Οι «επιζώντες του Μπατακλάν» σου λέει

Πώς η κυρα-Σούλα μας έχει αλλάξει το ιντερνέ

Από τον Μάνο Πατεράκη, 26/03/2016 @ 10:17

Απάνω στον γενικό χαμό του πρόσφατου, τρίτου στη σειρά, μπαράζ θερινών συναυλιακών ανακοινώσεων, ενός καλοκαιριού που μοιάζει να έρχεται σε αντιδιαστολή με την κατάσταση του τόπου μας, η είδηση που έπαιξε σε όλα τα μεγάλα ειδησεογραφικά μας site ήταν μια και συγκεκριμένη.

Δεν ήταν τα σουβλάκια των Slowdive -αλήθεια τι κοινό να μαζέψουν άραγε;-,  δεν ήταν οι DIIV που ένα κομμάτι τους παίζεται σε έναν ραδιοφωνικό σταθμό μας και αυτό είναι επαρκές εισιτήριο, δεν ήταν οι Scorpions που μάζευαν στη Γερμανία το κόμπλεξ των Ελλήνων πολύ πριν μάθουμε ότι το μέρκελ δεν είναι μάρκα ελβετικού τυριού, δεν ήταν οι Suede –τι ωραίος ο φετινός τους δίσκος ε-, δεν ήταν καν η ιέρεια της hip (sic και γουαααα ταυτοχρόνως) Lana Del Rey.

Ο τίτλος που κυριάρχησε παντού μας πληροφορούσε πως «οι επιζώντες του Μπατακλάν έρχονται στην Ελλάδα». Και, προφανώς, είχε πολλούς επιζώντες η σφαγή του Μπατακλάν ωστόσο …για γκουγκλάρετε να δούμε κατιτίς, από περιέργεια ρε αδερφέ.

«Και αν εδώ το «πρόβλημα» είναι πως πια η κυρα-Σούλα θα κάνει κλικ στους επιζώντες του Μπατακλάν, στα σοβαρά ζητήματα η κατάσταση δεν είναι αρκούντως αθώα»

Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος στον κόσμο που θα κρίνει προβοκατόρικους τίτλους ειδήσεων, όσο είναι αληθινοί πάντα, αφού οι τίτλοι ενδιαφέρουν μόνο όσους διαβάζουν απλά τίτλους –αυτοί είναι το 99% του occupy κινήματος, μην απατάστε. Όμως, όπως είπα και στο προηγούμενο Footnotes, το μεγαλύτερο κακό με τα ΜΜΕ είναι πως εν τέλει επηρεάζονται σχεδόν δημοκρατικά από το κοινό τους. Και αν εδώ το «πρόβλημα» είναι πως πια η κυρα-Σούλα απέκτησε πρόσβαση στο ιντερνέ και θα κάνει κλικ στους επιζώντες του Μπατακλάν, στα σοβαρά ζητήματα η κατάσταση, αν και εξίσου χλευάσιμη, δεν είναι αρκούντως αθώα.

Μιας που μείναμε στα του καλοκαιριού –αν και τέτοια εποχή συνήθως προτιμώ να στοκάρω διαδικτυακώς τα νησιά μας για να αποφασίσω τον προορισμό μου καταλήγοντας με κεφάλι καζάνι να θέλω να περάσω την άδειά μου στα εξωτικά Πατήσια βλέποντας Vikings- φέτος το καλοκαίρι μοιάζει ανέλπιστα δυνατό και στα συναυλιακά, παρά το ότι δεν θα διεξαχθεί το μοναδικό πραγματικό θερινό φεστιβάλ που είχε ποτέ η χώρα μας (Plissken). Και οι πηγές μου λένε ότι θα έχουμε κι άλλες όμορφες ανακοινώσεις…

«Με την άνοδο του καγκουροστονερά (κάτι σαν κλαρινογαμπρός αλλά στο πιο λάμπερτζακ) μπορούμε να στηρίξουμε το Desertfest και να μακροημερεύσει»

Πέρα από την άκρως ευχάριστη, όπως δείχνουν τα μέχρι τώρα πράγματα, παρουσία του νεότευκτου Release Festival, είχαμε και ανακοίνωση πως θα διοργανωθεί στην Ελλάδα αδερφάκι του Desertfest. Νομίζω ότι με την άνοδο του καγκουροστονερά (κάτι σαν κλαρινογαμπρός αλλά στο πιο λάμπερτζακ) μπορούμε να το στηρίξουμε και να μακροημερεύσει.

