Amaranthe: «Μας αρέσει μια μικρή πινελιά δράματος»

 Από το ξεκίνημα της πορείας τους, οι Amaranthe κινούνται σταθερά στη λεπτή γραμμή που ενώνει το πιασάρικο με το heavy, τις χορευτικές μελωδίες με τα ογκώδη σπασίματα. Κι αν η διαδρομή δεν ήταν στρωμένη με τα πέταλα των δισκογραφικών, όπως θα ήθελαν να πιστεύουν πολλοί πιουρίστες, το σεστέτο από τη Σουηδία δεν κατέβασε ποτέ το κεφάλι, ούτε έχασε τη λάμψη στο βλέμμα του. Μετά από περίπου τέσσερα χρόνια απουσίας, το σχήμα επιστρέφει με τον έβδομο δίσκο του, κι εμείς είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε ξανά με τον Olof Mörck για την εμπιστοσύνη που έχουν στη «μέθοδό» τους, τη σημασία του να μην παίρνεις τον εαυτό σου τόσο στα σοβαρά και την ιδιαίτερη σχέση του με το "For Whom The Bell Tolls" (ναι, αυτό).

Είναι συνηθισμένο μία μπάντα που κυκλοφορεί κάτι νέο να λέει ότι είναι ό,τι μεγαλύτερο ή πιο ευρύ έχει κάνει ποτέ, αλλά νιώθω ότι στο "The Catalyst" πετύχατε ακριβώς αυτό. Ήταν κάτι που στοχεύατε;

Έχεις απόλυτο δίκιο! Θέλω να πω, είναι το κλασικό «το καινούριο άλμπουμ είναι το καλύτερο, το πιο μεγάλο, το πιο όλα», και δεν είναι τόσο θέμα προώθησης, όσο... Όταν έχεις περάσει δύο ή τρία χρόνια φτιάνοντας έναν δίσκο, δένεσαι μαζί του, και ταυτόχρονα ελπίζεις ότι έχεις γίνει λίγο καλύτερος στο γράψιμο. Αλλά πολλές φορές απλά δεν ισχύει, οπότε καταλαβαίνω πώς το εννοείς. Σε κάθε περίπτωση, ξεκινήσαμε τις ετοιμασίες στις αρχές του 2021, ακριβώς μετά την περίοδο που προωθούσαμε το "Manifest", κι εξαιτίας του covid ξέραμε ότι θα έχουμε κάμποσο χρόνο διαθέσιμο, δεν θα περιοδεύαμε και τα σχετικά, οπότε σκεφτόμασταν ποιο θα μπορούσε να είναι το επόμενο βήμα, η επόμενη φάση.

Είχαμε συμφωνήσει μεταξύ μας, η Elize (Ryd) κι εγώ, να μην ξεκινήσουμε απευθείας, αλλά μετά από δυο-τρεις μήνες εκτός, μπορούσα να καταλάβω ότι είχε αρχίσει να το σκέφτεται, κι εγώ είχα αρχίσει να τζαμάρω πράγματα στην κιθάρα, οπότε είχαμε κάτι σαν μία concept φάση, προσπαθούσαμε να βρούμε πού θέλαμε να πάμε. Σε σύγκριση με τους προηγούμενους δίσκους, είχαμε πολύ περισσότερο χρόνο, ήταν σα να μας δόθηκε μια ευκαιρία να κρατήσουμε τα μυαλά μας ανοιχτά. Δοκιμάζαμε κάθε ιδέα που μας ερχόταν, και κάποιες από αυτές τις αφήσαμε εκτός γιατί ήταν πολύ διαφορετικές, και στο τέλος της μέρας έχουμε τον δικό μας χαρακτηριστικό ήχο, αλλά θέλαμε να το κάνουμε πιο περιπετειώδες.

Αυτό είναι κάτι που ήθελα να αναφέρω· κάνετε όλα αυτά τα πράγματα, αλλά έχετε έναν δικό σας ήχο και πάντα είναι ισορροπημένος.

