Συνέντευξη The Decemberists (Chris Funk)

««Α, να μία ωραία prog μπάντα», και μετά, «όχι, καμία σχέση, κάνουν τούτες δω τις μαλακίες τώρα, τι είναι αυτά;»»

Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 24/02/2015 @ 10:49
Οι Decemberists είναι μία από τις μεγάλες μπάντες των καιρών μας. Με μία δισκογραφία που επεκτείνεται σε εφτά πανέμορφες και σχεδόν αψεγάδιαστες κυκλοφορίες, τραγούδια που περνάνε από διαφορετικά μουσικά είδη, αέναη προσπάθεια για εξέλιξη και -όπως αντιλήφθηκα ιδίοις όμμασι- μία αξιοζήλευτη σκηνική παρουσία, είναι πραγματικά μία μπάντα από τις λίγες.

Πριν λοιπόν από το live τους στη Γλασκώβη, είχα την τύχη να κάτσω να τα πω λίγο με τον Chris Funk, τον άνθρωπο που παίζει κάθε λογής όργανο στους Decemberists. Δεν κατάφερα να κρύψω τον φανμποησμό μου και την κάποια εμμονή μου με ένα συγκεκριμένο κεφάλαιο της δισκογραφίας τους, αλλά σε γενικές γραμμές προέκυψε μία όμορφη κουβέντα. Απολαύστε λοιπόν.

Όπως ήδη ξέρεις, είμαι από την Ελλάδα. Υποθέτω πως αυτή είναι η πρώτη φορά που κάνεις κάποια συνέντευξη σε ελληνικό μέσο;
Πραγματικά δεν ξέρω. Ας πούμε ναι.

Ναι. Τέλεια. Αποκλειστικότητα. Ας αρχίσουμε λοιπόν από τα βασικά. Μίας και είσαι ένα από τα ιδρυτικά μέλη της μπάντας, πώς γνώρισες τον Colin Meloy και γενικά πώς προέκυψε η μπάντα;
Είναι ιδιαίτερα γνωστό πως το Portland έχει μία πολύ δυνατή και ζωντανή μουσική σκηνή. Εγώ γνώρισα πρώτη φορά τον Colin, όταν έπαιζε σε ένα άδειο μπαρ, μεσημεριάτικα. Αναγνώρισα τη φωνή του από μία άλλη μπάντα που είχε, τους Tarkio, μία τελείως παράξενη μπάντα από τη Montana. Δεν έχω ιδέα πώς είχα ακούσει τον δίσκο τους, αλλά τους ήξερα. Μου άρεσε γενικά, αλλά δεν το σκέφτηκα παραπέρα.

Σε κάποια φάση, ο Colin έμαθε πως παίζω lap-steel κιθάρα και μέσω κάποιου κοινού γνωστού είπαμε να δοκιμάσουμε να παίξουμε μαζί. Είχε μία πολύ καθαρή εικόνα στο κεφάλι του για το πώς φανταζόταν τη μπάντα του. Ήθελε ακορντεόν, βρήκε τη Jenny (Conlee), ήθελε up-right μπάσο, βρήκε τον Nate - αν και νομίζω παίζαν μαζί και παλιότερα. Κάπως έτσι βρεθήκαμε μαζί και ηχογραφήσαμε το πρώτο μας EP. Γενικά έγινε κάπως έτσι, μέσω της αναζήτησης των κατάλληλων οργάνων και το ποιος ήταν διαθέσιμος να χωθεί σε ένα βανάκι και να αρχίσει τις περιοδείες.

Η αποψινή είναι μία από τις πρώτες βραδιές τις περιοδείας, έτσι;
Ναι, η δεύτερη. Παίξαμε τις προάλλες στο Δουβλίνο.

Και πώς πήγε;
Φανταστικά ήταν, είμαι πολύ ενθουσιασμένος για το tour. Κάναμε πρόβες αρκετό καιρό και είναι ωραίο να παίζουμε επιτέλους μπροστά σε κόσμο.

