Lankum: «Αν πούμε όλοι μαζί "Όχι", η εκμετάλλευση θα υποχωρήσει»

  Μετά από τέσσερα full-length άλμπουμ, ο θόρυβος γύρω από τους Ιρλανδούς Lankum έχει αρχίσει να γίνεται πολύ έντονος. Το "False Lankum" έχει κάνει κάποιους από εμάς να χάσουμε την μιλιά μας κι έχει ήδη κλείσει ραντεβού με τις λίστες με τα καλύτερα στο τέλος της χρονιάς. Περίμενα καρτερικά να ανακοινωθούν live ημερομηνίες για να μπορέσω να δω την μπάντα ζωντανά αλλά και για να οργανώσουμε μια face to face συνέντευξη. Όλα πήγαν καλά και το ραντεβού κλείστηκε στα παρασκήνια του Vicar Street στην καρδιά του Δουβλίνου, δύο ώρες πριν το - όπως αποδείχτηκε - καταπληκτικό live της 30^ης Μαΐου!         

 Έφτασα στο venue την προκαθορισμένη ώρα και με υποδέχτηκε ο τρομερά cool manager της μπάντας. Μην ξέροντας με ποιο μέλος θα γίνει η συνέντευξη, με μεγάλη μου χαρά διαπίστωσα ότι θα είχα την τύχη να μιλήσω με δύο: τον Daragh Lynch (κιθάρα) και τον Cormac Mac Diarmada (βιολί). Δεν έχω λόγια για το πόσο ευγενικοί και φιλόξενοι τύποι αποδείχτηκαν. Στην μία ώρα που πέρασα μαζί τους, καλύψαμε πάρα πολλά ζητήματα, από τους τρόμους της αληθινής folk ως το ιρλανδικό black metal κι από την DIY κουλτούρα ως τα κακώς κείμενα της μουσικής βιομηχανίας. Ήταν μια υπέροχη συζήτηση επί παντός επιστητού, συζήτηση που αποτελεί μια εξαιρετική γνωριμία με τον κόσμο των Lankum.

Κι αν κάποιοι από εσάς είστε τόσο ενημερωμένοι που περιμένετε μια κουβέντα γύρω από την Villa Amalias, διαβάστε τη συνέντευξη ως το τέλος!

To "False Lankum" έχει κυκλοφορήσει ήδη εδώ και δυο μήνες και πλησιάζετε στο τέλος αυτού του σκέλους της περιοδείας. Έχετε την αίσθηση ότι το όνομα της μπάντας ολοένα και μεγαλώνει, ενώ παίζετε για πιο μεγάλα venues, σε πιο πολλές χώρες κλπ; Γενικώς πως είναι η υποδοχή που λαμβάνετε;

Cormac: Είναι απλώς φανταστική.

Daragh: Είναι σουπερ.

C: Αρχίζουμε να κακομαθαίνουμε!

D: Σίγουρα αυτή την φορά τα venues είναι πολύ μεγαλύτερα. Δεν είναι όμως μόνο η χωρητικότητα, είναι κι ότι τα πολλά show γίνονται sold-out πολύ γρήγορα. Μας ξαφνιάζει πολύ αυτό. (σσ: το λέει με ένα ξεκαρδιστικό "wtf" ύφος!)

Πήγατε όμως και σε κάποια μέρη για πρώτη φορά, σωστά;

D: Απ’ ότι φαίνεται, υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον για τους Lankum από χώρες όπως Γαλλία, Γερμανία, Βέλγιο και Ολλανδία. Γενικώς αρχίζει να ασχολείται μαζί μας αρκετός κόσμος από την κεντρική Ευρώπη.

C: Πάμε και Ιταλία για πρώτη φορά.

Tο πρώτο μας άλμπουμ αφορούσε το Δουβλίνο, το δεύτερο όλη την Ιρλανδία, το τρίτο ήταν παγκόσμιο και το νέο άλμπουμ αφορά την θάλασσα

Μου κάνει λίγο εντύπωση να γίνεστε δημοφιλείς σε μη-αγγλόφωνες χώρες διότι έχετε έντονη "Ιρλανδικότητα". Από την άλλη όμως, φαίνεται πως η μουσική σας αρχίζει να γίνεται λίγο πιο "παγκόσμια". Εσείς πως το αντιλαμβάνεστε αυτό;

C: Σίγουρα τα μουσικά μας συμφραζόμενα είναι ιρλανδικά, εξάλλου εδώ μάθαμε να ακούμε και να παίζουμε μουσική. Από την άλλη όμως, ακούμε τόσα πολλά πράγματα από όταν ήμασταν πολύ νέοι. Τα ακούσματα μας είναι πάρα πολύ ευρεία.

