Συνέντευξη: Rous

20/12/2010 @ 13:48
Θέλησα να μιλήσω με τον Rous για να δω πως ο άνθρωπος κάτω από το καπέλο και πίσω από τις "Εξαιρέσεις" διαχειρίζεται την επιτυχία του κομματιού του. Πώς τελικά όμως χαρακτηρίζει ο ίδιος τον ήχο του; Αντιλαμβάνεται ότι μπορεί οι "Εξαιρέσεις" να κούρασαν; Γιατί ο κόσμος δεν τον αναγνωρίζει; Θα ξαναέγραφε παρόμοιο κομμάτι αν του το ζητούσαν; Ποιά η γνώμη του για τη διασκευή του Λευτέρη Πανταζή; Αυτά και άλλα πολλά σε μια συνέντευξη που, όπως και το "(+)(-)", είχε πολλά περισσότερα να δώσει, από ένα μόνο κομμάτι...



Ας αρχίσουμε κάπως ανορθόδοξα: Για πες μας τι παρουσιάζεις στο Σταυρό του Νότου. Έχεις αλλάξει καθόλου το set σου σε σχέση με αυτό όταν σε είδα στις αρχές του χρόνου στο Planet (σημ.: η συνέντευξη έγινε όσο ακόμα έπαιζε ο Rous
στον Σταυρό);
Κατά βάση παρουσιάζω το σύνολο του πρώτου δίσκου, μαζί με κάποιες επιλεγμένες διασκευές. Αυτή τη φορά η διαφοροποίηση που θα παρατηρούσε κάποιος είναι ότι έχουμε δώσει περισσότερη βάση στις ενορχηστρώσεις, έτσι ώστε να πλησιάσουμε πολύ περισσότερο τον ήχο του δίσκου, πράγμα που δε συνέβη στις αρχές του χρόνου, καθώς ακόμα τότε ήμασταν σε περίοδο ηχογραφήσεων. Τότε ήμουν πιο minimal, τώρα συνειδητοποίησα πως προσθέτοντας ήχους και μελωδικές γραμμές, ο ήχος «απλώνει» περισσότερο και βγαίνει καλύτερα στη σκηνή, αναδεικνύοντας καλύτερα τα κομμάτια.

Είχα προλάβει τις εκτελέσεις των κομματιών σου στο Myspace, πριν γίνει ο χαμός με το Jumping Fish και φυσικά πριν το δίσκο. Αυτό που παρατήρησα είναι ακριβώς αυτή η εμβάθυνση του ήχου σου στην ενορχήστρωση στο δίσκο, σε σχέση με τις πρώτες εκτελέσεις. Αυτό έγινε ηθελημένα;
Ναι ακριβώς. Όταν γράφαμε το δίσκο θέλαμε η βάση του να είναι η φωνή με την ακουστική κιθάρα και από εκεί και πέρα θέλαμε να προσθέσουμε και άλλα όργανα για να δώσουμε βάθος, όπως το τσέλο, το fuzz organ και το rhodes. Γράψαμε πολλά κομμάτια και μετά διαλέξαμε να δουλέψουμε πάνω σε αυτά που τελικά μπήκαν και στο δίσκο. Από την αρχή ήξερα τι ήθελα να κάνω. Φυσικά στο θέμα της παραγωγής βοήθησε πάρα πολύ ο Πάνος Θεοφανέλλης, ο οποίος έριξε πολλή δουλειά, ήταν συνέχεια στο studio, νύσταξε πάνω από την κονσόλα και καθώς με πέτυχε και σε μια φάση που είχα αρχίσει να απομακρύνομαι από τη λογική των Myspace παραγωγών, αλλά παράλληλα δεν ήθελα να χάσω αυτή την ατμόσφαιρα, κατάφερε να δημιουργήσει αυτό τον ήχο, που τελικά με ικανοποίησε πολύ. Σε αυτό το θέμα η Archangel έδειξε πολύ στοργή για το δίσκο και πιστεύω πως το αποτέλεσμα μας δικαίωσε όλους.

