«10»: Τα άλμπουμ που πρέπει να ακούσεις πριν το Up The Hammers (Μέρος 2ο)

Rip it up, tear it down, rip it up!

Από τον Σπύρο Κούκα, 08/03/2019 @ 12:31

Το Up The Hammers Festival επιστρέφει μετά από δύο σεζόν στις γνώριμες ημερομηνίες του Μαρτίου και όπως κάθε χρόνο, υπόσχεται μεγάλες συγκινήσεις για τους λάτρεις του κλασικού και underground metal, με αποκορύφωμα τη συναυλιακή επιστροφή των Armored Saint μετά από σχεδόν δύο δεκαετίες. Ακονίζοντας σπαθιά και γυαλίζοντας πανοπλίες, παρουσιάζουμε σε δύο μέρη είκοσι άλμπουμ από τα συγκροτήματα που θα εμφανιστούν τις τέσσερις ημέρες του φετινού, δέκατου τέταρτου Up The Hammers, καλύπτοντας το μεγαλύτερο μέρος όσων πρόκειται να δούμε επί σκηνής. Η συνέχεια στα στερεοφωνικά σας και κατόπιν την Πέμπτη 14 Μαρτίου στο An, την Παρασκευή 15 Μαρτίου και το Σάββατο 16 Μαρτίου στο Gagarin και τέλος την Κυριακή 17 Μαρτίου στο Crow!

(Τα συγκροτήματα παρουσιάζονται κατά σειρά εμφάνισης. Για το πρώτο μέρος πατήστε εδώ.)

1
Reflection
"Οδύσσεια" (2003)
Saboter - Οδύσσεια
Το δεύτερο άλμπουμ των Αθηναίων Reflection φαντάζει ως ένα από τα πιο παραγνωρισμένα διαμαντάκια της ελληνικής heavy metal δισκογραφίας, καθώς το μεγαλεπήβολο του concept του (σχετικά με το ομώνυμο ομηρικό έπος), συνδυάστηκε με μια εξίσου εκλεπτυσμένη δουλειά σε ό,τι αφορά τη μουσική του. Αν και δεν τίθεται (αλλά και δεν χρειάζεται να εγείρουμε) θέμα σύγκρισης, η «ανταπάντηση» των Reflection στο "The Odyssey" των Symphony X (που κυκλοφόρησε μόλις ένα χρόνο νωρίτερα) είναι σαφώς ελληνικότερη και πιο κοντινή στο πνεύμα της θεματολογίας, με τις λυρικές κιθάρες να κεντούν μελωδικά θέματα κατά το δοκούν και τις απαγγελίες στην ελληνική να αντιπαρέρχονται των λίγο ακατέργαστων φωνητικών του Χρήστου Κάππα (που βρίσκουμε πλέον στους Achelous).

YouTube
2
Airged L'amh
"The Silver Arm" (2004)
Airged L'amh - The Silver Arm
Τα πολλα λόγια περισσεύουν για την περίπτωση των Airged L'amh και της δεύτερης τους δουλειάς, "The Silver Arm", αφού, χωρίς πολλά-πολλά, έχουμε να κάνουμε με μια απολαυστική στο σύνολο της δισκάρα. Το κράμα επικού και power με folk στοιχεία λειτουργεί άψογα στην περίπτωση τους και το γεγονός πως στην εποχή που δραστηριοποιήθηκε δισκογραφικά το σχήμα (κοινώς, από το 1997 και το υπέροχο "Vertigo Edda Arised" demo μέχρι και το "Ode To Salvation" του 2008) πέρασε σχεδόν απαρατήρητο από τη μεγαλύτερη μερίδα του εγχώριου κοινού, φαντάζει ως μια αδικία που οφείλει να αποκατασταθεί, χαρίζοντάς του μέρος της αναγνώρισης που αξίζει.

YouTube
3
Iron Angel
"Winds Of War" (1986)
Iron Angel - Winds Of War
Στα πρώτα χρόνια χρόνια της άνθισης της γερμανικής metal σκηνής και, πιο συγκεκριμένα, στα μέσα των ‘80s, τα διάφορα μεταλλικά ιδιώματα δεν ήταν ακόμη εντελώς διακριτά μεταξύ τους, με τις μπάντες της εποχής να παρουσιάζουν έναν πρωτόλειο αλλά τόσο απολαυστικά ακατέργαστο ήχο στον οποίο το πάθος ξεχείλιζε. Έτσι, κάπου μεταξύ των Helloween του πρώτου EP και του "Walls Of Jericho", των ντεμπούτων των Paradox κι Angel Dust και των Living Death, βρίσκουμε τους Iron Angel και τα δύο κολλητά τους (με διαφορά ενός χρόνου στην κυκλοφορία) άλμπουμ. Με το ντεμπούτο τους, "Hellish Crossfire" να παρουσιάζει ένα τραχύ, σκοτεινό, σχεδόν-thrash χαρακτήρα που μπορεί να προσδιοριστεί μονάχα με την ταμπέλα του καθαρόαιμου, βρώμικου speed metal και το "Winds Of War" να παρουσιάζεται λιγότερο ακατέργαστο, αλλά περισσότερο πολυδιάστατο, πιο στακάτο και σαφώς αναβαθμισμένο σε μανιέρες και ήχο, η επιλογή του δεύτερου εδώ προκρίνεται λόγω του cult ύμνου "Stronger Than Steel" και των βελτιωμένων ερμηνειών του τραγουδιστή Dirk Schröder.

