνω στα μουσικά τεκταινόμενα της τρελής τελευταίας τριετίας και πως βλέπεις το rock στην Ελλάδα γενικά. Μίλα ελεύθερα, μη μασάς τα λόγια σου!

Όπως όλοι είδαμε, η πανδημία επέφερε μεγάλο πλήγμα στον καλλιτεχνικό χώρο γενικότερα. Ας θυμηθούμε άλλωστε την σχετική προτροπή “Support Αrt Workers” που είχε κατακλύσει τα social media και αφορούσε τις απίστευτες δυσκολίες που αντιμετώπισε ο χώρος του πολιτισμού λόγω των περιορισμών και απαγορεύσεων. Η τελευταία τριετία ήταν μια sui generis περίοδος, στην οποία πολλοί καλλιτέχνες προσπαθούσαν ταυτόχρονα να επιβιώσουν και να δημιουργήσουν. Φυσικά όμως και η δημιουργία τελικά δεν σταμάτησε και είδαμε πολλούς και καλούς δίσκους να βγαίνουν από την εγχώρια παραγωγή. Το rock γενικά στην Ελλάδα, ανεξαρτήτως υποειδών, το βλέπω ως μια ομπρέλα που περικλείει έναν σκασμό διαφορετικών μεταξύ τους καλλιτεχνών. Είτε τραγουδάνε ελληνικά είτε σε οποιαδήποτε γλώσσα, η παραγωγή είναι πραγματικά μεγάλη και ενδιαφέρουσα. Τώρα όσοι επιμένουν να κλαίνε πάνω από «πτώματα» μουσικών ειδών, προφανώς και έχουν το δικαίωμα να το κάνουν, ωστόσο αυτό δεν αλλάζει την πραγματικότητα και την ασταμάτητη ανάγκη των ανθρώπων για έκφραση.

Και δεύτερον, ποια είναι η άποψη σου για όλα τα φρικτά πράγματα που συμβαίνουν κοινωνικά στην Ελλάδα και με ποιο τρόπο θεωρείς πως όλα αυτά είναι ικανά να επηρεάσουν στο μέλλον το πως σκέφτεστε την τέχνη σας;

Η άποψή μου δεν νομίζω να διαφέρει και πολύ από αυτή οποιουδήποτε πολίτη που κοιτάει και πέρα από την μύτη του. Μετά από μία παγκόσμια οικονομική κρίση και μία παραδειγματική τιμωρία της χώρας και τον διασυρμό της διεθνώς, μπήκαμε σε μια κατάσταση πανδημίας, με ένα κατεστραμμένο σύστημα υγείας, με ανεργία στα ύψη, με εργασιακή επισφάλεια, με βίαιη καταστολή, με κατευθυνόμενα ΜΜΕ. Και αν δεν έφταναν όλα αυτά, προστέθηκε και μια διαρκής απειλή πολέμου, είτε εδώ στην γειτονιά μας είτε με σενάρια πυρηνικού Αρμαγεδδώνα. Δεν κρύψαμε ποτέ ότι είμαστε πολιτικοποιημένοι και σίγουρα όλα αυτά δεν μας αφήνουν αδιάφορους. Ένα πρόσφατο βιβλίο ενός Αμερικανού φιλοσόφου φέρει τον υπότιτλο «τι απέγινε το κοινό καλό;”. Την εποχή του υπερεγώ και του ψηφιακού ναρκισσισμού οφείλουμε να το λάβουμε και αυτό κάποια στιγμή υπόψιν μας. Όσον αφορά την μπάντα, όσο μας δίνεται η δυνατότητα να δημιουργούμε, χωρίς να επιβαρύνουμε την καθημερινότητά μας, λογικά θα συνεχίσουμε να το κάνουμε. Και εννοείται πως όλα όσα συμβαίνουν περνάνε από το φίλτρο της καλλιτεχνικής δημιουργίας.

Υπάρχουν σκέψεις για το επόμενο βήμα; Θα έχετε τρίλεπτα ή 25λεπτα κομμάτια; Μήπως ήρθε η ώρα να παίξετε prog punk;

Βουλωμένο γράμμα διαβάζεις. Πολλά post-punk γκρουπ πλέον κινούνται στις παρυφές του prog, όπως οι Squid πχ και οι Black Country New Road. Δεν ξέρω αν θα μπορούσαμε να το πάμε προς τα εκεί, αλλά θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον. Επομένως είμαστε σε διαδικασία σκέψης φυσικά, αλλά πρώτα πρέπει να πάρουμε μία απόσταση από το "MTV" και την δυσκολία του εγχειρήματος του.

Για την ώρα λειτουργούμε λιγάκι σαν μια μίξη Ayreon και Shadow Gallery (από τα Lidl). Πολλοί καλεσμένοι, live στην χάση και στην φέξη

Σχέδια για live και προώθηση του "MTV";

Υπάρχουν σχέδια για μία συναυλία παρουσίασης του δίσκου. Όμως προκύπτουν οι αντικειμενικές δυσκολίες που περιέγραψα και παραπάνω. Αν ευθυγραμμιστούν οι πλανήτες και καταφέρουμε να έχουμε έναν ικανό αριθμό διαθέσιμων καλεσμένων που θα μπορούν συγκεκριμένη μέρα και ώρα να βρίσκονται σε ένα συγκεκριμένο μέρος, τότε νομίζω ότι θα έχουμε μια πολύ όμορφη βραδιά. Για την ώρα λειτουργούμε λιγάκι σαν μια μίξη Ayreon και Shadow Gallery (από τα Lidl). Πολλοί καλεσμένοι, live στην χάση και στην φέξη.

Θέλω να ευχαριστήσω θερμά για τον χρόνο σου και να ευχηθώ, ξανά, ό,τι καλύτερο προσωπικά και καλλιτεχνικά!

Εγώ ευχαριστώ πολύ Αντώνη για άλλη μια φορά και φυσικά το Rocking.gr για την φιλοξενία.