Πώς έφτασες από το δωμάτιο του σπιτιού σου στο να βγάλεις δίσκο; Είναι τόσο δύσκολο όσο ακούγεται από πολλά συγκροτήματα;
Σε κάποια φάση στη ζωή μου έφυγα από την Ελλάδα για να πάω να ζήσω στην Ιταλία, έτσι για να κάνω την τρέλα μου. Εκεί μετά από λίγα χρόνια προέκυψαν και οι σπουδές μου, ενώ παράλληλα έγραφα τα πρώτα μου κομμάτια. Παρ' όλα αυτά, πιστεύω πως στην Ιταλία πέρασα μια περίοδο πολύ γλυκανάλατη και άνευρη μουσικά, πράγμα που συνειδητοποίησα ενάμιση χρόνο πριν φύγω από εκεί. Εκείνη τη στιγμή σταμάτησα αυτόματα να γράφω μουσική, πέταξα όλο το υλικό που είχα γράψει μέχρι τότε και, παίρνοντας τις βασικές ιδέες από την αρχή, άρχισα να τις ξαναδουλεύω, κυρίως το τελευταίο εξάμηνο που ήμουν εκεί. Όλο αυτό ολοκληρώθηκε, έφτιαξα το πρώτο και το δεύτερο demo μου και όταν τα τελείωσα συνειδητοποίησα πως αυτή η άνευρη περίοδος ήταν κάτι που έπρεπε να περάσω για να φτάσω στις myspace εκδοχές των κομματιών μου και τελικά στο δίσκο. Κάποιες ηχογραφήσεις, όπως η πρώτη έκδοση του "Το Άδικο Στο Σώμα", προέκυψαν τότε με ένα φανταστικό ήχο, απλά τυχαία, καθώς πιστεύω ότι το τυχαίο είναι το δύσκολο στη μουσική. Γυρίζοντας στην Ελλάδα έτυχε να συμπέσει η έναρξη του Jumping Fish με την άνοδο της αναγνωρισιμότητας των "Εξαιρέσεων" και το ένα έφερε το άλλο. Έτσι και αλλιώς, η διαδικασία του να χτυπάω πόρτες και να ψάχνω δισκογραφική είχε σταματήσει εδώ και τέσσερα-πέντε χρόνια. Οι indie εταιρίες είχαν κάνει τότε ένα μεγάλο μπάσιμο στην αγορά και εγώ δεν ήξερα που ανήκω μουσικά. Είμαι indie; Είμαι rock; Είμαι mainstream; Δε μπορούσα να καταλάβω και έτσι πάνω σε αυτή την αναζήτηση σταμάτησα να προσεγγίζω τις εταιρίες, τουλάχιστον τις μεγάλες. Έψαχνα να δω ποιους θα ερέθιζε η δική μου μουσική και για καλή μου τύχη ερέθισε την Archangel. Όταν ήμασταν κοντά στο να υπογράψουμε, έπεσε και το Jumping Fish στο τραπέζι σαν πρόταση και το αποδέχτηκα, έτσι χωρίς να το πολυσκεφτώ και εκ των υστέρων αποδείχθηκε σωστή απόφαση, καθώς η αποδοχή του κομματιού βοήθησε πολύ το δίσκο.

Γιατί διαλέξατε το "Εξαιρέσεις" και όχι κάποιο άλλο κομμάτι να βάλετε στο Jumping Fish;
Τα παιδιά από την εταιρία το ήθελαν, γιατί το θεωρούσαν ξεσηκωτικό και εγώ το προτίμησα γιατί, ήδη από τις πρόβες που κάναμε στα Εξάρχεια πριν το δίσκο και το Jumping Fish, έρχονταν φίλοι στο studio για να το ακούσουν ακόμα και στην πρόβα. Τότε ήταν που είπα «ώπα, κάτι παίζει εδώ».

