Playing God (part A)

Κόντρα στην πρώτη λογική εντύπωση, δεν έχω σκοπό να πιάσω τη μουσική πορεία των εξαιρετικών Polyphia. Παρά το ότι ο τίτλος του έβδομου, And I'm Writing With Broken Pens, είναι ξεκάθαρα παρμένος από την τελευταία δουλειά των τεξανών βιρτουόζων. Όχι, το σχέδιο εδώ λέει ότι θα γράψω για τελείως άλλα πράγματα που δεν έχουν σχέση με τον Tim Henson και την παρέα του.

Η σκέψη λοιπόν είναι να προτείνω να παίξεις με θεούς, να πω δυο πράγματα γι’ αυτούς και να δώσω ιδέες για κατάλληλη μουσική συνοδεία.

Για να είμαστε ειλικρινείς, τα διάφορα πάνθεα αυτού του σύμπαντος έχουν ιδιαίτερη γοητεία. Από τη μία είναι σταθερή πηγή έμπνευσης για δημιουργία και έκφραση ενώ ταυτόχρονα, όταν τα απογυμνώσεις από τυφλές λατρευτικές συνήθειες, γίνονται εξαιρετικά εργαλεία στην κατανόηση και την ερμηνεία των κοινωνιών που τα εμπνεύστηκαν. Σε αυτό εδώ λοιπόν το άρθρο, και το επόμενο, θα πιάσουμε δέκα απ' τα μεγάλα θεϊκά συστήματα, θα μπούμε στα στοιχεία τους και θα τα βάλουμε στο τραπέζι για να παίξουμε. Παράλληλα θα πατήσουμε το play και στα κατάλληλα soundtrack που θα τα ντύσουν. Όλο αυτό σε δύο μέρη. Πέντε εδώ, πέντε μετά.

Κάθε πάνθεον κι ένα board game λοιπόν. Κάθε board game και δυο soundtrack.

Υστερόγραφο: Σε καμία περίπτωση δεν είναι όλα τα συστήματα πίστης υπαρκτά, ψιλό αυταπόδεικτο έτσι; Εδώ όμως θα το πάμε ένα βήμα παραπέρα, θα μιλήσουμε και για κάποια που συμφωνούμε όλα ότι δεν είναι υπαρκτά.

Ελληνικό πάνθεον

Οι δώδεκα θεοί του Ολύμπου είναι λίγο πολύ γνωστοί σε όλα μας. Εδώ όμως θα καταφύγουμε στη Θεογονία του Ησίοδου που περιγράφει την αρχή τους. Τη δημιουργία.

Το Χάος υπάρχει πρώτο και αυθόρμητο, όλα τα άλλα είναι φτιαχτά. Του Χάους έπεται η Γη, δηλαδή η ύλη, η βάση της ύπαρξης, ακόμη και των αθανάτων. Και τα ζοφερα Τάρταρα κι ο Έρωτας, ο ωραίος. Από το Χάος ήρθε το Έρεβος κι η μαύρη Νύχτα που μαζί συνέλαβαν τον Αιθέρα και την Ημέρα. Η Γη έφτιαξε τον Ουρανό, γεμάτο με τα αστέρια του, αλλά και τα Βουνά, και τον Πόντο. Όταν όμως έσμιξαν η Γη κι ο Ουρανός έδωσαν πολλά παιδιά.

Ανάμεσα σ' αυτά ο Ήλιος, η Ρέα και οι Κύκλωπες. Αλλά και τρία φοβερά τέρατα, οι Εκατόγχειρες, με τα εκατό χέρια και τα πενήντα κεφάλια. Το τελευταίο όμως απολα τα παιδιά της Γης, που ο Ουρανός ονόμασε Τιτάνες, ήταν ο Κρόνος.

Τα παιδιά αυτά, ο Ουρανός τα φυλάκιζε στα μαύρα Τάρταρα, μην τυχόν του πάρουνε το θρόνο. Η Γη όμως με πόνο από τη σκληρή τους μοίρα, έκανε το θρήνο της εκδίκηση. Γέννησε το γκρι του αδάμαντα και μ’ αυτό έφτιαξε δρεπάνι. Δρεπάνι που άφησε όπλο στα παιδιά της, μα κανένα δεν το πήρε. Κανένα εκτός του πιο μικρού, του Κρόνου. Αυτός έκοψε τον πατέρα του, τον έριξε κι έγινε πια ο νέος άρχοντας του κόσμου.

Το κομμάτι που έκοψε από τον Ουρανό, έπεσε στη θάλασσα και το αίμα έγινε αφρός που έβγαλε την Αφροδίτη. Από τις σταγόνες της πληγής του, που πέσανε στη Γη, βγήκαν οι Ερινύες μα και οι Γίγαντες.

«Ήτοι μεν πρώτιστα Χάος γένετο»

- Ησίοδος, Θεογονία

Ο Κρόνος πήρε γυναίκα του τη Ρέα και έκανε έξι παιδιά. Την Εστία, τη Δήμητρα, την Ήρα και τον Πλούτωνα, τον Ποσειδώνα και το Δία. Για να μην βρει την τύχη του πατέρα του, έκλεισε κι αυτός με τη σειρά του τους Τιτάνες στα μαύρα Τάρταρα και κατάπιε ένα ένα, όλα τα παιδιά του. Ο μοναδικός που γλύτωσε ήταν ο Δίας που η μητέρα του τον έκρυψε σε μια σπηλιά της Κρήτης.

Όταν μεγάλωσε αρκετά έκλεισε τον κύκλο. Νίκησε τον πατέρα του κι ελευθέρωσε από αυτόν τα αδέρφια του μα και τους Κύκλωπες. Οι τελευταίοι με τη σειρά τους, του ‘δωσαν δώρο αστραπή και κεραυνό, τα μυθικά του όπλα. Κι αφού δε λύγισε ούτε στην τιτανομαχία, ούτε στη γιγαντομαχία, στήθηκε στον Όλυμπο το Πάνθεον. Γεμάτο ιστορίες, μύθους, ελαττώματα κι αδυναμίες. Κι, έγιναν οι θεοί κυρίαρχοι του κόσμου.

Το επιτραπέζιο που θα επιλέξουμε εδώ είναι το Mythic Battles: Pantheon.