D: Ναι, έχουμε τρελά πολλές επιρροές. Ο Ian έχει εκφράσει κάποιες φορές την εξής θεωρία – και αυτά είναι πράγματα που ίσως καταλαβαίνεις αφού έχεις κυκλοφορήσει ένα άλμπουμ: Λέει λοιπόν πως το πρώτο μας άλμπουμ αφορούσε το Δουβλίνο, το δεύτερο αφορούσε όλη την Ιρλανδία, το τρίτο ήταν παγκόσμιο και το νέο άλμπουμ αφορά την θάλασσα. Τίποτα από αυτά όμως δεν γίνεται ιδιαίτερα σκόπιμα, δεν είναι ότι αποφασίζουμε να απευθυνθούμε σε περισσότερους ανθρώπους. Απλώς συνεχίζουμε να δουλεύουμε.

Υπάρχει όμως και η εσωτερική διαμάχη ανάμεσα στους "πιουρίστες" και τους "μοντερνιστές" της Irish Folk, σωστά;

C: Εγώ νομίζω ότι το κοινό μας, μας ακολουθεί όπου πάμε, κι αυτοί που δεν μας ακολουθούν δεν μας ακούνε καθόλου. Έχουν όμως υπάρξει και φοβεροί παραδοσιακοί μουσικοί που μας λένε ότι τους αρέσει πολύ αυτό που κάνουμε.

D: Δεν ξέρω, υπάρχει κόσμος τόσο διχαστικός;

Στην Δύση (της Ιρλανδίας), ναι, τύποι που γκρινιάζουν συνεχώς ότι «αυτό δεν είναι πραγματική folk».

D: Σοβαρά;! Το λένε και για εμάς;

Εσείς έχετε αρκετά καλή αποδοχή.

C: Νομίζω πως το στυλ μας είναι πολύ πυκνό ηχητικά και δεν εστιάζει κανείς σε μια μόνο πλευρά της μουσικής μας.

D: Ακόμα κι όταν όμως βάζουμε τα traditional μέρη, τι να πουν οι πιουρίστες; Αφού τα παίζουμε καλά! (σσ: κάπου εδώ ξεκινάει μια σύντομη συζήτηση για το στυλ διάφορων παραδοσιακών μουσικών της Ιρλανδίας, για την αυστηρότητα στην μουσική διδασκαλία και συναφή θέματα που αφήνω εκτός διότι ίσως δεν αφορούν πολλούς)

Θέλαμε περισσότερο φως αλλά και περισσότερο, κανονικό γαμημένο σκοτάδι!

Ας μιλήσουμε λίγο για το "False Lankum", το οποίο το θεωρώ αριστουργηματικό. Νομίζω ότι είχατε τα ίδια συνθετικά μοτίβα και στο "The Livelong Day" απλώς τώρα γίνονται πιο ακραία. Ήσασταν και πριν σκοτεινοί, τώρα ακούγεστε ακόμα σκοτεινότεροι. ΄Ησασταν και πριν μελωδικοί, τώρα ακόμα μελωδικότεροι. Ήταν αυτός ο στόχος ή απλώς προέκυψε;

D: Αυτό που λες ισχύει. Πριν καν μπούμε για ηχογραφήσεις, συζητούσαμε με τον "Spud" (σσ: John "Spud" Murphy, ο παραγωγός της μπάντας, έχει επίσης δουλέψει με black midi, Junior Brother κλπ) και του λέγαμε ότι αυτή την φορά θέλουμε ακόμα μεγαλύτερη αντίθεση (σσ: χρησιμοποίησε τον όρο contrast). Ότι θα θέλαμε περισσότερο φως αλλά και περισσότερο, κανονικό γαμημένο σκοτάδι!