Λένε πως τα μεγάλα κομμάτια τα αγκαλιάζει το σύνολο του κοινού, ανεξαρτήτως ακουσμάτων. Το "Εξαιρέσεις" πλέον ακούγεται παντού: από τις πίστες και την τηλεόραση, μέχρι το indie ραδιόφωνο. Από την άλλη, η indie κοινότητα θέλει τα τραγούδια «δικά της» και ενοχλείται από τη δημοσιότητα. Σε προβληματίζει αυτό;
Το κομμάτι γράφτηκε πριν τον όλο χαμό και πιστεύω πως ταιριάζει στο κλίμα του δίσκου. Κάποιοι indie οπαδοί θα το πουν mainstream και σωστά θα κάνουν, αν και ο δίσκος στο σύνολό του δεν είναι mainstream. Αν ήταν να τα έσβηνα όλα, και πάλι θα το έβαζα στο δίσκο, γιατί είναι και αυτό κομμάτι του. Δεν προσπαθήσαμε να γράψουμε ένα «hit», έτυχε απλά το κομμάτι να κάνει μεγάλη επιτυχία. Αλλά είναι και αυτό μέρος του ίδιου συνόλου. Για να γίνει ένα κομμάτι αγαπητό, φυσικά πρέπει να το ακούσει ένα μεγάλο μέρος του κόσμου, αλλά, από την άλλη, αυτό έχει και το τίμημα της υπερέκθεσης που μπορεί να κουράσει σε κάποια φάση. Ναι, ξέρω πως μέρος της indie κοινότητας δε θέλει επαφή με το άλλο κοινό, το κοινό των μπουζουκιών, αλλά εγώ είμαι της άποψης πως πρέπει να εκθέτουμε τον καθένα στην καλή μουσική. Δε χρειάζεται να βάζουμε στεγανά και παρωπίδες. Η μουσική είναι ένα μεγάλο ψηφιδωτό με άπειρες ψηφίδες και σίγουρα μέσα σε αυτό ο καθένας θα βρει κάτι που του αρέσει και τον εκφράζει.



Ναι, αλλά είδαμε και τον Λευτέρη Πανταζή να το τραγουδάει στην τηλεόραση, με όχι και τόσο καλό αποτέλεσμα, κατά τη γνώμη μου...
Ναι, το είδα. Δε με ενόχλησε καθόλου. Σέβομαι το γεγονός ότι ο καθένας μπορεί να πει το κομμάτι με όποιον τρόπο θέλει και όπως το αισθάνεται. Αφού του βγαίνει έτσι και θέλει να το πει, ας το πει. Αυτό που δε μου αρέσει είναι να ακούω τη φωνή μου μέσα σε άλλες ενορχηστρώσεις, remixes κτλ, όταν δεν έχω δώσει τη συγκατάθεσή μου. Αυτό με εξοργίζει, γιατί δεν έχω συνηθίσει τη φωνή μου με αυτούς τους ήχους. Την προτιμώ με την ακουστική κιθάρα και με την ενορχήστρωση που έχουμε κάνει εμείς. Δεν έχω πρόβλημα να πει το κομμάτι ο Πανταζής, ή ο όποιος άλλος, καθώς από τη στιγμή που το γράφεις, δε σου ανήκει πλέον, φεύγει, περνάει στο κοινό. Νομίζω ο Σιδηρόπουλος έλεγε πως το κομμάτι όταν φύγει από τα χέρια του δημιουργού του, κάνει αυτόνομη καριέρα. Έτσι έγινε και με το "Εξαιρέσεις", έφυγε από τα χέρια μου και πέρασε στον κόσμο. Αν ο Λευτέρης Πανταζής αισθανόταν όμορφα όταν το έλεγε, καλά έκανε και το είπε.