Δημιούργημα από κοινού της Mythic Games και της Monolith, βασίστηκε στο σύστημα του Benoit Vogt και φυσικά στην Ελληνική μυθολογία. Το θέμα τοποθετείται σε μια δυστοπική εκδοχή της αρχαίας Ελλάδας, όπου οι θεοί χάνουν το μεγαλύτερο μέρος της δύναμής τους και χρειάζονται τα κομμάτια του ομφαλού του κόσμου για να την ανακτήσουν. Ο καθένας όμως για τον εαυτό του. Ταυτόχρονα έχουν ανοίξει οι πύλες του Άδη και τα Τάρταρα, με αποτέλεσμα όλοι οι ήρωες και τα μυθικά τέρατα της αρχαιότητας να έχουν ελευθερωθεί στον κόσμο.

Καθώς ήταν παιχνίδι που ξεκίνησε από το Kickstarter, έχει τόνους content, πάρα πολύ υψηλής ποιότητας. Φοβερές μινιατούρες, ωραίο artwork, πολλά components που είναι, το λιγότερο, εντυπωσιακά. Ταυτόχρονα όμως έχουν πολύ ενδιαφέρον κι οι μηχανισμοί στο gameplay. Skirmish παιχνίδι, που όμως είναι πολύ μαζεμένο και δεν ξεφεύγει ούτε σε διάρκεια ούτε σε κανόνες. Παίζετε ιδανικά με δύο, αλλά δουλεύει καλά και με τρεις ή ακόμα και με τέσσερις παίκτες. Για όποιο θέλει να επενδύσει βαθιά στο παιχνίδι, υπάρχουν πολλά πολλά expansion αλλά πραγματικά δεν είναι καθόλου απαραίτητα. Προσωπικά, αν και έχω ένα σκασμό επιπλέον κουτιά, σχεδόν πάντα στο τραπέζι βγάζω μόνο το βασικό παιχνίδι.

«Ο κατακλυσμός που κατέστρεψε τον Όλυμπο, αφαίρεσε κάθε λογική στους θεούς που επιβίωσαν»

- In Search Of New Power

Για soundtrack η πρώτη επιλογή ήταν οριακά αυτονόητη. Η "Theogonia" των Rotting Christ είναι κάτι παραπάνω από ιδανική. Στην πράξη λειτουργεί σχεδόν συμπληρωματικά προς το παιχνίδι. Η folk προσέγγιση του ήχου ισορροπεί απόλυτα με τις κυριαρχικές μελωδίες. Από το ξεκίνημα υπάρχει μια θεατρικότητα που παραπέμπει σε αρχαία τραγωδία, χωρίς όμως να υποχωρεί για χάρη της καθόλου η επιθετικότητα και η ακραία προσέγγιση. Υπάρχουν μέρη που η ταχύτητα είναι μονοκόμματη και αδιάκοπη σχηματίζοντας από μόνη της εντάσεις που στην πορεία εκτονώνονται σε φοβερά, επικά ρεφρέν. Δες χαρακτηριστικά το "Keravnos Kivernitos".

Το θέμα οδηγεί την κλιμάκωση και τη ροή, δένοντας τελικά ένα από τα κορυφαία άλμπουμ ακραίου metal που έχει παρουσιάσει η εγχώρια σκηνή. Το βύθισμα, χωρίς κανένα φόβο και κόμπλεξ, στην παράδοση δημιούργησε μια νέα ταυτότητα που πήρε μεγάλα ρίσκα μεν, αλλά η έμπνευση και η αδιαπραγμάτευτη επαφή με την κληρονομιά, σήκωσαν το αποτέλεσμα σε στιβαρά κι αμετακίνητα πόδια. Η "Theogonia" είναι μια μουσική τομή στην πορεία όχι μόνο των Rotting Christ, αλλά και όλου του μεσογειακού, τουλάχιστον, ακραίου metal.

Η δεύτερη επιλογή θα μείνει κι αυτή στα πλαίσια της εδώ σκηνής, αν και υπήρχαν αρκετές και σημαντικές δυνατότητες. Το "Titan" λοιπόν, των Septicflesh, ήρθε να ανοίξει τον τρίτο δισκογραφικό κύκλο της μπάντας πριν από μια δεκαετία. Ακολουθώντας δύο άλμπουμ που επαναπροσδιόρισαν την έννοια του συμφωνικού extreme metal, επέλεξαν να πειραματιστούν και πάλι αλλάζοντας βασικά στοιχεία της προσέγγισής τους. Σκοτεινό, δύστροπο και προοδευτικό χρειάστηκε αρκετό χρόνο για να καθιερωθεί. Η απόλυτη δικαίωση ήρθε όταν ο Προμηθέας πάτησε στο Ηρώδειο.

«Ένα death metal όργιο που θα μπορούσε να είναι το soundtrack της Αποκάλυψης»

- Νίκος Καταπίδης

Σκανδιναβικό πάνθεον

Τρία είναι τα επίπεδα της ύπαρξης που φτιάχνουν εννέα κόσμους, όλοι στη θέση τους σφιχτοδεμένοι κι ενωμένοι με τα κλαδιά του παγκόσμιου δέντρου, του Ύγκντρασιλ.

Στην Άσγκαρντ κατοικούνε οι θεοί, στην Μιντγκαρντ έχουν ζωή οι ανθρώποι, ενώ στη Χέλγκαρντ εδρεύει ο θάνατος. Αλλά εκτός από αυτές τις μορφές ζωής, υπάρχουν και οι γίγαντες, στο Γιοτουνχέιμ, οι Νάνοι, οι τρεις Νόρνες που ζουν στις ρίζες του Ύγκντρασιλ, τα ξωτικά, σκοτεινά και του φωτός, και φυσικά ο Φένριρ, ο μεγάλος λύκος που θα καταπιεί τον ήλιο και τη σελήνη όταν έρθει η ώρα για το Ράγκναροκ.

Οι βόρειοι θεοί χωρίζονται σε δυο φατρίες, τους Εσίρ και τους Βανίρ. Οι πρώτοι του πολέμου και οι δεύτεροι της γονιμότητας. Μετά τον μεταξύ τους πόλεμο οι νικητές, οι Εσίρ, αντάλλαξαν ομήρους με τους ηττημένους και θέσπισαν ειρήνη.

Αρχηγός και πατέρας των θεών είναι ο Όντιν, ο μονόφθαλμος, που θυσίασε το ένα του μάτι για να πιεί απ’ το πηγάδι του Μίμιρ, αντλώντας έτσι τη σοφία του. Με τα κοράκια του, της μνήμης και της σκέψης, βλέπει παντού. Θεός της ποίησης, της γνώσης αλλά και του πολέμου. Η ζωή του θα τελειώσει, όταν έρθει το Ράγκναροκ και μόνο.