YouTube
4
Eternal Champion
"Armor Of Ire" (2016)
Eternal Champion - Armor Of Ire
Η heavy metal αποκάλυψη για το 2016 (μαζί με τους συγγενικούς Summerlands) άκουγε στο όνομα των Eternal Champion και του αιμοσταγούς ντεμπούτου τους, "Armor Of Ire". Με ένα πρώτο δείγμα (βλέπε "I Am The Hammer") που προκάλεσε πάταγο (κι ώθησε μέχρι και - άσχετα με το χώρο - mainstream μέσα να ασχοληθούν μαζί τους) κι ένα περιεχόμενο που δεν εκτείνεται παραπάνω από 35 λεπτά μικτής διάρκειας, το πρώτο, αποκαλυπτικό άλμπουμ των Τεξανών συνένωσε το κλασικό epic metal των Manowar και Manilla Road με το US power των Jag Panzer, στεκούμενο ήδη ως ένα αδιαμφισβήτητο modern classic.

YouTube
5
Armored Saint
"Symbol Of Salvation" (1991)
Armored Saint - Symbol Of Salvation
Το, πιθανότατα και κατά γενικότερη ομολογία, αρτιότερο Armored Saint άλμπουμ κυκλοφόρησε σε μια περίοδο που τίποτα δεν πήγαινε ιδανικά στα ενδότερα τόσο της μπάντας, όσο και του ίδιου του μεταλλικού οικοδομήματος. Με τον σκληρό ήχο να έχει ήδη μπει σε μια φάση ανακατατάξεων και σημαντικών αλλαγών και το σχήμα να βιώνει ακόμη την απώλεια του αδικοχαμένου Dave Prichard (του οποίου το παίξιμο ακούγεται για τελευταία φορά στο "Tainted Past"), το "Symbol Of Salvation" κατάφερε να αποτελέσει ένα δημιουργικό θρίαμβο, αλλά και τον ιδανικότερο αποχαιρετισμό του John Bush, ο οποίος ακολούθως θα αποχωρούσε για να ενταχθεί στους σαφώς δημοφιλέστερους Anthrax. Ο Jeff Duncan (ex-Odin) αποδείχθηκε ικανός να αναπληρώσει τη θέση του κιθαρίστα που άφησε ορφανή ο Prichard (συνεχίζοντας μαζί τους μέχρι και σήμερα), το songwriting εμφανίστηκε ανανεωμένο και αρκούντως σύγχρονο (σε ό,τι αφορούσε τη νέα τάξη πραγμάτων που εδραιωνόταν ταχύτατα στο είδος), ενώ ο Bush και η πανίσχυρη, ασταμάτητη φωνάρα του, παρέσερναν τα πάντα στο διάβα τους, λίγο προτού η μπάντα περάσει σε μια μακρά περίοδο αδράνειας.

YouTube
6
Air Raid
"Across The Line" (2017)
Air Raid - Across The Line
Όντας ένα από τα πολλά ταλαντούχα σουηδικά σχήματα που ξεπετάχτηκαν στο χώρο του traditional heavy metal την τελευταία δεκαετία, οι Air Raid μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως συνολικά «τίμιοι» σε προθέσεις και αποτελέσματα. Τα δύο πρώτα τους άλμπουμ κρίνονται ως αξιόλογα δείγματα του επονομαζόμενου και NWOTHM, αλλά οι συνολικές εντυπώσεις έφθαναν μέχρι εκεί, στο όριο του «ναι μεν, αλλά», καθώς η αστάθεια στο line-up και το όχι-ακόμη τελειοποιημένο songwriting δρούσαν ανασταλτικά για το κάτι παραπάνω. Κάτι, όμως, που άλλαξε με τον τρίτο τους δίσκο, το απολαυστικό "Across The Line", με το νεοκλασικό στοιχείο να μπλέκεται μαεστρικά με το ‘80s heavy και το νέο τραγουδιστή τους να αποτελεί μια μικρή αποκάλυψη, προσφέροντας μας ένα εντυπωσιακό υλικό όπου απουσιάζουν πανυγηρικά τα fillers.