Γενικώς πιστεύω πως το Δουβλίνο είναι πολύ καλή πόλη να ξεκινήσει μία περιοδεία, πολύ ζωντανό κοινό...
Ναι, είναι δυνατοί!

Και για τους Γλασκωβίτες πιστεύω το ίδιο. Πόσες φορές έχετε παίξει εδώ;
Πρέπει να είναι η πέμπτη φορά πιστεύω. Μας αρέσει πολύ εδώ. Νιώθουμε πολύ οικεία, μοιάζουν σαν πόλεις η Γλασκώβη με το Portland. Κάπως. Δεν ξέρω.

Να σου πω, έχεις ρίξει καμιά κλέφτικη ματιά στη σελίδα σου στη Wikipedia;
Εεε... Ίσως; Ναι, σίγουρα ναι.

Οk, γιατί έτσι όπως την είδα, σαν να παίζεις κάθε όργανο που υπάρχει στον πλανήτη...
Δεν είναι ακριβώς έτσι, δεν έχω πάρει κάποια συγκεκριμένη διάκριση ακόμα!

The Decemberists

Δεδομένου ότι παίζεις τόσα διαφορετικά όργανα, τι κυβερνά το τι θα φέρεις σε ένα κομμάτι των Decemberists;
Μμ, δεν ξέρω ακριβώς. Τις περισσότερες φορές απλά σκάω μύτη. Θυμάμαι την εποχή που μόλις είχα αρκετά χρήματα να επενδύσω σε μουσικά όργανα, πρέπει να ήταν κατά την ηχογράφηση του "Picaresque". Μία μέρα απλά ξύπνησα, πήγα στο μουσικάδικο και αγόρασα ένα banjo. Δεν είναι πως δεν είχα ξαναπαίξει, απλά ήθελα ένα banjo. To πήγα κατευθείαν εκεί που ηχογραφούσαμε και δουλεύαμε με τον Chris Walla, που είναι πρώην μέλος των Death Cab For Cutie και τότε παραγωγός μας. Του άρεσε γενικώς να πειραματίζεται με διάφορα όργανα και ήχους. Αυτό αρέσει πολύ και στον Colin. Αν δεν κάνω λάθος ήταν και η ίδια περιόδος που αγόρασα το hurdy gurdy...

Eννοείς το πιο παράξενο όργανο στην ιστορία.
Ακριβώς. Το πιο παράξενο όργανο στην ιστορία. Για παράδειγμα, ένα κομμάτι σαν το "Eli The Barrow Boy", συντροφεύεται κατάλληλα με εκείνο το όργανο, γιατί ο ανίδεος προαστίτης μπορεί εύκολα να κάνει τους απαραίτητους συνειρμούς με βάση την χαλαρή ιδέα που έχει για τη folk μουσική. Γενικά πάντως, δεν ξέρω να απαντήσω. Έχει να κάνει με δοκιμές και πειραματισμούς.

Στον τελευταίο δίσκο για παράδειγμα, έχω παίξει την περισσότερη ηλεκτρική κιθάρα εδώ και καιρό, πράγμα που είναι αρκετά διαφορετικό από το να δοκιμάζουμε συνεχώς ήχους, να δούμε τι κολλάει. Κάναμε ένα βήμα πίσω και αντί να χρησιμοποιήσουμε όργανα που ακούγονται παράξενα επειδή απλώς είναι παράξενα ή ενδιαφέρονται, αποφασίσαμε να υπηρετήσουμε το εκάστοτε κομμάτι αυτό καθεαυτό.

Και γενικώς, απλά καταλήγεις με αυτό που δένει καλύτερα με το τραγούδι. Δοκιμάζεις τα πάντα... Ένας δίσκος των Decemberists δημιουργείται μέσα από μία πολύ δημοκρατική διαδικασία. Έχεις τον τραγουδοποιό, τη μπάντα, τον παραγωγό. Πολλοί άνθρωποι, πολλοί ρόλοι, οι οποίοι όλοι σμιλεύουν το έργο και παράγουν το τελικό αποτέλεσμα, το οποίο καταλήγει όπως καταλήγει. Πολλές φορές, ο παραγωγός μας ο Tucker Martine, θα ηχογραφήσει για παράδειγμα πολλά έγχορδα, μαντολίνο, μπάντζο, κιθάρα, και ύστερα θα παίξει με τις μίξεις. Στο τέλος, αυτό που θα κρατήσει είναι μάλλον και αυτό που θα παίζω εγώ. Υπάρχει μία πλήρης αίσθηση συνεργασίας.

Υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο όργανο με το οποίο θα ήθελες να πειραματιστείς και δεν το 'χεις κάνει ακόμη;
Ναι, υπάρχει. Είναι ένα ιαπωνικό όργανο ονόματι Sho. Είναι περίπου σε φάση φυσαρμόνικας μόνο που έχει κάτι παράξενα καλάμια που ανεβαίνουν προς τα πάνω. Το χρησιμοποιούν στη μουσική Gagaku που κάτι έχει να κάνει με τη μουσική που έπαιζαν στην αυλή του αυτοκράτορα. Βρέθηκα στη Ιαπωνία πρόσφατα και αγόρασα ένα, αλλά τελικώς ήταν χαλασμένο και το έστειλα πίσω, δεν είναι και ιδιαίτερο φτηνό, οπότε... Και λέει πρέπει να το ζεστάνεις με κάτι καρβουνάκια πριν παίξεις...

Μάλιστα, ok, το πήγαμε σε ένα άλλο επίπεδο τώρα...
Ναι, είναι τελείως τρελό όργανο και υποθέτω πως live δε θα είχε και μεγάλη επιτυχία. «Μισό να ζεστάνω τ’ όργανο.» (γέλια)

Ανέφερες πως η δημιουργία ενός δίσκου των Decemberists είναι μία προσπάθεια συνεργατική. Υποθέτω πως ο Colin φέρνει τον κορμό ενός κομματιού στο τραπέζι... Από εκεί και πέρα πώς πάει;
Έτσι ήταν κάποτε. Τώρα ποικίλει. Την εποχή που γράφαμε το "Crane Wife" νομίζω, ήταν τότε που ο Colin μου έστελνε κάποιες ιδέες και εγώ πάνω σε αυτές ηχογραφούσα τις δικές μου. Τότε ήταν που αρχίσαμε να παίζουμε με την κατ' οίκον ηχογράφηση. Ενθουσιαστήκαμε με αυτό και έτσι συνεχίσαμε να δημιουργούμε ντέμο των κομματιών μας.

Πάντως, αλλάζει από τραγούδι σε τραγούδι. Στον τελευταίο δίσκο για παράδειγμα, το "The Wrong Year", έφτιαξε ο Colin το ντέμο και έβαλε ακόμα και το μπητάκι από πίσω. Μία απλή λούπα ήταν στο PC, αλλά τελικώς το ακούσαμε όλοι και μας άρεσε, άρεσε και στο drummer μας, οπότε το κρατήσαμε. Ύστερα όμως έχεις κομμάτια σαν το "Lake Song", που γράφτηκε στις μία-δύο προσπάθειες, σχεδόν σαν μία jazz μπάντα, ή τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ σαν μουσικός.

Γενικά πάντως, δεν μπορείς να την προσδιορίσεις ακριβώς τη διαδικασία. Κάποιες φορές ο Colin έχει ολόκληρη την ιδέα του δομημένη, με riff και όλα, άλλοτε όχι. Δεν υπάρχει κάποιος κανόνας και όλοι είναι ανοιχτοί σε προτάσεις και πειραματισμούς.

Chris Funk (The Decemberists)

Υποθέτω, μιας και παίζεις τόσα όργανα, έχεις διάφορους καλλιτέχνες από τους οποίους εμπνέεσαι. Σε σχέση με τη τελευταία σας δουλειά, ποιοί θα ήταν αυτοί;
Ε σίγουρα ο Johnny Marr και ο Peter Buck. Πάντα σε αυτούς αναφέρομαι όταν με ρωτάνε. Κάποια κομμάτια που βασίζονται περισσότερο σε ακουστικά όργανα έχουν δόσεις Nick Jones, ένας Βρετανός folk μουσικός. Κομμάτια σαν το "Carolina Low" για παράδειγμα σίγουρα έχουν πάρει κάτι από εκεί. Επίσης έχουμε τον Nick Drake, το "Lake Song" θα μπορούσε να πει κανείς πως κοιτάει προς τη δική του κατεύθυνση, τουλάχιστον στα αυτιά μου. Για να είμαι ειλικρινής, Johnny Marr και τη μουσική του Μorrissey, πάντα σε αυτά γυρνάω.

