Δύο άλμπουμ που ανεβάζουν ποιοτικά το καλοκαίρι και η ελπίδα του φθινοπώρου

Συνήθως τα πράγματα είναι χαλαρά το καλοκαίρι όσον αφορά σε κυκλοφορίες δίσκων. Τα μεγάλα ονόματα επιλέγουν την φθινοπωρινή ή χειμερινή περίοδο για να λανσάρουν τα νέα τους τραγούδια.

Στα των blues οι μεγάλες κυκλοφορίες  είναι μετρημένες στα δάκτυλα και φέτος. Φτάνοντας όμως στα τέλη του Ιούλη δύο μεγάλοι του ιδιώματος μας παρουσιάζουν σπουδαία πραμάτεια με μια εβδομάδα διαφορά μεταξύ τους.

Πρώτα ο Warren Haynes που παρέα με τους Railroad Earth εξερευνεί για πρώτη φορά το λεγόμενο roots rock και παραδίδει ένα πανέμορφο άλμπουμ, υπέροχα ενορχηστρωμένο και γεμάτο συναίσθημα και μελωδία. Κερασάκι στην τούρτα το ντουέτο με την Grace Potter στο "Gold Dust Woman" των Fleetwood Mac.  Δείτε τη ζωντανή εκτέλεση του "Beat Down The Dust" από το "Ashes & Dust"

Ακριβώς μια εβδομάδα μετά επέλεξε να επιστρέψει ο Buddy Guy με το “Born To Play Guitar”. Εδώ δεν έχουμε πολλές παρεκκλίσεις με τον σπουδαιότερο πια εν ζωή bluesman να προσφέρει τραγούδια βασισμένα στην γνωστή πετυχημένη συνταγή των blues του Chicago  τα οποία υπηρετεί χρόνια. Μια έξτρα πινελιά ποιότητας και ενδιαφέροντος προσφέρουν οι συνεργασίες με Billy Gibbons και Van Morrisson με τον δεύτερο να τραγουδά μαζί με τον Guy για τον εκλιπόντα B.B. King στο "Flesh & Bone". Ακούστε το "Thick Like Mississippi Mud"

Σχεδόν παράλληλα με την κυκλοφορία των δύο αυτών άλμπουμ ο Gary Clark Jr.  διαθέτει για ακρόαση δύο τραγούδια από το επερχόμενο "The Story of Sonny Boy Slim". Δύο χρόνια μετά το άνισο "Blak & Blu", ένα blues άλμπουμ με καλές στιγμές και υπερβολικά πλούσια παραγωγή - κομμένο και ραμμένο για το αμερικάνικο κοινό του μοντέρνου R&B και του hip hop - ο αμερικάνος κιθαρίστας επιστρέφει για να εδραιωθεί είτε στο κοινό που τον ακολούθησε εξ’ αρχής, είτε στους υπόλοιπους που είδαν το ταλέντο αλλά περίμεναν περισσότερα .

Με τραγούδια όπως το The Grinder (ακούστε το εδώ) που πατούν πάνω στη συνταγή του καλύτερου τραγουδιού του προηγούμενου άλμπουμ ("Bright Lights") ο Clark Jr. δείχνει να καταλήγει στο στυλ του - μια blues βάση με τα μοντέρνα στοιχεία που αναφέρθηκαν παραπάνω και φυσικά τα υπέροχα ηλεκτρικά σόλο.

Αν και ο υπόλοιπος δίσκος πατήσει εκεί και δεν έχουμε πάλι την μουσική σαλάτα με τα πολλά και ανομοιογενή υλικά του πρώτου άλμπουμ, στο οποίο περνάγαμε από τον Hendrix στο hip-hop και από Kravitz στο R&B χωρίς συνοχή, λογικά ο αμερικάνος κιθαρίστας θα βρει το δικό του πάτημα και θα θριαμβεύσει.