Συνέντευξη: Bullet For My Valentine

Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 29/11/2010 @ 13:39
Μπορεί να έχει περάσει κάμποσος καιρός, αλλά οι μνήμες από το βράδυ της 24ης Ιουνίου σίγουρα είναι ακόμα ζωντανές. Λίγο πριν λοιπόν από την εμφάνιση τους στα πλαίσια του support των Big 4 στο Sonisphere Festival της Αθήνας, το Rocking.gr είχε την ευκαιρία να μιλήσει με τον κιθαρίστα των Bullet For My Valentine, Michael Paget, για το νέο τους δισκογραφικό πόνημα και την παρθενική εμφάνιση της μπάντας του στη χώρα μας.



Γεια σου Mike, πώς σου φαίνεται μέχρι τώρα η χώρα μας;

Πανέμορφα είναι, χθες είχαμε την ευκαιρία να περπατήσουμε στο κέντρο και να επισκεφτούμε κάποια αρχαία. Καταπληκτικό καιρό έχετε 'δω, καμία σχέση με την Ουαλία.

Ναι όντως. Έχουμε όμως λίγο χρόνο στη διάθεσή μας, τι λες; Αρχίζουμε;
Βεβαίως.

Φέτος κυκλοφορήσατε τον τρίτο σας δίσκο, "Fever", και όπως φαίνεται γυρίσατε πίσω στον αρχικό σας τόνο, αυτόν του ντεμπούτο σας, "Τhe Poison". Γιατί νιώσατε την ανάγκη να κοιτάξετε πίσω;
Πράγματι, το "Fever" έχει περισσότερες ομοιότητες με το "Poison", παρά με τον προηγούμενό μας δίσκο, "Scream, Aim, Fire", γιατί αυτός ήταν ο στόχος μας. Παρ' όλη την ανέλπιστη επιτυχία του "Poison", διαβάζαμε και ακούγαμε συνεχώς σχόλια του τύπου «οι Bullet δεν είναι αρκετά heavy» και άλλα τέτοια παρεμφερή, σύνηθες φαινόμενο στο χώρο. Εμείς ως καινούργιοι στο προσκήνιο, ψαρώσαμε και νιώσαμε πως κάτι έπρεπε να αποδείξουμε. Έτσι βγάλαμε το "Scream, Aim, Fire", δίσκος που είναι εμφανώς επηρεασμένος από πιο thrash ακούσματα και κατά συνέπεια πιο σκληρός απ' ό,τι είχαμε συνηθίσει. Αλλάξαμε δηλαδή τον ήχο μας, επειδή έτσι μας έλεγαν. Προφανώς και ήταν λάθος κίνηση, μιας και δεν ήταν κάτι που μας αντιπροσώπευε πλήρως. Το "Fever" όμως είναι μια δουλειά συνειδητοποιημένη. Ακριβώς έτσι όπως νιώθαμε, έτσι μας βγήκε.



Κατάλαβα, πάντως το βρίσκω αρκετά ενδιαφέρον που επηρεαστήκατε τόσο από τις απόψεις τρίτων. Δηλαδή ναι, ξέρω πως είστε μπάντα και σας ενδιαφέρει η άποψη του fanbase σας, αλλά στο βαθμό να κάνετε τέτοια στροφή στον ήχο σας δεν το περίμενα.
Ναι, ιδίως στην αρχή της καριέρας μας ήμασταν συνέχεια online για να βλέπουμε τι λένε στο τάδε forum, τι λέει εκείνο το blog για μας, τι σχολιάζουν στο YouTube. Το internet είναι ένα θαυμάσιο μέσο για να μπορεί ο καθένας να μοιράζει την άποψη του, αλλά όπως καταλαβαίνεις έχει και τα πολλά μεινεκτήματά του.

Θα ήθελα να ρωτήσω κάτι για την ηχογράφηση του "Fever". Διάβαζα εδώ κι 'κει πως κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης υπήρξαν κάποιες εντάσεις μεταξύ του Don Gilmour (σ.σ.: παραγωγού) και του Matt Tuck (σ.σ.: frontman της μπάντας). Μίλησε μας λίγο γι' αυτό.
Ξέρεις, όταν έχεις συνηθίσει να δουλεύεις με ένα συγκεκριμένο τρόπο, με μία συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων και με μία συγκεκριμένη νοοτροπία, η οποιαδήποτε αλλαγή, ακόμα και η μικρότερη, σου φαίνεται τεράστια. Στη δική μας περίπτωση, ήταν η πρώτη φορά που αλλάξαμε παραγωγό και η αλήθεια είναι πως αρχικά η συνεργασία μας με τον Don πήγαινε κατά διαόλου. Είχαμε ηχογραφήσει όλα τα drum tracks για το δίσκο και με το που ήρθε η σειρά εμένα και του Matt να ηχογραφήσουμε τις κιθάρες, ο Don ήθελε να κάνουμε τα πράγματα τελείως διαφορετικά, πράγμα που μας ενόχλησε τόσο, που τα μαζέψαμε και φύγαμε και πήγαμε σε άλλο studio για να κάνουμε τα πράματα όπως θέλαμε. Είχαμε φτάσει στο σημείο να χάσουμε κάθε δυνατή εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του Don. Mετά όμως, καταλάβαμε πως είναι αδύνατον να τα κάνουμε όλα μόνοι μας και πως η εμπειρία του ήταν πολύτιμη, οπότε ξαναγυρίσαμε σ' αυτόν για να ηχογραφήσουμε τα φωνητικά και να τελειώσουμε το δίσκο. Τέλος καλό, όλα καλά.