Το lineup του αντίστοιχου Desertfest της Αμβέρσας δεν έχει ανακοινωθεί, καθότι διεξάγεται Οκτώβρη, όμως αυτό του Λονδίνου είναι δυναμίτης. Να πω τη wishlist μου μπας και κάνουν τα κονέ τους για το μικρό νεογέννητο αδερφάκι στον δυστοπικό λασπότοπο της Ευρώπης: Mondo Drag (οπωσδήποτε), Blood Ceremony, Siena Root, Asteroid (ξανά) από ρετρό ψυχεδελοροκιές. Monolord, Mantar, Russian Circles, Oranssi Pazuzu από τα πιο βαριά. Και αν φέρετε και Teeth Of The Sea θα είμαι αιωνίως ευγνώμων. Άντε φτηνά είναι, μην τα λυπάστε. Τα εγχώρια τα απολαμβάνουμε όποτε θέλουμε. Βάλτε δυο σκηνές κει πέρα να ‘ουμ.

Footnotes

♠  Η heavy power κολλητική δισκάρα που περίμενα να βγάλουν οι Arrayan Path εν τέλει ήρθε από τους Innerwish –και όχι αναπάντεχα βέβαια. Για να δούμε αν περάσει και το τεστ του χρόνου.

♠  Ένα μεγάλο μπράβο στον Draiman των Disturbed που εγκάλεσε τον κλασικό μαλάκα που ήταν μπροστά-μπροστά στο κάγκελο του εξώστη σε όλη τη συναυλία απλά για να κοιτάει όλη την ώρα στο κινητό. Τον έχουμε πετύχει όλοι, κάπου, κάποτε. Η πιο εξτρήμ εμπειρία μου ήταν στο live των φοβερών Forest Swords προ ολίγων ετών, όταν ένας τύπος είχε πιάσει θέση μπροστά από τη σκηνή κάγκελο –κανονικό κάγκελο- και δεν είχε ρίξει ματιά προς τον καλλιτέχνη σε ΟΛΟ το live. Όντας στη δεύτερη σειρά άμυνας, είχα άμεση πρόσβαση στην οθόνη του, όπου ανεβοκατέβαινε για δύο ολόκληρες ώρες το newsfeed, ή όπως διάλο το λένε, του Twitter. Για κάτι An που πολλές κοπελιές περνούν όλη τη συναυλία καθισμένες στην κολώνα με πλάτη τη σκηνή κοιτώντας τον τοίχο, δεν το συζητώ καν, καθημερινό φαινόμενο. Πιστεύω βαθιά μέσα μου πως όλοι αυτοί είναι μέρος μιας μυστικής σέχτας που σαν βαμπίρ τρέφεται από κάθε απορημένη μας σκέψη «μα καλά πλήρωσε αυτός εισιτήριο για να κάνει αυτό το πράγμα;».

♠  Έχω ήδη τρεις δισκάρες στο φετινό μου δισάκι (Hexvessel, Messenger, Heron Oblivion) και αναμένω με αγωνία το φετινό Astronautalis να δω πού θα φτάσει αυτός ο φανταστικός καλλιτέχνης ονόματι Andy Bothwell. Έδωσε στη δημοσιότητα και καινούργιο κομμάτι, επηρεασμένο από τα ταξίδια του σε ισοπεδωμένες από τον τυφώνα περιοχές των Η.Π.Α., σε ένα παρηκμασμένο χωριό μεταλλωρύχων στη Σλοβακία και σε ένα παράνομο venue της Βέρνης. Ακόμα δεν μπορούν ακόμα να βγουν συμπεράσματα, φυσικά. Οπότε απλά ξεθάβουμε τους δύο προηγούμενους δίσκους-τελειότητες και εστιάζουμε στην ΑΛΗΘΕΙΑ των στίχων. Πότε πέρασαν κιόλας πέντε χρόνια από το “This Is Our Science”;

So this is why we try? We bet it all on hopeless?
And swim against the tide till until our every bone is broken
A sinking ship is still a ship, no captain has spoke the obit
Till the crew is flew, crow's nest slips silent beneath the ocean
We set sail without an anchor, we count upon that never stop
An anchor's just a coffin nail, waiting for that hammer drop
It holds you by the ankles till it pulls you to the Acheron
Trade stable to be able to slip out from under devil's thumb
Keep your anchor, my home is where my hat is hung
Postcard printed paper, and love notes from the lattice rungs
Blessed are the vagrant, the lonely are the static ones
It's every drifter's confirmation this world is just ravishing

♠  Όπου «βρείτε» το Cult Of Luna, το τσιμπάτε, βάζετε ακουστικά, κλείνετε τα φώτα. Υπερβατικές μουσικές.

  • SHARE
  • TWEET