«10»: Τα άλμπουμ που πρέπει να ακούσεις πριν το Up The Hammers (Μέρος 1ο)

You're the youth bangers fight forever more!

Από τον Θοδωρή Ξουρίδα, 06/03/2019 @ 11:30

Το Up The Hammers Festival επιστρέφει μετά από δύο σεζόν στις γνώριμες ημερομηνίες του Μαρτίου και όπως κάθε χρόνο, υπόσχεται μεγάλες συγκινήσεις για τους λάτρεις του κλασικού και underground metal, με αποκορύφωμα την συναυλιακή επιστροφή των Armored Saint μετά από σχεδόν δύο δεκαετίες. Ακονίζοντας σπαθιά και γυαλίζοντας πανοπλίες, παρουσιάζουμε σε δύο μέρη είκοσι άλμπουμ από τα συγκροτήματα που θα εμφανιστούν τις τέσσερις ημέρες του φετινού, δέκατου τέταρτου Up The Hammers, καλύπτοντας το μεγαλύτερο μέρος όσων πρόκειται να δούμε επί σκηνής. Η συνέχεια στα στερεοφωνικά σας και κατόπιν την Πέμπτη 14 Μαρτίου στο An, την Παρασκευή 15 Μαρτίου και το Σάββατο 16 Μαρτίου στο Gagarin και τέλος την Κυριακή 17 Μαρτίου στο Crow!

(Τα συγκροτήματα παρουσιάζονται κατά σειρά εμφάνισης. Για το δεύτερο μέρος πατήστε εδώ.)

Saboter
"Architects Of Evil" (2017)

Τα τελευταία, αρκετά πλέον χρόνια, η προθέρμανση του κυρίως διημέρου του Up The Hammers έχει τα χαρακτηριστικά μιας κανονικής φεστιβαλικής μέρας, με αρκετό κόσμο και κυρίως δεκάδες ξένους επισκέπτες να γεμίζουν το An και την συμβολή των οδών Σολωμού και Σουλτάνη. Την Πέμπτη 14 Μαρτίου το μεταλόμετρο αναμένεται να πιάσει κόκκινα από νωρίς στους Saboter, οι οποίο θα έχουν βεβαίως στις αποσκευές τους το περσινό, εξαιρετικό "Architects Of Evil". Ακούγοντας τη δεύτερη ολοκληρωμένη δουλειά των Αθηναίων, έπαθα "Emperor Of Sand", δυσκολευόμενος να πιστέψω πόση πολλή και καλή μουσική μπορεί να χωρέσει σε ένα άλμπουμ (προς αποφυγή παρεξηγήσεων ποτέ δεν μου άρεσαν οι Mastodon). Το περιεχόμενο το έχει υπεραναλύσει στην ώρα του ο συναγωνιστής Σπύρος Κούκας, οπότε όσοι δεν έχουν ακούσει τον δίσκο και χρειάζονται μια θανατηφόρα δόση heavy metal μπορούν να ανατρέξουν στην σχετική κριτική και την σελίδα των Saboter στο Bandcamp.

Dark Quarterer
"Dark Quarterer" (1987)

Τους Dark Quarterer τους είχα παρακολουθήσει στο πρώτο μου Up The Hammers Festival, εκείνο το θρυλικό διήμερο με Omen και Manilla Road στο An, ενώ θυμάμαι να αγοράζω κάποια στιγμή εκείνα τα χρόνια το ομώνυμο στο slipcase της Unisound, γνωρίζοντας ότι πρόκειται για ένα εκ των θρυλικότερων άλμπουμ του underground επικού metal και κορωνίδα του metallo classico italiano. Για να είναι ειλικρινής, θυμάμαι ότι οι Ιταλοί είχαν ένα πολύ ιδιαίτερο ύφος, έπρεπε όμως να ξανακούσω μετά από πολλά χρονιά το "Dark Quarterer" για να αντιληφθώ μεμιάς για πόσο σπάνιο διαμάντι πρόκειται. Θα μπορούσε ποτέ οι Genesis με το ατμοσφαιρικό progressive εποχής Peter Gabriel να συναντήσουν τους Manowar όταν εκείνοι ηχογραφούσαν το "Into Glory Ride"; Η αλλόκοτη αυτή συνεύρεση επετεύχθη στο ντεμπούτο των Ιταλών και θα ζωντανέψει όταν ένα τσούρμο παλιομεταλλάδες τραγουδάνε εκστασιασμένοι το "Red Hot Gloves" και το "Colossus Οf Argil" στα πλακάκια του An.

