Doom Over The World

Θεωρώ το Doom Metal ως το πιο αυτόφωτο ιδίωμα του Heavy Metal μουσικού στερεώματος και συνάμα το πιο underground όλων. Ένα ιδίωμα το οποίο λειτουργεί ανεξάρτητα από μουσικά ρεύματα και τάσεις δίνοντας σταθερά ένα μικρό αριθμό κυκλοφοριών στους μύστες του είδους από μια μεγάλη ποικιλία μπαντών και μουσικών, αγνοώντας εν πολλοίς το τι συμβαίνει παράλληλα στο υπόλοιπο σύμπαν της metal μουσικής. Το Doom metal που έχω ερωτευθεί εγώ ως συντάκτης αυτού του κειμένου είναι ένα είδος που αρνείται το hype, προσπαθεί ανεπιτυχώς να αποτινάξει το groove από πάνω του και αγνοεί στρατιές όψιμων εραστών. Το Doom Metal και μαζί του κι εγώ αγαπά τις αργές ταχύτητες αλλά όχι κατ’ αποκλειστικότητα, βρίσκει μετουσίωση στα καθαρά φωνητικά και προσφέρεται ως μια μόνιμη και αποκλειστική σχέση σε αυτόν που θα το πλησιάσει.

Όσο αγαπώ το Doom Metal όμως, άλλο τόσο σιχαίνομαι να επιλέγω τις καλύτερες κυκλοφορίες της εκάστοτε χρονιάς κατά το δικό μου υποκειμενικό γούστο το μήνα Δεκέμβρη. Δεν το νιώθω φυσιολογικό και μου φαίνεται ανακόλουθο να προσπαθώ να κατασταλάξω σε κάτι που αφορά στο Doom Metal γρήγορα. Το σημείο κλειδί είναι το «αργά» και αργά αποφάσισα να συντάξω αυτό το αρθράκι. Όταν συντάχθηκε αυτό το άρθρο το ημερολόγιο έγραφε Φλεβάρης, και ο Φλεβάρης ως ένας μήνας αργός και βασανιστικός παρότι λειψός σε μέρες, προσφέρεται για ενασχόληση με το Doom. Το αποτέλεσμα; Η παρούσα λίστα η οποία είναι ένα προϊόν εμμονικής ενασχόλησης με το ιδίωμα και ως τέτοια θα πρέπει να αντιμετωπίζεται. Όσοι πιστοί προσέλθετε!

Monolith Cult (Ηνωμένο Βασίλειο) - Gospel Of Despair
Transcending Records

Οι Monolith Cult είναι το νέο μουσικό όχημα ενός από τις πιο παλιές καραβάνες της σκηνής του Bradford του Ηνωμένου Βασιλείου, του Lee "Grind" Baines, και μέσω αυτού μας έδωσε το δεύτερο άλμπουμ της μπάντας και την καλύτερη Doom metal κυκλοφορία του 2017. Το "Gospel Of Despair" είναι μια απόλυτα ολοκληρωμένη μετουσίωση του ιδιώματος, τόσο στο μουσικό κομμάτι όσο και στο στιχουργικό αλλά και εικαστικό. Το μόνο ψεγάδι της συγκεκριμένης δουλειάς είναι η παραγωγή της και συγκεκριμένα ο τόνος της κιθάρας. Το ότι ο Lee Baines μετά τους Serenity αμάρτησε απομακρυνόμενος από το Doom ώστε να εξερευνήσει sludge βαλτοτόπια γεμάτα κουνούπια με δειγματολόγιο σε ελονοσία μέσω των Lazarus Blackstar και Khang, είναι ίσως ο λόγος για τον οποίο ο δίσκος ακούγεται όπως ακούγεται, απωθώντας σε πρώτη φάση τον σωστό παραδοσιακό Doom-α δηλαδή εμένα. Ωστόσο, όποιος κατάφερε να σφίξει τα δόντια και να ξεπεράσει σαν σωστό παλικάρι αυτό το υπολογίσιμο εμπόδιο, ανταμείφθηκε με ένα κτήνος που μεταχειρίζεται με ευκολία τη Βρετανική Doom metal κληρονομιά και που διδάσκει πως μπορεί μια Doom μπάντα να διαχειριστεί τις mid-tempo ταχύτητες με μαεστρία, μη χάνοντας ούτε ίντσα από τον Doom χαρακτήρα της. Τα καθαρά φυσικά φωνητικά του Bryan Outlaw αποτελούν ένα ακόμη highlight της συγκεκριμένης δουλειάς που αποδεικνύει την ευεργετική επίδραση μιας πραγματικά καλής καθαρής φωνής στο ιδίωμα. Δίσκος που καλύπτει το κενό της έτερης δόξας του Bardford δηλαδή των τεράστιων Solstice κάτι παραπάνω από επάξια.

Πού κερδίζουν / Πού χάνουν: Στην ασύγκριτη Doom Βρετανίλα και τα υπέροχα φωνητικά / Στον τόνο της κιθάρας που κλέβει λίγη αίγλη από το αποτέλεσμα
Δυο κομμάτια που ξεχωρίζουν: Kings Of All That’s Lost, Death Means Nothing
Ακούγονται σαν: Serenity (Ηνωμένο Βασίλειο), Solstice (Ηνωμένο Βασίλειο)

Forsaken (Μάλτα) - Pentateuch
Mighty Music Records

Τι να πρωτοπεί κανείς για τους μεγάλους Μαλτέζους Forsaken; Μια από τις πρώτες μπάντες του επικού και μεγαλειώδους Doom Metal που συνεχίζει να μας τροφοδοτεί με δουλείες υψίστης ποιότητας από το 1991 παρακαλώ. Κάθε νέο τους άλμπουμ αποδεικνύει περίτρανα την αξία τους και αυτό κάνει και το "Pentateuch". Είχα την τύχη να συναντήσω τον τραγουδιστή της μπάντας Leo Stivala στο περσινό Hammer Of Doom όπου και μου εκμυστηρεύτηκε ότι το νέο άλμπουμ της μπάντας θέλει να διαφοροποιήσει τους Forsaken από την σκηνή αλλά και τους ίδιους τους εαυτούς τους με μια λιγότερο εκλεπτυσμένη παρουσίαση του νέου υλικού τους. Και ο τρόπος που γίνεται αυτό σύμφωνα με τον Leo είναι μέσω μιας τραχιάς και ακατέργαστης παραγωγής. Ναι φίλες και φίλοι, ο ήχος στο νέο Forsaken και ειδικά στα τύμπανα δεν είναι το αποτέλεσμα λάθους, αλλά μια συνειδητή προσπάθεια μιας γηραιάς μπάντας να ξανανιώσει.

Είναι δεδομένο ότι ο ήχος του δίσκου θα ξενίσει, αλλά η μουσική του ποιότητα σύντομα θα υπερκαλύψει τη βάναυση παραγωγή ενώ ίσως στο τέλος να φανεί στον ακροατή πως το όλο θέμα δένει ανέλπιστα καλά. Και πως να μη δουλέψει άλλωστε όταν μιλάμε για επικό Doom metal ανώτατης στάθμης με τα παντοδύναμα φωνητικά του Stivala που ραγίζουν τα καλά κρυστάλλινα ποτήρια που έχει η μαμά για να σερβίρει ουίσκι στις γιορτές, τα περίτεχνα κιθαριστικά θέματα του Sean Vukovic και την κατανυκτική ατμόσφαιρα μεγαλοβδομάδας που αποπνέει ο δίσκος τόσο από τον τίτλο του (Πεντάτευχος ήτοι τα πέντε βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης) όσο και από το στιχουργικό του περιεχόμενο που επιμελήθηκε εξ ολοκλήρου ο μπασίστας / εξαπτέρυγος Albert Bell. Το "Pentateuch" ένας μυστηριακός δίσκος πραγματικού Doom metal που σπανίζει στις μέρες μας αλλά που η ύπαρξη του αποδεικνύει τη διαχρονικότητα του είδους. Αραβούργημα (ή μήπως Χριστιανούργημα;)!

