James Brown live στο Θέατρο Γης, Θεσσαλονίκη, 24/07/06
Από τον Αντώνη Μουστάκα, 27/07/2006 @ 13:53
Γεννήθηκε το 1933! Δίνει πάνω από 100 (!) παραστάσεις το χρόνο, κατά τη διάρκεια των οποίων δεν κατεβαίνει δευτερόλεπτο από τη σκηνή! Τον έχουν αποκαλέσει Δυναμίτη, τον πιο σκληρά εργαζόμενο άνθρωπο στη show business και φυσικά Νονό της Soul. Kυρίες και κύριοι o "Soul Brother No1" James Brown!
Τη Δευτέρα 24 Ιουλίου οι Θεσσαλονικείς γέμισαν το Θέατρο Γης για να δουν ένα πραγματικό θρύλο σε ένα καταπληκτικό, πληρέστατο και απόλυτο soul πάρτυ το οποίο διήρκησε 2 ώρες! Πως είπατε; Στις περισσότερες συναυλίες καλλιτεχνών 40 και 50 χρόνια νεότερων του James Brown μετά από 75 λεπτά ανοίγουν τα φώτα και οι κύριοι (ή κυρίες) εξαφανίζονται σα να τους κυνηγάνε εφοριακοί ή σα να τρέχουν να προλάβουν το τραμ το τελευταίο; Κάποιοι μουσικοί ζητούν 64 € και παίζουν πιο βαριεστημένα και από Μεξικανό την ώρα της σιέστα; Κάποιοι άλλοι δεν παίζουν όταν η ΕΜΥ βγάζει ανακοινωθέν για 7 μποφόρ στο Φάληρο; Κάποιοι πολύ νωριτερα από τα 73 (!) τους έχουν χάσει τη φωνή τους αλλά συνεχίζουν ακάθεκτα να μας τα παίρνουν σχεδόν κάθε χρόνο; Στις 24 Ιουλίου 2006, 50 χρόνια μετά την πρώτη του επιτυχία, ο James Brown απέδειξε ότι έχει ψυχή, φωνή, στυλ και κυριότερα: έχει κάτι να παρουσιάσει βρε αδερφέ. Μπορεί να μην κάνει πια κωλοτούμπες στη σκηνή και να χρειάζεται να κάθεται κάποιες στιγμές στο πιάνο αλλά όταν σου ζητά τα ωραία σου λεφτά σου δίνει πίσω αυτό που ζητάς: ατόφια διασκέδαση και ένα show που θα το θυμάσαι για πολύ καιρό.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Λίγο μετά τις 21.30 το θέατρο γέμισε και μερικά λεπτά πριν τις 22.00 η Ζωή Τηγανούρια ανέβηκε στη σκηνή με το ακορντεόν της για ένα μόνο κομμάτι. Χωρίς να ανακοινώσουν το όνομα της και χωρίς να πει κάτι και η ίδια, ανέβηκε, έπαιξε και αποχώρησε μετά από 5 λεπτά! (Για όσους αναρωτιούνται που κόλλαγε μια καλλιτέχνις που διασκευάζει Astor Piazzola με τον James Brown η απάντηση είναι απλή. Ο παραγωγός του νεου cd single της τυγχάνει να είναι και διοργανωτής της συναυλίας!).
Στις 22.00 ακριβώς εμφανίστηκε στη σκηνή ο Braille, Αμερικανός hip-hop τραγουδιστής από τις ΗΠΑ o οποίος για μισή ώρα προσπάθησε να τραβήξει τη προσοχή μας, κάτι που κατάφερε για κάποιες στιγμές (ειδικά όταν ανέβηκαν στη σκηνή δύο πολύ καλοί break dancers να τον βοηθήσουν). Κατά τα άλλα ο κόσμος στην πλειοψηφία του αδιαφόρησε (αν και αρκετοί τίμησαν αργότερα τα cd και τα μπλουζάκια του). Στις 22.30 κατέβηκε από τη σκηνή και μόλις 15 λεπτά μετά ήταν η ώρα για την έναρξη του James Brown show!