Ξέρεις, αν πάρεις το ντεμπούτο μας από το 2011 και το βάλεις δίπλα στο "The Catalyst", μπορείς ξεκάθαρα να δεις ότι είναι η ίδια μπάντα, ακόμα κι αν υπάρχουν διαφορετικά μέλη ή οτιδήποτε. Αυτό προέρχεται από μία σειρά πραγμάτων, νομίζω. Πάντα έχουμε την αντίθεση ανάμεσα στις κιθάρες και τα ηλεκτρονικά, που είναι κάπως πιο μοντέρνα, έχουμε τις τρεις φωνές και τον τρόπο που παίζει ο κάθε μουσικός, οι κιθάρες μου και τα ντραμς του Morten (Løwe Sørensen), είναι ο συνδυασμός όλων αυτών. Στις πρώτες μέρες, είχαμε κάνει κάποια πειράματα, αλλά μετά από μία σειρά τραγουδιών που δεν βγήκαν ποτέ, συνειδητοποιήσαμε ότι είχαμε βρει κάτι διαφορετικό κι έπρεπε να το κρατήσουμε.

Μπορείς να παίξεις ένα εκατομμύριο διαφορετικά στυλ για πλάκα

Σε τελική ανάλυση, κάποιοι μπορεί να γκρινιάξουν ότι ακουγόμαστε συνεχώς το ίδιο, αυτό όμως ισχύει και για όλες εκείνες τις μπάντες που έχουν βρει τον ήχο τους. Δεν μας συγκρίνω με τους Iron Maiden ή τους AC/DC ή τους Sabaton ή τους Nightwish, ας πούμε, αλλά κάθε ένα από αυτά τα ονόματα μπορείς πάντα να το καταλάβεις. Υπάρχουν φορές που το τελευταίο τους άλμπουμ ακούγεται σαν το πρώτο, κι αυτό θεωρώ ότι είναι κουλ. Μπορείς να παίξεις ένα εκατομμύριο διαφορετικά στυλ για πλάκα, αλλά όταν έχεις ένα συγκρότημα, σου αρέσει ο ήχος που έχεις φτιάξει και θέλεις οι οπαδοί σου να σε ακολουθήσουν, πιστεύω ότι δεν πρέπει να τον χάσεις.

Αφού το ανέφερες, κοιτώντας πίσω στο ξεκίνημά σας και το πού βρίσκεστε τώρα, ποια θα έλεγες ότι είναι η μεγαλύτερη διαφορά στην προσέγγισή σας ως προς τις συνθέσεις, τις ηχογραφήσεις, ή γενικά;

Ενδιαφέρουσα ερώτηση. Αρχικά, θα ήθελα να πω ότι προσπαθούμε πολύ να κρατήσουμε τη μέθοδο σταθερή, όπου ως «μέθοδο» εννοώ το πώς γράφουμε σε φυσικό επίπεδο. Η Elize κι εγώ γράφουμε μουσική μαζί ήδη πριν τους Amaranthe. [Σηκώνει το λάπτοπ και κάνει ένα γύρο] Αυτός είναι ο χώρος που γίνεται όλο το πράγμα! Όπως βλέπεις, είναι ένα μικρό στούντιο, κι εδώ γράφτηκε ολόκληρος ο τελευταίος δίσκος. Αντίστοιχα ο πρώτος γράφτηκε στο παλιό μου διαμέρισμα, σε ένα εξίσου μικρό στουντιάκι. Δεν πηγαίνουμε ένα μεγάλο, φαντεζί στούντιο για ένα μήνα με τα καλύτερα ηχεία του κόσμου. Θέλουμε να το κρατάμε απλό, όπως ξεκίνησε. Βρισκόμαστε σαν φίλοι, τρώμε κάτι πίνοντας ένα ποτήρι κρασί, και μετά γράφουμε μουσική παρέα.

Προφανώς, πολλά πράγματα έχουν αλλάξει στο πέρασμα των χρόνων, αλλά θεωρώ ότι η μεγαλύτερη αλλαγή είναι το ότι τώρα πια, συνήθως, είμαστε καλύτεροι και πολύ πιο γρήγοροι στο να καταλαβαίνουμε τι θέλουμε. Και η Elize έχει γίνει πολύ καλύτερη στο κομμάτι του γραψίματος. Όταν έχει μία μελωδία στο κεφάλι της, είναι πολύ πιο γρήγορη στο να την αντιλαμβάνεται και να μου την μεταφέρει. Μετά, για κάθε ένα κομμάτι που έχω εγώ, εκείνη βρίσκει δέκα διαφορετικές μελωδίες, οπότε το θέμα από εκεί και πέρα είναι να βρούμε τι ταιριάζει καλύτερα. Πιστεύω ότι έχει να κάνει με την ωριμότητα και την εμπειρία, φυσικά. Το ίδιο ισχύει και για μένα, αν ψάχνω έναν συγκεκριμένο ήχο, ένα riff ή κάτι, πλέον μπορώ πολύ πιο εύκολα να αναγνωρίσω πώς να το φτιάξω.