Με όλα τα μουσικά reality, η τηλεόραση προσπαθεί να μας πείσει ότι μόνο μέσω αυτών μπορεί κάποιος να κάνει καριέρα. Σκέφτηκες όταν γύρισες από την Ιταλία να πας σε κάποιο;
Όχι, γιατί θεωρώ πως μέσα σε αυτά τα παιχνίδια κατακρεουργούν το ταλέντο των παιδιών. Τους βάζουν πολλά στεγανά και πολλά πρέπει. Πρέπει να έχουν αυτή την εμφάνιση, πρέπει να έχουν αυτή την κίνηση, πρέπει να είναι μόνο τραγουδιστές και όχι μουσικοί ή στιχουργοί για παράδειγμα. Τους βάζουν σε φόρμες και δεν τους αφήνουν να εκφραστούν πραγματικά. Αυτό είναι λάθος. Στην τηλεόραση ψάχνουν τον star του ενός hit.

Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε μια στροφή της διασκέδασης, καθώς ο κόσμος απομακρύνεται από τα σκυλάδικα του παρελθόντος και οι μουσικές σκηνές γεμίζουν. Γιατί κάποιος να έρθει να δει τον Rous ζωντανά;
Στη Λαμία που έπαιζα τις προάλλες ο κόσμος είχε έρθει επειδή αγάπησε το δίσκο και στο τρίτο encore μου ζητούσε ακόμα το "Βουτιά Στο Κενό" και το "Μαριονέτες" και τραγουδούσε όλους τους στίχους, κομμάτια δηλαδή πλέον των "Εξαιρέσεων". Σκέφτηκα τελικά πως κάτι γίνεται εδώ πέρα. Έμαθα μετά πως το συγκεκριμένο μαγαζί έπαιζε το δίσκο, τον έμαθαν οι θαμώνες και μετά όταν ήρθαν να τα ακούσουν ζωντανά, γουστάρανε. Γι' αυτό θα έρθει κάποιος να με δει, γιατί του αρέσουν τα κομμάτια και γιατί όλα ξεκινάνε από τη σκηνή και από την αγάπη για αυτό που κάνεις. Και όταν κάνεις κάτι με αγάπη, ο κόσμος θα το εκτιμήσει. Υπάρχει μια χημική αντίδραση ανάμεσα σε εσένα και το κοινό. Η διάδραση της συναυλίας είναι το σημαντικότερο πράγμα. Δεν παίζω για εμένα, παίζω για τον κόσμο, ζητάω το χειροκρότημά του και περιμένω και να μου δώσει ενέργεια. Για αυτή την ανθρώπινη επαφή αξίζει κάποιος να δει τον κάθε καλλιτέχνη, όχι μόνο εμένα.

Γιατί ονόμασες τον δίσκο "(+)(-)". Μήπως έχει να κάνει με το ότι έχει δύο πρόσωπα;
Ναι, γιατί έτσι είναι και η ζωή. Μπορεί μια μέρα να ξυπνήσεις και να είσαι χαρούμενος και μια άλλη να είσαι χάλια. Έτσι είναι και τα τραγούδια μου, κάποια είναι πιο χαρούμενα και κάποια πιο μελαγχολικά. Αν έπρεπε να τον ονομάσω κάπως αλλιώς, θα τον έβγαζα «κυκλοθυμία», καθώς συνδυάζει πολλά διαφορετικά συναισθήματα, γρήγορα εναλλασσόμενα. Έτσι όμως νιώθω και έτσι είναι και η ζωή...

Δεν σε ανησυχεί το γεγονός ότι πολλοί δεν ξέρουν τον Rous, αλλά ξέρουν τον τύπο που τραγουδάει τις "Εξαιρέσεις";
Ναι, οι φίλοι μου μου κάνουν πλάκα πως το όνομά μου πλέον είναι το «το ξέρεις» και το επώνυμο το «μ' αρέσεις». Έχω συστηθεί και ως «Rous Εξαιρέσεις» (γέλια). Αυτό φυσικά έχει να κάνει και με την επιλογή μου να μην εμφανίζομαι πολύ στην τηλεόραση, ούτε καν στο videoclip του κομματιού δεν εμφανίζομαι πολύ.

