Lenny Kravitz

Black And White America

Roadrunner / Atlantic (2011)
Από τον Παναγιώτη Λουκά, 02/09/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
«Το 1963 ο λευκός πατέρας μου παντρεύτηκε την έγχρωμη μητέρα μου και όταν κυκλοφορούσαν στους δρόμους υπήρχε κίνδυνος...», μας αναφέρει ο Lenny Kravitz στο αυτοβιογραφικό "Black And White America", που ανοίγει το ομώνυμο cd. Ακόμα και το εξώφυλλο, στο οποίο βλέπουμε τον Kravitz σε μικρή ηλικία, με τη λέξη «peace» ζωγραφισμένη στο μάγουλο του, θέλει να μας κάνει ένα ταξίδι στο μουσικό του παρελθόν.

Με την ένατη δουλειά του ο Lenny Kravitz κυκλοφορεί κάτι που ήθελε να βγάλει από το 1997, αλλά για διάφορους λόγους τα κατάφερε το 2011. Ο αρχικός τίτλος του δίσκου ήταν "Funk" και στη συνέχεια "Negrophilia", από το οποίο εύκολα συμπεραίνει κανείς το μουσικό μοτίβο που ήθελε να υπάρχει στο "Black And White America". Περισσότερο funk, πασπαλισμένο με τζούρες από rock και soul.

Συμφώνα με τα credits του δίσκου, ο Lenny Kravitz, μαζί με την πολύτιμη βοήθεια του επί χρόνια συνεργάτη του Craig Ross στην κιθάρα, έχει παίξει όλα τα όργανα και φαίνεται ότι είχε καταχωνιάσει την κιθάρα του σε μια γωνία, μένοντας αφοσιωμένος στο μπάσο, το οποίο είναι και το όργανο που κυριαρχεί σε όλη τη διάρκεια του άλμπουμ. Εξάλλου, εάν ανατρέξουμε στον ορισμό του funk, ο συνδυασμός μπάσου/drums με την απαραίτητη μελωδία είναι από τα κυρία χαρακτηριστικά του και αυτά ακριβώς υπάρχουν και στην τελευταία δουλειά του Kravitz. Τα περισσότερα τραγούδια είναι μελωδικά, όπως το "In The Black" ή το "Stand", και πραγματικά σε ταξιδεύουν με το ρυθμό τους ίσως και στις Μπαχάμες, όπου ηχογραφήθηκε ο δίσκος.

Εκτός από τα funky τραγούδια, που έχουν ένα άρωμα ρετρό, υπάρχουν και τα "Boongie Drop" και "Sunflower", στα οποία συναντάμε guest συμμετοχές των Jay-Z και Drake αντίστοιχα, θέλοντας με αυτό τον τρόπο ο δημιουργός να ακουσθεί και σύγχρονος, μπαίνοντας στα χωράφια του hip-hop. Δε νομίζω όμως ότι τα συγκεκριμένα τραγούδια δίνουν το κάτι παραπάνω και μάλλον είναι παράταιρα ως προς το ύφος του άλμπουμ. Αυτό που κάνει τη διαφορά είναι η συναισθηματική μπαλάντα "Dream", που θα μπορούσε να υπήρχε σε κάποια από τις solo δουλειές του John Lennon, και το "Faith Of Child", που μας δείχνει ότι και στις ήρεμες στιγμές του ο Lenny Kravitz μπορεί να βγάλει συναίσθημα και να υποστηρίξει κατάλληλα το τραγούδι.

Με το "Black And White America" έχουμε μια συνέχεια στις καλές δουλειές που κυκλοφορεί ο Lenny Kravitz. Εάν παραβλέψουμε το γεγονός ότι αρκετοί τον προτιμούνε με την κιθάρα να έχει τον πρωτεύοντα ρόλο και πάντα θα περίμεναν να υπάρχει ένα τραγούδι στο ύφος του "Are You Gonna Go My Way", οι μουσικές ρίζες του Lenny κρύβονται περισσότερο στα '60s/'70 και πάντα ήθελε να κυκλοφορήσει κάτι που θα θυμίζει εκείνες τις εποχές.
 
Δε μπορώ να το χαρακτηρίσω ως ένα πολύ καλό άλμπουμ, γιατί εκτός από τα hip-hop τραγούδια υπάρχουν και 4-5 ακόμα τα οποία θεωρώ filler. Δηλαδή, σε ένα σύνολο 16 τραγουδιών, υπάρχουν μισά πολύ καλά και μισά μέτρια. Να το πούμε διαφορετικά; Σε ένα μελλοντικό greatest hits, επικεντρωμένο από το 2000 μέχρι σήμερα, θα έβρισκαν θέση τουλάχιστον 5 κομμάτια. Ποιά είναι αυτά; Ακούστε το και τα ξαναλέμε...
  • SHARE
  • TWEET