Αρχικά ανέβηκε στη σκηνή η 10μελής ορχήστρα Soul Generals, τα μέλη της οποίας ήταν ντυμένα με κόκκινα σακάκια και μπλε παντελόνια, οι οποίοι ξεκίνησαν ένα soul instrumental κατά τη διάρκεια του οποίου ανέβηκαν διαδοχικά στη σκηνή και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας. Τραγουδίστριες (3 τον αριθμό), χορεύτριες (2) και τέλος ο Danny Ray με άσπρο κουστούμι σε ρόλο παρουσιαστή του show. Αφού παρουσίασε τους υπόλοιπους, αράδιασε όλα τα παρατσούκλια του James Brown στη σειρά (μερικά από αυτά βρίσκονται στην πρώτη παράγραφο του κειμένου), μας σήκωσε όλους από τις θέσεις μας και μέσα σε πραγματικό ντελίριο ο Mr. Dynamite πάτησε το πόδι του στη σκηνή φορώντας την κλασσική κόκκινη-μαύρη φορεσιά και δείχνοντας υγιέστατος και πολύ λεπτός για την ηλικία του (ο γιος του Daryl που λίγο παραπίσω έπαιζε κιθάρα του έριχνε σίγουρα 50 κιλά!).
"Make It Funky" λοιπόν και μετά από τους πρώτους στίχους ο James Brown κάνει λίγο πίσω από το μικρόφωνο και μας χαρίζει 1-2 χορευτικές φιγούρες. Κάθε φορά που γινόταν αυτό ο κόσμος ξέσπαγε σε χειροκροτήματα και φυσικά ο Brown φρόντισε κάθε τόσο να κάνει κάποιο κόλπο για να μας κερδίζει (όχι πως ήταν και πολύ δύσκολο εδώ που τα λέμε).
Το show συνεχίστηκε με παλιές επιτυχίες (όχι με τα πολύ τρανταχτά hits, αυτά τα άφησαν για το τέλος) και όπως συνηθίζεται στις συναυλίες του, ο Brown τίμησε τους υπόλοιπους "μεγάλους" της μαύρης μουσικής, ξεκινώντας με την Aretha Fraklin. Στα φωνητικά μια από τις "Βittersweet" (φωνάρες και οι 3) και το "Respect" μας ανέβασε στην πρώτη κορυφή της βραδιάς! Στο "Every Beat Of My Heart" o James Brown θυμήθηκε τους Wilson Pickett και Ray Charles τραγουδώντας μας ένα μικρό μέρος από δύο επιτυχίες τους, ενώ σε ένα σόλο κιθάρας απαίτησε από τον κιθαρίστα να παίξει όπως ο B.B. King! Η μπάντα που συνόδευε τον Brown αποτελούταν από 3 κιθαρίστες, 2 μπασίστες, 2 drummers, 1 percussionist, 2 σαξοφωνίστες και 1 τρομπέτα! Έπαιξαν καταπληκτικά και με έκαναν να ονειρεύομαι φανταστικές "Battles of the bands" στις οποίες κοντραριζόντουσαν με τη μπάντα των Blues Brothers! Έπαιξαν ακόμα και free jazz μετά από διαταγή του "Godfather", για να μας δείξουν πολύ απλά ότι μπορούν όπως είπε ο ίδιος!
Ο James Brown από τη μεριά του πήρε πολλές φορές το ρόλο του μαέστρου ενώ αρκετές φορές άφηνε τα φωνητικά σε κάποια τραγουδίστρια και καθόταν κι έπαιζε στα keyboards (φανερά και για λόγους ξεκούρασης).
Φτάνοντας προς το τέλος θυμηθήκαμε τις μέρες του "Rocky" με το "Living In America" και τις Dancing Stars τυλιγμένες με σημαίες των ΗΠΑ, ενώ κάποια στιγμή ανέβηκε στη σκηνή ο Danny Ray για να ρίξει πάνω στους ώμους του Brown τη βασιλική κάπα! Μόνο ο Apollo έλειπε... Ακολούθησε το "Ιt's A Man's Man's Man's World" στο οποίο η ερμηνεία του James Brown ήταν τουλάχιστον συγκινητική ενώ ο ίδιος δεν παρέλειψε να αναφερθεί στον πόλεμο που μαίνεται αυτή την εποχή, τα παιδιά που σκοτώνονται και να ζητήσει από τον κόσμο να μάθει να αγαπά το διπλανό του. "We got to learn to love each other" φώναξε πολλές φορές και το κοινό ανταποκρίθηκε με φωνές και χειροκροτήματα.