Ποια είναι η γιαγιά στην εισαγωγή του "Γι' Αυτούς"; Υπάρχει κάποια ιστορία πίσω από αυτήν;
Η γιαγιά αυτή είναι η γιαγιά μιας καλής μου φίλης που ένα βράδυ μας τραγουδούσε κάποια τραγούδια του χωριού της και ντρεπόταν και έτσι έλεγε για τα τραγούδια της τη φράση «αυτά δεν είναι τραγούδια να τα ακούσει άνθρωπος, αυτά είναι κοροϊδεύουμε τώρα», που ακούγεται τελικά και στο κομμάτι, καθώς μου άρεσε πολύ η αίγλη των χρόνων και η ωριμότητα που απέπνεε. Η γιαγιά αυτή πέθανε 1η Οκτώβρη του 2008 και ένα χρόνο μετά ακριβώς, 1η Οκτώβρη του 2009, οι "Εξαιρέσεις" βγήκαν στο ραδιόφωνο. Την ηχογράφηση αυτή την είχα ξεχάσει και την προσθέσαμε τελικά τελευταία στιγμή στο εργοστάσιο. Θα είχα πάθει κάτι αν δεν είχε μπει αυτή η φωνή. Το σημείο αυτό νομίζω με σαρκάζει, το έβαλα ως αυτοσαρκασμό. Ο καλλιτέχνης πρέπει να έχει και μια καλώς εννοούμενη γελοιότητα, έναν αυτοσαρκασμό.

Πως πιστεύεις ότι έχει αλλάξει το επάγγελμα του καλλιτέχνη το internet;
Απλά άλλαξε τον τρόπο διανομής και εκμετάλλευσης της μουσικής. Το παλιό σύστημα έχει πεθάνει πλέον και οι μουσικοί ζουν σχεδόν αποκλειστικά από τις συναυλίες τους. Το θέμα δεν είναι να πολεμήσει κάποιος το internet, αλλά να κοιτάξει πώς μπορεί να το εκμεταλλευτεί, να το βάλει να τον βοηθήσει, να πουλήσει και τη μουσική του μέσω αυτού. Αύριο-μεθαύριο δεν ξέρουμε τι φόρμες θα υπάρξουν. Πρέπει να πάμε και παραπέρα, και οι μουσικοί και οι εταιρίες.

Υπάρχει μια άποψη που πλανάται ότι πάντα παλαιότερα η μουσική ήταν καλύτερη. Ως ελληνική μουσική είχαμε τη γενιά του Σαββόπουλου, μετά τη γενιά του Πορτοκάλογλου, μετά τη γενιά του Ιωαννίδη και του Μάλαμα και τώρα τη γενιά του Rous. Πιστεύεις πως η νέα γενιά των μουσικών έχει να προσφέρει στο όλον της ελληνικής μουσικής;
Μέχρι πριν τρία-τέσσερα χρόνια θεωρούσα και εγώ πως η γενιά μας, η γενιά «του φραπέ», δεν είχε να προσφέρει μουσική, γιατί δεν είχε να πει τίποτα, γιατί δεν είχε έναν ορατό εχθρό, όπως είχε η γενιά της μεταπολίτευσης φερ' ειπείν. Όταν κάτι μαστίζει τη νεολαία, οι μουσικοί έχουν να πουν πράγματα και τα λένε. Πλέον σήμερα όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει, καθώς τα προβλήματα είναι πολλά και έτσι αυτή η πίεση γεννάει προβληματισμό και τραγούδια. Ως καλλιτέχνες αισθανόμαστε υπευθυνότητα απέναντι στο κοινό - το κοινό ζητάει να ακούσει κάτι, να του περάσεις ένα μήνυμα, θέλουν να τους μιλήσεις ουσιαστικά. Δεν είσαι πλέον ο καλλιτέχνης που οφείλει να λάμπει. Πρέπει να είσαι ο καλλιτέχνης που έχει να πει και αυτός κάτι στα παιδιά της γενιάς του που δοκιμάζονται από μια σκληρή πραγματικότητα. Για παράδειγμα, το "Μαριονέτες" είναι και ένα μήνυμα προς την προηγούμενη γενιά. Δεν είναι επίθεση. Απλά θέλω με αυτό να πω πως «και εμείς είμαστε καλλιτέχνες, και εμείς έχουμε να πούμε πράγματα». Σίγουρα υπάρχουν πολλά νέα παιδιά που δείχνουν πράγματα, όπως ο Μουζουράκης, o Mπαλάφας, ο Lolek, η Sugahspank, οι Flakes και άλλοι πολλοί. Αυτοί καθορίζουν πλέον «το rock του μέλλοντός μας», είναι η νέα γενιά. Σεβόμαστε και τιμάμε τους μεγαλύτερους, αλλά και εμείς έχουμε πολλά να πούμε και σε πολλά νέα παιδιά να μιλήσουμε.

