Big Big Train: «Το prog είναι ένα είδος μουσικής με σχεδόν ατελείωτες δυνατότητες»

Ένα από τα πιο ωραία στοιχεία σχετικά με τους Big Big Train είναι πως μοιάζουν να έχουν αποτάξει κάθε τι που θεωρούν περιττό, το οποίο δεν θεωρούν ότι άπτεται της μουσικής τους πρότασης. Εστιάζουν στην τέχνη της μουσικής σύνθεσης, αγκαλιάζουν τον όρο progressive ως μια δεξαμενή που χωράει οποιοδήποτε είδος και δεν παραμελούν σημαντικά κομμάτια μιας ολοκληρωμένης καλλιτεχνικής πρότασης, όπως οι στίχοι και το artwork. Ο ιδρυτής και εκ των βασικών συνθετών του συγκροτήματος, Greg Spawton, επιβεβαίωσε την εν λόγω εικόνα που έχουμε, για μια ακόμα φορά, όντας ένας ευγενέστατος και εμπεριστατωμένος συνομιλητής. Στη συνέντευξη που ακολουθεί μας μίλησε για το νέο τους άλμπουμ "Common Ground", την αυξημένη συνεισφορά των Nick D’Viriglio και Rikard Sjoblom, τις δυσκολίες που έχει επιφέρει η πανδημία και πως το fan club τους τους κράτησε ζωντανούς τον προηγούμενο χρόνο, μεταξύ πολλών κι ενδιαφερόντων θεμάτων.

Γεια σου Greg. Ελπίζω όλα να είναι καλά κατά τη διάρκεια αυτών των... πιο παράξενων καιρών. Πώς πάνε τα πράγματα;

Όχι και τόσο άσχημα αυτή τη στιγμή, ευχαριστώ. Ήταν μια δύσκολη χρονιά για πολλούς ανθρώπους όμως, και ελπίζουμε ότι τα πράγματα σύντομα θα αρχίσουν να πηγαίνουν προς το καλύτερο, σε όλο τον κόσμο.

Το νέο μας άλμπουμ είναι όμορφα διαφορετικό, αλλά, διατηρεί τα βασικά στοιχεία του ήχου μας

Θέλω να σε συγχαρώ για άλλο ένα σπουδαίο δίσκο, αφού βρίσκω το "Common Ground" μια πολύ δυνατή προσθήκη στη δισκογραφία σας. Πώς νιώθεις γι' αυτό όσο περνάει ο καιρός; Τι νέο θεωρείς ότι φέρνει στο τραπέζι;

Δεν είναι πάντα εύκολο να είμαστε αντικειμενικοί με τα νέα άλμπουμ, αλλά στην πραγματικότητα τελειώσαμε τη μίξη του τον Ιανουάριο, οπότε κάναμε ένα ωραίο διάλειμμα από τα τραγούδια, κάτι που μας έδωσε την ευκαιρία να το ακούσουμε με φρέσκα αυτιά πρόσφατα. Είμαστε πραγματικά ικανοποιημένοι με το πώς προέκυψε. Είναι όμορφα διαφορετικό, με κάποιες νέες κατευθύνσεις για εμάς. Αλλά, ταυτόχρονα, διατηρεί τα βασικά στοιχεία του ήχου μας.

Πόσο επηρέασε η όλη κατάσταση της πανδημίας τη συγγραφή και την ηχογράφηση του άλμπουμ; Σας έκανε - τόσο συνειδητά όσο και ασυνείδητα - να αλλάξετε μερικά πράγματα;

Σκοπεύαμε να ηχογραφήσουμε το "Common Ground" όλοι μαζί στο στούντιο και είχαμε κλείσει για μια εβδομάδα το Real World, τον Νοέμβριο του περασμένου έτους. Δυστυχώς, αντιμετωπίσαμε ένα δεύτερο κύμα της πανδημίας στην Αγγλία, με αποτέλεσμα ο Nick κι ο Rikard να μην μπορούν να πετάξουν, οπότε έπρεπε να ηχογραφήσουμε τα τραγούδια απομακρυσμένα ξανά. Ήταν κάπως απογοητευτικό, αλλά επειδή ο Nick ζει στις ΗΠΑ και ο Rikard ζει στη Σουηδία έχουμε συνηθίσει να δουλεύουμε σε διαφορετικά στούντιο, οπότε δεν μας προκάλεσε σημαντικά προβλήματα.