«Ο κόσμος θα καταστραφεί, φωτιά και κατακλυσμός θα καταπιούν τους καταδικασμένους ανθρώπους»

-Snorri Sturlunson, Prose Edda

Γιος του Όντιν είναι ο Θωρ, θεός του κεραυνού, της δύναμης και των ελεύθερων ανθρώπων. Έχοντας στο χέρι το διάσημο σφυρί του, Μιόλνιρ, μάχεται συνεχώς με το τεράστιο θαλάσσιο ερπετό μέχρι που στο Ράγκναροκ ένας από τους δύο θα σκοτώσει τον εχθρό του. Το άρμα του το σέρνουν δύο τράγοι, ενώ η μαγική του ζώνη, η Μέγκινγκγιορντ, λένε ότι διπλασιάζει τη δύναμή του. Πολλοί είναι οι άθλοι που τον συνοδεύουν, μεγάλες μάχες, τρομερά ταξίδια μα και η μεταμφίεση σε Φρέγια, για να πάρει πίσω το κλεμμένο του σφυρί από τον βασιλιά του Γιοτουνχέιμ - που την ήθελε γυναίκα του.

Σύζυγος του Όντιν είναι η Φριγκα, πρώτη ανάμεσα στις γυναίκες των Εσίρ και θεά του ουρανού, της αγάπης και της γονιμότητας. Προφήτισσα και κλειδοκρατόρισσα, έχασε το γιο της, Μπάλντουρ, όταν ο παγαπόντης Λόκι, έδωσε ένα βέλος από γκυ - το μοναδικό υλικό που θα μπορούσε να τον τρυπήσει - στον τυφλό αδερφό του κι αυτός άθελά τον σκότωσε. Αυτό ήταν το πρώτο από τα γεγονότα που τελικά θα οδηγήσουν στον ερχομό του Ράγκναροκ.

Ο Λόκι, κατεργάρης, παγαπόντης και θεός της εξαπάτησης, αλλάζει μορφές για να εξυπηρετεί τις ατελείωτες ραδιουργίες του. Τόσο Ασγκάρντιαν όσο και Γιοτούν, είναι ο μόνος που μπορεί να νικήσει τον αδερφό του, Θωρ, χρησιμοποιώντας την ατέρμονη πονηράδα του. Πατέρας του λύκου, του ερπετού της γης αλλά και της Χελ, αρχόντισσας του κόσμου των νεκρών, ήταν αυτός που έβαλε τους Νάνους να αφαιρέσουν τα χρυσά μαλλιά της Σιφ, γυναίκας του Θωρ, έπαιξε με τα μήλα της νιότης που κρατάνε άφθαρτους τους Εσίρ και ξεγέλασε αρκετές φορές τον αδερφό του, προκαλώντας το θυμό του. Κάποτε μεταμορφώθηκε σε φοράδα και ζευγάρωσε με τον Σβαντιλφάρι, φέρνοντας στον κόσμο τον Σλέιπνιρ, το ωχταπόδαρο άλογο του Όντιν. Όταν έρθει το Ράγκναροκ, ο Λόκι θα ηγείται του στρατού των γιγάντων και θα αλληλοσκοτωθεί με τον Χέιμνταλ, το φύλακα της γέφυρας, στη μάχη.

Η Φρέγια είναι η θεά του έρωτα. Βανίρ, από τους ομήρους που εξασφάλισαν την ειρήνη μεταξύ των Εσίρ και των Βανίρ. Τέτοιος είναι κι ο αδερφός της, ο Φρέιρ θεός της ειρήνης και της γονιμότητας της γης.

Ο Τυρ ο μονόχειρας, που έχασε το ένα του χέρι από το λύκο Φένριρ όταν τον αλυσοδέσανε, είναι ο θαρραλέος θεός της μάχης. Θα χάσει τη ζωή του στο Ράγκναροκ από τον Γκραμ, φύλακα του Χέλγκαρντ.

Το Ράγκναροκ, ο μεγάλος πόλεμος ανάμεσα στους θεούς και τους γίγαντες Γιοτούν, είναι αναπόφευκτο. Η Βαλχάλα θα ανοίξει ώστε οι πολεμιστές της να σταθούν στο πλευρό του Όντιν μαζί με τις Βαλκυρίες, τις θεραπαίνιδές του. Οι φοβερές μάχες θα οδηγήσουν τελικά στο χαμό των θεών αλλά και την καταστροφή του σύμπαντος. Όμως δεν είναι το τέλος. Μετά το Ράγκναροκ η γη θα ξαναγίνει, με όσους θεούς επέζησαν αλλά κι ένα ζευγάρι ανθρώπους.

Όταν το θέμα είναι η Σκανδιναβική μυθολογία, έχουμε πολλές επιλογές να βγάλουμε στο τραπέζι. Θα πάμε όμως με το Blood Rage. Από την Cool Mini Or Not, παιχνίδι που σχεδιάστηκε από τον σπουδαίο Eric M. Lang.

Το ο Ράγκναροκ είναι εδώ. Τέσσερις φυλές Βίκινγκ, έχουν την τελευταία τους ευκαιρία να κερδίσουν μια θέση στη Βαλχάλα και το πλευρό του Όντιν. Θα επικαλεστούν τέρατα, θεούς και την πολεμική τους αρετή στην πορεία προς την ένδοξη επικράτηση. Το παιχνίδι ισορροπεί ανάμεσα σε area control αλλά και drafting μηχανισμούς που το κάνουν κάθε φορά διαφορετικό. Υπάρχουν πολλές ξεχωριστές στρατηγικές που όσο καλύτερα τις ξέρεις γίνεται και πιο διασκεδαστικό το gameplay, αφού αρχίζεις να τις αναγνωρίζεις και στους άλλους, παλεύοντας έτσι να κόψεις την πορεία τους αλλά ταυτόχρονα να στήσεις τη δική σου.

Το production value είναι αξεπέραστο! Σε κάθε δουλειά της Cool Mini Or Not, αλλά εδώ έχουμε ένα ξεχωριστό αποτέλεσμα ακόμα και για τα δικά τους στάνταρ. Πολύ όμορφες φιγούρες, κάρτες και ταμπλό, συνολικά τρομερό art design από τον Adrian Smith. Υπάρχουν αρκετά expansion που δε θα αφήσουν καθόλου το παιχνίδι να βαλτώσει αλλά θα προσθέτουν στην πορεία συνεχώς νέες επιλογές.

Το Blood Rage είναι ένα παιχνίδι που δεν έχει αποτύχει ποτέ. Όσες φορές κι αν το έχω βγάλει στο τραπέζι, είτε με έμπειρους gamers είτε με ανθρώπους που βλέπουν πρώτη φορά επιτραπέζιο στρατηγικής.