Ποιο είναι το μέλλον του Rous δισκογραφικά και συναυλιακά; Ποια είναι τα επόμενά σου βήματα; Μου είπες ότι υπάρχουν ήδη κάποια κομμάτια...
Ναι σίγουρα, αλλά αυτή τη στιγμή επικεντρώνομαι σαφώς στην προώθηση της πρώτης μου δουλειάς, γιατί δεν έχει ούτε ένα χρόνο που βγήκε. Την επόμενή μου δουλειά τη φαντάζομαι πιο μινιμαλιστική και ελπίζω καλύτερη. Έτσι την έχω σκεφτεί. Τώρα που ακούω τον πρώτο μου δίσκο, θεωρώ πως είναι καλός για πρώτος δίσκος, αλλά στο μέλλον θα θέλω να κάνω ένα βήμα παρακάτω. Συναυλιακά θα ήθελα να σταματήσω για λίγο της εμφανίσεις μου στην Αθήνα και να επικεντρωθώ στη Βόρεια Ελλάδα. Θεωρώ ότι εκεί πάνω οι άνθρωποι είναι εκπαιδευμένοι σε αυτό που λέμε ελληνικό rock. Θέλω να πάω εκεί και να παίξω για χάρη τους, θέλω να έρθουμε σε επαφή. Θα κάνω σίγουρα μια σειρά από εμφανίσεις, από Γιάννενα μέχρι Αλεξανδρούπολη.

Μιας και αναφέρεσαι συνεχώς στο rock, παίζεις ελληνικό rock τελικά; Πώς θα χαρακτήριζες τη μουσική σου;
Ναι, πιστεύω πως ο δίσκος είναι ένας ελληνικός rock δίσκος. Πώς αλλιώς να τον πω; Pop δε μπορώ να τον πω. Από την άλλη, το "Εξαιρέσεις" είναι rock; Όχι ακριβώς... Από την άλλη, το «Εξαιρέσεις» έχει κιθάρα ηλεκτρική, έχει μπάσο, έχει τύμπανα, έχει organ, έχει rhodes, έχει τσέλο, τα συστατικά είναι rock. Ακούγοντας το δίσκο, ναι, πιστεύω πως είναι ένας rock δίσκος και είμαι πολύ περήφανος που ο πρώτος μου δίσκος είναι rock.