Ωραία, και αν κοιτάγαμε λίγο πιο πίσω, πχ στο "Hazards Of Love" που είναι τελείως διαφορετικός δίσκος;
Ε σίγουρα πολλές επιρροές από το stoner rock, Black Sabbath, Blue Cheer. Η λίστα είναι ατελείωτη. Κοιτάγαμε και άλλους δίσκους όμως, σαν τους πρώτους των Genesis που ήταν πιο prog, σίγουρα. Τα παίρνεις όλα αυτά, μετά όμως προχωράς στη συγγραφή των κομματιών και τα βάζεις στην άκρη, γιατί προσπαθείς να προσποιηθείς πως κάνεις κάποια δουλειά πρωτότυπη (γέλια).

Με το "Hazards Of Love" ήταν τότε που σας ανακάλυψα και ενθουσιάστηκα κυρίως με τις κιθάρες στο δίσκο αυτό. Ύστερα, ήρθε το "The King Is Dead" και είπα «α, καμία σχέση με αυτό που περίμενα» αλλά τελικά το λάτρεψα και αυτό, ήταν το μπάσιμό μου σε πιο folk και americana ήχους στους οποίους έχω πλέον ιδιαίτερη αδυναμία.
Σε ευχαριστώ πολύ. Πιστεύω πάντως πως τα στοιχεία αυτά υπάρχουν διάσπαρτα και στο "Hazards Of Love". Τουλάχιστον θεματικά, βασίζεται έντονα σε βρετανικά folk αρχέτυπα. Αλλά ναι, τα riff αυτά είναι τόσο διασκεδαστικά να τα παίζεις.

Περιμένοντας τον τελευταίο σας δίσκο, ενώ αγάπησα το "The King Is Dead", δεν σου κρύβω ότι περίμενα κάποιο πισωγύρισμα σε πιο περίπλοκες και περιπετειώδεις δομές. Για παράδειγμα, δεν υπήρχε στιγμή που ήθελες απλά να αρπάξεις την ηλεκτρική και να τα διαλύσεις όλα;
(γελάει) (σ.σ.: τι γελάει ο μαν, σοβαρολογώ πλήρως)

Πάρε για παράδειγμα το "Make You Better", έχει εκείνη τη γέφυρα που κάνει ένα μπάσιμο η κιθάρα και λες «ώπα, τώρα έρχεται» και μένεις μετέωρος...
Κοίτα, πριν λίγο αστειευόμασταν με τη μπάντα ότι πρέπει να γράψουμε το "Hazards Of Love Pt. II" (συνεχίζει τα γέλια). Δεν ξέρω τι να σου πω, με τον τελευταίο δίσκο νιώθω ότι κυκλοφορήσαμε έναν δίσκο των Decemberists. Είναι ο ήχος μας. Είναι ένα συνονθύλευμα των περισσοτέρων πραγμάτων που κάναμε στο παρελθόν. Η δημιουργία του "Hazards Of Love" ήταν βασικά μία υπέρβαση για μας ως μπάντα. Γενικά κωλώνουμε να παίξουμε τις κιθάρες μας έτσι. Αν το σκεφτείς, αυτή η μπάντα έχει υπάρξει αρκετά γενναία ως προς το πώς περνάει από είδος σε είδος. Τώρα, πιστεύω πως υπάρχουν κομμάτια από κάθε μας δίσκο στην καινούργια δουλειά. Οι ηλεκτρικές κιθάρες είναι πράγματι πολύ διασκεδαστικές και προφανώς υπάρχουν στιγμές που απλά θα ‘θελα να τα διαλύσω όλα, αλλά δεν είναι πάντα στο καλύτερο συμφέρον του τραγουδιού...