Ο David, ο Nick, ο Rikard κι εγώ αποφασίσαμε να είμαστε οι Τέσσερις Σωματοφύλακες. Όλοι για έναν, και ένας για όλους

Επίσης, υπήρξαν κάποιες αλλαγές στο line-up σας. Επηρέασαν τη δημιουργία του "Common Ground" και με ποιο τρόπο;

Τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα πέρσι την άνοιξη και το καλοκαίρι. Το πρώτο κύμα της πανδημίας έφτασε σε μια εποχή που επρόκειτο να πραγματοποιήσουμε τις πρώτες μας ευρωπαϊκές και βορειοαμερικανικές περιοδείες, οπότε χάσαμε τόσο αυτές τις περιοδείες όσο και μερικές δεκάδες χιλιάδες λίρες που είχαμε ξοδέψει για βίζες και για την προετοιμασία των περιοδειών. Παράλληλα με αυτά τα πρακτικά ζητήματα, η πανδημία έκανε μερικά από τα μέλη του συγκροτήματος να σκεφτούν το μέλλον τους.

Κοιτώντας μπροστά, το πλάνο είναι πως οι Big Big Train θα παίζουν πολύ περισσότερες συναυλίες και δεν θέλουν όλοι να περνούν μεγάλες χρονικές περιόδους σε ένα tour bas, ειδικά με την αβέβαιη υγειονομική κατάσταση που επικρατεί σε παγκόσμιο επίπεδο. Έτσι, μέσα σε ένα σύντομο χρονικό διάστημα, τρία από τα μέλη της μπάντας μας έφυγαν και, για λίγο, το μέλλον του συγκροτήματος άρχισε να φαίνεται αβέβαιο.

Αλλά, είχαμε ακόμα έναν βασικό πυρήνα της σύνθεσής μας, με τον David, τον Nick, τον Rikard κι εμένα και όλοι θέλαμε να συνεχίσουμε, οπότε δεν περάσαμε πολύ χρόνο σκεπτόμενοι ότι το συγκρότημα φτάνει στο τέλος του. Αποφασίσαμε να είμαστε οι Τέσσερις Σωματοφύλακες, όλοι για έναν, και ένας για όλους.

Ο Nick και ο Rikard είναι δύο από τους καλύτερους μουσικούς στο σύγχρονο progressive rock

Οφείλω να πω ότι χαίρομαι πολύ που βλέπω τον Nick και τον Rikard να θεωρούνται μόνιμα μέλη του συγκροτήματος και να έχουν μεγαλύτερη συμβολή στη μουσική, καθώς είμαι οπαδός των παλιότερων συγκροτημάτων και μουσικών τους (Spock’s Beard, Beardfish κ.λπ.) εδώ και πολλά χρόνια. Ποια θα έλεγες ότι είναι τα πιο σημαντικά στοιχεία που φέρνουν στη μουσική του Big Big Train;

Φέρνουν τρία πολύ σημαντικά πράγματα. Το πρώτο είναι η φιλία. Οι τέσσερίς μας έχουμε μεγάλη ιστορία μαζί. Έχουμε γράψει πολλή μουσική μαζί και έχουμε περιοδεύσει παρέα. Ήμασταν δίπλα-δίπλα σε δύσκολες στιγμές και σε καλές στιγμές, και έχουμε περάσει από τα σκαμπανεβάσματα που περνούν όλες οι μπάντες. Προσέχουμε ο ένας τα νώτα του άλλου.

Το δεύτερο πράγμα είναι το επίπεδο μουσικότητας που φέρνουν ο Nick και ο Rikard στο συγκρότημα. Για μένα, είναι δύο από τους καλύτερους μουσικούς στο σύγχρονο progressive rock. Είναι και οι δύο μουσικοί του υψηλότερου τεχνικού επιπέδου, αλλά έχουν επίσης εξαιρετικό γούστο. Το γούστο είναι μια υποτιμημένη πτυχή στη rock μουσική, ειδικά όταν οι μουσική έχουν εξαιρετική τεχνική.