Majestic Ryte
"Majestic Ryte" (1988)

Στα περίφημα '80s, όπως και στα '70s, εκτός από τα πρώτα ονόματα υπάρχουν θαρρείς άπειρα αξιόλογα, υπό την έννοια ότι μια ζωή ολόκληρη να ασχολείσαι δεν είναι σίγουρο ότι θα τα εξαντλήσεις. Τέτοιο παράδειγμα αποτελούν σίγουρα οι Νεοϋορκέζοι Majestic Ryte με μοναδική κυκλοφορία ένα EP πέντε τραγουδιών που κυκλοφόρησε το 1988 μόνο σε κασέτα και ξέθαψε πέρυσι η δική μας υπερμερακλίδικη Cult Metal Classics Records. Αυτή είναι πιθανότατα η αιτία που θα εμφανιστούν για πρώτη φορά επί ευρωπαϊκού εδάφους την πρώτη ημέρα του Up The Hammers. Η τιμή θα είναι δική τους και δική μας, καθώς από τα video που ανεβάζουν στην σελίδα της μπάντας στο Facebook φαίνεται πως η τετράδα έχει την στόφα της έμπειρης ομάδας, ενώ η ποιότητα του παλιού υλικού δύσκολα αμφισβητείται: US power με cojones και μέτριες ταχύτητες, μπόλικη μελωδία, αλλαγές, καλά παιξίματα και εξαιρετικά a la Arch, sing along φωνητικά από τον Greg Tsaknakis, χωρίς αυτή να είναι η μοναδική ομοιότητα με τους Fates Warning.

Armored Saint
"March Of The Saint" (1984)

Όλα φαίνεται να συνέβησαν πολύ γρήγορα για τους Armored Saint, καθώς οι εικοσάρηδες Dave Prichard, John Bush, Joey Vera, Gonzo Sandoval και ο δύο χρόνια μεγαλύτερος αδελφός του Phil είχαν ήδη ένα EP στην Metal Blade και συμμετοχή στην θρυλική συλλογή της "Metal Massacre", όταν είχαν την τύχη ή την ατυχία να υπογράψουν στην Chrysalis. Τύχη γιατί δεν ήταν πολλά τα συγκροτήματα την γενιάς τους που υπέγραψαν σχεδόν αμέσως σε μεγάλη εταιρεία που θα τους προσέφερε τουλάχιστον καλές παραγωγές, ατυχία γιατί η Chrysalis δεν τους πήγε ποτέ στην Ευρώπη, εκεί όπου ήταν οι ρίζες των Αγίων από το Los Angeles. To full-length ντεμπούτο τους "March Of The Saint" περιλαμβάνει δέκα εμπνευσμένα τραγούδια δυναμίτες, κανένα filler και τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από καθαρό heavy metal, με τα πέντε μέλη να επιδεικνύουν χωρίς να υπερβάλλουν τις εκτελεστικές και ερμηνευτικές τους δυνατότητες.

Armored Saint
"Delirious Nomad" (1985)