Όταν οι Κατσιμιχαίοι πήγαν να ηχογραφήσουν το δεύτερο δίσκο τους, η δισκογραφική τους είπε «γράψε μου και άλλο ένα "Ρίτα Ριτάκι"». Αν αύριο έρθει η δισκογραφική στο δεύτερο δίσκο σου και σου πει «ωραία Rous, γράψε μου όμως και ένα "Εξαιρέσεις"» τί θα απαντήσεις;
Θα του πω να πάει να γαμηθεί. Δε γράφονται κομμάτια κατά παραγγελία. Το κομμάτι το έγραψα σε μια περίοδο της ζωής μου που ήμουν κάπως άσχημα, κάπως περίεργα. Και το ίδιο συμβαίνει σχεδόν για το σύνολο του δίσκου. Όταν λοιπόν βγήκε ο δίσκος, ήδη με το "Εξαιρέσεις" να παίζει ένα εξάμηνο στα ραδιόφωνα, η ψυχολογία μου είχε αλλάξει. Όλα πήγαιναν καλύτερα και συνειδητοποίησα πως και οι άνθρωποι είχαν αρχίσει να με αντιμετωπίζουν κάπως διαφορετικά, μπήκε ένα starιλίκι στη ζωή μου ξαφνικά. Εγώ δεν αισθανόμουν όμως έτσι. Έτσι για να κρατήσω τις ισορροπίες μου έβαλα τη συγκεκριμένη φωτογραφία στο εξώφυλλο, που είναι από τις παλιές δύσκολες μέρες που είχα, έτσι για να κρατήσω την ισορροπία και να μην ξεφύγω, να θυμάμαι από πού ξεκίνησα. Δε θα ήθελα ποτέ να ξεχάσω ποιος είμαι. Το "Εξαιρέσεις" γράφτηκε σε μια συγκεκριμένη περίοδο, έτυχε, καλώς πέτυχε και ο επόμενος δίσκος θα είναι κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό.



Μιας και μου λες ότι ο δίσκος προέκυψε μέσα από δύσκολες προσωπικές στιγμές και φαίνεται πως πλέον είσαι καλά, ανησυχείς μήπως αυτό σε επηρεάσει στη συγγραφή νέου υλικού;
Σε ένα από τα νέα μου κομμάτια, ακυκλοφόρητο ακόμα, με τον τίτλο "Lazy", γράφω πως «όταν ξυπνάω αργά και δε μπορώ να ανοίξω μάτι, δε σηκώνομαι ποτέ απ' το κρεβάτι». Έλεγα με μια φίλη μου πως παλιότερα που ήμουν πιο ζορισμένος, έγραφα πιο σκοτεινούς στίχους, ενώ τώρα είμαι πιο χαλαρός και αυτό βγαίνει και στους στίχους. Όταν θα έρθει όμως ο νέος δίσκος, θα έχει να κάνει με τη φάση που θα βρίσκομαι τότε. Ό,τι ζεις, βγαίνει και στη μουσική σου. Θα δούμε.

Από τις κριτικές που έχεις διαβάσει για το δίσκο, ποιο σχόλιο σου έκανε εντύπωση;
Το σχόλιο για την απουσία ευχαριστήριου σημειώματος. Όταν ηχογραφούσαμε, από την πρώτη μέρα στο studio μέχρι το εργοστάσιο μεσολάβησε ενάμισης μήνας - έγιναν όλα πάρα πολύ γρήγορα. Έτσι όταν μου ζητήθηκε να γράψω κάτι, ήμουν τόσο μπλοκαρισμένος που έγραφα βλακείες και έτσι προτίμησα να μη βάλω τίποτα. Θέλω λοιπόν να ευχαριστήσω τον Πάνο Θεοφανέλλη, την κοπέλα του εξωφύλλου και καλή μου φίλη Μαρκέλλα Γιαννάτου, που με βοήθησε πάρα πολύ, την Τζένη Καπάνταη που όταν με άκουσε στο myspace με προσέγγισε και με βοήθησε πολύ και γενικά όλα αυτά τα παιδιά που ήρθαν στο studio και έπαιξαν τα όργανά τους για να βγει ο δίσκος. Και τέλος τον κόσμο, που έχει δώσει τα λεφτά του για να αγοράσει το δίσκο και να έρθει στις συναυλίες.

Πολύ όμορφα Rous. Νομίζω τα καλύψαμε όλα. Ένα μήνυμα για τον κόσμο;
Να μη φοβάται. Για όλα υπάρχει λύση και τελικά κάπου θα καταλήξουμε. Η ζωή είναι μικρή, ζήστε όπως μπορείτε και θέλετε χωρίς άγχη και ζόρια και όλα θα έρθουν.

Λουκιανός Κοροβέσης
  • SHARE
  • TWEET