Τέλος, φέρνουν τις ικανότητές τους στη σύνθεση τραγουδιών στο συγκρότημα. Γράφουν όμορφες, δυνατές μουσικές για τους Big Big Train.

Ειδικά ο Nick φαίνεται να έχει μεγαλύτερο ρόλο σε αυτό το άλμπουμ. Έγραψε δύο (υπέροχα) τραγούδια μόνος του και έχει αναλάβει περισσότερα φωνητικά καθήκοντα από ότι συνήθως. Νομίζω ότι ο ρόλος του σε αυτό το άλμπουμ είναι πιο κομβικός από ποτέ. Έχω δίκιο σε αυτό ή είναι απλά η εντύπωσή μου;

Πριν από μερικά χρόνια ο Nick σταμάτησε να μιλάει για τους Big Big Train ως ένα συγκρότημα με το οποίο έπαιζε και άρχισε να μιλάει για αυτούς ως την μπάντα του. Νομίζω ότι ήταν μια σημαντική αλλαγή για αυτόν, καθώς συνειδητοποίησε ότι είχε βρει ένα νέο σπίτι για φιλοξενήσει τα ταλέντα του μετά από πολύ καιρό με τους Spock’s Beard. Είμαστε πολύ τυχεροί που έχουμε αυτόν και τον Rikard.

Ένα από τα πράγματα που πραγματικά λατρεύω είναι ότι εμπλέκετε πολλούς τραγουδιστές στις συνθέσεις σας. Στην πραγματικότητα, ο Nick και ο Rikard ήταν επίσης τραγουδιστές στα συγκροτήματά τους, οπότε είναι αυτός ένας παράγοντας που έχετε κατά νου όταν συνθέτετε νέα μουσική; Σκέφτεστε πώς θα μπορούσατε να τα εκμεταλλευτείτε τις πολλαπλές δυνατότητες ή ίσως ποιανού η φωνή ταιριάζει περισσότερο σε ένα τραγούδι ή σε ένα συγκεκριμένο μέρος του; Είναι κάτι που σας παρέχει περισσότερη ελευθερία και επιλογές ως συνθέτες; Συγκεκριμένα, σε αυτό το νέο άλμπουμ, νομίζω ότι λειτούργησε πολύ καλά...

Απόλυτα! Του David πάντα του άρεσαν πολύ οι φωνητικές αρμονίες και τα μέρη στα τραγούδια που έχουν πολλαπλά φωνητικά, και το ότι έχουμε τόσες πολλές καλές φωνές στο συγκρότημα μας δίνει ατελείωτες δυνατότητες. Το νέο μας μέλος στα πλήκτρα, η Carly, και η νέα βιολίστρια μας, η Clare, έχουν επίσης όμορφες φωνές, οπότε έχουμε πολλές επιλογές. Είναι κάτι που θα εξερευνήσουμε πολύ περισσότερο τα επόμενα χρόνια.

Οι συνθέτες τραγουδιών οφείλουν να είναι σε θέση να χειρίζονται διαφορετικά όργανα

Επίσης, είναι εντυπωσιακό ότι οι περισσότεροι από εσάς παίζετε πολλά όργανα και είστε πραγματικά καλοί σε κάθε ένα από αυτά. Πόσο σημαντικό είναι να είναι κάποιος ολοκληρωμένος μουσικός για να είναι μέρος του Big Big Train;

Στην πραγματικότητα, αυτό έχει να κάνει με το γεγονός ότι είμαστε κυρίως μια ομάδα συνθετών. Οι συνθέτες τραγουδιών οφείλουν να είναι σε θέση να χειρίζονται διαφορετικά όργανα, να γράψουν στο πιάνο αλλά και στην κιθάρα. Έτσι, οι περισσότεροι από εμάς μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα, αλλά όλοι έχουμε κάποια μουσικά όργανα που προτιμάει ο καθένας μας.

Το ερώτημα είναι αν οι διαχωρισμοί ήταν πάντα εκεί και απλώς τους βλέπουμε με μεγαλύτερη σαφήνεια λόγω του διαδικτύου ή αν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τους επιδεινώνουν. Υποψιάζομαι ότι είναι το πρώτο...

