Lenny Kravitz

Είχα στα χέρια μου εδώ και λίγες μέρες την καινούρια δουλειά του Kravitz. Από την πρώτη ακρόαση και μετά, για έναν περίεργο λόγο, όπου και να γύρναγα «συναντούσα» τον Kravitz. Είτε στο ραδιόφωνο, είτε σε μουσικό τηλεοπτικό σταθμό που έπαιζε 10 video clip με την ιστορία του Kravitz, ξεκινώντας από το καλύτερο του κομμάτι, κατ' εμέ, το "Are You Gonna Go My Way", και καταλήγοντας στο σήμερα με κομμάτια όπως το "‘Where Are We Runnin'"’.

Στη διάρκεια του αφιερώματος διαπίστωσα ξανά, καθώς κάπου στην πορεία είχα σταματήσει να παρακολουθώ στενά τις δισκογραφικές του κυκλοφορίες, ότι με την πάροδο του χρόνου ο Kravitz όσο πήγαινε και χαμήλωνε τις ταχύτητες και το ηλεκτρικό ξέσπασμα που υπήρχε, για παράδειγμα, στο "Fly Away" δεν υπάρχει στα νεότερα κομμάτια του.

Η παρατήρηση αυτή δεν αναιρεί το γεγονός ότι ο Kravitz έχει βρει τη μαγική φόρμουλα και τα κομμάτια που γράφει είναι προορισμένα για συνεχές airplay, ακόμα και από μη rock ραδιοφώνα. Έτσι λοιπόν και στο όγδοο album του με τίτλο "It Is Time For A Love Revolution" υπάρχουν 4 τουλάχιστον κομμάτια που θα παιχτούν στο ραδιόφωνο και αυτομάτως , όπως και έγινε, το album θα σημειώσει εμπορική επιτυχία.

Τα κομμάτια που ξεχωρίζουν από το πρώτο άκουσμα είναι τα "I Will Be Waiting", "Bring It On", το οποίο έχει στοιχεία από Zeppelin, "Love Revolution" καθώς και το «Peppers» κομμάτι "Love Love Love".

H σωστότερη λέξη για να περιγραφούν τα κομμάτια και γενικότερα το ύφος του album είναι η αγγλική "amalgamation", δηλαδή μια συγχώνευση από τις funk / rock / soul / jazz επιρροές του Kravitz. Τα τραγούδια είναι δομημένα περισσότερο στη μελώδια, παρά στις κιθάρες, και κινούνται, εκτός από το "Back In Vietnam" -το οποίο αναφέρεται στους στρατιώτες που βρίσκονται στο Ιράκ και είναι το κομμάτι με τη μεγαλύτερη ένταση-, σε πιο ήρεμους ρυθμούς, με εκφραστικές μελωδίες από τον Lenny.

Το μειονέκτημα του album είναι ότι είναι κάπως άνισο. Από τη μία τα προαναφερθέντα κομμάτια έχουν ήδη πάρει θέση ανάμεσα στις μεγαλύτερες επιτυχίες του Kravitz, αλλά από την άλλη στα 14 κομμάτια υπάρχουν και αρκετά που μπορούν να χαρακτηρισθούν και ως fillers. Εάν εξαιρέσεις το "A Long And Sad Goodbye", το οποίο είναι αφιερωμένο στη μνήμη του πατέρα του και μπορεί γι' αυτό το λόγο να δικαιολογηθεί ο καταθλιπτικός του ρυθμός, κομμάτια όπως το "A New Door" ή το "This Moment Is All There Is" θα μπορούσαν να μην περιέχονται στο album.

Συμπερασματικά εδώ έχουμε να κάνουμε με το καλύτερο album του Kravitz από την εποχή του "5" (1998). Τα fillers δε χαλάνε τη γενική εικόνα του, καθώς υπάρχουν κομμάτια που σε κάνουν να ξεχάσεις τις αδύναμες στιγμές του album. Τα υπόλοιπα θα τα πούμε στη συναυλία το καλοκαίρι.