Χωρίς σταματημό και παρά την αποχώρηση του Phil Sandoval, οι Armored Saint δεν έχουν κανένα πρόβλημα ως τετράδα πλέον να κυκλοφορήσουν έναν ακόμη τρομερό δίσκο, κάνοντας σε καλλιτεχνικούς τουλάχιστον όρους ένα βήμα παραπάνω με το "Delirious Nomad". Η παραγωγή είναι εξαιρετική, η συνοχή του υλικού τρομακτική, η έμπνευση περισσεύει και οι επιδόσεις των μουσικών αγγίζουν το άριστο, σε ένα άλμπουμ-κειμήλιο για το ορθόδοξο, ανόθευτο heavy metal. Θα μπορούσα άνετα να αναφερθώ σε κάθε ένα από τα δέκα τραγούδια ξεχωριστά, θα αρκεστώ όμως στον εναρκτήριο δυναμίτη "Long Before I Die", το "Nervous Man" με εκείνο το καταπληκτικό riff που κάθε φορά που το ακούω θυμάμαι εκείνο το καταπληκτικό live στο An και βεβαίως το μεγαλειώδες σπονδυλωτό Aftermath, τραγούδι κόσμημα για την μουσική μας. Δεν θα έχω κανένα πρόβλημα να ξεκινήσουν από αυτά στο φινάλε της Παρασκευής, και βλέπουμε...

Sanhedrin
"A Funeral For The World" (2017)

Η δεύτερη μέρα του φεστιβάλ αναμένεται να ανοίξει εντυπωσιακά με τους επίσης Νεοϋορκέζους Sanhedrin. Δύο ακραίοι τύποι σε κιθάρες και τύμπανα και μία φοβερή τύπισσα στο μπάσο και σε φωνητικά που αντροφέρνουν (ή θα γυναικόφερναν αν ήταν αντρικά) έχουν γυρίσει την πλάτη τους σε ό,τι έχει συμβεί στην σκληρή μουσική τα τελευταία 35-40 χρόνια και δεν τους κατηγορώ καθόλου, μιας και η χημεία τους βγάζει τον καλύτερο εαυτό της εποχής που μπήκαν τα γερά θεμέλια του metal οικοδομήματος. Ο Jeremy Sosville έχει ξεκάθαρα τον Iommi για θεό του, αλλά συνολικά οι επιρροές των τριών είναι τόσο είναι όμορφα ταιριασμένες ώστε το τελικό αποτέλεσμα να έχει ταυτότητα. Από το μόλις λίγων ημερών και πολλά υποσχόμενο "The Poisoner" θα προτιμήσουμε να στριμάρουμε ή να σπινάρουμε περισσότερο το προ διετίας ντεμπούτο "A Funeral For The World" και μάλλον θα περιμένουμε το σανίδι για την τελική ετυμηγορία.

Gatekeeper
"East Of Sun" (2018)

Η συνέχεια αναμένεται εξίσου δυνατή, με τους Καναδούς Gatekeeper να έρχονται με το full-length ντεμπούτο τους "East Οf Sun" στις αποσκευές τους, άλμπουμ που φλέρταρε με το πάνω μισό στην τριαντάδα με τις καλύτερες κυκλοφορίες του 2018, σύμφωνα με την συντακτική μας ομάδα. Το όραμα του κιθαρίστα Jeff Black μετά από αρκετά χρόνια αναζητήσεων φαίνεται να εκπληρώνεται, με την εμπιστοσύνη της δισκογραφικής Cruz Del Sur Music που βρίσκεται κάτω από πολλές πέτρες στον χώρο και την προσθήκη του πολυπράγμονα τραγουδιστή Jean-Pierre Abboud (επίσης στους Traveler, οι οποίοι μαζί με τους Wytch Hazel είναι τα πρώτα επιβεβαιωμένα ονόματα του Up The Hammers XV). Παρά τις μικρές αδυναμίες του σε σημεία, από το εναρκτήριο in your face "Blade Of Cimmeria" μέχρι τον θυελλώδη αποχαιρετισμό του "Oncoming Ice", το "East Οf Sun" ξεχειλίζει από χαρακτήρα, έμπνευση και το μοναδικό επικό συναίσθημα που ανέκαθεν υπήρξε χαρακτηριστικό λίγων και εκλεκτών.