Πού κερδίζουν / Πού χάνουν: Στην παραδοσιακή επικότητα των συνθέσεων που λίγοι μπορούν να επιτύχουν / Στην τραχιά παραγωγή που ξενίζει
Δυο κομμάτια που ξεχωρίζουν: Primal Wound, Sabaoth (The Law Giver)
Ακούγονται σαν: Candlemass (Σουηδία), Doomocracy (Ελλάδα)

Bell (Σουηδία) - Tidecaller
High Roller Records

Οι πιτσιρικάδες Σουηδοί Bell από το Gothenburg (καταγωγή που συνήθως ταυτίζεται με τις «τζίβες») ήταν από τις πρώτες ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς με το αυτοχρηματοδοτούμενο ντεμπούτο τους "Tidecaller". Ένα ντεμπούτο το οποίο προσπάθησαν ανεπιτυχώς να αποκρύψουν από το ραντάρ μου, δίνοντας του περιγραφές που δεν έχουν καμία επαφή με την πραγματικότητα όπως stoner metal και άλλα φαιδρά και κρύβοντας το πίσω από ένα υπέρ του δέοντος πλουμιστό εξώφυλλο το οποίο περιέχει χρώματα που ένας doomster δεν δύναται να αναγνωρίσει όπως λαχανί. Βάζοντας όμως σε λειτουργία το τριγωνικό μου ραντάρ σε πιλοτική διάβαση, εμπιστεύτηκα τους Bell και αυτοί με το "Tidecaller" μας παρουσίασαν ένα υπέροχο δείγμα ενεργητικού mid-tempo και συνάμα crunchy παραδοσιακού Doom metal με εμφανείς και σεβάσμιες αναφορές που ξεκινούν από τους Solitude Aeturnus και καταλήγουν τους Cathedral. Το άλμπουμ καταφέρνει να εντυπωσιάσει βγάζοντας μια ενέργεια που συνήθως λείπει από το ιδίωμα χωρίς να υπολείπεται σε πιο heavy και αργές στιγμές ενώ ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να γίνει στα φωνητικά του τραγουδιστή αλλά και κιθαρίστα της μπάντας Martin Welcel. Έτσι, παρότι αρχικά ο δίσκος δεν έλαβε της απήχησης που πιθανώς του άρμοζε, στη διάρκεια της χρονιάς ανακαλύφθηκε από τα λαγωνικά της Γερμανικής High Roller και πλέον κυκλοφορεί επίσημα σε όλα τα φορμάτ. Αποστολή του; Το headbanging! Απλά και όμορφα.

Πού κερδίζουν / Πού χάνουν: Στην ασύγκριτη ενέργεια που διοχετεύουν στον ακροατή / Στο ότι περιέργως τα πιο αργά τους κομμάτια δεν είναι τόσο εντυπωσιακά όσο τα πιο γρήγορα
Δυο κομμάτια που ξεχωρίζουν: Reach Out, Blackened Sun
Ακούγονται σαν: Age Of Taurus (Ηνωμένο Βασίλειο), Astral Rising (Γαλλία)

Spirit Adrift (ΗΠΑ) - Curse Of Conception
20 Buck Spin Records

Οι Αμερικανοί Spirit Adrift από το Phoenix είναι ένα ακόμη δημιούργημα της επιρροής των Pallbearer στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού. Καθαρά και ξάστερα! Μας είχαν συστηθεί αρχικά ως μια one-man-band του Nate Garrett το 2016 με το ντεμπούτο τους "Chained To Oblivion" το οποίο έφερε φαρδιά πλατιά τη σφραγίδα των Pallbearer αλλά με το φετινό τους πόνημα αφενός μεν έγιναν κανονική μπάντα με πλήρες line-up, αφετέρου δε ξεπέρασαν με άνεση τους μουσικούς υποκινητές τους σε ότι αφορά σε δουλειές που κυκλοφόρησαν το 2017. Για να είμαι πιο ακριβής, αν επιθυμείτε να ακούσετε Doom σε αυτό το ύφος, προτιμήστε τόσο το "Curse Of Conception" όσο και το "Hunted" των ομόηχων Khemmis παρά το "Motherless". Παρότι ως στιγμής δεν φαίνεται καθόλου, το κείμενο αυτό εξακολουθεί να αφορά στους Spirit Adrift και στο δεύτερο άλμπουμ τους και όχι στην περσινή απογοήτευση που μου προσέφεραν οι Pallbearer - παρότι το "Curse Of Conception" λειτούργησε ως εξαιρετικό υποκατάστατο - αλλά επιβάλλεται να ξανα-αναφερθώ σε αυτούς δηλώνοντας πως οι Spirit Adrift έχουν μεγαλύτερο μουσικό αποτύπωμα από τους Arkans-αίους.

Η συγκεκριμένη κυκλοφορία με είχε κερδίσει από τη στιγμή που άκουσα τα single της που προηγήθηκαν και τα οποία είχαν μια τόσο έντονη αύρα Trouble που κόντεψα να λιποθυμήσω! Κατόπιν ακολούθησε το υπέροχα 90s εξώφυλλο και το καθαρά χεβιμεταλλικής αισθητικής νέο λογότυπο της μπάντας τα οποία ερμήνευσα ως θετικά σημάδια για την ποιότητα του άλμπουμ. Δεν διαψεύστηκα φυσικά, παρότι το άλμπουμ δεν είναι ολόκληρο τόσο καλό όσο το πρώτο μισό του αν και είμαι σίγουρος πως με μια αναζήτηση στο διαδίκτυο θα βρείτε πολλούς λάθος φυσικά αρθρογράφους που διαφωνούν ριζικά μαζί μου και το θεωρούν ως την Doom κυκλοφορία της χρονιάς. Θα μπορούσε να είναι φυσικά λόγω των ποικίλων κλασσικομέταλ επιρροών αλλά και της ασώματης παρουσίας των Trouble, αλλά δεν είναι γιατί αυτή η κυκλοφορία είναι προϊόν μιας σχολής που λειτουργεί με όρους «χίπστερ» ήτοι η έλλειψη συγκέντρωσης βγάζει μάτι. Κάτι σαν τον Μάικλ Τζόρνταν όταν αποφάσισε να παρατήσει το μπάσκετ για το γκολφ. Αλλά ο Air είναι πάντα ο Air και το "Curse Of Conception" παραμένει ένα πανέμορφο εναλλακτικό Doom metal δημιούργημα που όλοι οι οπαδοί του συγκεκριμένου ηχοχρώματος θα πρέπει να τιμήσουν.

Πού κερδίζουν / Πού χάνουν: Στο ότι παίρνουν το στυλ των Pallbearer και το στρέφουν προς τη σωστή κατεύθυνση πλαισιώνοντας το με ένα υπέροχο artwork / Στο ότι το άλμπουμ μέσα από την ποιότητα του αποπνέει χιπστερίλα άρα κανείς δεν μπορεί να ποντάρει ούτε ένα σεντ στο τι θα παίζει αύριο αυτή η μπάντα
Δυο κομμάτια που ξεχωρίζουν: Earthbound, Curse Of Conception
Ακούγονται σαν: Pallbearer (ΗΠΑ), Khemmis (ΗΠΑ)

Below (Σουηδία) - Upon A Pale Horse
Metal Blade Records

Candlemass. Αρχή και τέλος, άλφα και ωμέγα ή μάλλον καλύτερα a και ö στο Σουηδικό αλφάβητο. Οι Σουηδοί Below πιστοποιούν με το δεύτερο άλμπουμ τους ότι μόνη τους αποστολή σε αυτό το μάταιο κόσμο είναι να κάνουν αυτό που οι Candlemass έχουν σταματήσει χρόνια να κάνουν: να παίζουν επικό Doom metal με επιρροές από την Σουηδική φολκ διανθίζοντας το με λίγο παραδοσιακό heavy metal, είτε αυτό λέγεται Black Sabbath της εποχής Martin είτε King Diamond. Και όπως είχε φανεί και από το προ τριετίας ντεμπούτο τους, οι άνθρωποι συνεχίζουν να έχουν το συγκεκριμένο στυλ όσο κανείς άλλος στην σκηνή αυτή τη στιγμή, καταφέρνοντας να ανεβάσουν κιόλας ένα κλικ την συνθετική ποικιλομορφία της μουσικής τους. Όχι πως υπήρχε απαίτηση για κάτι τέτοιο μιας και οι Σουηδοί είχαν ήδη δει αυτούς που υπόκεινται στη μουσική τους να διαχωρίζονται ανάμεσα σε ένθερμους υποστηρικτές τους και σε φανατικούς πολέμιους τους εξαιτίας της προφανούς ομοιότητας με τους Candlemass και αυτό αποκλείεται να αλλάξει με το "Upon A Pale Horse". Να καταθέσω μόνο ότι από προσωπική εμπειρία γνωρίζω πως πρόθεση των Below ουδέποτε υπήρξε να γεμίσουν κάποιο κενό θρόνο και πως η αγάπη τους στο στυλ που εγκαθίδρυσε ο Edling είναι ειλικρινής. Επομένως η διάθεση μου σχετικά με τους Below έχει σταματήσει να είναι απολογητική σε οποιοδήποτε βαθμό.