Έχουμε μία εισαγωγή με τον Ian McDiarmid, τον Αυτοκράτορα από τα Star Wars, να μιλά για το διάβολο κι ένα σκασμό χαζά πράγματα

Λοιπόν, την τελευταία φορά που μιλήσαμε ήταν τότε που κυκλοφορήσατε το "Manifest" και είχες αναφέρει ότι είχατε κάποιες αμφιβολίες για τον πιο symphonic-power-y ήχο του... [Παύση] Τέλεια, έχασα τον τίτλο του κομματιού.

Χμμ, ίσως το "Crystalline";

Ήταν το "Archangel"!

Πάνε σχεδόν τέσσερα χρόνια, οπότε όλα καλά! [Γέλια]

[Γέλια] Ναι, οπότε στο νέο υλικό κάπως ξαφνιάστηκα που είδα πιο έντονα αυτά τα στοιχεία. Πώς προέκυψε αυτή η αλλαγή;

Όταν γράψαμε το "Archangel", ίσως το είχα αναφέρει αυτό και την προηγούμενη φορά, αλλά γενικά όταν ο Morten ηχογραφεί τα σημεία του, η Elize κι εγώ πάντα καθόμαστε κάπου στα πλάγια για να ακούσουμε τα ντραμς. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, ήδη ξέρουμε προς ποια κατεύθυνση θα πάει το σύνολο, και είναι μία περίοδος που μας εμπνέει και μας κάνει δημιουργικούς, οπότε πάντα γράφουμε κάτι επιτόπου. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν τα "Viral", "Archangel" και "Crystalline", δημιουργήθηκαν εξολοκλήρου στο στούντιο. Αυτή η διαδικασία έχει πολλά θετικά, αλλά για το "Archangel", συζητώντας το τη στιγμή που επιστρέψαμε σπίτι, νιώθαμε σα να παραήταν διαφορετικό.

Όπως είπες, ήταν σχεδόν symphonic power metal, και ίσως υπερβολικά geeky. Ξέρεις, είχα φτιάξει στο μυαλό μου ένα σύμπαν σαν το "Diablo III", με τους αρχαγγέλους και τα σχετικά. Ήταν πολύ διαφορετικό από αυτό που έχουμε συνηθίσει να κάνουμε, οπότε σκεφτόμασταν ότι μάλλον έπρεπε να το διορθώσουμε. Την επόμενη μέρα βέβαια, με το που το ξανακούσαμε, αποφασίσαμε ότι ήταν διαφορετικό αλλά σούπερ κουλ, και το αφήσαμε ως είχε. Επιστρέφοντας στο παρόν, αυτό που συνέβη έχει δύο σκέλη, ένα πιο σημαντικό από το άλλο, αλλά και πάλι· το πρώτο είναι ότι ο κόσμος αγάπησε αυτή την αλλαγή, το "Archangel" είναι το #2 τραγούδι μας με streaming όρους...

Ω.

Ναι, μετά το "Drop Dead Cynical", είναι το επόμενο με διαφορά. Πολύ περισσότερο από το ομώνυμο του "The Nexus" ή το "Hunger" ή το "Amaranthine", είναι τρομερή επιτυχία. Και προφανώς είναι ωραίο αν αρέσει κάτι στον κόσμο, αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι αρέσει σε εμάς να παίζουμε έτσι live. Ξέρεις, υπάρχουν τόσα πράγματα που μπορείς να κάνεις στη σκηνή με αυτό ως βάση. Βάζουμε pyrotechnics κι έχουμε μία εισαγωγή με τον Ian McDiarmid, τον Αυτοκράτορα από τα Star Wars, να μιλά για το διάβολο κι ένα σκασμό χαζά πράγματα με κατακόκκινα φώτα, η Elize πηγαίνει φουλ θεατρικά, ξέρεις, μας αρέσει μια μικρή πινελιά δράματος. [Γέλια]