C: Θέλαμε η μουσική, στ’ αλήθεια, είτε να «τραγουδάει» είτε να
«λαμπιρίζει». Το ενδιαφέρον όμως βρίσκεται στο ότι πολλά πράγματα συμβαίνουν καθώς η διαδικασία προχωράει και πολλά πράγματα βγάζουν νόημα αφού όλα τελειώσουν. Για παράδειγμα, όταν δουλεύαμε το "Master Crowley’s", ο Spud είχε αυτή την ιδέα για εκείνον τον βαθύ, τρεμουλιαστό ήχο που, τελικά δίνει στο τραγούδι όλη την «μπασαδούρα».

Κάτσε, σε εκείνο υπάρχουν και τα μεταλλικά χτυπήματα.

C: Χαχαχαχα, ναι, που ακούγονται σαν καμπάνες!

Δίνουν όμως μια industrial νότα!

C: Ναι, 100%!

D: Για αυτούς τους ήχους εκεί, απλώς χτυπούσαμε ένα dulcimer. Καμιά εικοσαριά χτυπήματα ταυτόχρονα.

C: Γενικώς, υπάρχουν τεράστιες ποσότητες πειραματισμού στο studio. Και για να είμαστε ειλικρινείς, εκεί βρίσκεται και όλη η διασκέδαση, το fun του πράγματος.

Μπορώ μόνο να μας δω να γινόμαστε ακόμα πιο παράξενοι

Πιστεύετε δηλαδή ότι θα συνεχίσετε να πορεύεστε στον ίδιο δρόμο και στο επόμενο άλμπουμ; Στον δρόμο του πειραματισμού; Ή είναι ακόμα άγνωστο τι θα γίνει;

C: Νομίζω πως θα πρέπει να περιμένουμε να δούμε πως θα πάει.

D: Εγώ από την άλλη, από εδώ που βρισκόμαστε, μπορώ μόνο να μας δω να γινόμαστε ακόμα πιο παράξενοι. Πρέπει να μας ρουφήξει μια δίνη. Είναι δύσκολο να γίνουμε «κανονικοί» τώρα.

Αυτό ακριβώς ήθελα ν’ ακούσω!

(σσ: όλοι σκάμε στα γέλια)

Παίζει κάποιο ρόλο αν οι οπαδοί περιμένουν ή απαιτούν να γίνεστε όλο και πιο παράξενοι;

C: Κοίτα, είναι ευχάριστο που όλα όσα κάνουμε έχουν καλή αποδοχή από τον κόσμο. Σε έναν ιδανικό κόσμο, θα συνεχίσουμε στο ίδιο μοτίβο κι όλα αυτά θα συνεχίσουν να καταλαμβάνουν τον ίδιο χώρο μέσα στην μουσική μας.

Σχετικά με τις original συνθέσεις: σε κάθε άλμπουμ έχετε μερικές συνθέσεις δικές σας. Αυτή την φορά δεν ακούγονται και πολύ folky…το "The Turn" είναι αρκετά ψυχεδελικό.

D: Έχει κάτι από Pink Floyd, νομίζω.

Θα κάνατε ποτέ έναν δίσκο μόνο με δικές σας συνθέσεις;

D: Δεν ξέρω, δεν το αποκλείω. Δεν έχουμε θέσει συγκεκριμένους κανόνες για το πώς πρέπει να είναι ένας δίσκος μας.

Γράφετε όλοι μουσική;

D: Ορχηστρική μουσική, ναι, συνεισφέρουμε όλοι.

C: Ω ναι, τα instrumental μέρη τα φτιάχνουμε όλοι μαζί. Εγώ όμως δεν γράφω μέρη με στίχους.

D: Εγώ κι ο Ian είμαστε υπεύθυνοι για τα τραγούδια και τα μέρη με στίχους.

Αυτή την φορά, τραγουδάς κι εσύ, Cormac (σσ: στο υπέροχο "Lord Abore and Mary Flynn"), πως και δεν συνέβη νωρίτερα;

C: Για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω. Φαντάζομαι ήμουν πολύ εστιασμένος στο παικτικό και το ενορχηστρωτικό μέρος. Είχα όμως αυτό το τραγούδι στο μυαλό μου εδώ και πολύ καιρό κι ένιωσα πως ήρθε η ώρα να το τραγουδήσω.

Πρέπει να είναι πολύ ωραίο που είστε μια μπάντα με τέσσερις πολύ καλούς τραγουδιστές!