Για να λέμε τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη όμως, ο θρόνος είναι κενός και είτε γεμίσει ποτέ είτε όχι, είναι πάντοτε ενθαρρυντικό να βλέπει κανείς ικανούς μνηστήρες και οι Below είναι ικανοί. Το υλικό τους αποπνέει μια βαθιά γνώση του ιδιώματος, τα Johansson-ικά σόλο δίνουν και παίρνουν, το επικά σκοτεινό στοιχείο είναι διάχυτο ενώ τα Dio-ειδή φωνητικά δίνουν τον απαραίτητο χαρακτήρα που πρέπει να έχει κάθε επική Doom metal μπάντα που οφείλει την ύπαρξή της στους Candlemass. Και όταν μιλάμε για επικό Doom metal, οι Below ασκούν το ευγενές αυτό άθλημα πολύ πιο δεξιοτεχνικά από την τωρινή μορφή των συμπατριωτών τους και label buddies Sorcerer. Και πως να μην το κάνουν άλλωστε με κομμάτια όπως το ομότιτλο το οποίο μετά την εισαγωγική αποκαλυπτική απαγγελία του Alan των Primordial ακολουθεί ένα ΕΠΟΣ που οφείλει να προκαλεί ρίγη συγκίνησης σε κάθε κοινωνό του μεγαλείου των Candlemass! Οι Below είναι πλέον καβάλα στο (χλωμό) άλογο και ήρθαν να πάρουν κεφάλια!

Πού κερδίζουν / Πού χάνουν: Στο ότι έχουν βρει το μαγικό κουτάκι της έμπνευσης που έχει χάσει ο σεβάσμιος Leif / Στο ότι έχουν υπογράψει στην Metal Blade και μοιραία η μουσική τους εκτίθεται σε στρατιές απαίδευτων σχετικά με το είδος που υπηρετούν. Α ναι, και στο τεμπέλικο εξώφυλλο
Δυο κομμάτια που ξεχωρίζουν: Upon A Pale Horse, Hours Of Darkness
Ακούγονται σαν: Sorcerer (Σουηδία), Isole (Σουηδία)

Doomocracy (Ελλάδα) - Visions & Creatures Of Imagination
Steel Gallery Records

Είμαι ο τελευταίος που θα δηλώσει «περήφανος» για το ότι μια υπέροχη Doom metal μπάντα είναι Ελληνική, αλλά στην προκειμένη θα δηλώσω ευθαρσώς ότι τέτοιες μπάντες μόνο η Ελλάδα μπορεί να παράξει στην παγκόσμια μεταλλική σκηνή του σήμερα. Και αυτό δεν βρίσκει την εξήγησή του στο Ιχώρ που κυλάει a priori στις φλέβες μας, αλλά στο γεγονός ότι μπορεί να άργησε λίγο, αλλά η αφοσίωση του Έλληνα μεταλλά σε συγκεκριμένα μουσικά ιδιώματα που δεν τυγχάνουν ευρείας αναγνώρισης, άρχισε επιτέλους να διοχετεύεται και σε δουλειές υψηλής ποιότητας. Οι Κρητικοί Doomocracy μετέτρεψαν το 50% της Σουηδικής power metal επιρροής στο πρώτο τους άλμπουμ σε ένα όμορφο εικοσαράκι, και το υπόλοιπο 80% το αφιέρωσαν στους υπέρτατους θεούς Solitude Aeturnus. Εδώ κανονικά έπρεπε να βάλω μια ξεγυρισμένη τελεία και να πάω στο επόμενο άλμπουμ αλλά θα κάνω την καρδιά μου πέτρα και θα συνεχίσω λέγοντας με απόλυτη φυσικότητα ότι αυτό είναι πράγματι ένα άλμπουμ που μόνο η Ελληνική αγάπη προς τους Τεξανούς θεούς του Doom θα μπορούσε να δημιουργήσει.

Ένα άλμπουμ στο οποίο βασιλεύουν οι ανατολίτικες και φρυγικές κλίμακες ενώ παράλληλα αποκτά ειδική βαρύτητα με μια εσάνς Σουηδικής power ριφολογίας (λέγε με Morgana Lefay ή Tad Morose) που προκαλεί στον γράφοντα τρομερά νοσταλγικά συναισθήματα για τα ξεχασμένα '90s. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο δίσκος περιέχει και την συνδρομή του Miguel Robaina στα πλήκτρα που, το παίξιμο του οποίου αποτέλεσε σήμα κατατεθέν του "La Danse Macabre" δηλαδή της πιο Σουηδό-power δουλειάς των υπέρτατων Memento Mori. Δεν χρειάζεται καν νομίζω να αναφερθώ στα εκπληκτικού εύρους και κρυστάλλινα φωνητικά του Μιχάλη Σταυρακάκη που πατάνε στο άλμπουμ σφραγίδα μεγάλης μπάντας. Θα αναφερθώ σίγουρα όμως στο πόσο όμορφα οι Doomocracy επανασυστήνουν ξεχασμένα ως σήμερα στοιχεία της Doom και power σύντηξης της δεκαετίας του '90 μέσα από το πρίσμα των Solitude Aeturnus. Υποκλίνομαι ταπεινά!

Πού κερδίζουν / Πού χάνουν: Στο ότι γεμίζουν επάξια το δυσαναπλήρωτο κενό των Solitude Aeturnus / Στο ότι κατάγονται από την άκρη της Ευρώπης και δεν μπορούν να οργώνουν με περιοδείες τον κόσμο ώστε να διασπείρουν το όνομά τους όσο μακριά τους αξίζει
Δυο κομμάτια που ξεχωρίζουν: My Bane, One With Pain
Ακούγονται σαν: Solitude Aeturnus (ΗΠΑ), Tad Morose (Σουηδία)

Archityrants (Βραζιλία) - The Code Of The Illumination Theory
Mindscrape Music

Οι Αρχι-Τύραννοι (σαν να λέμε οι Μαστρο-Καταπιεστές) δραστηριοποιούνται στην εξωτική Curitiba της νοτιοανατολικής Βραζιλίας και έχουν να επιδείξουν μια σχετικά μακρά πορεία στο Doom metal ιδίωμα της οποίας η απαρχή βρίσκεται κάπου στα '90s. Η μπάντα ξεκίνησε με το όνομα "A Tribute To The Plague", το οποίο αν σας θυμίζει αμυδρά κάτι δεν είναι λόγω του ότι είχατε την τύχη να ακούσετε το υλικό τους αλλά γιατί η συγκεκριμένη φράση αυτή είναι παρμένη αυτούσια από τους στίχους του "Well Of Souls" των Candlemass και πιθανώς να με έχετε ακούσει να την ουρλιάζω στο αυτί σας σε κάποια συναυλία των Σουηδών. Επομένως ξέρουμε αυτομάτως ότι η καρδιά της μπάντας είναι στο σωστό μέρος. Με την αλλαγή του ονόματος τους το 2007 σε Archityrants λοιπόν, οι Βραζιλιάνοι φίλοι μας ξεκίνησαν τη δισκογραφική τους πορεία με το υπέροχο "Black Water Revelation" του 2011, το οποίο είναι νέτα-σκέτα ό,τι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει ποτέ στο Doom metal μπάντα από τη Βραζιλία. 5 χρόνια αργότερα ήρθε το ΕΡ "Sleep Of The Damned" και πέρσι το δεύτερο full length το οποίο εμπεριέχει το ΕΡ εξ ολοκλήρου.