Μετά τη συγκίνηση σειρά είχε ο χορός με δύο ύμνους της χορευτικής μουσικής που έκλεισαν και το show. "(I Got You) I Feel Good" και "Sex Machine" λοιπόν, ο κόσμος στο πόδι αλλά εδώ ο Brown έδειξε λίγο κουρασμένος (έχασε τους στίχους σε κάποιο σημείο και ζήτησε με νοήματα από μια τραγουδίστρια να αναλάβει ενώ στο ίδιο διάστημα μοιραζόταν τα φωνητικά με δεύτερο τραγουδιστή ο οποίος είχε ανέβει νωρίτερα στη σκηνή). Στο τέλος του "Sex Machine" και αφού στη σκηνή έβλεπες 20 άτομα να διασκεδάζουν πραγματικά, ως γνήσιος gentleman παρουσίασε και συνόδευσε στην έξοδο τους από τη σκηνή όλες τις θηλυκές μουσικές υπάρξεις και μέσα σε τρομερό χειροκρότημα αποχώρησε και ο ίδιος, αφήνοντας τους Soul Generals να κάνουν το κλείσιμο σε μια ντελιριακή ατμόσφαιρα.
Το ρολόι έδειχνε 00.45 και όλος ο κόσμος έφευγε γεμάτος και ευχαριστημένος. Η συναυλία ήταν μια πραγματική γιορτή της μαύρης μουσικής (και όχι μόνο της soul) ενώ και η απόδοση του Brown ήταν πολύ καλή. Δεν εγκατέλειψε τη σκηνή ούτε δευτερόλεπτο, έβγαλε φωνή και έδωσε ότι περισσότερο μπορούσε. Δεν είδαμε τον ιδρωμένο χορευταρά του παρελθόντος και κάποιος μπορεί να πει ότι σε στιγμές ο Godfather φαινόταν σαν ένας grandfather που έδειχνε χορευτικές φιγούρες στα εγγόνια του (δες παιδί μου τι έκανα στα νιάτα μου), αλλά το πρόγραμμα που παρουσίασε ήταν χορταστικό και απέδειξε ότι άξιζε και το τελευταίο cent των χρημάτων που έδωσε ο κόσμος για να τον απολαύσει. Άσε που άλλοι με 4μελή (και όχι 20μελή!) μπάντα μας ζήτησαν πάνω από 60 € φέτος για τα 75 λεπτά που μας ανέχτηκαν! Αυτό που το πάτε;
Τα σέβη μας κύριε Brown.
* Για όσους δε μπόρεσαν να βρεθούν σε κάποια από τις δύο εμφανίσεις του James Brown θα τους συμβούλευα να το κάνουν οπωσδήποτε την επόμενη φορά που θα μας επισκεφτεί. Ο άνθρωπος έχει ακόμα να δώσει αλλά ο χρόνος είναι αμείλικτος και δεν ξέρω αν σε 5 χρόνια θα μπορεί ακόμα να περιοδεύει.
Τη Δευτέρα 24 Ιουλίου οι Θεσσαλονικείς γέμισαν το Θέατρο Γης για να δουν ένα πραγματικό θρύλο σε ένα καταπληκτικό, πληρέστατο και απόλυτο soul πάρτυ το οποίο διήρκησε 2 ώρες! Πως είπατε; Στις περισσότερες συναυλίες καλλιτεχνών 40 και 50 χρόνια νεότερων του James Brown μετά από 75 λεπτά ανοίγουν τα φώτα και οι κύριοι (ή κυρίες) εξαφανίζονται σα να τους κυνηγάνε εφοριακοί ή σα να τρέχουν να προλάβουν το τραμ το τελευταίο; Κάποιοι μουσικοί ζητούν 64 € και παίζουν πιο βαριεστημένα και από Μεξικανό την ώρα της σιέστα; Κάποιοι άλλοι δεν παίζουν όταν η ΕΜΥ βγάζει ανακοινωθέν για 7 μποφόρ στο Φάληρο; Κάποιοι πολύ νωριτερα από τα 73 (!) τους έχουν χάσει τη φωνή τους αλλά συνεχίζουν ακάθεκτα να μας τα παίρνουν σχεδόν κάθε χρόνο; Στις 24 Ιουλίου 2006, 50 χρόνια μετά την πρώτη του επιτυχία, ο James Brown απέδειξε ότι έχει ψυχή, φωνή, στυλ και κυριότερα: έχει κάτι να παρουσιάσει βρε αδερφέ. Μπορεί να μην κάνει πια κωλοτούμπες στη σκηνή και να χρειάζεται να κάθεται κάποιες στιγμές στο πιάνο αλλά όταν σου ζητά τα ωραία σου λεφτά σου δίνει πίσω αυτό που ζητάς: ατόφια διασκέδαση και ένα show που θα το θυμάσαι για πολύ καιρό.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Λίγο μετά τις 21.30 το θέατρο γέμισε και μερικά λεπτά πριν τις 22.00 η Ζωή Τηγανούρια ανέβηκε στη σκηνή με το ακορντεόν της για ένα μόνο κομμάτι. Χωρίς να ανακοινώσουν το όνομα της και χωρίς να πει κάτι και η ίδια, ανέβηκε, έπαιξε και αποχώρησε μετά από 5 λεπτά! (Για όσους αναρωτιούνται που κόλλαγε μια καλλιτέχνις που διασκευάζει Astor Piazzola με τον James Brown η απάντηση είναι απλή. Ο παραγωγός του νεου cd single της τυγχάνει να είναι και διοργανωτής της συναυλίας!).