«Η ζωή φεύγει, αλλά η δόξα είναι αιώνια. Τώρα είναι η ώρα για οργή»

- Blood Rage Introduction

Βασική επιλογή για soundtrack εδώ είναι το "Kvitravn" από τους Wardruna. Η ίδια η δομή και η ανάπτυξη του πέμπτου δίσκου τους είναι ιδανική για αυτό το ρόλο. Έχοντας παίξει αρκετές φορές το παιχνίδι με αυτο για συνοδεία, έχω να καταθέσω ότι υπάρχουνε στιγμές στη ροή που τα δυο τους συντονίζονται και τελικά επηρεάζουν το ένα τον τρόπο που απλώνεται το άλλο.

Το "Kvitravn" καταφέρνει να ακούγεται απόλυτα επίκαιρο παρά τις ρίζες του σε ήχους και όργανα από το βαθύ παρελθόν της βόρειας παράδοσης. Σίγουρα η υπερπροβολή της Βίκινγκ αισθητικής στη σημερινή ποπ κουλτούρα, βοηθά σημαντικά στην εξοικείωση με το ύφος και την ατμόσφαιρα του δίσκου. Αλλά κι ο ίδιος ο δημιουργός του δε θέλει σε καμία περίπτωση να τοποθετήσει τη φωνή του σε μια μουσιακή, καταχωρητικού τύπου, θέση στο φάσμα της καλλιτεχνικής έκφρασης. Όχι, η ματιά στη Nordic Folk των Wardruna έρχεται από ανθρώπους που ζουν και φτιάχνουν σχήματα στο σήμερα.

Ο δίσκος δεν είναι εύκολος ή επιφανειακός, αλλά είναι προσβάσιμος. Δημιουργεί εικόνες και τοπία που ταξιδεύουν σε σκοτεινά δάση και αρχαίους μύθους, με τρόπο που αν αφεθείς χάνεσαι, βυθίζεσαι σε μια αισθητική που προκαλεί τόσο την ενδοσκοπική αναζήτηση στη ματαιότητα της μοντέρνας παρακμής, όσο και την συναισθηματική έκσταση της λύσης. Όταν δε η πορεία φτάνει στην κορύφωση του "Munin" συνταράσσεται το σύμπαν.

Η εναλλακτική εδώ είναι σχεδόν ιεροσυλία να μπαίνει ως τέτοια. Η επιλογή του "Blood On Ice" των Bathory γίνεται πολύ συνειδητά. Δεν είναι το αγαπημένο ή κορυφαίο άλμπουμ του μέγα Quorthon, αλλά είναι το πιο κατάλληλο. Έχει αυτή την ατμόσφαιρα που παραπέμπει σε επικό μουσικό υπόβαθρο διήγησης, περισσότερο από κάθε άλλο. Προσωπικά του έχω και ιδιαίτερη αδυναμία βέβαια, γιατί είναι ένα υπέροχο ταξίδι με κορυφές απλησίαστες. Τα "The Woodwooman" και "The Lake" λειτουργούν ως μία μοναδική πύλη στο σύμπαν του Ύγκντρασιλ και τη Βαλχάλα από τον κόσμο μας.

«Απρόβλεπτο όσο και ο δημιουργός του, δημιουργεί νέες επικές ιστορίες και μας συνεπαίρνει»

- Αντώνης Κονδύλης

Οι θεοί του Χάους

Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα σύμπαντα με ανεπτυγμένο lore και ανορίοτη εξέλιξη είναι το dark sci-fi horror universe του Warhammer. Βασικοί πυλώνες αυτού είναι αδιαμφισβήτητα οι τέσσερις θεοί του Χάους. Κάτοικοι της άυλης διάστασης, γνωστής ως Υπερδιάστημα (Warp), είναι διαμορφωμένοι από ένα και μοναδικό συναίσθημα ο καθένας. Καθώς η ίδια τους η ύπαρξη τρέφεται από το αυτό συναίσθημα των θνητών, ταυτόχρονα στηρίζονται αλλά και σκορπούν τον όλεθρο σε ολόκληρο το σύμπαν. Αιώνιοι εχθροί στο Μεγάλο Παιχνίδι, σιχαίνονται ο ένας τον άλλο και μόνο για λίγο συμμαχούν, αν και όποτε είναι εντελώς αναγκαίο. Το πάνθεον των ψεμάτων.

Πρώτος ανάμεσα τους ξύπνησε ο Khorne, the Blood God. Σχηματισμένος από την αιώνια οργή, ο άρχοντας του πολέμου αντλεί την ύπαρξη του από την κάθε μορφής βιαιότητα. Είτε προέρχεται από τους πιστούς του ακόλουθους είτε ακόμα κι από τους εχθρούς του. Οι τρομερές λεγεώνες του αίματος είναι ο μεγαλύτερος και πιο αιμοσταγής στρατός δαιμόνων στη διάσταση του Χάους.

«Blood for the Blood God! Skulls for the Skull Throne!»

- Realms Of Chaos: Slaves To Darkness

Ο Tzeentch, the ever-changing Architect of Fate, είναι ο μάγος θεός της εξαπάτησης, του ψέματος, της αλλαγής και της μετάλλαξης. Ο μέγας συνωμότης, θεός της γνώσης, της εξέλιξης και της φιλοδοξίας. Αν υπάρχει μία οντότητα που μπορεί να ενσαρκώσει το Χάος στην πιο καθαρή του μορφή, αυτός είναι ο αλλάζων τους τρόπους και άρχοντας της εντροπίας. Οι λαμπρές λεγεώνες είναι ο στρατός του και ο κρυστάλλινος λαβύρινθος η κατοικία του. Το βασίλειο του είναι πάντοτε αφύλακτο γιατί όποιο αποφασίσει να εισέλθει χάνει κάθε αίσθηση της λογικής και καταλήγει στην απόγνωση και την παράνοια.