The Decemberists

Υποθέτω πως όχι... (sadface). Γενικότερα, όταν πρωτοβγήκε το "The King Is Dead", υπήρξε μία σχετικά αρνητική αντίδραση από μεγάλη μερίδα των οπαδών, τελικώς όμως τα πήγε περίφημα. Αυτή η αρνητικότητα είχε κάποια επίπτωση στη μπάντα; Ξέρω πως ένα δύο κομμάτια στο τελευταίο δίσκο έχουν κάποιες αναφορές στη σχέση καλλιτέχνη / οπαδού.
Πιστεύω πως τα κομμάτια αυτά που λες, όπως το "The Singer Addresses The Audience", είναι γραμμένα στο τρίτο πρόσωπο, ως χαρακτήρες, πράγμα που κάνουμε πολύ συχνά εδώ και χρόνια. Πολλά από τα κομμάτια του δίσκου είχαν γραφτεί την ίδια περίοδο με το με εκείνα του "The King Is Dead" και απλά τα ξανακοιτάξαμε και τα ξαναδουλέψαμε.

Γενικά, σχεδιάσαμε μία ρότα και είπαμε θα κάνουμε περιοδεία από δω μέχρι εδώ και ό,τι συμβεί στο ενδιάμεσο δεν μας πολυαφορά. Στις ΗΠΑ, ο δίσκος χτύπησε το νούμερο ένα και εμείς απλά συνεχίσαμε την περιοδεία. Και να πούμε την αλήθεια, το να βγεις νούμερο ένα στα charts δεν σημαίνει τίποτα γιατί έχει να κάνει με το προγραμματισμό και με ποιες άλλες κυκλοφορίες θα πέσεις. Με το τελευταίο, παρόλο που πήγε πολύ καλά, συμπέσαμε με το νέο δίσκο των Fall Out Boy, οι οποίοι μας διέλυσαν. Το θέμα είναι πως δε μας νοιάζει ιδιαίτερα. Όλα είναι σχετικά και δεν δίνουμε ιδιαίτερη σημασία.

Υπογράψαμε σε μεγάλη δισκογραφική και κάναμε το "Crane Wife", ύστερα τους παραδώσαμε το "Hazards Of Love" που είναι ένας από τους δίσκους μας που έχουν πουλήσει το λιγότερο (γέλια). Είμαστε πολύ τυχεροί που ο κόσμος έχει μείνει μαζί μας -όπως εσύ- που ακούει έναν δίσκο και λέει «α, να μία ωραία prog μπάντα», και μετά, «όχι, καμία σχέση, κάνουν τούτες δω τις μαλακίες τώρα, τι είναι αυτά;». Ο κόσμος έρχεται, τους αρέσει η μουσική μας και ελπίζω να τους αρέσει και το show μας. Δεν δεχόμαστε ιδιαίτερες πιέσεις από τη δισκογραφική...

Πράγμα σπάνιο...
Πολύ σπάνιο! Συνεχίζουν και μας δίνουν λεφτά να κάνουμε δίσκους.

Ήξερες πως το «Axe Shampoo» εδώ στη Βρετανία είναι «Lynx Shampoo»;
Όχι! Να πω στον Colin να πει Lynx στο κομμάτι.

Ένα από τα πράγματα που με ενθουσίασε με τον καινούργιο δίσκο είναι πως ακόμα και τώρα καταφέρατε και βάλατε καινούργια στοιχεία στη μουσική σας. Για παράδειγμα το "Cavalry Captain" δεν μου ακούγεται σαν τίποτα που να ’χετε κάνει στο παρελθόν. Άμα σου έλεγα να μαντέψεις ποιό θα ήταν το επόμενο λογικό βήμα για τη μπάντα και ύστερα ποιό θα ήθελες εσύ να είναι αυτό το βήμα, τι θα έλεγες;
Μάλιστα, όσον αφορά τη μπάντα, συνήθως τα κομμάτια ξεκινάνε με τον Colin και την κιθάρα του, οπότε όλα έχουν να κάνουν με το που βρίσκεται καλλιτεχνικά εκείνος, εκείνη τη στιγμή, οπότε είναι δύσκολο να πει κανείς.