C: Χαχα, ναι! Το καλό είναι πως έχουμε και πολύ διαφορετικές φωνές που καλύπτουν διαφορετικές συχνοτικές περιοχές. Γι αυτό ακούγονται και τόσο καλά όταν τραγουδάμε όλοι μαζί.

Ίσως ο κόσμος δεν καταλαβαίνει πόση σκληρή δουλειά απαιτείται για όλα τα φωνητικά μέρη.

C: Χρειάζεται τρελή δουλειά. Το αστείο είναι πως τον περισσότερο χρόνο τραγουδάμε τα ίδια πράγματα ξανά και ξανά, μέχρι κάποια στιγμή κάποιος να αλλάξει ή να προσθέσει μία νότα και να αλλάξουν τα πάντα. Συχνά προσεγγίζουμε και την μουσική με τον ίδιο τρόπο, επαναλαμβάνουμε ένα θέμα για πολλή ώρα και μετά μπαίνει μια καινούρια νότα και κάνει την διαφορά.

Ποια είναι η διαδικασία επιλογής ενός τραγουδιού; Τι χρειάζεται να έχει ένα τραγούδι για να καταφέρει να καταλήξει μέσα σε ένα άλμπουμ;

D: Αυτό που κάνουμε κάθε φορά είναι να κάτσουμε και να συντάξουμε μια τεράστια λίστα με τραγούδια. Κάποια είναι τραγούδια που μας αρέσουν μεμονωμένα να τραγουδάμε ή παραδοσιακά που μας αρέσει να ακούμε. Φτιάχνουμε λοιπόν μια μεγάλη λίστα με τα «ίσως». Στην συνέχεια δουλεύουμε πολύ για ολόκληρους μήνες, αρχίζοντας να ενορχηστρώνουμε και να δοκιμάζουμε κάθε ένα από αυτά. Σύντομα αρχίζουν τα πράγματα να ξεδιαλύνουν. Κάποια πράγματα εξελίσσονται σε κάτι συναρπαστικό, αυτά γίνονται τα «σίγουρα» και τα υπόλοιπα γίνονται είτε «πιθανόν» ή «πιθανόν όχι».

Άρα, πέραν των τραγουδιών που ακούμε υπάρχουν πάρα πολλά ακόμα.

C: Ναι. Υπάρχουν και τραγούδια που δουλεύουμε για χρόνια κι όλο δεν «κάθονται». Υπάρχει ένα, το "Rosie Reilly" που το παλεύουμε από όταν ξεκίνησε η μπάντα!

D: Όντως! Υπάρχει όμως ένα βίντεο στο YouTube από κάποια φορά που το παίξαμε, ήταν μάλιστα η πρώτη φορά που γνωρίσαμε τον Spud, έκανε την μίξη κι είπαμε «ποιος είναι αυτός ο τύπος; Τον θέλουμε!» (σσ: ορίστε το video) Τέλος πάντων, έχουμε άπειρα τραγούδια, ένας ολόκληρος σωρός. Κι όταν έρχεται η ώρα για νέο άλμπουμ, κάποια από τα «πιθανόν» μεταφέρονται από το προηγούμενο και δοκιμάζονται ξανά.

Έχεις τα φριχτότερα murder ballads κι από πάνω ματζόρε μελωδίες και χοροπηδηχτούς ρυθμούς που σε αποπροσανατολίζουν από το τι λέει το τραγούδι

Νομίζω πως όλοι βλέπουν στους Lankum ένα γκρουπ που «σκοτεινιάζει» αισθητά όποιο παλιό folk τραγούδι πιάνει στα χέρια του; Αυτό συμβαίνει επίτηδες ή είναι απλώς η ακούσια αισθητική σας; Σας γοητεύουν οι σκοτεινές ιστορίες στους στίχους;

D: Ναι!

C: Ναι! Είναι λίγο περίεργο πως δουλεύουν αυτά τα πράγματα. Για παράδειγμα το "Wild Rover" (σσ: πρόκειται για πασίγνωστο drinking song, οι Lankum το μετέτρεψαν σε σκοτεινό drone έπος στο προηγούμενο τους άλμπουμ "The Livelong Day"), το ακούσαμε σε κάποια εκτέλεση από τον Don McGuire σε κάποιο φεστιβάλ κι ήταν τρομερά λυπημένη. Κι αυτό έβγαζε νόημα, ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι αυτό δεν είναι ένα χορευτικό, χαρούμενο τραγούδι αλλά η πολύ τραγική ιστορία κάποιου που έχασε τα πάντα εξαιτίας του αλκοόλ.