Ο θεός της αποσύνθεσης, της παρακμής, της αρρώστιας, της πανούκλας, του θανάτου και της αναγέννησης, είναι ο Nurgle. Ο Plague Lord. Παρά το ότι είναι ο πατέρας κάθε μόλυνσης κι επιδημίας δεν είναι ένας σκοτεινός θεός της απελπισίας. Ο Papa Nurgle είναι ζωηρός, γεμάτος χιούμορ και γέλιο. Η ζωή δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς την παρακμή κι έτσι με έναν τρόπο υπάρχει ισορροπία στις αντιθέσεις και το Χάος του. Τελικά ο Nurgle γεννιέται και τρέφεται από την επίγνωση της ίδιας της θνητότητας. Ο κήπος του, σπίτι κάθε πανούκλας και ακαθαρσίας, είναι ένας έφορος παράδεισος θανάτου, σαπίλας και λιμού. Η καταραμένη έπαυλη της μιζέριας και της ευθυμίας, που βρίσκεται στο κέντρο του, είναι το σπίτι του θεού, φτιαγμένη από σάπια δοκάρια και μισογκρεμισμένους τοίχους. Πρώτοι ανάμεσα στους δαίμονές του είναι οι μεγάλοι ακάθαρτοι. Οι πιο αποκρουστικοί, αλλά ταυτόχρονα γενναιόδωροι, παιχνιδιάρηδες, συναισθηματικοί κι αγαπητοί από τους δαίμονες του Χάους. Ο Nurgle, μέσα στο σύνολο των αντιθέσεων και των αντιφάσεων του, είναι συχνά ο πιο ενδιαφέρον και συμπαθητικότερος των τεσσάρων.

Τελευταίος είναι ο Slaanesh, ο σκοτεινός πρίγκιπας. Θεός της απόλαυσης και της αφθονίας τρέφεται από κάθε μορφή ηδονής αδιαφορώντας για ηθικούς φραγμούς. Αιώνιος εχθρός του καθιερωμένου και της τάξης, του καθώς πρεπισμού και της κανονικότητας, λατρεύει κάθε μορφή υπερβολής, μεγαλομανίας και λαιμαργίας. Θεός της τελειότητας και της δημιουργίας, της ευχαρίστησης, του ερωτισμού και της αποπλάνησης, είναι ο νεαρότερος από του τέσσερις του Χάους. Οι πιστοί του δε φέρουν ποτέ ανοιχτά τα σύμβολά του, αντίθετα χρησιμοποιούν πολυτελή κοσμήματα, προκλητικά ενδύματα - που συνήθως αποκαλύπτουν μεγάλο μέρος της δεξιάς πλευράς του σώματος - από υψηλής ποιότητας και κόστους υφάσματα. Το παλάτι του έχει την ιδιότητα να παγιδεύει, όποιο περάσει τις πόρτες του, σε έναν ατέρμονο κύκλο ηδονών και πόνου. Τελικά ο Slaanesh περισσότερο από οτιδήποτε άλλο αποστρέφεται το συμβιβασμό με το αποδεκτό και τα όρια στο επιθυμητό.

«In the grim darkness of the far future, there is only war»

- Rogue Trader

Οι τέσσερις θεοί του Χάους δεν είναι οι μόνες θεϊκές οντότητες στο κόσμο του Warhammer, αλλά είναι σε κάθε περίπτωση οι πιο σημαντικές, οι πιο λατρεμένες κι ενδιαφέρουσες.

Το ιδανικό επιτραπέζιο για εδώ θα ήταν κανονικά το Chaos In The Old World, από την Fantasy Flight Games, γιατί σε βάζει ακριβώς στο κλίμα και την ιδιοσυγκρασία των θεών του Χάους. Τελικά όμως η επιλογή κλείδωσε σε ένα από τα πιο ιστορικά, σχεδόν μυθικό ειναι το στάτους του βασικά, επιτραπέζια στο setting. Το Space Hulk, της Games Workshop. Συγκεκριμένα θα πρότεινα την τέταρτη έκδοση, γιατί από την μία είναι πολύ καλοδουλεμένη και στημένη πιο προσεκτικά, αλλά ταυτόχρονα είναι λιγότερο δυσεύρετη.

Το Space Hulk έχει μια πολύ ιδιαίτερη αίσθηση σαν παιχνίδι. Σε βάζει πολύ καλά στο κλίμα του τρόμου, του άγχους και της απόγνωσης του σύμπαντος του 40K. Ο ένας παίκτης ελέγχει μια ομάδα από Blood Angels, ένα από τα ωραιότερα τάγματα των Space Marines, που κατεβαίνουν σε ένα εγκαταλελειμμένο διαστημόπλοιο που πλέει ακυβέρνητο στο αχανές σύμπαν. Ο άλλος ελέγχει τις ορδές των Genestealers, αυτούς δηλαδή που πραγματικά βρίσκονται στο σκάφος.

Το παιχνίδι μπορεί θεωρητικά να είναι dungeon crawler, αλλά στην ουσία δουλεύει σαν υβρίδιο ανάμεσα σε αυτό και σε ακραία ασύμμετρο skirmish game. Είναι υπέροχο ότι αυτός που παίζει τους Blood Angels ξεκινάει κάθε φορά με την αίσθηση ότι οι ήρωες του είναι παντοδύναμοι, αλλά όσο προχωράει νιώθει όλο και περισσότερο την απειλή από την ατέλειωτη μανία των τυρανίδων μέχρι τα όρια της απόλυτης απελπησίας! Το παιχνίδι είναι ένα ολοκληρωμένο campaign που χωρίζεται σε σενάρια, με κάθε ένα από αυτά να είναι εντελώς διαφορετικό και πρωτότυπο. Από components, έχει ίσως τα κορυφαία που έχω συναντήσει σε επιτραπέζιο. Είτε μιλάμε για μινιατούρες, είτε για τα κομμάτια του ταμπλό είτε για τα υπόλοιπα μέρη που συνθέτουν το τρομερό αυτό επιτραπέζιο. Κάθε φορά που βγαίνει στο τραπέζι είναι μια μοναδική και πολύ πολύ έντονη εμπειρία!

«Η οργή μας θα τους μάθει το όνομα του Αυτοκράτορα! Για τον Σανγκίνιους και το Ερυθρό Δισκοπότηρο!»

- Λοχίας Λορέντζο

Για μουσική συνοδεία η πρώτη επιλογή είναι μονόδρομος. Το "Warhammer 40K: Mechanicus" του Guillaume David είναι απλά φανταστικό. Dark ambient με industrial και darkwave πινελιές και έναν σαουντρακικό χαρακτήρα που το καθιστά ιδανικό για να τυλίξει τους δύο αντιπάλους στην ατμόσφαιρα του παιχνιδιού. Κλειστοφοβικό, με την αίσθηση της απόγνωσης και της αγωνίας διάχυτη, έχει χρησιμοποιήσει στην εντέλεια τους ήχους και τη μουσική για να ντύσει το σύμπαν.