Ξέρω πως είναι λιγάκι ανούσιο, αλλά από την πρώτη στιγμή με έκανε και απορούσα: Τι τρέχει με το εξώφυλλο του δίσκου και γιατί διαλέξατε την «καβουρογυναίκα»;
Ναι, έλα μου ντε. Ακόμα και 'γω την έχω αυτή την απορία. Ειλικρινά δε νομίζω πως συμβολίζει κάτι ιδιαίτερο. Συναντηθήκαμε με τον Paul Brown, που έχει σκηνοθετήσει πολλά από τα video clip μας και είναι υπεύθυνος για τις promo φωτογραφίσεις της μπάντας, και τον ρωτήσαμε αν έχει καμιά ιδέα για το τι μπορεί να χρησιμοποιήσουμε ως artwork. Λίγο καιρό αργότερα μας παρουσίασε αρκετές ιδέες, αλλά δεν υπήρχε ομόφωνη απάντηση από τη μπάντα, ο καθένας ήθελε το δικό του. Κάπως έτσι αποφασίσαμε να συνδυάσουμε πολλά και βγήκε αυτό που βγήκε, η καβουρογυναίκα (μορφάζοντας).

Ας μιλήσουμε λίγο για τη σημερινή ημέρα. Πώς είναι να ανοίγετε συναυλίες για τους Big 4;
Με μία λέξη; Σουρεάλ. Όλοι στη μπάντα έχουμε μεγαλώσει με αυτές τις μπάντες. Εγώ προσωπικά είμαι τεράστιος fan των Megadeth και το να μοιράζομαι την ίδια σκηνή με τον Dave Mustaine είναι κάτι που ονειρευόμουν από τόσο δα πιτσιρίκι στην Ουαλία. Το να περπατάς backstage και να βλέπεις παντού κούτες και ενισχυτές με «Metallica» ή «Slayer» γραμμένο επάνω σου προκαλεί δέος. Είναι μεγάλη μας τιμή και χαιρόμαστε πάρα πολύ που μας δόθηκε η δυνατότητα να λάβουμε μέρος σε ένα τέτοιο ιστορικό γεγονός.



Καταλαβαίνεις βέβαια πως ένα τέτοιο κοινό θα είναι αρκετά απαιτητικό και μιας και το ελληνικό κοινό δε φημίζεται για την αγάπη του προς τις νεότερες metal μπάντες, πώς σκοπεύετε να εμφανιστείτε;
Δεν έχει καμία σχέση το που και για ποιους παίζουμε. Όποτε ανεβαίνουμε στη σκηνή τα δίνουμε όλα και κάνουμε αυτό που ξέρουμε καλύτερα, να παίζουμε live. Δε θα αλλάξουμε το setlist επειδή ο τάδε ή ο δείνα πιστεύει πως δεν είμαστε αρκετά «heavy» ή το αντίστροφο. Εμείς προσπαθούμε να δείξουμε τον καλύτερο εαυτό μας στη σκηνή και από εκεί και πέρα ό,τι προκύψει. Είναι η πρώτη μας φορά στην Ελλάδα και θα θέλαμε να κερδίσουμε όσο το δυνατόν περισσότερους οπαδούς και, όπως προείπα, η δυνατότητα του να είμαστε μέρος σε ένα τέτοιο γεγονός το καθιστά πολύ ευκολότερο για μας.

Εσείς και οι Avenged Sevenfold είστε πιθανότατα τα πιο φρέσκα μεγάλα ονόματα στο χώρο, πιστεύετε πως θα μπορέσετε να φτάσετε ποτέ στα επίπεδα των μπαντών που θα παίξουν σήμερα;
Κοίτα να δεις, κάθε μπάντα που ξεκινά θέλει κάποια στιγμή να φτάσει σε τέτοιο επίπεδο παγκόσμιας απήχησης, αλλά μη γελιόμαστε, οι εποχές έχουν αλλάξει και η μουσική βιομηχανία του σήμερα δε μπορεί να υποστηρίξει πλέον τέτοια τεράστια ονόματα. Το internet, όπως προανέφερα, μπορεί να έχει άπειρα προτερήματα, αλλά στον τομέα αυτό έχει καταδικάσει πολλές μπάντες. Θέλω να το βλέπω κάπως θετικά. Ειλικρινά, δεν έχω ιδέα που θα είμαστε σε τριάντα, σαράντα χρόνια, δε μπορώ καν να σου πω με σιγουριά τι θα κάνουμε του χρόνου. Όλα είναι πιθανά και ο χρόνος θα δείξει.



Τέλεια Mike, ευχαριστώ για το χρόνο σου και ελπίζω να απολαύσετε τη σημερινή μέρα όσο εμείς.
Σίγουρα! Μη νομίζεις, και 'μεις στην άκρη της σκηνής θα είμαστε, χάσκοντας.

Ιάσονας Τσιμπλάκος
  • SHARE
  • TWEET