Μερικές αλλαγές στο line-up δεν αλλοίωσαν το χαρακτήρα της μπάντας, αλλά μπορώ να πω ότι ποιοτικά πάντα, το πρώτο άλμπουμ παραμένει ψηλότερα από τη δεύτερη προσπάθεια τους. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το "The Code Of The Illumination Theory" δεν είναι μια αξιοσημείωτη κυκλοφορία παραδοσιακού επικού Doom με πραγματικά υπέρβαρα ριφ, διάχυτη μελωδία αλλά και τα σχεδόν οπερετικά φωνητικά του ξανθομάλλη Luxyahak (κατά κόσμον Guilher Medina). Η παραγωγή είναι σίγουρα τραχιά και πολλές φορές φέρνει στο μυαλό Βρετανικές Doom/Death μπάντες από τα '90s όπως οι Paradise Lost στα πρώτα βήματα τους αλλά οι Archityrants χρησιμοποιούν αποκλειστικά καθαρά φωνητικά και πως να μην τον κάνουν άλλωστε με έναν τραγουδιστή των ικανοτήτων του Luxyahak. Οι συνθέσεις δεν φείδονται διάρκειας και ο ακροατής που θα δοκιμάσει να ακούσει τη δουλειά των Βραζιλιάνων, θα πρέπει να είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει 6λεπτα και βάλε κομμάτια μεγαλειώδους και σκοτεινού Doom metal όπως το προτείνουν οι κατασκευαστές του! Εν τέλει, οι Archityrants είναι μπάντα με μεράκι και αξίζουν στήριξης.

Πού κερδίζουν / Πού χάνουν: Στα εξαιρετικά φωνητικά του Luxyahak και στην απίστευτα Doom αισθητική των συνθέσεων τους / Στο ότι δυσκολεύονται αρκετά με την Αγγλική γλώσσα με συνέπεια οι στίχοι τους να βγάζουν μηδενικό νόημα
Δυο κομμάτια που ξεχωρίζουν: Promiscuous Hymns, Super Tyrants
Ακούγονται σαν: Candlemass (Σουηδία), All Souls’ Day (Ιταλία)

Marchafunebre (Χιλή) - Under Will
Australis Records

Η συγκεκριμένη κυκλοφορία από τους Χιλιανούς Marchafunebre λογίζεται ως ΕΡ το οποίο αποτελεί προοίμιο της πρώτης full length δουλειάς τους, αλλά για μένα μπορεί να λογιστεί και ως ντεμπούτο για δυο λόγους;. Ο πρώτος είναι ότι το ΕΡ αυτό περιέχει 10 κομμάτια εκ των οποίων τα 7 τελευταία είναι αυτούσιο το demo τους του 2010 "Hymns Of The Final Holocaust". Κατά δεύτερο λόγο, η μετάβαση από τα 3 νέα κομμάτια στα 7 παλιά γίνεται εξαιρετικά ομαλά, και έτσι ακούγοντας κανείς αυτό το δισκάκι που διαρκεί λίγο πάνω από 1 ώρα, έχει την αίσθηση πως ακούει μια ολοκληρωμένη δουλειά και όχι κάτι λιγότερο. Από κει και πέρα, θα θυμάστε θεωρώ πώς οι Αμερικανοί Spirit Adrift υποκατέστησαν για μένα τους Pallbearer με μια άκρως ανώτερη δουλειά παρότι πνευματικά παιδιά τους; Ε, έτσι ακριβώς οι Marchafunebre υποκατέστησαν για μένα τους Procession, βγάζοντας το ποθητό από την πλευρά μου άλμπουμ Χιλιανής Doom αισθητικής που απέτυχαν να βγάλουν οι μέντορες τους το 2017. Και όταν μιλάμε για Χιλιανή Doom αισθητική, μιλάμε για αυτό το υπέροχο κράμα μεταξύ Candlemass και Reverend Bizarre το οποίο βγάζει μάτι ότι το έχει παιχτεί από death metal χέρι.

Τώρα, το γεγονός ότι οι Marchafunebre οφείλουν πολλά στους συμπατριώτες τους Procession, είναι πέραν πάσης αμφιβολίας και εύκολα μπορεί να το καταλάβει κανείς ακούγοντας το εναρκτήριο κομμάτι. Αυτό όμως δεν αφαιρεί ίχνος από το ταλέντο της μπάντας ενώ η Λατινοαμερικάνικη καταγωγή τους, δεν αφήνει τη μουσική τους χωρίς ένα διακριτό αποτύπωμα πάθους και φλόγας. Μιας φλόγας που καίει κάτω από κάποιο καζάνι της κολάσεως μιας και οι στίχοι είναι καθαρά αντιχριστιανικοί με τους ίδιους να αποδίδουν το γεγονός αυτό στο ότι ζουν σε μια αρκετά θεοσεβούμενη χώρα αλλά και στις death metal καταβολές τους. Τα φωνητικά είναι φυσικά καθαρά και παρότι χωρίς κανένα σπουδαίο εύρος, αποδίδουν τα δέοντα. Το “Under Will” είναι μια δουλειά γεννημένη από την αγάπη των Marchafunebre για τους Candlemass και ως τέτοια έχει τον απόλυτο σεβασμό μου. Κι αν θελήσουμε να τη δούμε ως ΕΡ όπως μας την παρουσιάζει η μπάντα, τότε πρόκειται για ένα αρκετά γευστικό ορεκτικό που μας αφήνει με τα σάλια να τρέχουν ενόψει της πρώτης επίσημης κυκλοφορίας τους!

Πού κερδίζουν / Πού χάνουν: Στο ότι αριστεύουν στο Χιλιανό Doom metal / Στο ότι παλεύω εδώ και 7 μήνες με την Australis ώστε να λάβω το ΕΡ στο γραμματοκιβώτιο μου και αποτυγχάνω
Δυο κομμάτια που ξεχωρίζουν: Under Will, Witch Burning After Ritual
Ακούγονται σαν: Procession (Χιλή), Capilla Ardiente (Χιλή)

Spiritual Void (Γερμανία) - White Mountain
Self-released

Οι Spiritual Void είναι ένα Γερμανικό Doom metal τρίο το οποίο προσπαθεί να οικειοποιηθεί λίγη από την απόγνωση των Warning με αρκετά καλά αποτελέσματα. Το ντεμπούτο τους "White Mountain" κυκλοφόρησε από τους ίδιους σε ένα όμορφο αλλά ελλιπές digipack, μιας και λείπουν οι στίχοι αλλά και άλλες πληροφορίες για το γκρουπ. Αυτό δεν μας πτοεί όμως γιατί παρότι δεν νιώθουμε να έχουμε κάποιο πνευματικό κενό το οποίο θα πρέπει να πληρωθεί, οι Spiritual Void σβήνουν τη δίψα μας για αρχετυπικό παν-αργό Doom metal στο ύφος των Saint Vitus και των Warning, παντρεύοντας και τις δυο δουλειές των Βρετανών μη μένοντας στο σαφώς πιο επιτυχημένο "Watching From A Distance" όπως οι συμπατριώτες τους Cross Vault. Και μιας και αναφερθήκαμε στους Cross Vault, οι Spiritual Void μας λυπήθηκαν και άφησαν τη μουσική τους καθαρή από γλυκανάλατες μελωδίες οι οποίες φαίνεται να κερδίζουν όλο και περισσότερο έδαφος με κάθε νέα δουλειά των έτερων Γερμανών Warning-όπληκτων αλλά και των 40 Watt Sun.

Αυτό ίσως οφείλεται στο γεγονός ότι οι Spiritual Void δεν αντλούν στιχουργική έμπνευση από άκαρδα κομενέτε αλλά από μια διάχυτη απογοήτευση σχετικά με τον κόσμο γύρω μας. Τα φωνητικά του δίσκου αποτελούν τεκμήριο της παραπάνω παρατήρησης. Αρκετά βαρύτονα και με μια Reagers-ική αύρα δίκαιου μένους, ανεβάζουν το ήδη ποιοτικό υλικό του δίσκου ένα επίπεδο πάνω και του προσδίδουν μια ακόμη πιο έντονη Saint Vitus διάσταση η οποία υπάρχει βέβαια ήδη στη ριφολογία τους και εκ φύσεως δεν μπορεί να ολισθήσει σε κλάψα. Η παραγωγή είναι άριστη, τα κομμάτια λίγα σε αριθμό αλλά μεγάλα σε διάρκεια και οι ιδέες αρκετές ώστε να μην υπάρχει κορεσμός. Εν ολίγοις, το "White Mountain" είναι ένας δίσκος που αποκλείεται να μην γοητεύσει τους λάτρεις των πιο αρνητικά φορτισμένων Doom metal μεγαθηρίων όπως οι Warning και οι Saint Vitus!

