«10»: Μεγάλα riff των Alter Bridge
Ξεχωρίζουμε και επιλέγουμε δέκα (συν ένα) σπουδαία riff που μας έχουν παρουσιάσει οι Mark Tremonti και Myles Kennedy ως τώρα
Αφού ρωτήσαμε τον Myles Kennedy - με αφορμή τη συνέντευξη που μας παραχώρησε για την κυκλοφορία του έβδομου στούντιο άλμπουμ των Alter Bridge, του "Pawns & Kings" για τα αγαπημένα του riff από τη νέα αυτή δουλειά, αλλά και από την προγενέστερη δισκογραφία του συγκροτήματος, σκεφτήκαμε ότι αξίζει τον κόπο να προσπαθήσουμε να επιλέξουμε κι εμείς δέκα riff από την ως τώρα πορεία των Alter Bridge που ξεχωρίζουμε.
Το εγχείρημα αποδείχθηκε αρκετά πιο δύσκολο από ότι αρχικά περιμέναμε, αλλά μετά από αρκετή προσπάθεια καταλήξαμε σε 10 σπουδαία riff από τα έξι πρώτα άλμπουμ, συν 1 από το φρέσκο "Pawns & Kings" και σας τα παρουσιάζουμε.
1
"Broken Wings"
από τo "One Day Remains"
Το συγκεκριμένο κομμάτι θεωρώ πως είναι ένας συνδετικός κρίκος ανάμεσα στους Alter Bridge και τους Creed, αφού περιέχει όλα τα στοιχεία που αγαπήσαμε στους τελευταίους. Μια σκληρή μπαλάντα, η οποία ωστόσο ξεφεύγει από τα τετριμμένα αρπίσματα και τα ακόρντα, αφού το παίξιμο της κιθάρας βγάζει μια πιο blues αίσθηση. Η ερμηνεία του Kennedy είναι για πραγματικά καθηλωτική και γεμάτη συναίσθημα και για την εποχή εκείνη φαντάζει ως άξιος διάδοχος του Scott Stapp, τον οποίο η ιστορία απέδειξε πως ξεπέρασε. [Α.Κ.]
2
"The End Is Here"
από τo "One Day Remains"
Όλοι θα σου πουν για το ξεκίνημα ενός ταξιδιού. Στην πραγματικότητα, το κλείσιμό του είναι εξίσου σημαντικό. Όσο όμορφα συναισθήματα κι αν αφήνουν οι πρώτες στιγμές, όσα κι έχει να δώσει μία ωραία διαδρομή, το χαμόγελο σε έναν σωστό αποχαιρετισμό είναι ανεκτίμητο. Το σβήσιμο του ντεμπούτου της τετράδας δίνει ακριβώς αυτό. Φορτισμένο, σκληρό, με τις κιθάρες να λάμπουν και την ερμηνεία να μοιράζει ρίγη. Η αλήθεια βρίσκεται στην κορύφωση από το τρίτο λεπτό και μετά. Και στη ζωντανή εκδοχή από Royal Albert Hall. [Α.Μ.]
3
"Ties That Bind"
από τo "Blackbird"
Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται. Έτσι και το "Blackbird", ο κατα πολλούς καλύτερος δίσκος των Alter Bridge, ξεκινάει με τον πιο δυνατό τρόπο. Ένα ημιακουστικό άρπισμα, τύμπανα που μπαινουν για το χτίσιμο, για να μπει το κύριο ŕiff υπό τις ανθεμικές πολυφωνίες του Myles να τα σαρώσει όλα. Από τα πιο φορτσάτα κομμάτια της μπάντας, που αναμειγνύει τη metal με τη rock φύση τους, ένας καταιγισμός κιθαριστικής έμπνευσης και αρτιότητας. [Ν.Κ.]
4
"White Knuckles"
από τo "Blackbird"
Σε μία δισκογραφία τόσο γεμάτη όσο των Alter Bridge, αναμενόμενα κάποια κομμάτια μένουν πίσω από την πρώτη γραμμή. Είτε μιλάμε για συναυλιακές παραγγελιές, είτε για προτάσεις του στυλ «μα πώς γίνεται να μην τους ξέρεις, άκου αυτό κι αν δε σου πει τίποτα μη μου ξαναμιλήσεις», είτε για οτιδήποτε. Το "White Knuckles" πέφτει ακριβώς σε αυτή την κατηγορία. Αν υπάρχει έστω η παραμικρή αμφιβολία, το μπάσιμο την κατεδαφίζει με συνοπτικές διαδικασίες και η γέφυρα την περνάει δεύτερο χέρι, έτσι για τη σιγουριά. [Α.Μ.]
5
"Isolation"
Από το "ABIII"
"Ξύλο" με το καλημέρα. Μες στα μούτρα. Εκεί που φαίνεται η επιρροή του Hetfield, και το δεξί χέρι στην κιθάρα παίρνει φωτιά. Ένα από τα πιο ρυθμικά κι επιθετικά riffs των Alter Bridge, έρχεται να στρώσει το χαλί για ένα ανθεμικό, τεράστιο ρεφραιν. Κι εκεί που λες πως τα είδες όλα, σκάει το κόψιμο με καινούριο, εξίσου γκαζωμένο ριφάκι. Και δώστου σόλο, και δώστου γέφυρα. Αριστοτεχνικό songwriting, κιθάρες για σεμινάριο. Ότι χαρακτηρίζει και τη μπάντα δηλαδή. Δεν είναι τυχαίο πως αποτελεί σχεδόν σταθερή επιλογή στο setlist εξάλλου. [Ν.Κ.]
