[7]: Edgar Wright

Όσο ο overground κινηματογραφικός κόσμος αναλώνεται σε απρόσωπες υπερπαραγωγές, νερωμένα ριμέικ και δουλειές που στέκονται περισσότερο σαν καταναλωτικά προϊόντα παρά σαν καλλιτεχνικά έργα, υπάρχουν εκεί έξω κάποιοι δημιουργοί που δείχνουν το δρόμο. Μία από τις πιο ιδιαίτερες περιπτώσεις ανάμεσά τους είναι ο Edgar Wright. Από τα πρώτα του βήματα στις αρχές της χιλιετίας, με τους Simon Pegg και Nick Frost στο πλευρό του, ο βρετανός έχει φτιάξει ένα προσωπικό, αναγνωρίσιμο στυλ. Ο συνδυασμός διαφορετικών ειδών, οι λεπτομέρειες που ποτέ δεν είναι τυχαίες, το πάντρεμα εικόνας και ήχου. Αν έχεις δει μία ταινία του, είναι πρακτικά αδύνατο να μην καταλάβεις κάτι δικό του.

Δεν είναι απαραίτητα ο πιο αρτιστίκ σκηνοθέτης, ούτε θα θέσει στο κοινό φιλοσοφικά ερωτήματα με το ζόρι. Κατά περίπτωση, ίσως να υπάρχουν κάπου κι αυτά· θα είναι όμως διακριτικά τοποθετημένα και πάντα στην ευχέρεια του θεατή να ασχοληθεί μαζί τους. Οι πρωταρχικοί στόχοι είναι η διασκέδαση και η δημιουργία ενός συνόλου που να τιμά τον κινηματογράφο ως μέσο. Στο τέλος της ημέρας ο Wright είναι τεράστιος οπαδός των τεχνών. Το δηλώνει με κάθε ευκαιρία και το δείχνει στα έργα του με κάθε πιθανό ή απίθανο τρόπο. Βρείτε μία τυχαία συνέντευξή του, διαβάστε/ακούστε την, κι αν μέχρι το τέλος της υπάρχει ακόμα έστω και η παραμικρή αμφιβολία, κοιτάξτε λίγο πιο προσεκτικά.

Με αφορμή την κυκλοφορία του "Last Night In Soho" στους κινηματογράφους, πριν χαθούμε στα σκοτεινά με νέον λεπτομέρειες στενά του Λονδίνου, επιχειρούμε μία μικρή αναδρομή στο παρελθόν. Κάθε ταινία συνοδεύεται από μία μουσική πρόταση για ολοκληρωθεί σωστά η προβολή. Η σειρά παρουσίασης είναι χρονολογική. Όσοι ακόμα δεν έχετε εντρυφήσει (ντροπή σας), ίσως βρείτε μερικά μικρά σπόιλερ.

1

Spaced
(1999-2001)

Εν αρχή ην ο Tim και η Daisy. Και η Marsha και ο Brian και ο Mike και η Twist. Πριν οι geeks γίνουν cool. Πριν κάποιοι geeks αποδείξουν στο ευρύ κοινό ότι οι ορισμένοι geeks μπορούν να είναι και cool τέλος πάντων. Πριν τα paintball επεισόδια του Community και την παράξενη παρέα στο υπόγειο του IT Crowd. Πολύ πριν το Χόλυγουντ αποφασίσει να δεχτεί στα σαλόνια του κάποιον που τολμά να κάνει ευθεία αναφορά σε οτιδήποτε σχετικό με ποπ κουλτούρα. Σε μία εποχή που η εμπορική κορυφή της τηλεοπτικής κωμωδίας ήταν τα Φιλαράκια, ένα μικρό τσούρμο από (τότε) άγνωστους μαζί με τον εικοσπεντάχρονο Wright έδειξαν ότι το παιχνίδι μπορεί να παιχτεί και διαφορετικά. Μόνο τα χτυπήματα στο ψαχνό των fandoms και των Star Wars είναι αρκετή απόδειξη για το πόσο μπροστά από την εποχή της ήταν η σειρά.

 

After credits: Oasis - "Half The World Away" - ξανά και ξανά.