Πού κερδίζουν / Πού χάνουν: Στο ότι όλες τους οι ιδέες είναι τσιμέντο και τα φωνητικά τους μενιρ-ικής στιβαρότητας / Στο ότι δεν επένδυσαν την απαραίτητη προσπάθεια στην παρουσίαση της μουσικής τους
Δυο κομμάτια που ξεχωρίζουν: Remains Of A Strange World, Dying On A White Mountain
Ακούγονται σαν: Warning (Ηνωμένο Βασίλειο), Cross Vault (Γερμανία)

Wolf Counsel (Ελβετία) - Age Of Madness / Reign Of Chaos
Czar Of Bullets Records

Οι Ελβετοί Wolf Counsel είναι Γερμανόφωνοι αφού κατάγονται από τη Ζυρίχη αλλά και Γερμανόφιλοι μιας και παίζουν Doom metal Γερμανικής κοπής. ΚΑΡΓΑ ΟΜΩΣ. Υπό αυτό το πρίσμα, αν είναι να κάνω κάποιο παραλληλισμό με ένα χαρακτηριστικό Γερμανικό Doom metal γκρουπ, αυτοί θα ήταν με σιγουριά οι Mirror Of Deception. Γενικά όμως και κατά τη διάρκεια της ακρόασης του "Age Of Madness / Reign Of Chaos", έλαβα κι άλλα ακόμη Γερμανικά vibes τα οποία θα μπορούσαν να αποδοθούν από τους Dawn Of Winter ως τελείως άγνωστες μπάντες που δεν μπορεί να έχουν επηρεάσει τους φίλους μας τους Ελβετούς. Τα φωνητικά είναι - ω τι έκπληξις! - τα κλασσικά μουντά Γερμανικά φωνητικά χωρίς εξάρσεις, κάποιο ιδιαίτερο χρώμα ή αγάπη για τη ζωή γενικά, τα οποία όμως δένουν με το μουσικό κομμάτι σε αρκετά ικανοποιητικό επίπεδο. Ένα μουσικό κομμάτι που βαδίζει σε κλασσικά mid-tempo Doom μονοπάτια με ένα ελαφρύ ευτυχώς γαρνίρισμα από groove το οποίο τους βοηθά να μην γίνονται υπερβολικά προβλέψιμοι.

Επιπροσθέτως, παρότι είναι μια υπέρ-ενεργή μπάντα για τα δεδομένα του ιδιώματος βγάζοντας ένα δίσκο ανά χρονιά τα τελευταία 3 χρόνια, δεν φαίνεται να έχουν βρει τη σωστή συνταγή ακόμη και πως πιθανώς να μας δώσουν κάτι αρκετά καλύτερο από το συγκεκριμένο άλμπουμ στο μέλλον. Δεν εννοώ φυσικά πως ο δίσκος είναι μέτριος, αλλά αν έχετε σημαντικά προβλήματα στη ζωή σας και ακούσετε αυτό το άλμπουμ, θα συνεχίσετε να έχετε σημαντικά προβλήματα στη ζωή σας. Εκτός από το κομμάτι "O’ Death" βέβαια, το οποίο είναι ένα αναπάντεχο διαμαντάκι κρυμμένο ανάμεσα στη Γερμανοπρεπή μουντίλα του δίσκου και θυμίζει κάτι από Νορβηγία. Όχι γιατί μιλάει για Βίκινγκς και ντρακάρ, αλλά γιατί είναι τραγουδισμένο κατ’ εξαίρεση από το υπόλοιπο άλμπουμ από μια κορασίδα ονόματι Daniela Venega η οποία με την ερμηνεία της κάνει το κομμάτι να ακούγεται εξεχόντως ατμοσφαιρικό, κάτι σαν The 3rd And The Mortal ας πούμε. Πολύ όμορφη έκπληξη που εξυπηρετεί τη ροή του δίσκου πολύ όμορφα και γοητεύει (και ίσως καψουρεύει κιόλας) τον ακροατή, ξεκουράζοντας τον παράλληλα για λίγο από τις 5 εκατομμύρια αποχρώσεις του ΓΚΡΙ του υπόλοιπου "Age Of Madness / Reign Of Chaos".

Πού κερδίζουν / Πού χάνουν: Στο ότι παρότι είναι μια μονοχρωματική μπάντα, έχουν την ικανότητα να παράγουν ενδιαφέρουσες συνθέσεις / Στο ότι τα φωνητικά μπορεί να κουράσουν
Δυο κομμάτια που ξεχωρίζουν: O’ Death, Remembrance
Ακούγονται σαν: Mirror Of Deception (Γερμανία), Cold Embrace (Γερμανία)

Old Night (Κροατία) - Pale Cold Irrelevance
Rain Without End Records

Οι Old Night από την Κροατία γεννήθηκαν μέσα από τις στάχτες των Ashes You Leave (μια μπάντα που κυριολεκτικά δεν ακούγεται και ευτυχώς μας άφησε τις στάχτες της) και παρότι ξεκίνησε ως ένα funeral πρότζεκτ, εν τέλει κατέληξε να αυτοαποκαλείται serious Doom metal. Ένας χαρακτηρισμός που στα δικά μου αυτιά ακούγεται γελοίος αλλά που σύμφωνα με τη μπάντα αντανακλά στο γεγονός ότι δεν πρόκειται για κάποιο side project αλλά για μια κανονική και ενεργή μπάντα που έχει σκοπό να κυκλοφορήσει πολλές δουλειές. Δεν μπορώ να πω πως βλέπω κάποια λογική πίσω από την συγκεκριμένη τοποθέτηση αλλά συνεχίζουμε στο ρεζουμέ της υπόθεσης. Της πρώτης ολοκληρωμένης τους δουλειάς είχε προηγηθεί το single "Mother Of All Sorrows" το οποίο με είχε ενθουσιάσει. Μιλάμε για ένα εκπληκτικό κομμάτι που φαίνεται να παντρεύει μαεστρικά το ύφος των Warning με πιο προοδευτικά και ατμοσφαιρικά στοιχεία αλλά που δεν χάνει την βαρύτητα του ούτε τον Doom χαρακτήρα του.

Και όλα αυτά συνεπικουρούμενα από τα καταπληκτικά φωνητικά του Luka Petrovic που προμήνυαν κάτι πραγματικά απαστράπτον από τους Κροάτες με τον επικείμενο δίσκο τους. Λίγες βδομάδες μετά, το "Pale Cold Irrelevance" ήρθε στην κατοχή μου και παρότι δεν εκπλήρωσε όλες εκείνες τις προσδοκίες που μου είχε γεννήσει το "Mother Of All Sorrows", παρέμεινε μια αξιόλογη κυκλοφορία ατμοσφαιρικού Doom metal με πολύ καλά φωνητικά και πολλές υποσχέσεις για το μέλλον. Δεν σας κρύβω ότι βρήκα το άλμπουμ εξαιρετικά υποτονικό σε σημεία αλλά όταν οι Old Night αποφασίζουν να παίξουν serious Doom metal, τότε η αρχική τους τοποθέτηση αποκτάει σαφώς μεγαλύτερο νόημα (αν και παραμένει αστεία). Το μεγάλο ατού τους είναι αναμφισβήτητα τα φωνητικά του όχι και τόσο Μότσαρτ του μπάσκετ Petrovic ενώ οι στίχοι κινούνται κι αυτοί σε ένα μοτίβο εξαιρετικής σοβαρότητας με φράκο και άσπρο υποκάμισο με φραμπαλά. Οι Old Night, το όνομα των οποίων έλκει την καταγωγή του από το έργο του Milton, θέλουν να παίξουν Doom, ξέρουν να παίζουν Doom και ευελπιστώ να μπορέσουν να το μετουσιώσουν κιόλας σε ένα σοβαρότατο άλμπουμ.