Αυτό που θα άρεσε σε μένα θα ήταν να κάνουμε ένα δίσκο στο οποίο ο Colin να μην έχει τίποτα έτοιμο, να τζαμάρουμε και μέσα από αυτό να προκύψει κάτι. Ύστερα τα παίρνει ο Colin και τα δουλεύει. Δεν το έχουμε κάνει ποτέ και θα ήταν τουλάχιστον ενδιαφέρον σαν εγχείρημα...

Είστε όλοι εξαιρετικοί μουσικοί, δεν βλέπω κάποιο λόγο αυτό να μην γίνεται...
Σε ευχαριστώ. Ναι, απλά πιστεύω πως δεν είναι ο τρόπος με τον οποίο γράφει. Δηλαδή, μπορεί να είναι μία παταγώδης αποτυχία, αλλά θα ήταν κάτι όμορφο να δοκιμάσουμε, θα ήταν κάτι που θα ήθελα να κάνουμε. ΠΡΟΦΑΝΩΣ όμως και το “Hazards Of Love Pt. II”. Μου αρέσει πολύ να το ακούω φωναχτά.

Chris Funk (The Decemberists)

Από τη δικιά σου σκοπιά, είναι πιο δύσκολο να συνθέσεις κομμάτια που μπορεί να τα δει κανείς ως πιο περιπετειώδη, ότι  βασίζονται δηλαδή σε μουσικά και στιχουργικά θέματα ή κομμάτια με πιο συνηθισμένες δομές όπως τα folk / americana αλλά έχουν την απαίτηση να είναι πιασάρικα του κερατά;
Σίγουρα ότι έχει να κάνει με concept και γραμμές είναι το πιο δύσκολο, όπως δηλαδή έγινε με το “Hazards Of Love”. Όταν πρωτοήρθε ο Colin με τα κομμάτια για τον δίσκο εκείνο, μας είπε πως όλος ο δίσκος θα είναι γραμμένος σε Ρε, όπως και έγινε επί το πλείστον. Αυτό για παράδειγμα, του να θέτεις έναν κανόνα κατά τη δημιουργία ενός δίσκου είναι κάτι που βρίσκω πολύ διασκεδαστικό. Μου αρέσει η πρόκληση μίας ιστορίας. Μεγάλωσα παίζοντας σε μιούζικαλ και τέτοια, οπότε είχα ένα ξεχωριστό δέσιμο με αυτό.

Μου αρέσει και η όλη μυστήρια ατμόσφαιρα που συνοδεύει συνήθως κάτι τέτοια, έχω και ένα κάτι με επιτραπέζια, λίγο κόλλημα με Dungeons And Dragons, οπότε όταν βγαίνει κάτι τέτοιο παραμυθένιο, μου αρέσει. Για μένα λοιπόν ήταν πάρα πολύ διασκεδαστικό αυτό και δεν είχα λάβει μέρος σε ένα παρόμοιο project, τουλάχιστον όχι στα πλαίσια μίας rock μπάντας.

Πιστεύεις πως το να αλλάζεις το πώς προσεγγίζεις τη συγγραφή κομματιών ή το να εξερευνάς άλλα μουσικά είδη είναι κάτι που τελικώς ευθύνεται για την «υγεία» μίας μπάντας; Πιστεύεις πως είναι σημαντικό για μία μπάντα να τα κάνει αυτά;
Ναι, σίγουρα. Πάρε για παράδειγμα μπάντες όπως οι Radiohead και οι Wilco, οι οποίοι επαναπροσδιορίζουν τους εαυτούς τους συνεχώς, πειραματίζονται και παίρνουν ρίσκα. Ο τρόπος με τον οποίο γράφουμε εμείς μουσική δεν είναι όσο αφηρημένος είναι για αυτούς, γιατί κάποια κομμάτια τους είναι πραγματικά διαστημικά. Πιστεύω πως γενικά είναι πολύ σημαντικό. Δεν βρίσκω κανέναν λόγο να εξαντλείς ένα είδος επειδή ίσως είναι κερδοφόρο.

