Τα 5+1 σύγχρονα Prog Albums που επηρέασαν τον ήχο των Mother Of Millions

Ο Κώστας Κωνσταντινίδης, κιθαρίστας των Mother of Millions, επιλέγει τα σύγχρονα prog άλμπουμ που τους επηρέασαν

29/09/2023 @ 10:32

Θεωρώ δεδομένο πως όποιος έχει μια επιδερμική σχέση με την ελληνική σκηνή, όχι απλά γνωρίζει αλλά εκτιμάει τους Mother Of Millions και τις υπέροχες μουσικές τους, και δεν είναι υπερβολή να ισχυριστεί κάποιος ότι ανήκουν πλέον στις ηγετικές εγχώριες μπάντες, όχι μόνο στο χώρο του progressive rock/metal.

Η προσθήκη τους ως opening act των σπουδαίων Riverside με έκανε να σκεφτώ τι συνδέει τις δυο μπάντες και σχεδόν αβίαστα κατέληξα στο συμπέρασμα πως είναι δυο από τις καλύτερες σύγχρονες μπάντες στον prog χώρο, ορίζοντας το «σύγχρονες» από το 2000 και μετά.

Έχοντας αυτό κατά νου ζήτησα από τον Κώστα Κωνσταντινίδη, κιθαρίστα των Mother Of Millions να επιλέξει και να μας πει δυο λόγια για τα δικά του αγαπημένα άλμπουμ από τον ευρύτερο χώρο του σύγχρονου prog.

Μπορείτε να δείτε τις (εξαιρετικές) επιλογές του παρακάτω και να διαβάσετε τα πολύ ενδιαφέροντα λόγια που είχε να μας πει για αυτές.

Mars Volta -De-loused In The Comatorium

Ένα άλμπουμ-χωνευτήρι ειδών κι ένα ασύλληπτο ντεμπούτο. Είναι μια φυσική συνέχεια της συνθετικής αντίληψης των μεγάλων prog-rock σχημάτων προηγούμενων δεκαετιών, περασμένη από το φίλτρο των Omar Rodríguez-López & Cedric Bixler-Zavala, με αποτέλεσμα εθιστικές μελωδίες, psych, αλλά to-the-point κιθάρες κι ένα rhythm section να υπηρετεί το όραμα του δίσκου σαν μηχανή. Προσωπικό μου αγαπημένο το “Cicatriz ESP”, με το groove του να είναι χαραγμένο ως μια από τις πιο έντονες μουσικές μου αναμνήσεις.

Porcupine Tree - In Absentia

Από τις πρώτους στίχους του “Blackest Eyes”, ερχόμαστε σε επαφή με ένα σχήμα που δίνει την αίσθηση πως κινείται στο κενό που άφησαν οι Pink Floyd, αλλά χωρίς να φαίνεται πως προσπαθούν ιδιαίτερα να το πετύχουν. Πρόκειται για μια κορυφαία δουλειά ενός εκ των πρωτεργατών της νέας άνοιξης της prog σκηνής και της εξοικείωσης μεγαλύτερων ακροατηρίων με το ευρύτερο genre.

Tool - Lateralus

Ακόμα θυμάμαι την έκπληξη όταν πρωτοάκουσα το “Lateralus”. Μια εισαγωγή σε έναν ήχο πρωτοποριακά εσωτερικό, σαν κάθε τους νότα να είναι ένα προϋπάρχον μέρος ενός τελετουργικού, που καθώς ξεδιπλώνεται ή σε αφομοιώνει ή σε απομακρύνει. Οι Tool με το “Aenima” και το “Lateralus”, δημιούργησαν την αίσθηση πως ανακάλυψαν κάτι καινούριο, με τα 4 απλά συστατικά μιας rock μπάντας. Ίσως να ήταν αυτή η μακρόχρονη απαίτηση του κοινού τους να επανεφευρουν δηλαδή τον ίδιο τους τον εαυτό, να αδίκησε και τον τελευταίο τους δίσκο.

Pain Of Salvation - Be

Ενώ θα μπορούσαμε να μιλάμε για πολλή ώρα για τους προκατόχους αυτού του δίσκου, όπως μοιάζει προφανές, το Be θα έχει πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας ως statement, το οποίο -στο χρόνο του- πέτυχε. Είναι μια καλλιτεχνική δήλωση πως η μουσική ορίζεται από την ταυτότητα του δημιουργού της, αλλά δεν θα έπρεπε να γνωρίζει στεγανά, δεν θα έπρεπε να λειτουργεί μια κυκλοφορία ενός δημιουργού σαν περίφραξη που θα περιορίσει την επόμενη. Απεριόριστη εκτίμηση για τους Σουηδούς για αυτήν την διαχρονική τους άσκηση ελευθερίας. Πέραν του πλαισίου φυσικά, ο δίσκος στο μουσικό του περιεχόμενο είναι αριστουργηματικός.

Dream Theater - Metropolis Pt. 2: Scenes From A Memory

Ο πιο εντυπωσιακά συγκροτημένος prog metal concept δίσκος των τελευταίων δεκαετιών.
Ένας δίσκος που δυσκολεύει πολύ τον ακροατή στο να διαλέξει αγαπημένο κομμάτι, ενώ ακούγεται μονορούφι, παρά τη συνθετότητα του. Αποτελεί και την πρώτη μου επαφή στην αντίληψη της αισθητικής ενότητας ενός μουσικού έργου, ως πρόταση στον σκληρό ήχο. Όλα έχουν μια προσεκτική τοποθέτηση, τα πάντα εξυπηρετούν την εξέλιξη του έργου. Με μελωδίες, θέματα και ρυθμικά σχήματα να επιστρέφουν με θεατρική διάθεση, για να επαναπροσδιοριστούν σε μια νέα τροπή της ιστορίας. Αξεπέραστος.

Explosions In The Sky - All Of A Sudden I Miss Everyone

Αυτό δεν είναι ένα prog album με την παραδοσιακή έννοια. Θα το κατατάσσαμε ενδεχομένως στον post-rock ήχο, παρόλαυτά έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός δίσκου που πάει τη μουσική ένα βήμα πιο μπροστά, που δίνει νέα εργαλεία στην έκφραση συναισθημάτων μέσω της μουσικής, με έναν τρόπο μάλλον θεραπευτικό. Και μιλώντας και λίγο για τα χωράφια μου, δεν είναι πολλές οι φορές που ένας κιθαριστικός ήχος γίνεται τόσο παραλυτικά όμορφος για την ιστορία που θέλει να διηγηθεί, όσο το Birth and Death of the Day. Μπορεί λοιπόν να μην ανήκει στον αυστηρό ορισμό του ύφους, αλλά ένας prog fan που μπορεί να “συγχωρέσει” τους Pain of Salvation για την ασταμάτητη τριβή τους με το διαφορετικό, σίγουρα θα τον αγαπήσει. Για την ειλικρίνειά και το ακατέργαστο συναίσθημά του, για την επιβεβαίωση πως η μουσική είναι μια υπόθεση κυρίως της καρδιάς.