Πού κερδίζουν / Πού χάνουν: Στα όμορφα φωνητικά και στις πραγματικά σοβαρές Doom στιγμές τους / Στην υποτονικότητα του δίσκου και στο ότι ως δουλειά είναι άνιση
Δυο κομμάτια που ξεχωρίζουν: The Last Child Of Doom, Mother Of All Sorrows
Ακούγονται σαν: Warning (Ηνωμένο Βασίλειο), While Heaven Wept (ΗΠΑ)

Hooded Priest (Βέλγιο) - The Hour Be None
I Hate Records

Θα γίνω ολίγον τι πεζός και θα ομολογήσω ότι στο πρώτο άλμπουμ των Βέλγων Hooded Priest ονόματι "Devil Worship Reckoning", περισσότερη εντύπωση μου είχε κάνει η εντελώς βιβλική φιγούρα του τραγουδιστή τους με το σχεδόν-σαν-ψευδώνυμο όνομα Luther "Finlay" Veldmark παρά το μουσικό τους περιεχόμενο. Ένα μουσικό περιεχόμενο το οποίο δεν έχω χρόνο να ξεθάψω αυτή τη στιγμή, αλλά που παίρνω όρκο ότι δεν ήταν ούτε στο 10% όσο Doom όσο το άλμπουμ που παρουσιάζεται εδώ. Για την ακρίβεια ενθυμούμαι ένα κλασσικίζον και Mercyful Fate-ίζον heavy metal με κάποιες Doom αναφορές, αλλά σίγουρα όχι το έρπον τέρας που είναι το "The Hour Be None". Είτε η μνήμη μου με απατά όμως, είτε μιλάμε για πεντακάθαρη στροφή στο στυλ, το νέο άλμπουμ της μπάντας είναι Doom με το ντου κεφαλαίο. Και τι Doom κιόλας! Μια βραδύκαυστη μίξη ανάμεσα στους Reverend Bizarre και στους Saint Vitus κι αν αυτό σας προϊδεάζει για κάτι βασανιστικό, τότε σωστά υποθέσατε.

Το άλμπουμ αποτελείται από λίγα σχετικά τραγούδια που συνήθως περνάνε τα 8 λεπτά ενώ έχει και ένα «σφηνάκι» των 6 για αυτούς που βιάζονται. Συνολικά μπορεί να μιλάμε για μια κυκλοφορία παλιάς κοπής σε ότι αφορά στη διάρκεια μιας και το όλο θέμα αναπτύσσεται σε ένα 45λεπτο και κάτι ψιλά, αλλά τα κομμάτια είναι σμιλευμένα με τέτοιο τρόπο ώστε κάθε ένα από αυτά να δοκιμάζει τις αντοχές του ακροατή και εν τέλει να κάνει την όλη εμπειρία ακρόασης του δίσκου να φαντάζει πιο χρονοβόρα. Και αυτό το γράφω ως θετικό, υπ’ όψιν. Τα φωνητικά της μορφής που λέγεται Finlay, Albert-ίζουν επικίνδυνα ενώ πολλές φορές φαίνεται να απαγγέλει περισσότερο παρά να τραγουδάει, κάτι που προσδίδει μια τελετουργική αίσθηση στις συνθέσεις. Ο τόνος του άλμπουμ είναι φα-ντα-στι-κός ενώ η παραγωγή σαν σύνολο αφήνει τη φυσική βαρύτητα των κομματιών να φανεί, αντί να προσπαθεί να την αναδείξει με φτιασίδια. Το “The Hour Be None” είναι ένα άλμπουμ που δίνει νέα ρότα στο καράβι των Hooded Priest, και στο λιμάνι στο οποίο μόλις μπήκαν, υπάρχει πάντα χώρος για σωστά παιγμένο και αρχοντικό Doom metal! Καλώς ήλθατε καπετάν Finlay!

Πού κερδίζουν / Πού χάνουν: Στην ποικίλια των ιδεών που έχουν χρόνο να αναπνεύσουν μέσα στα μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια / Στο γεγονός ότι τα φωνητικά μπορεί να έχουν ένα χαρακτήρα αλλά δεν φαίνεται να έχουν πολλές ιδέες
Δυο κομμάτια που ξεχωρίζουν: Locust Reaper, Mother Of Plagues
Ακούγονται σαν: Reverend Bizarre (Φιλανδία), Spiritus Mortis (Φιλανδία)

Nupraptor (ΗΠΑ) - The Heresiarch
Shadow Kingdom Records

Ακόμα μια one-man-band από τις ΗΠΑ για τη συνέχεια με το μυστηριώδες όνομα Nupraptor. Ένα όνομα που αρχικά θεώρησα ότι μπορεί να παραπέμπει σε κάποια δαιμονική φιγούρα ή σε κάτι στη γλώσσα των Ορκ, για να προσγειωθώ απότομα όταν και ανακάλυψα ότι πρόκειται για κάποιο χαρακτήρα από ένα παιχνίδι του Playstation... Ω μοντιέ! Αγνοώντας το μέγεθος της φλωριάς που υποδηλώνει μια τέτοια επιλογή αλλά και η φράση «ω μοντιέ», προχωράμε στο επόμενο ενδιαφέρον στοιχείο αυτής της κυκλοφορίας που δεν είναι άλλο από το ότι το εξώφυλλο το έχει φιλοτεχνήσει ο Robert Garven, ντράμερ των Cirith Ungol, to 1974 παρακαλώ! Ένα εξώφυλλο το οποίο θεωρώ πως δεν ταιριάζει ιδιαίτερα με το μουσικό περιεχόμενο του δίσκου, αλλά που φορτίζει την κυκλοφορία αυτή με μια αδιόρατη cult-ίλα, ειδικά αν σκεφτεί κανείς πως μπορεί να ήταν ο Garven εκείνη την εποχή αλλά και οι ίδιοι οι Ungol μετρώντας 2 μόλις έτη ζωής. Επιστρέφουμε στο σήμερα όμως όπου και ο κύριος Matt St. Ours, ο οποίος δεν πρέπει να ήταν ούτε καν ιδέα το 1974, αποφάσισε να κάνει ένα διάλειμμα από την speed/heavy μπάντα του White Hornet και να μας δείξει την αγάπη του για τους Saint Vitus και τους Trouble με ένα δίσκο γέννημα-θρέμμα του Αμερικάνικου Doom metal. Η άλλη του αγάπη δυστυχώς για έμας είναι ο Ιησούς, κάτι που δεν μπορεί να διανοηθεί να σταματήσει να επαναλαμβάνει στο στιχουργικό κομμάτι του άλμπουμ, αλλά κι αυτό το εκλαμβάνουμε ως φόρο τιμής στους Trouble και το δεχόμαστε ως έχει. Έχουμε και λέμε λοιπόν, Doom metal της Αμερικάνικης σχολής με πολλά εντυπωσιακά ριφ, μερικές αδύναμες στιγμές, προγραμματισμένα τύμπανα και φωνητικά της σχολής Reagers. Πόσο καλό μπορεί να είναι αυτό το πακέτο; Αρκετά καλό προς μεγάλη έκπληξη μου! Ο Matt έχει μελετήσει το μάθημα του και ως Nupraptor δίνει τις εξετάσεις του και περνάει με άριστα 3. Επόμενο βήμα οφείλει σαφώς να είναι η δημιουργία μιας κανονικής μπάντας ή έστω η φυσική αναπαραγωγή όλων των οργάνων που εκτελούν τις συνθέσεις του. Κρατάμε το ραντάρ ανοικτό και αναμένουμε τις επόμενες Doom δοξολογίες με συγκρατημένη αισιοδοξία!