YouTube
7
Solstice
"Lamentations" (1994)
Solstice - Lamentations
Το επικό doom είναι από τη φύση του ένα μοναχικό είδος το οποίο δεν απευθύνεται, αλλά ούτε και μπορεί να παιχτεί από όλους. Μάλιστα, φαντάζει προαπαιτούμενο για όσες μπάντες επιλέγουν να καταπιαστούν με τον ήχο να «νιώθουν» και να βιώνουν σχεδόν προσωπικά και σε πρώτο βαθμό κάθε νότα των ηρωικών αλλά συνάμα πένθιμων ύμνων που σμιλεύουν, σε σημείο τέτοιο που να φτάνουν να παλεύουν ενάντια στην ίδια τους την ύπαρξη. Έτσι, οι Βρετανοί Solstice του Rich Walker, ως ένα από τα πλέον εξέχοντα σχήματα της συνομοταξίας, δεν θα μπορούσαν να ξεφεύγουν των παραπάνω, με το "Lamentations" να είναι το πρώτο (και περισσότερο doom) από τα δύο αριστουργήματα που μας προσέφεραν εντός των ‘90s, προτού χαθούν ουσιαστικά από το προσκήνιο για μια εικοσαετία (κι επιστρέψουν μόλις πέρυσι δισκογραφικά με το "White Horse Hill").

YouTube
8
Solstice
"New Dark Age" (1998)
Solstice - New Dark Age
Τέσσερα χρόνια έπειτα από τον epic doom ογκόλιθο του "Lamentations", οι Βρετανοί επέστρεψαν ανανεωμένοι κι έτοιμοι να στιγματίσουν τις ζωές μας μια και καλή. Με τον Morris Ingram να πια βρίσκεται στη θέση του τραγουδιστή (αντί του Simon Matravers που εμφανίστηκε στο ντεμπούτο) και να εγείρει τις μοναδικές κι ελάχιστες ενστάσεις σχετικά με το ποιόν του "New Dark Age" (αν και προσωπικά βρίσκω απόλυτα ταιριαστή τη συνολική φωνητική του απόδοση), το δεύτερο άλμπουμ της μπάντας σφράγισε το μύθο τους και, μαζί με το "Sorrow Of The Angels" των While Heaven Wept και το "Adagio" των Solitude Aeturnus ξεχωρίζει ως ένα από τα κορυφαία άλμπουμ του 1998, αλλά και γενικότερα του είδους του.

YouTube
9
Brocas Helm
"Into Battle" (1984)
Brocas Helm - Into Battle
Από τις μπάντες του underground/true αμερικάνικου metal ρεύματος στα '80s , οι Brocas Helm μάλλον πρέπει να θεωρούνται οι περισσότερο παραγνωρισμένοι και, αντίστοιχα, οι λιγότερο προβεβλημένοι. Αδίκως ή όχι, ό,τι γράφει δεν ξεγράφει, οπότε οι Καλιφορνέζοι epic heavy metallers παρέμειναν ένα από τα καλύτερα μυστικά που μοιράζονταν με καμάρι οι ρέκτες του σοβαρού, σκληροτράχηλου μετάλλου ανά τα χρόνια. Σε ό,τι, δε, αφορά τις κυκλοφορίες της πρώτης, κλασικής τους περιόδου, τα "Into Battle" και "Black Death" ξεχωρίζουν ως δύο άλμπουμ που αξίζουν κάθε λεπτό από το χρόνο μας, με το πρώτο από τα δύο να προτιμάται εδώ για καθαρά ιστορικούς (καθότι προηγήθηκε) και υποκειμενικούς λόγους.

YouTube
10
Liege Lord
"Master Control" (1988)
Liege Lord - Master Control
Ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά δείγματα για το πως πρέπει να παίζεται το σωστό, στιβαρό US power metal, το τρίτο άλμπουμ των Liege Lord δεν αστειεύεται, μην παίρνοντας αιχμαλώτους στο διάβα του. Η μπαντάρα από το Κονέκτικατ βρέθηκε να πραγματοποιεί εκείνη την εποχή μια εξαιρετική μεταγραφή, έχοντας στις τάξεις της την - μάλλον και ίσως - καλύτερη φωνή που θα ακούσουμε εντός του βασικού διημέρου του Up The Hammers (μετά από εκείνη του John Bush) στο πρόσωπο του Joe Comeau (ο τελευταίος πραγματικά άξιος τραγούδιστης των Annihilator, εκτός των άλλων). Έτσι, το "Master Control" ξεχώρισε στην εποχή του για την τρομερή του παραγωγή (δια χειρός Terry Date), αλλά ακόμη περισσότερο για τις συνθέσεις του καθεαυτές (με τα"“Fear Itself", "Master Control", "Broken Wasteland", "Suspicion", το φοβερό "Eye Of The Storm", αλλά και τη διασκευάρα στο "Kill The King" των Rainbow να ξεχωρίζουν), έχοντας κατοχυρώσει, 30 χρόνια μετά, περίοπτη θέση στα βιβλία της metal ιστορίας.

YouTube
  • SHARE
  • TWEET