D: Αυτό συμβαίνει πολύ με την ιρλανδική μουσική. Ακούς χαρούμενους, χορευτικούς σκοπούς και οι στίχοι λένε κάποια φριχτή ιστορία. Το μόνο που χρειάζεται να κάνει είναι να κάνεις ένα βήμα πίσω, να μην δώσεις σημασία στην μελωδία και να διαβάσεις τους στίχους ή να βρεις παλιές εκτελέσεις αυτού του τραγουδιού. Συνήθως ανακαλύπτεις κάτι πολύ σκοτεινό και fucked up!

C: Και κάπως έτσι λειτουργεί μεγάλο μέρος της παλιάς μουσικής. Έχεις τα φριχτότερα murder ballads κι από πάνω ματζόρε μελωδίες και χοροπηδηχτούς ρυθμούς που σε αποπροσανατολίζουν από το τι λέει το τραγούδι.

Οι άνθρωποι λατρεύουμε τον τρόμο!

Τα οποία murder ballads είναι παγκόσμια κατάσταση έτσι; Η παραδοσιακή μουσική κάθε χώρας είναι γεμάτη αίμα.

D: Μα οι άνθρωποι λατρεύουμε τον τρόμο! Φαντάσου τώρα τις εποχές πριν το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, οι άνθρωποι μαζεύονταν κι έλεγαν τραγούδια για να περάσουν την ώρα τους. Όπως καθόμαστε εμείς να δούμε την Παρασκευή το βράδυ μια ταινία και λέμε «ωραία, ας δούμε μια ταινία τρόμου». Έτσι ήταν με τα τραγούδια, κάποιος θα έλεγε «πες εκείνο το τρομακτικό τραγούδι με την ιστορία του τάδε».

Πώς σας φάνηκε που η Natalie Merchant διασκεύασε ένα τραγούδι σας στον τελευταίο της δίσκο;

D: Το "Hunting The Wren"! Φανταστική εκτέλεση.

C: Μας άρεσε πολύ και μας τιμάει που μας διασκεύασε μια τραγουδίστρια με τόσο σημαντική αποδοχή.

D: Μας έστειλε ένα email για να ρωτήσει τον Ian που το έγραψε αν μπορεί να το διασκευάσει και της είπαμε «Φυσικά, πλάκα κάνεις;!». Έκανε πολύ ωραία διασκευή.

Ξέρω πως ο Ian παλιά έπαιζε στους The Dagda αλλά προσπαθούσα να βρω παλιά σχήματα που παίξατε όλοι σας. Για σένα Daragh το Discogs αναφέρει ότι έπαιζες σε κάποια black metal μπάντα;

D: Ο Ian ασχολήθηκε με black metal μπάντες, εγώ συμμετείχα σε πολύ πιο θεατρικά πράγματα που, κάπως, ποτέ δεν κυκλοφόρησαν.

Μπορώ να μάθω περισσότερα;!

D: Φυσικά αλλά δεν μπορούν να δημοσιοποιηθούν (σσ: τρελά γέλια).

Για σένα Cormac βρήκα κάποια παλιά trad σχήματα.

C: Όταν ήμουν νέος έπαιζα μόνο trad αλλά όσο μεγάλωνα έπαιξα με πολλούς διαφορετικούς μουσικούς. Η πρώτη μου εμμονή ήταν οι The Cardiacs…

Λατρεύω τους Cardiacs!

C: Πφφ, φανταστικοί. Αυτοί ήταν το πρώτο μου βήμα προς παράξενα ακούσματα. Τους άκουγε ο αδερφός μου και βασικά όλη μου η οικογένεια, τους είδαμε και live σε ένα από τα τελευταία τους. Απίθανη μπάντα. Έτσι μπήκα στα «παράξενα». Πρόσφατα έκανα κάποια πράγματα με τους Malthusian, μια black metal μπάντα..

Σοβαρά; Μου αρέσουν οι Malthusian, δεν το ήξερα ότι έπαιζες εκεί!