6
"Still Remains"
Από το "ABIII"
Είναι μπόλικα τα κομμάτια από τον συγκεκριμένο δίσκο που θα μπορούσαν να ενταχθούν σε αυτήν την κατηγορία. Προσωπικά, το αγαπημένο μου είναι το "Still Remains", το εναρκτήριο ριφφ του οποίου προϊδεάζει για κάτι ογκώδες. Χαμηλό κούρδισμα, κοψίματα και από τα πιο δυνατά ρεφραίν της μπάντας συνθέτουν ένα τραγούδι που αποτελεί highlight της δισκογραφίας τους. Δυστυχώς, οι Αμερικανοί σταμάτησαν να το παίζουν στις συναυλίες τους από το 2011, αλλιώς θα είχαμε διαπιστώσει κατά πόσο είναι ικανό να ξεκινήσει moshpit στα μισά της διάρκειάς του. [Α.Κ.]
7
"Cry Of Achilles"
από τo "Fortress"
Το ξεκίνημα του της τέταρτης δισκογραφικής δουλειάς των Alter Bridge δεν αφήνει περιθώρια αντίδρασης ή αμφισβήτησης για το τι θα ακολουθήσει . Ο Myles Kennedy εκμεταλλευόμενος το τρομερό τεχνικό του υπόβαθρο συνθέτει μια υπέροχη εισαγωγή, με αρπισμό σε ακουστική κιθάρα, η οποία οδηγεί σε ένα από τα πιο επικά riff που έχει γράψει, δίνοντας το έναυσμα για μια από τις πιο καταιγιστικές, σπουδαίες και αγαπημένες συνθέσεις των Alter Bridge. Ως bonus υπάρχουν κι άλλα μεγάλα riff στη διάρκεια του τραγουδιού, αλλά το βασικό riff δεσπόζει και θα ξεχωρίζει πάντα. [Χ.Κ.]
8
"Fortress"
από τo "Fortress"
Το ομότιτλο τραγούδι που κλείνει το άλμπουμ είναι ένα τεράστιο έπος, με σπουδαία ερμηνεία από τον Myles, μεγάλο refrain και γενικά φτιαγμένο τέλεια στα περίπου επτάμιση λεπτά του. Κάπου εκεί στο τέταρτο λεπτό, όμως, έρχεται μια αλλαγή με το μπάσο του Brian Marshall να μας προετοιμάζει για ένα από τα πιο γαμηστερά, metal riff που μας έχουν παρουσιάσει οι Alter Bridge, το οποίο με τη σειρά του ετοιμάζει το έδαφος ώστε να αρχίσουν τα υπέροχα σολίδια τους ο Mark κι ο Myles. Από τις πιο ξεκάθαρα metal και ταυτόχρονα καλύτερες στιγμές των Alter Bridge [Χ.Κ.]
9
"The Other Side"
από τo "The Last Hero"
Ο Mark Tremonti έχει αναπτύξει με τα χρόνια μια τρομερή έφεση στο να γράφει βαριά, mid-tempo riff που μοιάζουν να σε παρασέρνουν και το βασικό riff από το "The Other Side" είναι ένα από τα καλύτερα παραδείγματα. Μια μικρή αργόσυρτη μελωδική γραμμή οδηγεί στο down stroke metal riff που μου φέρνει κάτι σαν το δικό τους "Sad But True" και σίγουρα δεν προσπαθεί να κρύψει την αγάπη του Mark για τον Papa Het. Και γιατί να το κάνει άλλωστε; [Χ.Κ.]
10
"My Champion"
από τo "The Last Hero"
Ή πώς ένα ριφφ κι ένα λιντάκι μπορούν να σου αλλάξουν τη διάθεση μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Ανάμεσα στον όγκο και την σε μεγάλο ποσοστό κλειδωμένη στο heaviness στόχευση του "The Last Hero", η πιο ήπια προσέγγιση και η αβίαστη γλύκα του "My Champion" προσθέτουν μία διαφορετική νότα, θυμίζοντας κάτι από τις πρώτες μέρες της μπάντας. Κι αυτά πριν μπει στην εξίσωση ο συνδυασμός στίχων και γραμμών, που μέσα στην απλότητά του μιλάει απευθείας στην καρδιά. Ένας μικρός σύγχρονος ύμνος. [Α.Μ.]
+1
"Sin After Sin"
από το "Pawns & Kings"
Σε μια πιο mid-tempo σύνθεση, το riff θέλει κάτι παραπάνω για να ξεχωρίσει. Το "Sin After Sin" με έξυπνο τρόπο εκμεταλλεύεται την κεντρική ιδέα, παρουσιάζοντας το riff ως το βασικό δομικό στοιχείο της σύνθεσης. Πρώτα ως εισαγωγή στο κομμάτι, κι έπειτα ως υποστηρικτικό στο ρεφραιν. Λειτουργεί υποδειγματικά και στις δυο περιπτώσεις, και ξεχωρίζει ως ένα εκ των κορυφαίων στο "Pawns And Kings".[Ν.Κ.]
ΣΧΕΤΙΚΑ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