Πάρε για παράδειγμα τους Arctic Monkeys, ο τελευταίος τους δίσκος είναι καταπληκτικός και ακούγεται σχεδόν σαν hip-hop. Τίγκα στις κιθάρες και ένα hip-hop beat από πίσω. Θα μπορούσαν αυτοί οι τύποι να ήταν οι νέοι Oasis ξέρω ’γω. Θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν εκείνο το ξεχωριστό μουσικό σημείο και να του αλλάξουν τον αδόξαστο, επωμίζοντας τα μέγιστα. Δεν το έκαναν. Δεν ξέρω και ποια είναι αυτή μπάντα τώρα...

Είμαι σχεδόν σίγουρος πως ο κόσμος δεν τη θέλει αυτή τη μπάντα.
Ναι, πιθανόν. Ίσως τελικά δεν ήταν τόσο φυσική η αλλαγή τους και έφυγαν συνειδητά από εκεί (γέλια).

Την πρώτη γεύση του τελευταίου σας δίσκου την πήραμε με τον Colin να βγαίνει στους δρόμους με την κιθάρα του και να παίζει τα κομμάτια, το οποίο το βρήκα χαριτωμένο. Πιστεύεις πως το θέμα promotion / building the hype (ίου) για μία καινούργια κυκλοφορία είναι απαραίτητο τη σήμερον ημέρα ή επειδή τα περισσότερα λεφτά βγαίνουν από τις περιοδείες έτσι κι αλλιώς, δεν υπάρχει λόγος να ασχολείσαι ιδιαίτερα;
Δεν ξέρω ακριβώς, γιατί εγώ πιστεύω πως κάποια από αυτά τα προωθητικά μπορεί να είναι διασκεδαστικά, ειδικά αν τα κάνεις με δημιουργικό τρόπο. Από την άλλη, υπάρχουν και άλλες ιστορίες με δίσκους που βγαίνουν τζάμπα επειδή κάποιος τα leakαρε, το οποίο και αυτό είναι κάτι πολύ ενδιαφέρον που πρέπει να εξετάσει κανείς.

Το θέμα είναι ότι, εάν συνεργάζεσαι με κάποια δισκογραφική και θέλεις να παραμείνετε φίλοι, τότε πρέπει κάπως να δουλέψουν και αυτοί, γιατί βλέπουν τη βιομηχανία να χάνεται κάτω από τα πόδια τους. Πάντως, είναι σημαντικό, γιατί και περιοδεία να θες να βγεις, πρέπει να το μάθει ο κόσμος ότι έρχεσαι και ότι φέρνεις και καινούργιο υλικό μαζί σου. Από την άλλη, λέμε και όχι σε πολλά είδη πρόμο, γιατί είμαστε λίγο τεμπέληδες από αυτή την άποψη. Είμαστε όμως πολύ τυχεροί που ο κόσμος συνεχίζει και αγοράζει τους δίσκους μας και μας δίνουν σημασία.

Εγώ πιστεύω πως και το fanbase σας το συγκεκριμένο δεν θα επηρρεαζόταν τόσο από κάποιο promotional υλικό έτσι κι αλλλιώς... Τέλος πάντων, είμαι πολύ περίεργος, πώς προέκυψε η όλη φάση με το "Parks & Recreation" και τον Νick Offerman;*
Αυτό προέκυψε επειδή οι σκηνοθέτες ενός video clip για το προηγούμενό μας δίσκο γράφουν για τη σειρά και είναι φίλοι του αδερφού του μάνατζέρ μας. (!)