C: Ναι, έπαιζα στο προτελευταίο τους άλμπουμ. Έπαιξα και σε κάποια projects ηλεκτρονικής μουσικής.

Ποτέ κανένας από τους τέσσερις μας δεν σκεφτόταν «ας τα καταφέρουμε, ας πετύχουμε!», μάλλον το αντίθετο, μάλλον είχαμε πάντα μια σκεπτικιστική στάση απέναντι στην μουσική βιομηχανία

Μου φαίνεται εντυπωσιακό το ότι έχετε παραστάσεις από τόσες μουσικές και καταλήξατε να παίζετε οργανική ακουστική μουσική. Πως επηρεάζει το γεγονός ότι έχετε DIY υπόβαθρο την σχέση σας με την μουσική βιομηχανία σήμερα; Το DIY παρελθόν σας βοήθησε ή είναι κάτι χωρίς σημασία;

C: Να πω την αλήθεια, δεν ξέρω. Η αλήθεια είναι πως έχουμε γλιτώσει από τα κακά που ακούς να συμβαίνουν. Η Rough Trade δεν μπλέχτηκε ποτέ στα πόδια μας, μόνο μια φορά πρότειναν να αλλάξουμε την σειρά σε δυο τραγούδια – και είχαν και δίκιο. Είναι όμως πολύ υποστηρικτικοί και μας αφήνουν να κάνουμε ότι θέλουμε. Είμαστε τυχεροί που μπορούμε να καταλαμβάνουμε τον δικό μας χώρο.

D: Νομίζω πως είναι πολύ cool που έχουμε αυτό το background, με τα sessions, τις πολλές μπάντες, τις DIY σκηνές κλπ. Όλα αυτά μας δίνουν έναν διαφορετικό attitude στο να είμαστε πιο «επιτυχημένοι» ας πούμε. Ποτέ κανένας από τους τέσσερις μας δεν σκεφτόταν «ας τα καταφέρουμε, ας πετύχουμε!», μάλλον το αντίθετο, μάλλον είχαμε πάντα μια σκεπτικιστική στάση απέναντι στην μουσική βιομηχανία.

Τώρα όμως που όντως «τα καταφέρνετε», είναι καλύτερο ή χειρότερο από αυτό που θα περιμένατε;

D: Εγώ κρατάω ότι φτάσαμε εδώ με σκληρή δουλειά, υπάρχει όμως και μεγάλη ανταμοιβή. Σε μένα, υπάρχει σίγουρα μια αίσθηση περηφάνιας, ότι καταφέραμε έγινε εντελώς με τους δικούς μας όρους. Μουσικά κι έξω-μουσικά. Δεν ακούσαμε ποτέ τι μας έλεγαν οι άλλοι, είτε ήταν θετικό είτε αρνητικό, διότι εμείς ξέραμε ακριβώς τι θέλουμε να κάνουμε. Και πάντα κάναμε ακριβώς αυτό που θέλαμε.

Αν όλες οι μπάντες αρχίσουμε να λέμε όλοι μαζί "Όχι", αυτοί που αισχροκερδούν και μας εκμεταλλεύονται θα αναγκαστούν να υποχωρήσουν

Απογοητευτήκατε ποτέ με όσα συμβαίνουν στην βιομηχανία; Στην αρχή ήταν οι streaming πλατφόρμες, μετά η πανδημία που έδειξε σε όλους πόσο αδύναμη είναι η μουσική βιομηχανία - ειδικά οι καλλιτέχνες. Τώρα γίνεται φασαρία με τις τιμές των merchandise, τα καπέλα που βάζουν τα venues κλπ…

D: Ω ναι, σκατά εντελώς.

C: Γάμησε τα!

Όλα αυτά επηρεάζουν το εισόδημα ενός καλλιτέχνη. Σας απογοητεύει ποτέ αυτό;

D: Δεν νομίζω πως νιώθω απογοήτευση αλλά συχνά νιώθω θυμό. Ήμουν αρκετά θυμωμένος με την κατάσταση που επικρατεί λόγω streaming, τώρα είμαι θυμωμένος με τα ποσοστά πάνω στις τιμές των merchandise.

C: Ναι, είναι μαλακίες όλα αυτά.