Είναι ωραίο να ανακατεύεις τα πράγματα, να ξαφνιάζεις τον κόσμο

Δεν θέλαμε να το πάμε πολύ μακριά, γιατί υπάρχουν σχήματα που το κάνουν αυτό πολύ καλά, οι Nightwish και οι Within Temptation είναι τα πιο προφανή παραδείγματα, όμως ήδη από τα πρώτα στάδια της προετοιμασίας του "The Catalyst", σκεφτόμασταν ότι θα ήταν ωραίο να κάνουμε κάτι προς τη συμφωνική κατεύθυνση. Η ιδέα με τους βρικόλακες και το όλο θέμα του "Damnation Flame" (σσ. την αποτύπωσαν και στο βίντεο κλιπ του κομματιού) ήταν της Elize, και με δεδομένο ότι όλοι πάντα νομίζουν ότι ξέρουν τι να περιμένουν από ένα πρώτο single, αποφασίσαμε να πάμε με αυτό. Είναι ωραίο να ανακατεύεις τα πράγματα, να ξαφνιάζεις τον κόσμο.

Επίσης ένιωσα λίγη από αυτή τη συμφωνική αίσθηση στο "Breaking The Waves", το οποίο αγαπώ.

Σε ευχαριστώ! Τώρα, αφού το ανέφερες, πρέπει να πω ότι κι αυτό το κομμάτι είναι πολύ διαφορετικό στο πλαίσιο των Amaranthe, και λατρεύω τις φωνητικές γραμμές της Elize. Είναι κάπως απόκοσμες, και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν τις άκουσα, ήταν μία σχεδόν Σκοτσέζικη ενορχήστρωση. Με όλες τις κιθάρες και τα πλήκτρα που έχουμε από πάνω, βέβαια, είναι δύσκολο να το αναγνωρίσεις. Κάναμε ένα bonus track, θα βγει μετά το δίσκο, για το οποίο βρήκαμε έναν επαγγελματία να παίξει γκάιντα, η σύζυγός μου ηχογράφησε Ιρλανδικά και Σκοτσέζικα φλάουτα, βάλαμε μεσαιωνικά κρουστά και ακουστικές, ακριβώς αυτό που είχα στο μυαλό μου αρχικά, οπότε τσέκαρέ τη!

Ακούγεται τέλειο! Για να είμαι ειλικρινής, είχα μία κάπως παράξενη ερώτηση που κρατούσα για αργότερα, αλλά αφού φτάσαμε εδώ...

Παρακαλώ, πες τη! [Γέλια]

[Γέλια] Λοιπόν, έχω μία αδυναμία σε όλα εκείνα τα μικρά, παράξενα πραγματάκια που δοκιμάζετε κατά καιρούς, τις ακουστικές εκτελέσεις ή τη flamenco-ish εκδοχή του "Adrenaline"...

Ω, την άκουσες!

Μα φυσικά! Αλλά ξέρεις, το θέμα μου είναι ότι όλα αυτά τα κομμάτια είναι ένα εδώ κι ένα εκεί. Υπάρχει περίπτωση να δούμε κάτι ολοκληρωμένο;

Είχαμε κάνει κάτι τέτοιο, αλλά πάει καιρός, πρέπει να ήταν το 2015 περίπου (σσ. αναφέρεται στη συλλογή "Breaking Point"), σχεδόν δέκα χρόνια πίσω. Δεν το έχω σκεφτεί πραγματικά, αλλά θα ήταν καλή ιδέα τώρα που αφιερώνουμε περισσότερο χρόνο και ενέργεια σε αυτές τις βερσιόν. Για αυτό το άλμπουμ ας πούμε, κάναμε και μία περίπου jazz εκδοχή του "Insatiable", με double bass και latino αναφορές, κατάφερα να παίξω και λίγο πιάνο, οπότε το χάρηκα ιδιαιτέρως. [Γέλιο] Αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε πρακτικά, είναι να αφήσουμε να φανούν οι επιρροές μας, αυτό που βρίσκεται κάτω από τις κιθάρες και τα ηλεκτρονικά. Το "Insatiable" ας πούμε έχει ιδιαίτερο groove, δεν είναι ακριβώς στο μέτρημα, αλλά αυτό δεν θα το παρατηρούσες ποτέ στο single, ούτε εγώ θα το κατάφερνα. Το ίδιο και το "Breaking The Waves". Είναι όμορφο να είσαι μουσικά ευέλικτος και να μπορείς να το αφήνεις να φανεί.