Old Season
"Archaic Creation" (2009)

Δώδεκα ολόκληρα χρόνια μετά την πρώτη τους εμφάνιση στην χώρα μας, οι Ιρλανδοί Old Season επιστρέφουν στο Up The Hammers, φέρνοντας μαζί τους την μαγική μουσική τους. Από τις δυστυχώς μόλις τρεις αξιολογότατες κυκλοφορίες της εξάδας προτείνουμε καταρχάς το full-length ντεμπούτο "Archaic Creation" του 2009, κυριότερα λόγω της παρουσίας του τρομερού Frank Brennan στα φωνητικά και του λιγότερου συμφωνικού-μοντέρνου χαρακτήρα σε σχέση με το προπέρσινο "Beyond The Black". Κυρίαρχα στοιχεία της αρχαϊκής δημιουργίας των Old Season είναι η μελωδία, ο λυρισμός και η μοναδική, υποβλητική, σχεδόν κινηματογραφική ατμόσφαιρα, δοσμένα μέσα από κλασικές heavy, και δευτερευόντως epic και doom metal φόρμες. Τα πλήκτρα που κυριαρχούν στο βάθος δημιουργούν το κατάλληλο υπόστρωμα, το rhythm section προσδίδει σταθερότητα, οι κιθάρες ζωγραφίζουν και οι ερμηνείες του Brennan καθηλώνουν.

Hittman
"Hittman" (1988)

Οι Hittman αποτελούν καταρχάς ένα ακόμη παράδειγμα της εξαιρετικής μουσικής παιδείας που χαρακτηρίζει τους μουσικούς που προέρχονται από την σκηνή της Νέας Υόρκης. Το ομώνυμο ντεμπούτο τους εν έτει 1988, με στέρεες βάσεις στο US metal αλλά κυρίαρχη την αίσθηση της μελωδίας, αποτελεί κόσμημα στον χώρο του μελωδικού heavy/power. Με μοναδική ίσως εξαίρεση τον ήχο των τυμπάνων που φαίνονται κάπως μονοδιάστατα, οι κιθάρες κεντάνε, τα φωνητικά είναι θαυμάσια και το songwritting κάνει την διαφορά. Από την σολάρα του "Metal Sport" και το τρομερό κουπλέ του "Dead Οn Arrival" μέχρι τα εξαιρετικά στο σύνολό τους "Backstreet Rebels", Caught Ιn Τhe Crossfire", The Test Οf Time" και το "Breakout" ως αποκορύφωμα, το "Hittman" μπορεί να κοιτάξει στα μάτια ουκ ολίγα πολύ περισσότερο αναγνωρισμένα άλμπουμ. Δυστυχώς η συνέχεια αφενός άργησε και αφετέρου κινήθηκε σε αρκετά διαφορετικό μήκος κύματος σε μια εποχή ακατάλληλη, με αποτέλεσμα να μένει η αίσθηση ότι οι Αμερικανοί μπορούσαν να δώσουν πολύ περισσότερα. Από την στιγμή που έγινε το restart όμως, μπορούμε να ελπίζουμε.

Liege Lord
"Freedom's Rise" (1985)

Στην εποχή που έμπαιναν τα θεμέλια του US power οικοδομήματος και πριν μεγαλουργήσουν στο τρίτο τους και δυστυχώς τελευταίο άλμπουμ, οι Liege Lord, με την έδρα τους να απέχει δύο τσιγάρα από το Μεγάλο Μήλο, έβαλαν με το ντεμπούτο τους το δικό τους λιθαράκι, έχοντας βοήθεια από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού και την θρυλική Black Dragon Records. Παρά την αδύναμη παραγωγή, όλα τα στοιχεία που λατρεύουμε στο Αμερικάνικο power metal βρίσκονται έστω και σε ακατέργαστη μορφή στο "Freedom’s Rise": τα μεγάλα riff, το περίτεχνο παίξιμο, η δύναμη, η ταχύτητα, οι πολλές αλλαγές, τα ακροβατικά φωνητικά και ο σκοτεινός χαρακτήρας. Όσο κι αν τα φώτα στο grand finale του Up The Hammers το Σάββατο το βράδυ, στην μεγάλη επιστροφή των Αμερικανών, θα πέφτουν στο "Master Control", τραγουδάρες όπως το εναρκτήριο "Wielding Iron Fists", oι οδοστρωτήρες "Dark Tale", "Vials of Wrath" και βεβαίως το μεγαλειώδες "Rage Of Angels" είναι ικανά να βάλουν φωτιά στο Gagarin.