Βρίσκω τον τίτλο του άλμπουμ πολύ επίκαιρο σχετικά με την κατάσταση του κόσμου αυτή τη στιγμή, αλλά με έναν παράξενο και ίσως λυπηρό τρόπο. Ξέρεις, θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι ένας ιός όπως ο covid-19, που είναι ένας κοινός εχθρός για τον κάθε έναν από εμάς, θα μπορούσε να βοηθήσει τους ανθρώπους να έχουν περισσότερη ενσυναίσθηση ο ένας για τον άλλον και να είναι πιο συνεργάσιμοι. Ωστόσο, πολλοί άνθρωποι έχουν βρει ακόμα και τώρα λόγους να διχαστούν και να δημιουργήσουν αντίπαλα στρατόπεδα. Δεν είναι αποκαρδιωτικό; Ή ίσως αυτός είναι ο τρόπος του κόσμου ανεξαρτήτων συνθηκών και πρέπει να το πάρουμε απόφαση;

Αυτή είναι μια πολύ ωραία επισήμανση! Έχουν πραγματοποιηθεί κάποια σπουδαία επιτεύγματα ως απάντηση της ανθρωπότητας στην πανδημία, με παράδειγμα τα εμβόλια και τη δουλειά των επαγγελματιών στο χώρο της υγείας. Αλλά υπήρξαν, επίσης, πολλές διχαστικές συμπεριφορές που ήταν πολύ αποκαρδιωτικές. Το διαδίκτυο είναι σαφώς μια εξαιρετική εφεύρεση, αλλά εκθέτει ή ίσως επιδεινώνει τις διαφορές μεταξύ των ανθρώπων. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν γίνει, εν μέρει, πεδίο μάχης αντιμαχόμενων «φατριών». Το ερώτημα είναι αν αυτοί οι διαχωρισμοί ήταν πάντα εκεί και απλώς τους βλέπουμε με μεγαλύτερη σαφήνεια λόγω του διαδικτύου ή αν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τους επιδεινώνουν. Υποψιάζομαι ότι είναι το πρώτο, καθώς υπήρχαν πάντα σαφείς διαχωρισμοί σε παρατάξεις σε όλη την ιστορία, συχνά βασισμένοι σε θρησκευτικές ή πολιτιστικές πεποιθήσεις.

Πάρα πολλές rock μπάντες επικεντρώνονται σχεδόν εξ ολοκλήρου στη μουσική και σκέφτονται τους στίχους ως κάτι το δευτερεύον

Πάντα μου άρεσε το γεγονός ότι οι στίχοι σας καταπιάνονται με ιστορικά θέματα, με επιτεύγματα της ανθρωπότητας κλπ. Φοβάμαι ότι οι καλοί στίχοι γίνονται όλο και πιο σπάνιοι, καθώς φαίνεται πως όλο και λιγότεροι ακροατές (και λιγότεροι μουσικοί) τους δίνουν τη δέουσα προσοχή. Αυτό, όμως σίγουρα δεν συμβαίνει στην περίπτωση των Big Big Train. Θα συμφωνούσες μαζί μου;

Τα πραγματικά καλά τραγούδια κανονικά περιέχουν τόσο υπέροχη μουσική, όσο και λέξεις. Συμφωνώ ότι πάρα πολλές rock μπάντες επικεντρώνονται σχεδόν εξ ολοκλήρου στην πρώτη και σκέφτονται τους στίχους ως κάτι το δευτερεύον. Κι αυτό γίνεται εμφανές όταν κάτσει κάποιος και διαβάσει το χαρτί με τους στίχους από μερικά άλμπουμ. Μας αρέσει να λέμε ιστορίες με τα τραγούδια μας και έτσι πάντα αναζητούμε νέες ενδιαφέρουσες ιστορίες. Ξοδεύουμε πολύ χρόνο για να βρούμε τις κατάλληλες λέξεις, ώστε να βεβαιωθούμε ότι τα τραγούδια βγάζουν νόημα με όλη την έννοια αυτής της λέξης.