Η μεγαλύτερη δύναμη του βρίσκεται στην επίγνωση της ικανότητας ενός soundtrack να έχει ροή και μουσικότητα. Δεν είναι ένα σύνολο ηχητικών εφέ χωρίς συνέχεια και στόχο. Αλλά οι διαφορετικοί ήχοι είναι μέρη συνόλου με κορυφώσεις, εξέλιξη και προσανατολισμό. Ταυτόχρονα όμως έχει καταφέρει να τοποθετήσει αρκετό χάος στη δομή ώστε να ακούγεται απόλυτα ταιριαστό με το δυσβάσταχτο και ανερμήνευτο σύμπαν του Warhammer. Παρά το ότι η black library έχει δώσει πολύ έμπνευση στη metal, και όχι μόνο, μουσική η βασική επιλογή δε θα μπορούσε να είναι άλλη από αυτή.

Σαν εναλλακτική πρόταση θα πρέπει να μπουν οι τιτάνες Bolt Thrower με το φοβερό και τρομερό "War Master". Εμπνευσμένο από τον κόσμο του 40K, από πραγματικούς οπαδούς του, έχει την ωμότητα, το βάρος και το groove για να σηκώσει στις πλάτες του ταυτόχρονα τα καλύτερα χρόνια του Death Metal και την ακρότητα της βίας του σύμπαντος. Στο "War Master" οι Bolt Thrower διαμορφώνουν τον προσωπικό τους ήχο περισσότερο από ποτέ. Συμπαγές και μεγάλο, ισορροπεί ανάμεσα στα αργά riff και τα καταιγιστικά μέρη χωρίς να έχει ούτε μισό κομμάτι για πέταμα. Το "Cenotaph" όμως, είναι για πάντα απλησίαστο.

«Σα να βλέπεις τις ορδές των οχτρών να καταφθάνουν»

- Ίριδα Κουκουβίνη

Σίντο

Κάμι ονομάζονται τα πνεύματα - ιερές οντότητες του Ιαπωνικού πάνθεον. Είναι μέρη του φυσικού κόσμου και της ενέργειας που τον δένει ως ένα, χωρίς να διαχωρίζονται και να υπάρχουν έξω από αυτόν. Τα Κάμι δεν είναι μονοσήμαντα, αφού η βάση της υφής τους δε βρίσκεται πάνω από το υπαρκτό αλλά στην ισορροπία ανάμεσα στα χαρακτηριστικά και τις πτυχές του πραγματικού. Ισορροπία που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την αρμονία. Είναι παντού, απλώς όχι ορατά στους ανθρώπους. Βρίσκονται μέσα τους, στα φυσικά φαινόμενα, σε ιερά μέρη και αντικείμενα, σε ένα μοτίβο διαρκούς μετακίνησης.

Αρχικά τα Κάμι ζούσαν στον ουρανό, όταν ο κόσμος ήταν ακόμα ένα ασχημάτιστο υγρό χάος. Όμως η ανάγκη για ύπαρξη, οδήγησε στην επιλογή του Ιζανάγκι και της Ιζανάμι να διαμορφώσουν το ρευστό χάος σε κάτι συμπαγές. Έριξαν λοιπόν ένα δόρυ μέσα του και όταν το σήκωσαν έπεσαν μερικές σταγόνες που έγιναν το πρώτο νησί. Σε αυτό κατέβηκαν κι έκαναν πολλά παιδιά και έτσι ο κόσμος έγινε.

Πρώτη ανάμεσα στα Κάμι είναι η Αματεράσου. Θέα του ήλιου και των ουρανών, απεικονίζεται ως καθρέφτης στο ιερό της Ίσε και είναι η πρόγονος των αυτοκρατόρων.

Ο Ραϊτζίν είναι το κάμι του κεραυνού, άγριο στην εικόνα κι εντυπωσιακό. Δημιούργησε τους κεραυνούς χτυπώντας τα μεγάλα τύμπανα που επέπλεαν γύρω του. Δίδυμος αδερφός του ήταν ο Φουτζίν, θεός του ανέμου και μάγος δαίμονας.

Ο Τσουκουγιόμι - Νο - Μικότο, είναι το κάμι της σελήνης. Αδερφός της Αματεράσου, χώρισαν άγρια για πάντα όταν σκότωσε το αμφίφυλο αδέρφι τους Ουκεμότσι, πνεύμα της τροφής.

Ο νεότερος από τα τρία πρώτα ευγενή παιδιά είναι ο Σουσανόουο. Πνεύμα της θάλασσας, της καταιγίδας αλλά και της γεωργίας. Εξόριστος γιατί δεν μπορούσε να δεχθεί το χαμό της μητέρας του, επέστρεψε και σκότωσε το μεγάλο ερπετό παίρνοντας από τούτο την ξακουστή λεπίδα του.

«Το κάθε τι που φαντάζει εξόχως εντυπωσιακό, έχει την ποιότητα της τελειότητας και της αρετής, εμπνέοντας έτσι την αίσθηση του δέους»

- Νορινάγκα

Όταν η Ιζανάμι έπεσε στον κάτω κόσμο των νεκρών, επειδή κάηκε ολόκληρη γεννώντας ένα κάμι της φωτιάς, ο Ιζανάγκι χώρισε τον κόσμο στα τρία πρώτα τους παιδιά, να τον φροντίζουν και να τον προσέχουν.

Το πάνθεον των Κάμι συνεχώς μεταβάλλεται, μαζί με κόσμο, τη φύση και τους ανθρώπους. Δε μένει ίδιο, γιατί τίποτα δεν μένει ίδιο.

Η επιλογή παιχνιδιού εδώ είναι σε κάπως διαφορετικό δρόμο από τα προηγούμενα. Το Onitama, του Shimpei Sato, είναι ένα abstract επιτραπέζιο με θέμα από την Ιαπωνική κουλτούρα. Δύο πλευρές μάχονται για την νίκη που μπορεί να έρθει με δύο εναλλακτικούς τρόπους, τον τρόπο της πέτρας ή του ποταμού.

Κάθε παίκτης ελέγχει τέσσερις μαθητές και έναν δάσκαλο. Με κινήσεις που βασίζονται σε κάρτες, που ανταλλάσουν οι δυο πλευρές συνεχώς κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, προσπαθούν είτε να ρίξουν τον αντίπαλο δάσκαλο ή να φτάσουν στην αρχική του θέση. Η λογική του gameplay θυμίζει λίγο το σκάκι αλλά σε μια σύγχρονη, ριζοσπαστική μορφή με ανανεωμένο ενδιαφέρον. Στο τραπέζι, είναι ένα elegant κομψοτέχνημα και κερδίζει γρήγορα σε όρους αισθητικής με την όμορφη απλότητά του.