Έχουν συμβεί και σε εσάς δηλαδή τέτοια περιστατικά με τις τιμές των merch;

D: Μας συνέβη πριν μερικά χρόνια στο Λονδίνο, το venue μας ζήτησε ποσοστό 25%, παρά το γεγονός ότι πουλούσαμε το merch μόνοι μας. Σε αυτή την φάση, θα χαρώ πολύ να μας ζητήσουν κάτι τέτοιο και να τους πω "Fuck off". Νομίζω πως αυτό μπορεί να είναι στο εξής η επίσημη πολιτική μας!

Απ’ ό,τι φαίνεται όμως αυτά τα φαινόμενα πληθαίνουν.

D: Μα αυτό είναι το θέμα, αν όλες οι μπάντες αρχίσουμε να λέμε όλοι μαζί "Όχι", αυτοί που αισχροκερδούν και μας εκμεταλλεύονται θα αναγκαστούν να υποχωρήσουν. Πρέπει όλοι μαζί να τους πούμε να πάνε να γαμηθούν. Που βασικά αυτό πρέπει να κάνουν! Έτσι δεν είναι;

C: Εννοείται!

D: Ευτυχώς είναι και ο manager μας στο ίδιο μήκος κύματος, με μεγάλη του χαρά μπορεί να στέλνει διάφορους στο διάολο, ενώ φυλάει τα νώτα μας!

Αυτό είναι καλό, χαίρομαι για εσάς!

C: Βασικά, όλα αυτά τα σκηνικά εκμετάλλευσης δεν είναι πράγματα συζητήσιμα. Απλώς δεν πρόκειται να συμβούν.

Πριν κλείσουμε, να πω πόσο κρίμα ήταν που λόγω πανδημίας δεν παίξατε στο Roadburn του 2020…

C: Πωπω ναι, αυτό θα ήταν πολύ γαμάτο, κρίμα που δεν συνέβη. Παίζουμε όμως φέτος στο Supersonic κι ανυπομονούμε πολύ! Παίζουμε με Big Brave, με Godflesh! Είχα πάει πριν δέκα χρονιά κι είχα πάθει πλάκα, έπαιζαν οι Circle, Pharaoh Overlord, Secret Chiefs3, όλες αυτές οι μπαντάρες!

Θα προσπαθήσω να έρθω! Κρατήστε όμως και την επαφή με το Roadburn..

D: Ω, σίγουρα έχουμε διατηρήσει τις επαφές μας!

Κάπου εδώ διακόψαμε την κουβέντα γιατί ο Daragh κι ο Cormac έπρεπε να προλάβουν να φάνε κάτι πριν την συναυλία. Πριν όμως χαιρετηθούμε, βγάλουμε φωτογραφίες και απομακρυνθώ από τον χώρο, πέτυχα για λίγο τον Ian Lynch και μιλήσαμε λίγο στο πόδι για τους The Dagda!

Ιan, κρίμα που δεν ήσουν κι εσύ στην συνέντευξη, θα σε ρωτούσα για τους The Dagda.

Ian: (σσ: με χαμόγελο μέχρι τα αυτιά) Πωπω, θα πηγαίναμε στα παλιά δηλαδή!

Είμαι από την Ελλάδα και θα σε ρωτούσα για μια θρυλική συναυλία στην Αθήνα…

I: Στην Villa Amalias!

Ναι! Δεν ήμουν αλλά έχω ακούσει ιστορίες!

Ι: Φίλε, αξέχαστη φάση. Μιλούσα μάλιστα με κάποιον για αυτό πρόσφατα. Ήταν παλαβό. Υπάρχει μάλιστα και κάποιο βίντεο, κάποιος μου το είχε δείξει κάποτε. Μιλάμε ότι υπήρχαν τύποι που είχαν σκαρφαλώσει και πήδαγαν από το ταβάνι! Ήταν τρελή νύχτα.

Έχουμε ένα φοβερό forum στο rocking.gr και μας έχουν πει λεπτομέρειες άτομα που ήταν εκεί.

I: Απίστευτο που το θυμούνται ακόμα, όποιοι ήμασταν εκεί δεν το έχουμε ξεχάσει!

Δεν ξέρω αν το ξέρεις, η Villa χάθηκε.

I: Ναι, κάπου το 2011-2012, ε; Το έμαθα.

Ο τρόπος που σκοτείνιασε το πρόσωπο του, τα είπε όλα.

Photo Credits: Sorcha Frances Ryder, Ellius Grace.