Μου άρεσε επίσης πολύ η στιχουργική προσέγγιση τραγουδιών όπως το "Dandelion Clock" τα οποία κινούνται περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο. Θα σκεφτόσασταν να γράψετε περισσότερους στίχους σε αυτή την κατεύθυνση στο μέλλον ή θα προτιμούσατε να μην αλλάξετε τον στιχουργικό χαρακτήρα που έχετε καθιερώσει;

Είμαστε, όπως φαίνεται, λιγότερο γνωστοί για τα πιο προσωπικά μας τραγούδια, αλλά τα πιο επιτυχημένα άλμπουμ μας περιελάμβαναν πάντα αυτά τα μικρά στιγμιότυπα της ζωής μας. Για παράδειγμα, υπήρχε το "Uncle Jack" στο "English Electric" και "Victorian Brickwork" στο "Underfall Yard". Είναι καλό να έχουμε μια ισορροπία τραγουδιών που αφηγούνται ιστορίες μαζί με τραγούδια που αφηγούνται προσωπικά θέματα. Και οι δύο τύποι τραγουδιών μπορούν να έχουν απήχηση σε ένα κοινό και σίγουρα θα γράψουμε περισσότερα τραγούδια προσωπικής φύσης στις μελλοντικές μας κυκλοφορίες.

Ήταν το fan club μας που έσωσε στην πραγματικότητα, καθώς χάσαμε πολλά χρήματα πέρυσι με τις περιοδείες που δεν πραγματοποιήθηκαν

Πώς νιώθεις για το The Passengers Club (σ.σ.: το fan club των Big Big Train); Δεν είναι πολλές οι μπάντες που μπορούν να ισχυριστούν ότι έχουν μια τόσο αφοσιωμένη βάση οπαδών, όπως είναι η δική σας. Τι σημαίνει να έχεις ένα τέτοιο fan club στις μέρες μας και ειδικά βάσει του τρόπου λειτουργίας της μουσικής βιομηχανίας;

Το Passengers Club ήταν ιδέα του διευθυντή της δισκογραφικής μας και webmaster μας, του Steve Cadman. Εντόπισε ότι είχαμε μια παθιασμένη και αφοσιωμένη βάση θαυμαστών που θα ήταν ευτυχής να επενδύσει στο συγκρότημα σε αντάλλαγμα για behind the scenes περιεχόμενο. Εν τέλει, ήταν αυτός ο σύλλογος που μας έσωσε στην πραγματικότητα, καθώς χάσαμε πολλά χρήματα πέρυσι με τις περιοδείες που δεν πραγματοποιήθηκαν. Ως εκ τούτου, χωρίς τους αφοσιωμένους οπαδούς μας και την πολύ έξυπνη ιδέα του Steve, το συγκρότημα θα δυσκολευόταν να συνεχίσει.

Η μουσική μπορεί να είναι διασκεδαστική, να προκαλεί σκέψη, να είναι ενδιαφέρουσα, να είναι όμορφη, και μπορεί να είναι όλα αυτά στο ίδιο τραγούδι

Θεωρείστε ένα από τα πιο σημαντικά, καθιερωμένα και επιτυχημένα συγκροτήματα στον progressive rock χώρο τα τελευταία χρόνια, οπότε θα ήταν σημαντικό να γνωρίζει κάποιος τις σκέψεις σας για την τρέχουσα κατάσταση του ιδιώματος. Αλήθεια, πώς σου φαίνεται;

Λατρεύω το ιδίωμα. Στα καλύτερά του είναι ένα υπέροχο χωνευτήρι μουσικών στυλ. Ίσως ορισμένες μπάντες ή καλλιτέχνες παίρνουν τον εαυτό τους πολύ σοβαρά ή προσπαθούν πολύ σκληρά για να φανούν cool ή μοντέρνοι, αλλά το prog rock δεν χρειάζεται να είναι «κατσούφικο» (σ.σ.: «po-faced»). Η μουσική μπορεί να είναι διασκεδαστική, να προκαλεί σκέψη, να είναι ενδιαφέρουσα, να είναι όμορφη, και μπορεί να είναι όλα αυτά στο ίδιο τραγούδι. Πιστεύω ότι είναι ένα είδος με σχεδόν ατελείωτες δυνατότητες.