2

Shaun Of The Dead
(2004)

Αναμφίβολα από τα πιο αξιομνημόνευτα κινηματογραφικά ντεμπούτα των δύο περασμένων δεκαετιών. Ένας τέλειος φόρος τιμής στον George Romero, που καταφέρνει να ισορροπήσει ανάμεσα στην απίθανη τριπλέτα τρόμου, παρωδίας και ρομαντικής κομεντί. Έχει αίμα. Έχει πρακτικά εφέ. Έχει την τέλεια ανακοίνωση μίας ζόμπι αποκάλυψης. Έχει αναποδογυρισμένα tropes. Έχει τόνους αυτογνωσίας. Έχει και τοστιέρα στο βάθος. Το ντουέτο των Pegg & Frost ήταν καταδικασμένο να γίνει κλασικό. Η σκηνή με τα ιπτάμενα βινύλια παρομοίως. Μέσα στο χάος, οι κρίσεις αυτοεκτίμησης του Shaun και οι απέλπιδες προσπάθειές του να σώσει τη σχέση του ανεβάζουν τα πάντα ένα επίπεδο παραπάνω. Το 'go to the Winchester, have a nice cold pint, and wait for all of this to blow over' είναι επιστημονικά αποδεδειγμένα το καλύτερο σχέδιο όλων των εποχών.

 

After credits: Ό,τι αγαπάτε από Queen. Κατά προτίμηση το "Don't Stop Me Now" με την ένταση τέρμα και τραγουδώντας όσο πιο δυνατά γίνεται.

3

Hot Fuzz
(2007)

Αν ο Shaun ήταν αφιερωμένος στο horror και τα ζόμπια, ο διάδοχός του χαμογελάει ξεδιάντροπα στις ταινίες δράσης και τις αλά Agatha Christie ιστορίες. Το αποτέλεσμα προφανώς απέχει χιλιόμετρα από ένα εύκολο πάντρεμα των δύο. Εδώ δεν υπάρχει ούτε ο φανταχτερός ήρωας, ούτε κάποιο τρομακτικά βαθύ αστυνομικό πλαίσιο. Για φθηνό χιούμορ ούτε λόγος. Η τριάδα κεντάει μπροστά και πίσω από τις κάμερες. Η αγάπη για το όλο εγχείρημα και η ιδιαίτερη σχέση τους με τη Βρετανική επαρχία είναι αδύνατον να κρυφτούν. Η Olivia Colman κλέβει την παράσταση. Η 22η του Φεβρουαρίου θα έπρεπε να έχει γίνει παγκόσμια αργία. Το σλόγκαν των περήφανων κατοίκων του Sandford το λες και προφητικό. Τα περάσματα των Peter Jackson και Cate Blanchett βάζουν ένα κερασάκι. Ο κύκνος ένα ακόμα.

 

After credits: Ολόκληρο το "Hot Fuss" των Killers και μετά ξαναδείτε την ταινία μέχρι να βρείτε το πλάνο που εμφανίζεται το εξώφυλλό του.

4

Scott Pilgrim Vs. The World
(2010)

Για όλες τις απόπειρες που έχουν κάνει η Marvel και η DC, μόνο σε στιγμές μπορούν να πλησιάσουν το τρελό κόμικ συναίσθημα του Scott Pilgrim. Δεν είναι οι υστερικές ταχύτητες, τα έντονα χρώματα, τα κάδρα, ο τρόπος που ξεδιπλώνεται το σενάριο, ή οι μονομαχίες. Δεν είναι καν οι διάλογοι, που αν μπεις χαλαρά θα σε πάρουν παραμάζωμα πριν προλάβεις να το πάρεις είδηση. Είναι όλα αυτά και πολύ περισσότερα. Ο Michael Cera ως υπέρτατος άθλιος λούζερ, μαζί με τη Mary Elizabeth Winstead ως το ακριβώς αντίθετο, φτιάχνουν ένα δίδυμο βγαλμένο από τις καλύτερες εικονογραφημένες σελίδες. Το soundtrack ροκάρει εξίσου αλύπητα δέκα χρόνια μετά. Η μεγάλη αλήθεια για το ψωμί, ο κατάλογος των τσαγιών και το «μόλις έφυγε» θα παραμείνουν αξεπέραστα εις των αιώνα των αιώνων.

 

After credits: Metric & Brie Larson - "Black Sheep" - oh yeah.

