The Doors: Η αχαριστία τους δεν έχει όρια

14/03/2004 @ 08:13
Η πρώτη μου επαφή με την μουσική ήταν αρκετά χρόνια πίσω, τις αρχές της δεκαετίας του 80, όταν ένας ξάδερφός μου, που είχε γράψει μια κασέτα από το ραδιόφωνο, μου την έδωσε να την ακούσω. Στην κασέτα υπήρχαν αρκετά τραγούδια, αλλά εκείνο που ξεχώρισα από την αρχή ήταν το "Roadhouse Blues" των Doors, που έμελλε να αλλάξει και τον τρόπο σκέψης μου από εκεί και πέρα. Οι Doors τότε για μένα έγιναν το πρότυπο μου. Έψαχνα ώρες ανάμεσα στον πολύ κόσμο που μαζευόταν στο Μοναστηράκι να βρω μεταχειρισμένους δίσκους, βιβλία, οποιαδήποτε πληροφορία για το μυθικό εκείνο συγκρότημα, αλλά και για τον ονειρικό τραγουδιστή-ποιητή τους, τον Jim Morrison.

Μάζευα εβδομάδες ολόκληρες το λιγοστό μου χαρτζιλίκι, για να αγοράσω οτιδήποτε είχε σχέση με αυτό το φανταστικό συγκρότημα. Οι Doors ήταν και η αιτία που ασχολήθηκα με την μουσική. Και όταν ύστερα από λίγα χρόνια στα τέλη του γυμνασίου, όπως όλα τα παιδιά της εποχής εκείνης, έφτιαξα το πρώτο μου συγκρότημα δεν υπήρχε πρόβλημα στο να βρούμε ονομασία όπως πάσχιζαν όλα τα άλλα σχήματα. Υιοθετήσαμε αμέσως την ονομασία Διόνυσος επηρεασμένοι κατά κύριο λόγω από τις πρώτες σκέψεις του Morrison πριν καταλήξει στο The Doors, γύρω από το Dionysos η Dionysus. Ψάχνοντας καλύτερα την ιστορία των Doors βρήκα αρκετά ψεγάδια. ‘Όπως το ότι ενώ ο Morrison βρίσκονταν ήδη νεκρός στο Παρίσι οι εναπομείναντες άλλοι τρεις ηχογράφησαν και κυκλοφόρησαν 2 νέους δίσκους, το “Other Voices” και το “Full Circle”. Επίσης είναι κοινό μυστικό ότι οι τρεις τους δεν τα πήγαιναν καλά με τον Morrison και αποτελούσε παρελθόν για αυτούς πριν καν τελειώσουν οι ηχογραφήσεις του τελευταίου τους δίσκου, του “L.A.Woman”. Πίστευαν ότι η μουσική τους πλέον δεν συμβάδιζε με τις απόψεις του Morrison και ότι δε θα είχαν μέλλον με αυτόν στην σύνθεσή τους (αλήθεια το πίστευαν αυτό;!). Ακόμη και το ότι ενώ οι δύο αυτοί δίσκοι έπιασαν πάτο συνέχισαν να δουλεύουν πάνω σε ένα νέο υλικό (ποιήματα) που είχε αφήσει ηχογραφημένο ο νεκρός (για πολλούς όχι) Morrison στις 8 Δεκεμβρίου του 1970 προφανώς σαν ένα είδος αρπαχτής.

Ο δίσκος κυκλοφόρησε τελικά το 1978 με τίτλο “An American Prayer” ο οποίος κατά τα άλλα ήταν ένα καταπληκτικό project των ποιημάτων του Morrison αριστοτεχνικά συνοδευμένο από την μουσική των άλλων Doors. Και ενώ όλα αυτά είχαν γίνει χρόνια πριν, εγώ συνέχιζα να ψάχνω και να αγοράζω οτιδήποτε είχε να κάνει με τους Doors. Από δίσκους σπάνιους, ευρωπαϊκές, ασιατικές, αμερικανικές εκδόσεις, σαρανταπεντάρια, βιβλία, αφίσες κτλ. Πήγα εξωτερικό, έψαξα, είχα (και έχω ακόμη) χάσει τα λογικά μου για οτιδήποτε είχε σχέση με τους Doors. Αργότερα ίδρυσα και το επίσημο fan club των Doors στην Ελλάδα αναγνωρισμένο από τους Doors.