Πού κερδίζουν / Πού χάνουν: Στο πάθος που διοχετεύει επιτυχώς στις συνθέσεις του ο πιτσιρικάς Matt St. Ours / Στα προγραμματισμένα τύμπανα που “ξεραίνουν” υπερβολικά το τελικό αποτέλεσμα
Δυο κομμάτια που ξεχωρίζουν: Through The Smoke, The Fall Of Christ
Ακούγονται σαν: Saint Vitus (ΗΠΑ), Count Raven (Σουηδία)

Ruined (Χιλή) - Descent Into Oblivion
Canometal Records

Δεύτερη παρουσία για Χιλιανή μπάντα σε αυτή τη λίστα και εν αντιθέσει με τους Marchafunebre που κατάγονται από το βόρειο κομμάτι της χώρας και το Valparaiso, οι Ruined μας έρχονται από το νότο και το παντελώς άγνωστο Puerto Montt. Οι διαφορές τους ωστόσο περιορίζονται στον μακρόστενο χάρτη της Χιλής μιας και σε όλα τα άλλα ταιριάζουν απόλυτα: και οι δυο μπάντες δημιουργήθηκαν το 2011, παίζουν επικό Doom metal στο ύφος των Candlemass, Solitude Aeturnus και Solstice και ο βασικός τους συνθέτης Miguel Velasquez που εκτελεί και χρέη τραγουδιστή έχει death metal καταβολές που εύκολα μπορεί κανείς να διακρίνει στις συνθέσεις του! Σε ένα κομμάτι μάλιστα συμμετέχει και ο Simon Matravers των πάλαι ποτέ θεών του Doom Solstice αλλά και αδικοδιαλυμένων Matravian. Περνώντας στη συνέχεια στα πραγματικά σημαντικά στοιχεία αυτής της δουλειάς όπως οι φωτογραφίες των μελών που την συνοδεύουν, βλέπουμε με δέος τους Ruined να επιδιώκουν να σπάσουν το παγκόσμιο ρεκόρ πυκνότητας μπλουζακίων Candlemass που εμφανίστηκε ποτέ σε μια σελίδα booklet!

Εντάξει, με κάτι τέτοια εγώ λιώνω σαν παγωτό Γενάρη μήνα στο Puerto Montt (κατακαλόκαιρο μιας μιλάμε για νότιο ημισφαίριο πάντα) και παύω να είμαι αντικειμενικός. Χάριν σοβαρότητας όμως, θα πω ότι το ντεμπούτο των Χιλιανών doomsters που ηχογραφήθηκε μεταξύ Δεκέμβρη του 2013 και Νοέμβρη του 2014 αλλά κυκλοφόρησε μόλις πέρσι, μπορεί απνευστί να χαρακτηριστεί ως ένας φόρος τιμής στην Αγία Τριάδα του Επικού Doom που μόνο του ψεγάδι είναι τα φωνητικά. Και για να τονιστεί αυτό το γεγονός ακόμα περισσότερο, στο κομμάτι Reflections που ερμηνεύει ο Matravers, η διαφορά υπογραμμίζεται με τον πιο φουξ μαρκαδόρο που μπορεί κάποιος doomster να φανταστεί (όχι και πολύ φανταχτερός δηλαδή). Αυτό εν ολίγοις σημαίνει ότι με ένα σωστό τραγουδιστή και μια λιγότερο obscure παραγωγή οι Ruined είναι σε θέση να μας δώσουν δυσθεώρητα έπη στο εγγύς μέλλον και δεν θα περιμένουμε τίποτα λιγότερο. Επί της ουσίας όμως και παρ’όλα τα μέτρια και επίπεδα φωνητικά, το "Descent Into Oblivion" παραμένει ένα υπέροχο ορεκτικό πραγματικά επικού Doom Metal που δεν πρέπει να αγνοηθεί από τους λάτρεις του είδους. ¡Vamos bien conchatumare!

Πού κερδίζουν / Πού χάνουν: Στην διάχυτη αγάπη για το ιδίωμα που στάζει κυριολεκτικά από κάθε ριφ / Στα μέτρια φωνητικά
Δυο κομμάτια που ξεχωρίζουν: El Portal De Mi Sombra, Reflections
Ακούγονται σαν: Candlemass (Σουηδία), Funeral Circle (Καναδάς)

The Ritualist - Hell’s Doom Eternal ΕΡ
I Hate Records

Ο Chad Davis είναι πολυ-οργανίστας των doom ηχοτροπίων και αρχιερέας της Διαρκούς Ανίερης Συνόδου που έχει ηγηθεί περισσότερων μπαντών από όσες παρουσιάζονται στο παρόν άρθρο. Κορωνίδα της ενασχόλησης του με τη μουσική αποτελούν οι Hour Of 13, ενώ για τους γνώστες της δουλειάς του με το συγκεκριμένο γκρουπ, The Ritualist είναι ο τίτλος του δεύτερου τους άλμπουμ. Το 2016 λοιπόν ο κύριος Davis αποφάσισε να συνθέσει κάτι αποκλειστικά Doom χρησιμοποιώντας το συγκεκριμένο όνομα, όπερ και εγένετο με το demo τριών κομματιών ονόματι "Hell’s Doom" που πέρσι κυκλοφόρησε ως ΕΡ από την Σουηδική I Hate μαζί με μια διασκευή στο "Sadomatic Rites" των Beherit. Το συγκεκριμένο ΕΡ συνοδεύτηκε από κάποια εντυπωσιακά πιασάρικα σχόλια περί της επανόδου του πραγματικού Doom, αλλά πριν ο αλέκτωρ λαλήσει τρις, οι The Ritualist εισήχθησαν στο μαυσωλείο του underground Doom που αποτελείται από δεκάδες demo/EP που ποτέ δεν μετουσιώθηκαν σε δίσκους.

Το κρίμα της υπόθεσης είναι ότι το συγκεκριμένο ΕΡ επιτελεί ακριβώς το σατανάρεστο έργο (εκ του θεαρέστου αλλά από την ανάποδη) για το οποίο διαφημίστηκε. Προμηθεύει τον ακροατή με γερές δόσεις ανόθευτου Doom Metal Σουηδο-Βρετανικής αισθητικής, συνοδεία εφιαλτικής ατμόσφαιρας και βαβουριάρικης παραγωγής που παραπέμπει σε black metal βαρυχειμωνιές. Κάτι σαν το κομμάτι των Beherit (την αυθεντική εκτέλεση του οποίου δεν γνωρίζω), που ακούγεται όσο Doom μπορεί να ελπίζει κανείς αλλά με μια υφέρπουσα παγωμάρα την οποία όμως κρατάνε σε έλεγχο τα Ozzy-ικά φωνητικά του Davis. Λογικά, αυτό θα έπρεπε να είναι το σημείο στο οποίο θα έγραφα για το πόσο ωραίο ορεκτικό ήταν αυτό το ΕΡ και για την προσμονή μου για το κυρίως πιάτο ωστόσο, το εστιατόριο “Ο Τελετουργικάκιας” φόρεσε λουκέτο στας θύρας του αμέσως μετά το ορντέβρ, και μας ζητήθηκε ευγενικά να αποχωρήσουμε. Επομένως, εκτιμώντας το υψηλού επιπέδου Doom Metal της κυκλοφορίας αυτής, παίρνουμε παραμάσχαλα τη μοναδική αυτή τριάδα κομματιών που συνέθεσαν ποτέ οι The Ritualist συν τη διασκευή και τραβάμε για άλλες πολιτείες.

Πού κερδίζουν / Πού χάνουν: Στην παγωνιά της υπόθεσης / Στο ότι δεν υφίστανται πια
Κομμάτι που ξεχωρίζει: Lament For Dying Dreams
Ακούγονται σαν: Warning (Ηνωμένο Βασίλειο), Reverend Bizarre (Φινλανδία)

Fvneral Fvkk (Γερμανία) - Lecherous Liturgies EP
Solitude Productions

Η συγκεκριμένη κυκλοφορία χαρακτηρίζεται από δυο γεγονότα γαργαντουικής σημασίας, ένα αρνητικό και ένα θετικό. Ως λάτρης των unhappy endings (ντούμστερ γαρ) θα ξεκινήσω από το θετικό: μουσικά μιλάμε για ΓΚΡΟΥΠΑΡΑ ΟΛΚΗΣ που είναι το νεότερο πουλέν μου στο χώρο και που πιστεύω ότι θα πατήσουν υψηλές κορυφές τα επόμενα χρόνια. Το αρνητικό της υπόθεσης; Έδωσαν στη μπάντα τους το χειρότερο, πιο αστείο και ίσως πιο βλακώδες όνομα που έχω συναντήσει στα τόσα χρόνια μου στο Doom Metal. Και για κακή τους τύχη, τα χρόνια αυτά δεν είναι λίγα. Μα καλά, Fvneral Fvkk;;;; Τούτοι δω οι παλικαράδες από το Αμβούργο δεν έχουν το θεό τους! Και διαβάζοντας κανείς τους στίχους των 3 κομματιών που αποτελούν αυτό το ΕΡ, καταλαβαίνει πως το νόημα της παραπάνω φράσης είναι διττό. Οι Γαμωκηδείες (μην πυροβολείτε τον μεταφραστή) έχουν μια ιδιαίτερη αντιπάθεια στην Προτεσταντική ή/και Καθολική εκκλησία και την δηλώνουν με κάθε ευκαιρία, είτε αυτό λέγεται στίχοι, είτε φωτογραφήσεις, είτε artwork.