5

The World's End
(2013)

Πέντε φίλοι κάνουν reunion με στόχο να επαναλάβουν μία επική μπαρότσαρκα, ακριβώς όπως είκοσι χρόνια πριν. Η κεντρική ιδέα και οι δυναμικές μιας παρέας που αποτελείται από έναν ενήλικα που αρνείται πεισματικά να μεγαλώσει και τέσσερις σαφώς πιο συμβιβασμένους σαραντάρηδες, θα ήταν από μόνες τους αρκετές για να φτιάξουν κάτι πραγματικά δυνατό. Στην Τριλογία Των Κορνέττο (βλ. #2 και #3) όμως δεν υπάρχει χώρος για συμβατικές λογικές. Η απότομη στροφή προς επιστημονική φαντασία γίνεται μαεστρικά. Το αποτέλεσμα βγάζει με τον τρόπο του μια παράξενη ωριμότητα. Ο Gary King είναι τόσο πραγματικά ανθρώπινος που δεν γίνεται να μην τον λατρέψεις. Ακόμα κι αν σε μισό λεπτό θα θέλεις να τον χτυπήσεις. Στο κάτω-κάτω, it is a basic human right to be a fuck up, όπως είναι γνωστό.

 

After credits: Φοράτε μαύρα, βάζετε όποια Aviator βρείτε τριγύρω, πατάτε play στo "Vision Thing" των Sisters Of Mercy και υψώνετε μία παγωμένη μπύρα προς τιμήν του Βασιλιά.

6

Baby Driver
(2017)

Ένα αντί-μιούζικαλ με όπλα, αυτοκίνητα και πολύ, πολύ όμως, στυλ. Κάθε σκηνή, κάθε πλάνο, κάθε μικρή λεπτομέρεια είναι γεμάτη χρώματα και ήχους. Μπορείς να καταλάβεις κάθε χαρακτήρα από τον τρόπο που κινείται κι από μισή πρόταση. Οι εναλλαγές στο ρυθμό αφήνουν μόνο μικρά περιθώρια για ανάσες. Από την ασύλληπτη εισαγωγή με το κόκκινο Subaru μέχρι τον υπέρ-τέλειο διάλογο για τις μάσκες του Halloween κι από το ροζ iPod με τα στρασάκια μέχρι την ανάλυση για τα killer tracks και τη χαοτική τελευταία δουλειά, η πλοκή είναι γεμάτη στροφές. Τις περισσότερες τις βλέπεις από μακριά. Κάποιες όχι τόσο εύκολα. Σε κάθε περίπτωση το νόημα δε βρίσκεται σε αυτές, αλλά στη διαδρομή. Πέρα από προσωπικά γούστα, ο 'B-A-B-Y, Baby' είναι η πιο Edgar Wright στιγμή στη φιλμογραφία του Edgar Wright. Μέχρι σήμερα, τουλάχιστον.

 

After credits: The fabulous. Most groovy. Bellbottoms. Ugh.

7

The Sparks Brothers
(2021)

Οι Sparks είναι από εκείνα τα σχήματα που με ένα γρήγορο ψάξιμο στο διαδίκτυο δεν θα μάθεις περίπου τίποτα ουσιώδες. Σε πέντε δεκαετίες παρουσίας έχουν βγάλει εικοσιπέντε δίσκους. Μετρούν κάμποσες εμφανίσεις σε charts παγκοσμίως. Έχουν περίπου άπειρες επιφανείς συνεργασίες. Στον μουσικό μικρόκοσμο θεωρούνται από τα πλέον επιδραστικά ονόματα. Η γενικότερη παρουσία τους ωστόσο φέρνει περισσότερο σε underground παρά σε ένα φτασμένο συγκρότημα. Μία απάντηση στο προφανές «γιατί» έρχεται από τους Beck, Björk, Flea, Thurston Moore, Neil Gaiman, Patton Oswalt και όλους τους υπόλοιπους καλεσμένους στο πρώτο ντοκιμαντέρ του Wright. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο βρετανός είναι δηλωμένος φαν των Ron & Russel Mael, οπότε δίπλα στο κέφι και την καλαισθησία, υπάρχει και λίγος οπαδισμός. Όπως πρέπει.

 

After credits: Λιώστε με την τρίωρη συνοδευτική λίστα από το Spotify του ίδιου του σκηνοθέτη.