Υπάρχουν σύγχρονοι καλλιτέχνες (ή ακόμα και άλμπουμ) στον τομέα των prog που θεωρείς ότι ξεχωρίζουν και κάνουν τη διαφορά;

Δεν ακούω και πολλή μουσική αυτές τις μέρες, καθώς περνάω τον περισσότερο χρόνο μου είτε γράφοντας είτε παίζοντας, οπότε προτιμάω να διαβάσω ένα βιβλίο ή να πάω μια βόλτα όταν έχω κενό χρόνο. Ωστόσο, έχω τα αυτιά μου ανοιχτά όταν πρόκειται καλή μουσική, και δύο συγκροτήματα που μου έκαναν πολύ καλή εντύπωση τα τελευταία χρόνια είναι οι Mew και οι Lau. Οι Mew είναι από τη Δανία και είναι μια εναλλακτική rock μπάντα που γράφει και παίζει εξαιρετικά δημιουργικό υλικό. Οι Lau είναι ένα σκωτσέζικο συγκρότημα του οποίου η μουσική κινείται κυρίως στον χώρο του folk. Αλλά, και πάλι, είναι πολύ εναλλακτικοί και μερικές φορές απλώνουν τις μουσικές τους σε μεγάλα τραγούδια, ενώ έχουν περίεργους ρυθμούς.

Αυτές οι δύο μπάντες τονίζουν ακριβώς το σημείο που ανέφερα νωρίτερα, πως το prog rock είναι ένα πολύ ευρύ είδος. Καμία από αυτές τις μπάντες δεν θα θεωρούνταν prog rock με την παραδοσιακή έννοια του ιδιώματος, αλλά μεγάλο μέρος της μουσικής που γράφουν ταιριάζει απόλυτα με το είδος αυτό.

Αυτό που πολλοί άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν είναι το ποσό των χρημάτων που τα συγκροτήματα πρέπει να ξοδέψουν πολύ πριν γίνουν οι περιοδείες

Πώς πιστεύεις ότι θα επηρεαστούν οι περιοδείες και οι συναυλίες γενικότερα στη μετά-covid εποχή; Ποιες είναι οι κύριες ανησυχίες σου σχετικά με την επανεκκίνηση της βιομηχανίας των ζωντανών εμφανίσεων;

Είναι η φύση του «ξεκίνα-σταμάτα» των πραγμάτων αυτή τη στιγμή που μας ανησυχεί. Προς το παρόν, σχεδιάζουμε μια περιοδεία 20 ημερομηνιών στη Βόρεια Αμερική, αλλά όταν διαβάζουμε για αύξηση των κρουσμάτων στις ΗΠΑ, αυτές οι εμφανίσεις γίνονται όλο και πιο ριψοκίνδυνες. Αυτό που πολλοί άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν είναι το ποσό των χρημάτων που τα συγκροτήματα πρέπει να ξοδέψουν πολύ πριν γίνουν οι περιοδείες. Υπάρχουν έξοδα για την έκδοση των βίζα, υπάρχουν ξενοδοχεία, υπάρχουν τα tour bus, οι πτήσεις κλπ. Και για μερικά από αυτά τα έξοδα δεν σου επιστρέφονται λεφτά. Έτσι, ολόκληρη η βιομηχανία των περιοδειών βρίσκεται σε μια κατάσταση διαρκούς ανησυχίας ότι τα προς το ζην μας διατρέχουν μακροπρόθεσμο κίνδυνο.

Έχετε βρεθεί ποτέ κοντά στο να παίξετε στην Ελλάδα; Νομίζω ότι η μουσική σας θα ταίριαζε απόλυτα σε ένα από τα αρχαία θέατρα εδώ! Και τώρα που έχετε ένα τραγούδι που λέγεται "Apollo", υπάρχει ένας ακόμα λόγος!

Κοιτούσαμε ένα χώρο στην Τεργέστη πριν ένα ή δύο χρόνια, αλλά ακόμα κι αυτό είναι 1.000 μίλια μακριά από την Αθήνα! Οι περιοδείες μας στην Ευρώπη βασίζονται στους promoters και στους booking agents, οπότε ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή θα υπάρξει κάποιο ενδιαφέρον. Και ναι, θα παίζαμε τον "Apollo"!