Λίγοι όμως μπορούν να εκφράσουν ένα τέτοιο συναίσθημα με καταπληκτικό Επικό Doom Metal που φέρνει στο νου οτιδήποτε ΜΗ Γερμανικό ήτοι κάτι ανάμεσα σε Warning και Isole με ψήγματα πρώιμου Βρετανικού doom/death (Anathema ή Paradise Lost). Δεν θα ντραπώ να πω πως με τη συγκεκριμένη μπάντα έχουμε χτυπήσει φλέβα χρυσού, παρότι για τα μέλη της μπάντας που προτιμούν να εμφανίζονται με πομπώδη ψευδώνυμα, αυτή είναι η πρώτη ενασχόληση με κάτι τόσο καθαρά Doom. Οι συνθέσεις είναι άριστες, η ατμόσφαιρα εξαιρετική, τα leads σπαρακτικά ενώ τα φωνητικά φέρουν στο νου τις χορωδιακές ψαλμωδίες των Isole. Επειδή όμως δεν θέλω να γράψω περισσότερα γιατί δεν θα μπορέσω να αντισταθώ στον περαιτέρω σχολιασμό του ονόματός τους, θα κλείσω την αναφορά σε αυτή την κυκλοφορία με την απαίτηση να μου τινάξουν τα μυαλά στον αέρα με την επικείμενη πρώτη full length κυκλοφορία τους που αναμένεται μέσα στη χρονιά. Δεν θα περιμένω τίποτα λιγότερο.

Πού κερδίζουν / Πού χάνουν: Στο ότι πολύ απλά οι άνθρωποι ξέρουν να γράφουν Doom Metal εξωπραγματικής ποιότητας / Στο ότι οι άνθρωποι είναι τρολ - σύμφωνα με τα λόγια της ίδιας της μπάντας “μόνος σκοπός της μπάντας είναι να φέρει πίσω στο Doom μια ιερή και αγγελική ατμόσφαιρα, και ύστερα να τη βιάσουν”
Κομμάτι που ξεχωρίζει: Underneath The Phelonion
Ακούγονται σαν: Warning (Ηνωμένο Βασίλειο), Isole (Σουηδία)

Lucifer's Chalice (Ηνωμένο Βασίλειο) - The Pact EP
Shadow Kingdom Records

Τούτοι δω οι Βρετανοί αποτελούν μια ιδιαίτερη περίπτωση μιας και καταπιάνονται με μια διόλου συνηθισμένη όψη του Doom Metal. Οι καταγόμενοι από το Durham της βορειοανατολικής Αγγλίας Lucifer’s Chalice παίζουν αυτό το ιδιότυπο NWOBHM της σχολής των Witchfinder General, Pagan Altar (των πρώτων άλμπουμ) και Angelwitch που φλερτάρει έντονα, γυροφέρνει επίμονα, αγγίζει ανεπαίσθητα και ενίοτε σφιχταγκαλιάζει το Doom αλλά εν τέλει είναι περισσότερο κλασσικό Heavy Metal παρά Doom. Ποσώς μας ενοχλεί κάτι τέτοιο βεβαίως ειδικά από τη στιγμή που οι Lucifer’s Chalice φροντίζουν συχνά-πυκνά να μας παρέχουν αμιγείς Doom metal στιγμές που τους διαφοροποιούν από το μοντέρνο NWOBHM κίνημα το οποίο είναι σαφώς πιο ανάλαφρο και συνήθως κινείται σε πιο hard rock φόρμες.

Επομένως, από τη στιγμή που το EP διαρκεί 36 λεπτά με μόλις 4 κομμάτια (βγάλτε τα κομπιουτεράκια!) ενώ η θεματολογία αποτελεί ένα από τα πιο συνήθη αλλά παράλληλα και λίγα Doom κλισέ που αντιπαθώ δηλαδή το κυνήγι μαγισσών, δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί στους Lucifer’s Chalice μια θέση στο παρόν άρθρο! Εξάλλου, εργάζονται σκληρά ώστε να λογίζονται κομμάτι του Doom Metal πλανητικού συστήματος και ποιος είμαι εγώ που θα τους το αρνηθεί; Σαν άλλος σκυθρωπός Γαλιλαίος λοιπόν θα δηλώσω «κι όμως, Doom-ίζει!» και θα σας ξορκίσω να δώσετε ακροάσεις στο συγκεκριμένο ΕΡ ειδικά αν είστε λάτρεις του NWOBHM, αν και οι διάρκειες των κομματιών πιθανόν να δοκιμάσουν τις μικρές ενδεχομένως αντοχές σας. Το "The Pact" είναι μια πρόγευση για μελλοντική full length κυκλοφορία της μπάντας που ωστόσο θυμίζει παραγγελία ορντέβρ σε ελληνική ταβέρνα ήτοι περιέχει όλο τον κατάλογο του NWOBHM και του Doom επί 44 φορές. Τι σημαίνει αυτό; Πλειάδα ριφ παλιατζουρέ αισθητικής και αυθεντικά ταβερνίσια φωνητικά που μπορεί να μην συγκινούν τα πλήθη με την τεχνική τους αρτιότητα, αλλά βοηθάνε αφάνταστα στο ύφος που έχει επιλέξει η μπάντα. Σπεύσατε κύριες μουυυυυυ!

Πού κερδίζουν / Πού χάνουν: Στο ότι είναι σπάνιοι / Στο ότι η ηχογράφηση φέρνει σε πρόβα ενώ τα φωνητικά επιδέχονται τρανής βελτίωσης
Κομμάτι που ξεχωρίζει: Full Moon Nights
Ακούγονται σαν: Witchfinder General (Ηνωμένο Βασίλειο), Pagan Altar (Ηνωμένο Βασίλειο)

Το συγκεκριμένο άρθρο ξεκίνησε Φλεβάρη, μέσα στον ίδιο μήνα έφτασε στο 80% της τωρινής του μορφής αλλά χρειάστηκε ενάμιση ακόμη μήνα ώστε να ικανοποιήσει τον γράφοντα αρκετά ώστε να δημοσιευτεί κιόλας. Το παραπάνω άρθρο ΔΕΝ είναι ευαγγέλιο και δεν συνιστώ στους αναγνώστες να το κάνουν ψαλμό στις κατά τόπους εκκλησίες ή και εξάψαλμο στην ενότητα των σχολίων. Σκοπός του παραπάνω άρθρου είναι η παρουσίαση ενός μικρόκοσμου μέσα από τα μάτια ενός μικρο-κατοίκου του, που σπανίως βρίσκει την ευκαιρία να “μεγαλώσει” αρκετά ώστε να γίνει ορατός στη μεγάλη πλειοψηφία των μουσικόφιλων εκεί έξω και δη των κοινωνών του Heavy Metal. Αν ένας άνθρωπος διαβάσει αυτό το άρθρο, του γεννηθεί η περιέργεια να ακούσει ένα άλμπουμ ή ένα ΕΡ ή έστω ένα κομμάτι στο YouTube και τελικά αυτό που ακούσει του αρέσει, ως συντάκτης του άρθρου θα είμαι ικανοποιημένος. Αν από την άλλη δεν γίνει κάτι τέτοιο, ως αμετανόητος οπαδός αυτού του ιδιώματος θα επιστρέψω θλιμμένος (που είναι και το πρέπον) στον μικρόκοσμό μου, θα ξεκλειδώσω τη μικρόπορτα του μικροσπιτιού μου και θα ξαναβγάλω τα μικρολαγωνικά μου προς αναζήτηση νέων αυθεντικών Doom Metal συγκινήσεων από τη φετινή χρονιά. Ώσπου να φτάσει η ώρα όμως να σας παρουσιάσω τα νέα μου ευρήματα... doom what thou wilt!