Και ενώ όλα κυλούσαν κάτω από κανονικούς ρυθμούς ξαφνικά έλαβα ένα ωραίο e-mail από τους Doors (από αυτούς δηλαδή που το επιμελούνται) που έλεγε ότι οι Doors επανασυνδέονται σαν Doors of the 21st Century αρχίζοντας τα live ξανά. Με πληροφορούσε μάλιστα ότι αυτό δεν αποτελεί κάποιο project αλλά είναι η συνέχεια των Doors στον επόμενο αιώνα. Το αίμα μου αμέσως πάγωσε. Προσπάθησα να έρθω σε επικοινωνία μαζί τους και αυτά που έμαθα ήταν αστεία πράγματα. Τα αυθεντικά μέλη των Doors, Ray Manzarek και Robbie Krieger, με τον τραγουδιστή των Cult, Ian Astbury, και των drummer των Police, Steward Copeland (αφήνοντας έξω τον κανονικό drummer των Doors John Densmore), ξεκινούσαν περιοδεία σε διάφορες πόλεις της Αμερικής. Αμέσως ο John Densmore πήρε ασφαλιστικά μέτρα κατά της χρησιμοποίησης του ονόματος (γιατί δεν χρησιμοποιούσαν τον όρο tribute band αλλά το κανονικό Doors σαν μια συνέχεια) από τους υπολοίπους, τα οποία όμως δεν απέφεραν γιατί ο Manzarek μετά το θάνατο του Morrison είχε και τα δικαιώματα της μπάντας. O Manzarek δεν ήθελε τον Densmore στην μπάντα, λόγω όλων αυτών που είχε πει ο Densmore για τον Manzarek στο βιογραφικό του βιβλίο “Riders On The Storm”.

H πρόφαση ήταν, ότι ο Densmore δεν θα μπορούσε να ακολουθήσει τους υπολοίπους στην νέα αυτή χιλιετία. Για τον Ian Astbury μάλιστα έλεγε ότι έχει μέσα του λίγο από τον σαμανισμό του Morrison. Ο ίδιος ο Ian Astbury στα Live εμφανίζονταν ντυμένος σαν τον Morrison μιμούμενος τα πάντα, από φωνή μέχρι τον τρόπο που περπατούσε και κρατούσε το μικρόφωνο ο Morrison. Αυτό φυσικά εξόργισε και μένα που μετά από ένα βομβαρδισμό με υβριστικά e-mails προς αυτούς διέλυσα και το fan club. Μάλιστα οι αθεόφοβοι μου είπαν τώρα ότι κέρδισα και 2 δωρεάν προσκλήσεις για το live των Doors (αλήθεια ποιων Doors;) στην Πολωνία το καλοκαίρι.

Η αχαριστία τους δεν έχει όρια. Θα πρέπει να τρίζουν τα κόκαλα του Morrison στο Παρίσι αν είναι κάπου εκεί ψηλά και κοιτάει, ενώ αν είναι σε κάποια γωνία της γης κρυμμένος χοντρός και με πλούσια γένια θα γελάει με όλα αυτά που ακούει και ευχαριστημένος που δραπέτευσε την κατάλληλη στιγμή, θα κατεβάζει μια γουλιά μπέρμπον χαϊδεύοντας ευλαβικά την μεγάλη του κοιλιά αισθανόμενος ένα σφίξιμο στο στήθος του. Η περιοδεία των Doors ξεκινάει το καλοκαίρι από το Βέλγιο έχοντας μία αλλαγή στην σύνθεσή τους, με drummer αντί του Copeland τον session Ty Dennis. To πιο απλό πράγμα που μένει να κάνουμε σαν άνθρωποι με σεβασμό στην Ιστορία της μουσικής, και έχοντας φιλότιμο, κάτι που μάλλον αυτοί δεν ξέρουν τι σημαίνει, είναι να βομβαρδίσουμε το e-mail των Doors με τη γνώμη μας, σύμφωνα με ερώτηση τους, για τη σύνθεση αυτή. Το e-mail είναι: dcm@doors.com.

Δημήτρης Πετροβίτσης

  • SHARE
  • TWEET