«Αν θες να πετύχεις αληθινή τελείωση σώματος και πνεύματος, αναζήτησε το μονοπάτι για το Ναό του Onitama»

- Το βιβλίο των ουρανών, έβδομος πάπυρος

Soundtrack για το Onitama νομίζω ότι δεν υπάρχει πιο ταιριαστό από τη δουλειά του Tan Dun για το "Hero". Ένα abstract soundtrack που διακατέχεται ολόκληρο από μια αίσθηση αφηρημένης ομορφιάς και κομψότητας στη λεπτομέρεια. Θεωρώ ότι το "Hero" ήταν ένα καλλιτεχνικό αριστούργημα. Εικόνα, ήχος, ατμόσφαιρα, σκηνοθεσία όλα έδεναν σε ένα ολοκληρωμένο έργο τέχνης που τότε έδειχνε να πιάνει την κορυφή ενός πολύ δημοφιλούς ρεύματος στον κινηματογράφο.

Το άλμπουμ αυτό είναι από τα λίγα τόσο πλήρη και ολοκληρωτικά δομημένα soundtrack. Η ροή του καταφέρνει να μη δίνει πουθενά την εντύπωση λειψού χωρίς την ταινία που συνοδεύει. Στέκεται πανέμορφο από μόνο του, περιγράφοντας με τον ήχο του τοπία και στέλνοντας εικόνες στο μυαλό ακόμα κι αν αυτό δεν τις αντίκρισε ποτέ. Στο "In The Chess Court" θα βρει καθένα τα τέσσερα ιδανικά λεπτά για μια ξεχωριστή παρτίδα, abstract επιτραπέζιου, πολεμικών τεχνών.

Για δεύτερη επιλογή θα πάμε με το τους Ibaraki και το "Rashomon". Ο Matt Heafy αποφάσισε να εξερευνήσει τα χαρακτηριστικά της καταγωγής του σε ένα θεματικό άλμπουμ που συνδέει το ακραίο progressive metal, αλλά και τους Trivium, με την Ιαπωνική κληρονομιά του, κάτω από την καθοριστική επίβλεψη του τεράστιου Ihsahn. Ο Bent είναι πάντα εντυπωσιακός, καμία έκπληξη, αλλά σε τούτο εδώ το άλμπουμ το πήγε σε καινούργιο επίπεδο, ακόμα και γι αυτόν.

«Μας ταξιδεύει στην Ιαπωνία και τους μύθους της, μέσα από το πρίσμα των οποίων μιλάει για θέματα ψυχής»

- Δημήτρης Μωυσίδης

Forgotten Realms

Το πάνθεον των Forgotten Realms είναι πραγματικά φανταστικό. Σε ένα κόσμο, το Faerun, που είναι γεμάτος περιπέτειες, μάγους και βάρβαρους πολεμιστές, ξωτικά και νάνους και ντρόου, δράκους και ορκ και νεκροζώντανους, οι θεοί είναι πολύ σημαντικοί, πολύ διαφορετικοί και με μεγάλη συμμετοχή στη διαμόρφωση της κάθε ιστορίας. Το lore του κόσμου είναι γιγαντιαίο αλλά ταυτόχρονα αλλάζει σε κάθε μια παρέα που εισέρχεται σ’ αυτό. Όσο κι αν είναι ένα σφιχτό σύστημα, όπου η ύπαρξη θεών είναι αδιαπραγμάτευτη, υπάρχει αρκετή ελευθερία ώστε να πειράξεις ακόμα και τις ίδιες τις αυτές οντότητες, να τις αντιμετωπίσεις, να τις υπηρετήσεις, να τις απορρίψεις μέχρι και να τις χλευάσεις. Το πάνθεον των Forgotten Realms σίγουρα δεν είναι ξεχασμένο και είναι αυτό που έχει προσφέρει, και θα συνεχίσει να προσφέρει, την περισσότερη ελευθερία στους πιστούς του.

Ο Ao είναι ο overgod, αυτός που είναι πάνω απ' τους θεούς. Έχει αποτραβηχτεί πια από τον κόσμο, μοιράζοντας διακριτές αρμοδιότητες σε κάθε έναν από τους κοινούς θεούς. Δημιούργησε τις θεϊκές μορφές για να υπηρετούν την ισορροπία κι όχι τα προσωπικά τους καπρίτσια, όταν λοιπόν ξεπέρασαν τα όρια, τους εξόρισε από το παντοτινό του domain και τους έκανε θνητούς, έτσι που πλέον εξαρτώνται πλήρως από τον κόσμο που φροντίζουν.

Ο Corellon Larethian, είναι ο θεός και δημιουργός των ξωτικών. Χαοτικά καλός, προστάτης της ζωής και της μαγείας, της μουσικής και των τεχνών. Ταυτόχρονα όμως είναι μεγάλος πολέμαρχος και αιώνιος εχθρός του Gruumsh, του μονόφθαλμου.

Moradin λέγεται ο θεός των Νάνων. Lawful good, με ότι καλό και κακό, ή πολύ κακό, σημαίνει αυτό. Τους πρώτους της φυλής των dwarves τους σφυρηλάτησε από μέταλλο και λίθους και ύστερα τους έδωσε ζωή. Αγαπημένο του όπλο είναι το πολεμικό σφυρί και είναι ο προστάτης των μεταλλωρύχων, των σιδεράδων και των μηχανικών.

Ο Pelor, θεός του ήλιου, λατρεύεται συχνά από τους ανθρώπους. Θεός της θεραπείας, απεχθάνεται κάθε τι κακό και μουλωχτό και προτιμάει να πολεμά, για το καλό, με mace.

Bahamut είναι το όνομα που πήρε ο δράκοντας θεός της δικαιοσύνης, των νόμων και της σοφίας. Η δρακίσια του μορφή είναι γιγαντιαία, 55 μέτρα ύψος κι άλλο τόσο μήκος σε ουρά. Πλατινένιος στη φυσική του ύπαρξη, μα όταν παίρνει ανθρώπινη μορφή προτιμάει να είναι ένας ηλικιωμένος μάγος με ταπεινά ρούχα. Ορκισμένος και παντοτινός εχθρός της Tiamat, της αδερφής του, με τα πέντε χρωματικά κεφάλια.

Ο Gruumsh, ο μονόφθαλμος, που έχασε το ένα του μάτι σε μάχη με τον Corellon, ηγείται των ορκ με όπλα το χάος, τον πόλεμο και την καταστροφή. Κρατάει δόρυ και μισεί απύθμενα τον θεό των ξωτικών, αλλά και τον Moradin και όλους τους πιστούς του.