Δεν προορίζεται να είναι χιουμοριστικό, αλλά ούτε και για να το πάρεις τόσο στα σοβαρά

Σταυρώνω τα δάχτυλά μου! Τώρα, πέρα από την ίδια τη μουσική, οφείλω να επισημάνω ότι απολαμβάνω πραγματικά το ότι συνεχίζετε να περνάτε καλά στο οπτικό κομμάτι, ξέρεις, κόντρα σε όλη τη σούπερ-σοβαρότητα της metal σκηνής.

[Γέλια] Αυτό είναι κομμάτι της ταυτότητάς μας από την αρχή, η «μην παίρνετε τον εαυτό σας τόσο στα σοβαρά» στάση, ήδη από το βίντεο κλιπ του "Hunger". Την μουσική μας την παίρνουμε πολύ σοβαρά, φυσικά, και παθιαζόμαστε, ξέρεις όμως, δεν προορίζεται να είναι χιουμοριστικό, αλλά ούτε και για να το πάρεις τόσο στα σοβαρά. Είναι προφανές ότι δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας action stars μόνο και μόνο επειδή τρέχουμε ή πυροβολάμε ή περπατάμε και πίσω μας γίνονται εκρήξεις σε... πρέπει να είναι τουλάχιστον τρία βίντεο έτσι! [Δυνατά γέλια] Εν μέρει είναι σα να κάνουμε πλάκα στο Χόλυγουντ, αλλά ταυτόχρονα η μουσική μας είναι δυνατή και γεμάτη ενέργεια, και είναι ωραίο που μπορούμε να τη συνδυάσουμε με κάτι εξίσου έντονο. Έχουμε αρχίσει να φτάνουμε σε αυτό το στάδιο και ζωντανά, φτιάξαμε μία σκηνή που μοιάζει με μηχανή και πετάει καπνούς, κάτι που δεν μπορούσαμε να έχουμε στο παρελθόν.

Σε κάτι λίγο διαφορετικό· πριν λίγο καιρό είχαμε μία συνέντευξη με τον Dani Filth, και όπως αρκετοί μουσικοί, αγαπάει να μισεί τις streaming πλατφόρμες. Με δεδομένο ότι είσαι από τις εξαιρέσεις που έχουν πει ότι ανάμεσα στα άσχημά τους, έχουν και κάποια καλά, θα ήθελα να ακούσω κάτι περισσότερο.

Πρώτα απ' όλα, καταλαβαίνω πλήρως τη στάση του Dani. Ξέρεις, όταν ήμουν 14 χρονών ήταν από τους ήρωες μου· εκείνες τις εποχές, στα πρώτα πέντε ή έξι άλμπουμ των Cradle Of Filth, ήταν πολύ δημοφιλείς, και ακόμα είναι, και πιθανότατα έβγαλαν πολλά χρήματα. Τότε, όταν κυκλοφορούσε ένας δίσκος και σου ερχόταν η πρώτη επιταγή (σσ. 'royalty check') μπορούσες να αγοράσεις ένα αυτοκίνητο ή ένα σπίτι. Τα έσοδα από τις πωλήσεις των CD ιδιαίτερα ήταν υπερβολικά καλές, αναμενόμενα αφού δεν υπήρχαν πολλοί άλλοι τρόποι για να βρεις τη μουσική, δεν υπήρχε streaming ή παράνομο downloading, στη δεκαετία του '90 ας πούμε, αλλά το ζήτημα βρίσκεται αλλού.