Στις 22.00 ακριβώς εμφανίστηκε στη σκηνή ο Braille, Αμερικανός hip-hop τραγουδιστής από τις ΗΠΑ o οποίος για μισή ώρα προσπάθησε να τραβήξει τη προσοχή μας, κάτι που κατάφερε για κάποιες στιγμές (ειδικά όταν ανέβηκαν στη σκηνή δύο πολύ καλοί break dancers να τον βοηθήσουν). Κατά τα άλλα ο κόσμος στην πλειοψηφία του αδιαφόρησε (αν και αρκετοί τίμησαν αργότερα τα cd και τα μπλουζάκια του). Στις 22.30 κατέβηκε από τη σκηνή και μόλις 15 λεπτά μετά ήταν η ώρα για την έναρξη του James Brown show!
Αρχικά ανέβηκε στη σκηνή η 10μελής ορχήστρα Soul Generals, τα μέλη της οποίας ήταν ντυμένα με κόκκινα σακάκια και μπλε παντελόνια, οι οποίοι ξεκίνησαν ένα soul instrumental κατά τη διάρκεια του οποίου ανέβηκαν διαδοχικά στη σκηνή και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας. Τραγουδίστριες (3 τον αριθμό), χορεύτριες (2) και τέλος ο Danny Ray με άσπρο κουστούμι σε ρόλο παρουσιαστή του show. Αφού παρουσίασε τους υπόλοιπους, αράδιασε όλα τα παρατσούκλια του James Brown στη σειρά (μερικά από αυτά βρίσκονται στην πρώτη παράγραφο του κειμένου), μας σήκωσε όλους από τις θέσεις μας και μέσα σε πραγματικό ντελίριο ο Mr. Dynamite πάτησε το πόδι του στη σκηνή φορώντας την κλασσική κόκκινη-μαύρη φορεσιά και δείχνοντας υγιέστατος και πολύ λεπτός για την ηλικία του (ο γιος του Daryl που λίγο παραπίσω έπαιζε κιθάρα του έριχνε σίγουρα 50 κιλά!).
"Make It Funky" λοιπόν και μετά από τους πρώτους στίχους ο James Brown κάνει λίγο πίσω από το μικρόφωνο και μας χαρίζει 1-2 χορευτικές φιγούρες. Κάθε φορά που γινόταν αυτό ο κόσμος ξέσπαγε σε χειροκροτήματα και φυσικά ο Brown φρόντισε κάθε τόσο να κάνει κάποιο κόλπο για να μας κερδίζει (όχι πως ήταν και πολύ δύσκολο εδώ που τα λέμε).
Το show συνεχίστηκε με παλιές επιτυχίες (όχι με τα πολύ τρανταχτά hits, αυτά τα άφησαν για το τέλος) και όπως συνηθίζεται στις συναυλίες του, ο Brown τίμησε τους υπόλοιπους "μεγάλους" της μαύρης μουσικής, ξεκινώντας με την Aretha Fraklin. Στα φωνητικά μια από τις "Βittersweet" (φωνάρες και οι 3) και το "Respect" μας ανέβασε στην πρώτη κορυφή της βραδιάς! Στο "Every Beat Of My Heart" o James Brown θυμήθηκε τους Wilson Pickett και Ray Charles τραγουδώντας μας ένα μικρό μέρος από δύο επιτυχίες τους, ενώ σε ένα σόλο κιθάρας απαίτησε από τον κιθαρίστα να παίξει όπως ο B.B. King! Η μπάντα που συνόδευε τον Brown αποτελούταν από 3 κιθαρίστες, 2 μπασίστες, 2 drummers, 1 percussionist, 2 σαξοφωνίστες και 1 τρομπέτα! Έπαιξαν καταπληκτικά και με έκαναν να ονειρεύομαι φανταστικές "Battles of the bands" στις οποίες κοντραριζόντουσαν με τη μπάντα των Blues Brothers! Έπαιξαν ακόμα και free jazz μετά από διαταγή του "Godfather", για να μας δείξουν πολύ απλά ότι μπορούν όπως είπε ο ίδιος!