Θεός του ψέματος, των μυστικών και της συνομωσίας, αρχαίο lich διαμελισμένο, προστάτης της γνώσης και κοινωνός του απόλυτου κακού, ο Vecna, είναι η πληγή όλου και κάθε πολιτισμού. Κρατάει μαχαίρι, αλλά οι πιστοί του, συνήθως, επιλέγουν τη μαγεία ως πηγή δύναμης και όπλο.

Η Raven Queen, θεά του θανάτου, της μοίρας και του χειμώνα, κατοικεί και βασιλεύει στη διάσταση του Shadowfell. Κρατάει στα χέρια της όλες τις μνήμες του κόσμου και ζει από αυτές. Η κυρά του πόνου δεν είναι εύκολη στην ερμηνεία, δεν έχει ξεκάθαρη υφή, ακριβώς όπως κι η κατοικία της, ο κόσμος της σκιάς, που παραμένει πάντα ένα μυστήριο άλυτο και αίνιγμα.

Καμία δεν έχει διαβαστεί κι αναφερθεί όμως, όσο η Lolth, η βασίλισσα αράχνη, θεά των ντρόου και του Underdark. Είναι ίσως η πιο διάσημη, και σίγουρα η πιο αλλιώτικη, θεά των Forgotten Realms. Η κυρία του σκοτεινού κόσμου των dark elves, της μητριαρχικής κοινωνίας με πρωτεύουσα τη Menzoberranzan, είναι η ενσάρκωση του χάους. Συνήθως αναφέρεται ως μέρος του αυτόνομου πάνθεον των ντρόου, αλλά η αλληλεπίδρασή της με το lore του πάνω κόσμου είναι τόσο μεγάλη και καθοριστική που δεν μπορεί να μην αναφέρεται όταν μιλάμε για το Faerun.

«Ο δρόμος της Lolth είναι η φιλοδοξία που χαρίζει για να προωθήσει το χάος, ώστε να κρατά τα παιδιά της, τα ντρόου, στην προκαθορισμένη τους πορεία αυτοφυλάκισης»

- Drizzt Do’Urden

Οι θεοί του μεγαλύτερου σύμπαντος επικής φαντασίας είναι ατελείωτοι. Αν και στην πραγματικότητα καμιά από αυτές τις οντότητες δε φτιάχνει ωραιότερες, ή πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες, από τη βασίλισσα αράχνη.

Η προφανής επιλογή εδώ θα ήταν το Dungeons&Dragons, ή έστω κάποιο επιτραπέζιο της Wizards Of The Coast πάνω στο σύστημά του. Όμως τελικά θα πάω με το Tyrants Of The Underdark. Της Wizard κι αυτό, που όμως επικεντρώνεται στην κοινωνία των dark elves, δίνοντας μια ματιά του πως λειτουργεί το Underdark και μέσα από αυτό η θεά του, η Lolth.

Το παιχνίδι βασίζεται σε area control αλλά και deck building μηχανισμούς. Κάθε παίχτης ελέγχει μία από τις τέσσερις φατρίες, οικογένειες ντρόου, με την οποία προσπαθεί να επικρατήσει απέναντι στις υπόλοιπες κερδίζοντας την εύνοια της βασίλισσας αράχνης. Η λογική δουλεύει πολύ περισσότερο γύρω από δολοπλοκίες και ύπουλα σχέδια παρά την ανοιχτή μάχη, κάτι που άλλωστε τα dark elves αποστρέφονται. Το Tyrants Of The Underdark δεν είναι για όλους. Πολλούς θα τους ζορίσει, ή ακόμα και ξενερώσει, το ότι είναι πολύ σκοτεινό σε θέμα και artwork. Όμως έχω να πω ότι ξέρω άτομα που κάθε φορά είναι στις πρώτες τους επιλογές για το τι παιχνίδι να βγάλουμε στο τραπέζι.

«Η δύναμη στη Menzoberranzan έρχεται με προδοσία και φέρνει πάλι προδοσία σε αυτούς που τη βρίσκουν»

- Drizzt Do'Urden

Από όταν ξεκίνησα να γράφω αυτό το άρθρο άρχισε να έρχεται ξανά και ξανά μια φράση στο μυαλό μου που δεν έλεγε να φύγει, «ένα είναι το soundtrack των soundtrack και κάπου πρέπει να μπει…». Κάθε φορά την ίδια απάντηση έδινα, «δεν κολλάς εδώ, φύγε!». Έλα όμως που δεν έφευγε. Και έλα που, ενώ έχουμε άπειρη μουσική για DnD στο metal, πολύ λίγη από αυτή θα ταίριαζε στο Underdark. Έτσι στέρεψα τελικά από επιχειρήματα, γι’αυτό "Queen Of The Damned".

Γιατί και ηχητικά και θεματικά ταιριάζει. Μπορεί να μην είναι αυτό το πραγματικό περιεχόμενο, αλλά είναι τόσο κοντά που ναι, κολλάει τέλεια! Καταλαβαίνουμε ότι το soundtrack αυτό μας έμαθε τόνους μουσικής έτσι; Και άλλαξε μάλιστα σε μεγάλο βαθμό την αισθητική στον πυρήνα του nu metal! Δεν ξέρω πόσο μεγάλη μπάντα θα ήταν οι Deftones χωρίς αυτή την ταινία - εντάξει ξέρω, τεράστιοι θα ήταν πάλι, αλλά σίγουρα στο "Queen Of The Damned" διαμορφώθηκε ο μύθος τους.

Σαν δεύτερη επιλογή θα έπαιρνα την ατμόσφαιρα, το χάος και την μεγαλοπρέπεια του "666 International" των Dødheimsgard. Ναι ούτε αυτό έχει θεματική επαφή με το παιχνίδι, ή με το πάνθεον των Forgotten Realms, όμως όπως και πριν, η λογική εδώ έχει να κάνει με την αίσθηση που αφήνει η μουσική. Ο τρόπος που συντονίζονται τα διαφορετικά μέρη της παράνοιας, με αρχή και τέλος που μεταβάλλονται κατά το δοκούν, θα έλεγα ότι είναι η μουσική ενσάρκωση της βασίλισσας αράχνης και της Menzoberranzan.

«Το δαιδαλώδες χάος του, είχε εσωτερική μα συνειρμική συνοχή, υπερβαίνοντας τα επιμέρους»

- Αποστόλης Ζαμπάρας

Εδώ βάζουμε την παύση για το πρώτο μέρος, με πέντε ενότητες. Στο δεύτερο θα πιάσουμε άλλες τόσες για να κλείσουμε θριαμβευτικά με το σημαντικότερο πάνθεον όλων.