Αν ήμουν ο David Lee Roth ή ο David Coverdale, θα μου έλειπαν οι επιταγές των 20 εκατομμυρίων δολαρίων

Ας πάρουμε τους Cradle Of Filth για παράδειγμα, και το λέω αυτό με την καλύτερη δυνατή έννοια, τα συμβόλαια τότε ήταν σχεδιασμένα για να βγαίνουν πολλά χρήματα με τη μία. Το ίδιο λίγο-πολύ ίσχυε για τους Whitesnake ή τους Metallica ή όποιους άλλους. Τα ποσοστά που έπαιρνες από την ίδια τη μουσική ήταν πολύ μικρά, και το πιο πιθανό είναι αυτές οι συμφωνίες να ισχύουν ακόμα, οπότε έτσι από το streaming δεν θα πληρωθείς ποτέ. Δεν μπορώ να μιλήσω με αριθμούς ή για το business κομμάτι, αλλά θα έλεγα ότι αν η μοιρασιά ήταν τόσο για τη μπάντα [δείχνει ένα μεγάλο σχήμα στον αέρα] και τόσο για τη δισκογραφική [μικρό σχήμα], τα χρήματα από τις πωλήσεις των δίσκων ήταν τόσα που αυτό [της δισκογραφικής] έφτανε για να πλουτίσουν πραγματικά οι δισκογραφικές, σε βαθμό που να χτίζουν ουρανοξύστες.

Σήμερα, τα πράγματα είναι διαφορετικά, κάπως σαν αυτό για τη μπάντα κι αυτό για τη δισκογραφική [δύο παρόμοιου μεγέθους σχήματα], οπότε είναι κάπως καλύτερα και πλέον εξαρτώνται πολλά από το πού βρίσκεσαι στην καριέρα σου· αλλά αν έχεις αυτό σε μία πλατφόρμα [δείχνει το σχήμα της μπάντας], ουσιαστικά αυτό που συμβαίνει είναι ότι οι πληρωμές έρχονται ανά διαστήματα μέσα στο χρόνο και πληρώνεσαι σε βάθος χρόνου. Το σημαντικό που πρέπει να κρατήσεις στο μυαλό σου, όπως το βλέπω εγώ, είναι ότι για έναν δίσκο που έχει βγει πριν είκοσι ή τριάντα χρόνια, πρέπει να κοιτάξεις πίσω, δεν είναι πια μία κι έξω. Και αν κυκλοφορήσεις πολλά άλμπουμ και γίνεις κάπως γνωστός, μπορείς να σχεδιάσεις.

Παλιά, αν ήσουν ένας μουσικός 24 χρονών και σου έδιναν μία επιταγή του ενός εκατομμυρίου, αντί να σχεδιάσεις, θα αγόραζες μαλακίες και θα ξέμενες πριν το καταλάβεις, οπότε από αυτή την άποψη προτιμώ το νέο μοντέλο περισσότερο. Έχοντας πει αυτό βέβαια, υπάρχουν πολλά αρνητικά. Το Spotify θα μπορούσε να πληρώνει καλύτερα, προφανέστατα. Αυτό που βλέπω στη Σουηδία, πάντως, είναι μπάντες που δεν είναι τρομακτικά μεγάλες να αποκτούν δυναμική και να μπορούν να ζήσουν από αυτό, ιδιαίτερα πιο νέα ονόματα όπως οι Dynazty, το συγκρότημα του Nils (Molin). Από την άλλη, αν ήμουν ο David Lee Roth ή ο David Coverdale, θα μου έλειπαν οι επιταγές των 20 εκατομμυρίων δολαρίων που μάζευα στη δεκαετία του '80. [Δυνατά γέλια] Υποθέτω ότι η ιστορία του Dani είναι πολύ διαφορετική, αλλά είναι τόσο γαμημένα – συγγνώμη για τα γαλλικά μου – είναι πολύ κρίμα μπάντες που είναι λίγο μεγαλύτερες να δυσκολεύονται.

Κάθε φορά που παίζεται ένα τραγούδι ζωντανά, με κάποιο τρόπο γίνεται νέο

Πίσω στα δικά σας - έχοντας κυκλοφορήσει τόση μουσική, είμαι σίγουρος ότι το στήσιμο μιας setlist δεν είναι ακριβώς εύκολο. Αν έπρεπε να διαλέξεις τρία τραγούδια που πρέπει να είναι εκεί, είτε λόγω οπαδών, είτε επειδή μέσα στη μπάντα τα αγαπάτε, και τρία λιγότερο προφανή που θα ήθελες να παίζετε πιο συχνά, τι θα επέλεγες;