The Decemberists

Μάλιστα, είναι πολύ πιο μπλεγμένο απ' ό,τι περίμενα...
Πράγματι, οπότε ναι, έκαναν τη σκηνοθεσία και γίναμε φίλοι. Μετά στη σειρά είχαν αυτό το μεγάλο event και χρειαζόντουσαν μπάντες, οπότε επικοινώνησαν με όλους όσους είχαν κάποια σχέση. Συμφωνήσαμε εμείς βεβαίως και κατεβήκαμε για τα γυρίσματα. Εκεί γνωρίσαμε και τον Nick. Ο άνθρωπος είναι και μουσικός, ξυλουργός. Είναι απίστευτος. Γίναμε φίλοι και με αυτόν.

Όταν λοιπόν σκεφτήκαμε το concept του video clip για το "Make You Better", είπαμε να τον προσεγγίσουμε...

Πιστεύω πως ολόκληρο το "Hazards Of Love Pt. II" πρέπει να βασίζεται πάνω στον Nick Offerman.
Πρέπει.

Ο Οfferman φτιάχνει ένα κανό, ταξιδεύει με το κανό...
Ναι, αφού εξερευνήσαμε τη δραματική πλευρά του Σαίξπηρ, ίσως ήρθε η ώρα να δούμε και την κωμική. Έχεις δει το "Pussy And Weed";

Προφανώς και έχω δει το "Pussy And Weed". Έχεις καταφέρει να δεις την stand-up παράστασή του;
Όχι ακόμα, αλλά νομίζω θα περάσει από το Portland σαν γυρίσουμε πίσω, οπότε σίγουρα θα πάω.

Να το κάνεις, είναι ξεκαρδιστικό. Ξέρω πως έχεις υπάρξει και παραγωγός μπαντών όπως οι Red Fang, οι οποίοι είναι ιδιαίτερα αγαπητοί στην Ελλάδα. Τι άλλες παρόμοιες μπάντες σου άρεσουν;
Μμ, μου αρέσουν οι Mastodon...

Χα, να εδώ στις σημειώσεις μου έχω γράψει «ποιές άλλες Mastodonικές μπάντες σ' αρέσουν;»
Ε ναι, είναι πασιφανείς οι επιρροές. Περιοδεύσαμε μαζί τους για λίγο στην Αυστραλία, στα πλαίσια του Big Day Out, που είναι ένα τεράστιο φεστιβάλ. Κάθε πρωί γύρω στις έντεκα πήγαινα και τους έβλεπα. Βασικά, τους stalkαρα στην ουσία και κάπως τους ανάγκασα να γίνουμε φίλοι. Μετά εκείνοι ήθελαν να έρθουν να δουν τη δικιά μου μπάντα και ήμουν σε φάση «ναι, δεν ξέρω αν θα τρελαθείτε», αλλά ήρθαν και ήταν πολύ ευγενικοί...

Γουστάρουν και αυτοί τα περίπλοκα παράξενα concepts...
Πράγματι, και παίζουν ενίοτε και folk όργανα, banjo νομίζω. Αλλά ναι, υπάρχουν πολλές τέτοιες μπάντες που ακούω. Μία τοπική από το Portland ονόματι Gaytheist, γενικά ό,τι βρίσκεται κάτω από την Relapse μου αρέσει. Μεταφέρθηκε και αυτή στο Portland για την ακρίβεια. Χμμ, πολλά πράγματα. Ό,τι έχει επηρρεαστεί από Sabbath, Melvins, κλπ. Ο drummer μας ακούει πολύ κλασικό μέταλ τύπου Iron Maiden.

Να κάνετε διασκευή στο "Trooper" με banjo.
Θα ήταν φοβερό!

Έχεις κανένα μήνυμα για τους Έλληνες οπαδούς σας;
Να πείτε στους διοργανωτές να τα σκάσουν για να μπορέσουμε να έρθουμε.

Χμμ, δεν έχουμε πολύ περισσευόμενο χρήμα τώρα τελευταία...
Πράγματι, αλλά μόλις ήρθαμε από την Ιρλανδία, οπότε... (γέλια)

*Oι Decemberists εμφανίστηκαν στο φινάλε της έκτης σεζόν της σειράς, ενώ ο Nick Offerman (που παίζει τον τιτάνα Ron Swanson στη σειρά πρωταγωνιστεί στο εξαίσιο video clip του "Make You Better").
  • SHARE
  • TWEET