Ο James Brown από τη μεριά του πήρε πολλές φορές το ρόλο του μαέστρου ενώ αρκετές φορές άφηνε τα φωνητικά σε κάποια τραγουδίστρια και καθόταν κι έπαιζε στα keyboards (φανερά και για λόγους ξεκούρασης).
Φτάνοντας προς το τέλος θυμηθήκαμε τις μέρες του "Rocky" με το "Living In America" και τις Dancing Stars τυλιγμένες με σημαίες των ΗΠΑ, ενώ κάποια στιγμή ανέβηκε στη σκηνή ο Danny Ray για να ρίξει πάνω στους ώμους του Brown τη βασιλική κάπα! Μόνο ο Apollo έλειπε... Ακολούθησε το "Ιt's A Man's Man's Man's World" στο οποίο η ερμηνεία του James Brown ήταν τουλάχιστον συγκινητική ενώ ο ίδιος δεν παρέλειψε να αναφερθεί στον πόλεμο που μαίνεται αυτή την εποχή, τα παιδιά που σκοτώνονται και να ζητήσει από τον κόσμο να μάθει να αγαπά το διπλανό του. "We got to learn to love each other" φώναξε πολλές φορές και το κοινό ανταποκρίθηκε με φωνές και χειροκροτήματα.
Μετά τη συγκίνηση σειρά είχε ο χορός με δύο ύμνους της χορευτικής μουσικής που έκλεισαν και το show. "(I Got You) I Feel Good" και "Sex Machine" λοιπόν, ο κόσμος στο πόδι αλλά εδώ ο Brown έδειξε λίγο κουρασμένος (έχασε τους στίχους σε κάποιο σημείο και ζήτησε με νοήματα από μια τραγουδίστρια να αναλάβει ενώ στο ίδιο διάστημα μοιραζόταν τα φωνητικά με δεύτερο τραγουδιστή ο οποίος είχε ανέβει νωρίτερα στη σκηνή). Στο τέλος του "Sex Machine" και αφού στη σκηνή έβλεπες 20 άτομα να διασκεδάζουν πραγματικά, ως γνήσιος gentleman παρουσίασε και συνόδευσε στην έξοδο τους από τη σκηνή όλες τις θηλυκές μουσικές υπάρξεις και μέσα σε τρομερό χειροκρότημα αποχώρησε και ο ίδιος, αφήνοντας τους Soul Generals να κάνουν το κλείσιμο σε μια ντελιριακή ατμόσφαιρα.
Το ρολόι έδειχνε 00.45 και όλος ο κόσμος έφευγε γεμάτος και ευχαριστημένος. Η συναυλία ήταν μια πραγματική γιορτή της μαύρης μουσικής (και όχι μόνο της soul) ενώ και η απόδοση του Brown ήταν πολύ καλή. Δεν εγκατέλειψε τη σκηνή ούτε δευτερόλεπτο, έβγαλε φωνή και έδωσε ότι περισσότερο μπορούσε. Δεν είδαμε τον ιδρωμένο χορευταρά του παρελθόντος και κάποιος μπορεί να πει ότι σε στιγμές ο Godfather φαινόταν σαν ένας grandfather που έδειχνε χορευτικές φιγούρες στα εγγόνια του (δες παιδί μου τι έκανα στα νιάτα μου), αλλά το πρόγραμμα που παρουσίασε ήταν χορταστικό και απέδειξε ότι άξιζε και το τελευταίο cent των χρημάτων που έδωσε ο κόσμος για να τον απολαύσει. Άσε που άλλοι με 4μελή (και όχι 20μελή!) μπάντα μας ζήτησαν πάνω από 60 € φέτος για τα 75 λεπτά που μας ανέχτηκαν! Αυτό που το πάτε;
Τα σέβη μας κύριε Brown.
* Για όσους δε μπόρεσαν να βρεθούν σε κάποια από τις δύο εμφανίσεις του James Brown θα τους συμβούλευα να το κάνουν οπωσδήποτε την επόμενη φορά που θα μας επισκεφτεί. Ο άνθρωπος έχει ακόμα να δώσει αλλά ο χρόνος είναι αμείλικτος και δεν ξέρω αν σε 5 χρόνια θα μπορεί ακόμα να περιοδεύει.
Αντώνης Μουστάκας
ΣΧΕΤΙΚΑ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