Αχ, είναι ακριβώς έτσι! Κυριολεκτικά πριν λίγες μέρες προσπαθούσα να κάνω κυριολεκτικά αυτό, να μαζέψω ένα σετ. Για το πρώτο σκέλος, θα έλεγα σίγουρα το "Drop Dead Cynical", το πιο γνωστό μας τραγούδι, πάντα δουλεύει ζωντανά, και το νιώθω ακόμα καινούριο, κι ας είναι δέκα χρονών. Μετά, το "Amaranthine", από το ντεμπούτο, που είναι περίπου το ίδιο πράγμα. Ξέρεις, πριν κοντά είκοσι χρόνια είχα δει ότι οι Metallica είχαν παίξει 2,000 φορές το "For Whom the Bell Tolls", κι ενώ λατρεύω το τραγούδι, σκεφτόμουν ότι θα το είχα μισήσει, αλλά τελικά είναι διαφορετικά όταν το βλέπεις από εκεί πάνω· κάθε φορά που παίζεται ένα τραγούδι ζωντανά, με κάποιο τρόπο γίνεται νέο, γεννιέται από την αρχή. Τρίτο, το "Archangel" που το καλύψαμε.

Για τα κομμάτια που είναι κάπως πιο ξεχασμένα, θα έλεγα το πρώτο τραγούδι του "The Nexus" από το 2013, το "Afterlife". Σχετικά πρόσφατα το παίξαμε μετά από καιρό, όταν ήμασταν στη Φινλανδία το Δεκέμβριο, και ήταν τόσο ωραίο! Πολύ διασκεδαστικό κι ανεβαστικό, το ήξεραν λιγότεροι από το κοινό και άρα είχε λιγότερο sing along, αλλά πιστεύω ότι ο κόσμος μπορεί να καταλάβει πότε μια μπάντα πραγματικά το χαίρεται. Από τα πιο παράξενα επίσης θα έλεγα το "Trinity" από το "Massive Addictive", είναι από τα αγαπημένα μου τραγούδια που έχουμε γράψει, φοβερό ρεφραίν, είναι της Elize οπότε μπορώ να το πω αυτό χωρίς να καυχιέμαι. [Γέλια]

Για τελευταίο, θα πω το "Boom!", που κατά κάποιο τρόπο το είχαμε γράψει για τον πρώην growler μας, τον Henrik ('GG6' Englund). Πριν κάνα-δυο βδομάδες, η Elize πρότεινε να δοκιμάσουμε για τα live κάτι σαν ένα τραγούδι μόνο με αντρικά φωνητικά, ώστε να αλλάξει η δυναμική, και μετά μία μπαλάντα που να ξεκινάει με εκείνη ή κάτι που να είναι σόλο, και δεν μου πέρασε καν από το μυαλό. Αφού μου το θύμισε, έστειλα ένα μήνυμα στον Mikael Sehlin που έχει αναλάβει πλέον τα σκληρά φωνητικά, κι αφού μας έδωσε το ΟΚ, μάλλον θα μπει κι αυτό!

Εξαιρετικές επιλογές! Νομίζω ότι κάπως έτσι ο χρόνος μας τελειώνει...

Αν θέλεις μπορούμε να το πάμε λίγο ακόμα!

Ω, δε θα ήταν πρέπον! Θα αφήσω μόνο μία παραγγελιά, ειδικά σε περίπτωση που σας φέρει ο δρόμος προς Ελλάδα, το "Infinity"!

Ωραία πρόταση! Έχει πλάκα, γιατί πριν μιάμιση ώρα τζάμαρα στην κιθάρα κι έπαιζα αυτό το σόλο, είναι από τα αγαπημένα μου, αν επιτρέπεται να το πω αυτό για δικά μου σόλο. [Γέλια] Πραγματικά όμως είναι, έχει αυτό το κάτι, και νομίζω ο Nils κάποια στιγμή το είχε αναφέρει πέρσι! Και man, για την Ελλάδα, πρέπει να έρθουμε επιτέλους, σύντομα. Είναι κάπως δύσκολο, ξέρεις, πρέπει να οδηγήσεις αρκετά, θέλει να το οργανώσεις κάπως Ρουμανία-Βουλγαρία και μετά εκεί, αλλά έχω ήδη πει στο πρακτορείο και τους promoters, κάνα-δυο φορές συζητήσαμε με κάποια φεστιβάλ, δεν θα πω ονόματα, αλλά πρέπει να γίνει. Πέρασα τόσο καιρό εκεί, παίζοντας με τους Nightrage, και στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, είναι ώρα!